Pepernoten, pepernoten... goed zoet

Gezellig én leuk: de voorbereidingen rondom het Sinterklaasfeest. Samen met de kinderen lekkere pepernoten bakken. Suikervrij natuurlijk. :-) Er is één nadeel aan dit eenvoudige recept. De pepernootjes zijn superlekker en zo op. Voor je het weet sta je twee keer per week te bakken tot 5 december... ;-)

Ingrediënten

100 gram biologische roomboter of kokosolie

250 gram speltmeel of bloem

100 gram kokosbloesemsuiker

2 tl bakpoeder

2 tl speculaaskruiden

snufje zout

1 biologisch ei

3 el amandelmelk

Extra nodig

Bakpapier

Grote kom

Bereiden

Doe alle droge ingrediënten in een kom en roer ze door elkaar. Voeg het ei en de melk erbij en roer het goed door elkaar. Smelt de boter in een pannetje op een laag vuur. Schenk de gesmolten boter of olie bij het mengsel en kneed er een soepel deeg van. Maak een bal en zet het deeg een half uurtje afgedekt in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 150 graden. Bekleed de bakplaat met bakpapier. Rol kleine bolletjes van het deeg (of maak er iets anders kunstzinnigs van, zijn kinderen goed in!) en druk ze een klein beetje in op de bakplaat. Ga door tot de bakplaat helemaal vol is. Leg de bolletjes wel een beetje uit elkaar, want de pepernoten zullen 'groeien'.

Bak de pepernoten in 30 minuten knapperig in de oven. Laat ze even afkoelen en smullen maar!!

Keuzes maken met je hoofd én je hart.

Keuzes. Je maakt ze de hele dag door. Van schijnbaar onbelangrijk (jam of appelstroop op je boterham?) tot grote, levensveranderende beslissingen (wel of niet doorgaan met deze relatie) en alles daartussen in (minderen met je hobby om andere dingen meer ruimte te geven). Maar hoe heb je de keuze nou eigenlijk gemaakt? Met je ratio – met andere woorden – heb je BEDACHT wat je zou moeten doen? Heb je een lijstje gemaakt met de voors- en tegens? Helemaal niets mis mee.

Stel je nou eens voor dat je bij het maken van je keuze ook je lichaam betrekt. Dat je VOELT of het klopt wat je gaat doen? Als je voor een belangrijke beslissing staat, probeer de volgende oefening dan eens. Zoek een plek uit waar je even niet gestoord wordt. Ga zitten en adem drie keer diep in en uit. Neem je voor dat je kiest voor weg A. Probeer nu in je lichaam te voelen wat dat met je doet. Misschien voel je druk op je schouders, een benauwd gevoel op je borst? Of voel je je licht en krijg je een glimlach op je gezicht? Welke emoties horen daarbij? Word je verdrietig of juist blij? Nu laat je deze keuze los en kijk je naar wat het met je doet als je weg B in slaat. Zit er verschil in? En kan je ook voelen waar dat zit in je lichaam?

Je lijf is zo een prachtig instrument. Het vertelt je haarfijn wat goed is voor je en wat niet. Welke weg er voor jou ligt. Luister er eens naar. Want het kan je helpen in zoveel dingen als je er aandacht voor hebt. En misschien voel je niet direct welke kant je op zou moeten. Dat is helemaal niet erg, wellicht is de tijd nog niet rijp of zijn er nog dingen die je eerst aan kunt pakken. Doe de oefening op een later moment nog eens en kijk dan wat het je zegt.

Keuzes maken. De uiteindelijke kunst is om dat wat je lijf je zegt en dat wat je hoofd denkt met elkaar te verbinden en in balans te laten zijn. Want beiden hebben ze je iets belangrijks te vertellen. Het probleem alleen is dat in onze huidige manier van leven het hoofd nogal eens wil overheersen. Maar als je bewust bent van beiden wordt je leven zoveel completer. Zie je mogelijkheden die er eerst niet waren. Dus als je de volgende keer iets groots moet beslissen, kijk dan eens of je kunt luisteren naar je hoofd én je hart en kies vervolgens weloverwogen en in balans welk pad je inslaat. Waar het om gaat is het midden. JOUW midden, jouw balans.

Sta je voor een belangrijke keuze en kom je er zelf niet goed uit? Coaching kan net dat steuntje in de rug geven dat je nodig hebt. Lees op mijn site www.puuropgevoel.nu hoe het werkt.

Leef, waardeer en geniet!

Het is druk in je hoofd met wat er allemaal nog moet gebeuren. Morgen. Of je bent er niet helemaal bij om wat je hebt meegemaakt. Gisteren. Of die gedachtes die door je hoofd schieten terwijl je even ergens staat te wachten. Herkenbaar? Voor mij wel.

Als jou dit ook overkomt, dan doe je jezelf wellicht tekort zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Gisteren, een week geleden, morgen of over een week. Weet je, eigenlijk is het zoveel fijner om in het moment te leven. Dat wil zeggen dat je bewust aanwezig bent, bij wat je ervaart en doet. Je je zintuigen open hebt en gebruikt. Op dit moment. Focus op dat ene waar je mee bezig bent. Zet multitasken maar lekker in de koelkast of beter nog, vergeet het gewoon helemaal maar.

"Heb je ooit iets ervaren, gedaan, gedacht of gevoeld buiten het nu om? Denk je dat je dat ooit kunt? Kan iets eigenlijk wel buiten het nu om gebeuren? Het antwoord is duidelijk, nietwaar? Er is in het verleden nooit iets gebeurd; het gebeurde in het nu. In de toekomst gebeurd er niets; toekomstige gebeurtenissen vinden plaats in het nu." (Uit: De kracht van het NU - Eckhart Tolle)

Ik hoor je denken. 'Maar ik kan toch niet altijd in het nu zijn? Ik heb zaken te regelen voor het feestje van morgen en hoe zorg ik dat ik op tijd bij mijn afspraak ben?' Natuurlijk. In ieder leven moeten dingen geregeld en gepland worden voor de toekomst. Maar ook deze dingen kan je doen met aandacht in het nu. Al die dingen die je doet zijn stappen op weg naar dat doel in de toekomst. Maar je zet ze op dit moment.

Laat eens toe wat er is. Dat wil niet zeggen dat je dan als bij toverslag gelukkig(er) bent, maar wel dat je intenser leeft. Je krijgt meer grip op je leven, je voelt of iets goed voor je is of niet en als slagroom op de taart - ik zit volop in de verjaardagen, dus vandaar deze metafoor -, je geniet meer van de kleine dingen. Als ik voor mezelf praat: ik zie en ruik de bloemen aan de kant van de weg ineens weer als ik op de fiets zit. Meer in het nu zijn betekent dat je je veel meer bewust bent van de schoonheid van het leven dat zich overal om je heen bevindt. En dat geeft een gelukkig en vrij gevoel.

Denk eens aan je gelukkigste momenten. Was je toen bezig met gedachten over verleden of toekomst? Of was je bezig met het moment zelf? Genoot je niet van wat er op dat moment gebeurde? Ervoer je de situatie meer intens?

"Zodra je recht doet aan het huidige moment - aan het nu -, verdwijnt ongelukkigheid en worsteling en gaat het leven stromen vol vreugde en gemak. Als je handelt op basis van je bewustzijn van het moment, gaat alles wat je doet kwaliteit, zorg en liefde uitstralen, zelfs de eenvoudigste handeling." (Uit: De Kracht van het NU - Eckhart Tolle)

Probeer het ook eens. Luister naar je ademhaling en heb echte aandacht voor wat je aan het doen bent. Aandacht voor dat ene ding. Voel hoe je lichaam is. En leef, waardeer en geniet!

Meer lezen over in het nu zijn? Deze blog schreef ik er ook over.

Ongelofelijk lekkere chocoladetaart met chocolademousse én fruit

Echt, deze chocoladetaart is om je vingers bij af te likken. Een beetje krokant aan de buitenkant en nog wat plakkerig van binnen. Hmmmm. De combinatie met aardbeien, frambozen, blauwe bessen of ander fruit is zalig maar je kan hem versieren of afmaken zoals jij wilt. Veel plezier met bakken en nog veel meer plezier bij het opeten! 

Ingrediënten
(Gebaseerd op een recept uit Trish Deseine)

Voor de taart
250 gram biologische roomboter
300 gram pure chocolade
5 eieren
150 gram kokosbloesemsuiker
90 gram biologische bloem
1 1/2 el bakpoeder

Voor de chocolademousse
(recept van Jamie Oliver, in zijn recept doet hij er ook Amaretto in)
125 gram pure chocolade
35 gram biologische roomboter
175 ml slagroom
1 flink ei
1 el honing

250 gram aardbeien, blauwe bessen, frambozen of...
200 ml slagroom

Extra nodig
Springvorm van circa 26 cm doorsnede

Mixer

Spuitzak
4 kommen

Bereiden
Verwarm de oven voor op 200 graden C. Verwarm de boter en de chocolade au bain-marie tot ze gesmolten zijn. Klop de eieren en het zoetmiddel tot een dik, bleekgeel mengsel. Voeg langzaam de bloem en het bakpoeder toe. Voeg nu de gesmolten boter en chocolade toe en meng ze goed maar voorzichtig met elkaar.

Bak de taart in ongeveer 30 minuten gaar. In het midden mag de taart heerlijk zacht blijven.
Laat hem afkoelen en haal daarna de vorm eraf.

Smelt nu de chocolade en de boter voor de chocolademousse au bain-marie. Klop de slagroom stijf in een kom, maar zo dat er zachte puntjes op blijven staan. Splits het ei over twee kommen. Mix het eigeel en de honing. In de andere kom klop je het eigeel tot een luchtige massa. Spatel de eigeel/honing door de slagroom, daarna de chocolade en dan het opgeklopte eigeel. Doe dit heel voorzichtig zodat je niet teveel lucht verliest. Zet de kom in de koelkast en laat de chocolademousse opstijven. Hij heeft ongeveer 5 uurtjes nodig. Een hele nacht is nog beter.

De taart zakt mogelijk bij het afkoelen een beetje in. Als hij is afgekoeld kan je op de bovenkant de chocolademousse smeren.Versier de taart van binnen naar buiten met halve aardbeien of andere vruchten. Klop de slagroom stijf en doe in een spuitzak. Spuit aan de rand steeds chocoladetoefjes. Of versier hem zoals jij wilt! :-)

HEMAblog: Die heerlijk warme sjaal voor de herfst

In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook allemaal hier lezen - op mijn eigen blog.
Deze blog verscheen op 17 oktober 2014 op de HEMA blogpagina.

**

Als ik 's ochtends mijn neus buiten steek ruik ik het. De aarde-achtige geur van vochtige bladeren op de grond en mist die als dauwdruppels aan spinnenwebben blijft kleven. Jep, bijna herfst! Voor mij het signaal om de mand met sjaals en handschoenen om te kieperen en aan een grondige inspectie te onderwerpen. Ja hoor, dat dacht ik al. De warmhouders van onze kinderen zijn gekrompen. Bijna alles is te klein geworden.

Op naar de HEMA, één van mijn favoriete adressen voor mutsen, sjaals en handschoenen voor de kids. Al die prachtige exemplaren gaan door mijn handen en kunnen rekenen op mijn goedkeurende blik. Felgekleurd, stoer, met bloemetjes erop of helemaal crèmekleurig. Leuk, leuk. Het levert ook direct een aardig dilemma op. Want welke moet ik nou nemen?

Dan valt mijn oog ineens op een prachtige handgemaakte 'babysjaal met een goed verhaal' uit de collectie van 'Return to Sender', een organisatie waar HEMA alweer een aantal jaar mee samenwerkt. Met de winst uit de verkoop van duurzame artikelen kan Return to Sender investeren in lokale producten en educatieve projecten, om zo ontwikkeling te bevorderen in de armste gebieden van de wereld. Kijk, daar word ik oprecht blij van.

Deze sjaal komt uit Thailand, is zacht, niet zo dik als een echte wintersjaal en superpraktisch door het gaatje waar je 'm doorheen kan halen. Die blijft wel zitten! Een echte 'tussendoor sjaal' dus. Of bestaat dat niet? Hoe dan ook, hij is perfect voor de - toch al best wel frisse - ochtenden op de fiets. Het lieve roze gebreide strikje dat erop zit, maakt het helemaal af.

Mijn dochter is totaal in de zevende hemel als ik haar de sjaal laat zien. Hij past perfect bij de prinsessenfase waar ze dik in zit. De sjaal mag niet meer af en wordt aan iedereen trots getoond. En ik? Ik straal ook, want wat ziet ze er heerlijk gelukkig en warm uit. Dat is toch goud waard?

Mijn verhaal

"Het mooiste cadeau komt vaak in de lelijkste verpakking."

Dit is mijn verhaal. Het vertelt waarom ik de keuze heb gemaakt om te gaan coachen. Het is een heel persoonlijk verhaal over waar ik vandaan kom. Het is eng om het te delen. Maar ik zet mijn angst opzij en vertel het jullie.

Tijdens een mooie zomer viel ik uit met burn-out achtige klachten. Al een hele tijd mopperde ik over weinig energie, te veel druk op mij door allerlei factoren, alsmaar rennen, hollen en nergens tijd voor hebben. Maar het lag vooral aan mijn werk. En dus besloot ik na lang wikken en wegen om het te doen. Mijn baan op te zeggen. Dat zou het oplossen! Zo liep het niet helemaal. Uiteraard.

Nadat mijn hoge woord eruit was, stelde mijn baas voor om een time-out te nemen. Huh? Dat was niet het antwoord dat ik had verwacht. Nee, hij stelde voor dat ik in alle rust ging kijken of het opzeggen van mijn baan de juiste beslissing was. Of er wellicht nog andere zaken speelden? Een pauze nemen? Nou, dat ging ik dus echt niet doen! Ik ben toch niet ziek? Het was vooral de druk op het werk en alles wat ik daardoor niet voor elkaar kreeg in de rest van mijn leven. Ai, ging ik even in de weerstand... Wel was er een zacht stemmetje in mij die zei dat mijn baas misschien wel gelijk had. Een pas op de plaats was eigenlijk waar mijn lijf ontzettend behoefte aan had. Al een hele tijd. Dit was het moment om te luisteren naar mijn lijf en uit mijn hoofd te gaan... In plaats van mijn lichaamssignalen te negeren - waarin ik de expert status zo ongeveer had bereikt - hoorde ik wat ik moest doen. En ging het doen.

Zenuwachtig zat ik heen en weer te wiebelen op mijn stoel in de wachtkamer. Artsen. Ik heb het niet zo op artsen. Ook al is het een Arbo-arts en gaat hij echt geen pijnlijke lichamelijk behandeling voorstellen. Sjeemig, wat ging ik nou zeggen? En dus deed ik een beroep op mijn inmiddels beproefde overlevingsstrategie. Mijn zonnige gezicht opzetten en vol vertrouwen de kamer binnenstappen toen ik daartoe uitgenodigd werd. Maar deze keer werkte het niet. Binnen no-time kreeg ik (letterlijk) een spiegel voorgehouden. "Ok." Zei de arts nadat ik mijn verhaal uit de doeken had gedaan met mijn lachende gezicht opgeplakt. "Er stapt hier een vrouw mijn kamer binnen met een stralende glimlach op haar gezicht, die mij komt vertellen dat het helemaal niet goed met haar gaat. Iets klopt hier niet. Waarom zijn jouw binnen- en buitenkant zo uit balans?" Slik. "Zeg nu nog eens in de spiegel dat het niet goed met je gaat en kijk er dan ook bij zoals je je werkelijk voelt". Slik slik slik. Hij had gelijk. Oh, wat had hij gelijk. Voor het eerst voelde ik dat ik hiermee aan de slag wilde. Dit was het moment.

Tja, waar kwam het vandaan dat ik uitviel? En dit was niet de eerste keer... Waar ging het niet goed? Niet over het hoofd te zien was dat ik altijd aan het pleasen was. Meer dan eens teveel hooi op mijn vork nam en het supergoed wilde doen. Een beetje extra werk kon er altijd nog wel bij. De pleaser in mij had zich zo prachtig kunnen ontwikkelen, omdat hij gevoed werd door mijn onzekere kant. Onzeker waardoor? Nou, bijvoorbeeld omdat ik zag dat iedereen om mij heen een opleiding helemaal had afgemaakt. En ik? Niet. En daardoor voelde ik me minder. Veel minder. "Zij zullen het vast beter weten dan ik." Ik hield mijn mond maar. Want door hard en goed te werken zou ik echt wel gewaardeerd worden. Hmmm. Geen goed idee. Maar waarom had ik geen afgerond diploma op zak? En waarom maakte ik daar nou zo'n punt van? Waarom voelde ik me daardoor minder? Hoe vaak hebben mensen me nou gezegd dat het helemaal niet belangrijk is of je je opleiding hebt afgemaakt? Dat het gaat om wie je bent met al je ervaring, talenten en kwaliteiten. Oh, ik hoorde hen wel hoor. Maar ik VOELDE het niet. Het was niet geland in mijn lichaam. De reden waarom ik mijn opleiding niet had afgemaakt was omdat ik niet meer naar school wilde. Ik werd gepest. Veel gepest mijn hele schoolcarrière lang en ik wilde weg van mijn studies. Vluchten. En waarom werd ik gepest? Omdat ik niet weerbaar was. Anders dan de anderen. Ik was niet weerbaar omdat ik in mijn vroege jeugd veel ziek ben geweest. Jeugdreuma had ik en daardoor was ik veel onder doktersbehandeling. In mijn kindertijd kon ik zeven jaar lang niet goed rennen en fysiek meedoen met de andere kids. Ik had pijn. Mijn lijf was ziek en daardoor voelde ik me anders. Want ik kon immers niet wat zij deden. De jeugdreuma kwam in mijn leven toen ik 18 maanden oud was. Een dreumes nog was ik. Daar lag de sleutel. Daar was iets gebeurd waar ik mee aan de slag moest. En zo had ik ineens een hele ketting met schakels aan gebeurtenissen aaneengeregen en in beeld. Die me terug leidde naar de basis. Wow.

"Nee, ik ga niet starten met dit traject." Zei ik dat nou echt? "Ik heb het gevoel dat er geen klik is en dat ik beter op zoek kan gaan naar iemand die bij mij past." Whoa! Ik heb zojuist voor het eerst in mijn leven gezegd dat ik voor mezelf ga kiezen. Dat ik naar mezelf heb geluisterd en mijn eigen weg ga volgen. Dit voelt als een stap in de goede richting! Maar wat nu? Hoe nu verder? Gelukkig was daar mijn netwerk en had ik niet veel later een gesprek met een vrouw waar ik wel de klik mee voelde. Al snel waren we het eens. Ik had overduidelijk trauma's opgelopen in mijn prille jeugd.

Op een heerlijke zonnige zomerdag fietste ik met honderd kilo lood in mijn schoenen en naar de praktijk. Een uur daarvoor had ik nog geprobeerd onder de afspraak uit te komen. Mijn hart bonsde zowat uit mijn lijf en ik was bijna bang dat het aan de buitenkant te zien zou zijn. Nu ging ik het doen. Echt doen. Mijn nare ervaringen opnieuw beleven. Ver weggestopte dingen naar boven halen. Al die jaren van mijn leven tot dusver gebundeld in dit ene vreselijk spannende moment. De behandelingen die ik aanging lieten me zien dat ik in mijn volwassen leven beperkt werd door de dingen die me als klein kind hadden geraakt. De confrontatie aangaan met mijn ervaringen en die opnieuw beleven was heftig. Maar wat een verademing was het! Ik voelde de blokkades verminderen en kwam dichter bij mezelf dan ik ooit was geweest. Kortom, het voelde geweldig.

O, wat ontdekte ik veel. Ik kreeg een prachtig inzicht: dat het niet mijn schuld was dat ik in dat ziekenhuis lag. Dat ik er niks aan kon doen dat ik ziek werd. Ik had niks fout gedaan. Een kind beredenering om de situatie te kunnen begrijpen. Maar wel één die er de rest van mijn leven ingesleten was. En ervoor zorgde dat ik vaak de 'schuld' bij mezelf legde. Als volwassene kon ik uiten wat ik toen als kind niet kon, simpelweg omdat ik de woorden nog niet kende en kon uitspreken. Wat een bevrijding. Een schitterende energie kwam vrij die al die lange jaren vast had gezeten. Wat voelde dat ongelofelijk goed.

Inmiddels weet ik dat mensen die op jonge leeftijd hebben moeten overleven (soms letterlijk!) hun grenzen niet leren kennen en dus ook niet leren hoe je die moet bewaken. Je moet immers knokken om te blijven. En gaat later vaak structureel over je grenzen heen (simpelweg omdat je niet weet wat die zijn). Het lichaam voelt het wel en laat op een gegeven moment van zich horen. Met vermoeidheidsklachten, hoofdpijn, maagzweren, stress enzovoort. De kunst is om daar naar te luisteren. Jarenlang bouwde het zich op in mij tot ik het echt niet meer kon bolwerken. Ik viel uit. Niet zo gek ook dat op dat moment mijn dochter de leeftijd van 20 maanden bereikte. En ik in haar mezelf zag. Over spiegelen gesproken... Het is ongelofelijk wat mijn jeugdreuma heeft gedaan met de opbouw van mijn zelfbeeld en de rest van mijn leven.

Wat een weerstand voelde ik, toen ik die zomer met mijn baas aan tafel zat. Was ik ziek? Nee, niet meer. Maar de weerstand tegen ziek zijn was er wel. Levensgroot. Ik wilde weglopen voor ziek zijn. Alles beter dan dat. Het proces dat ik ben aangegaan heeft ervoor gezorgd dat ik het weggestopte deel van mezelf ben gaan accepteren. Is het weg? Nee, weg gaat het nooit. Want het hoort bij mij. Ik ben alles wat ik tot dusver heb meegemaakt. Geen 'oude' of 'nieuwe' ikken. Alles diende een doel, daar ben ik zeker van. Het enige wat ik moest doen was zien dat ik een weg te lopen heb en beseffen dat ik ver van mezelf verwijderd was geraakt. Nogal van mijn pad af. Het bijzondere is dat ik terugkijk op mijn jeugd tot dusver als verdrietig en naar. Maar toe ik contact maakte met mijn Innerlijk Kind, begreep ik dat het maar een klein deel was van mijn leven toen. Want toch speelde ik dat het een lieve lust was, had vriendinnen en deed van alles. Zat op ballet, zwemmen en was hartstikke actief. Eigenlijk heeft mijn jeugdreuma een heel positief deel met een warme kijk op de wereld, in mij laten ontwikkelen. Vanuit mijn hart.

Op mijn site www.puuropgevoel.nu vind je een qoute van Helen Keller. "Be happy with what you have, while working for what you want". Ik vind hem mooi en heel toepasselijk omdat zij op de leeftijd van 18 maanden ziek werd en haar hele leven veranderde omdat ze doof en blind werd. Mijn jeugdreuma is van een ander kaliber, maar dankzij de vindingrijkheid en liefde van mijn ouders dans ik door het leven vandaag en zit ik niet in een rolstoel, want dat was eigenlijk het scenario dat de artsen voor mij hadden geschreven. Ik kan alles doen wat jullie ook kunnen en heb - net als Helen Keller - een doorzetters mentaliteit ontwikkeld. Ik kan vechten als het moet voor iets waar ik in geloof, en doe dat ook.

Ben ik weggegaan bij mijn werkgever? Ja, dat wel. Want ik zag waar ik heen wilde. Waar ik gelukkig van word. Inmiddels luister ik naar mijn innerlijke stem en gebruik mijn intuïtie als nooit tevoren. Het heeft mij laten inzien wie ik in essentie ben en ik volg de weg die er voor mij ligt. Dat wat ik echt wil en nu ook doe: anderen helpen te ontdekken wie ze werkelijk zijn. Want dat is het mooiste cadeau dat er is.

Wil jij aan de slag met jouw vraag? Wil je volop in het leven staan maar loop je vast? Weet je niet goed hoe je bij je gevoel moet komen? Coaching kan je daarbij helpen. Neem contact met mij op voor een gratis kennismakingsgesprek. www.puuropgevoel.nu

Zomerse kwarktaart met aardbeien

Zomer! Tijd voor een heerlijke frisse taart met zomervruchten. Mmmm!

Ingrediënten
Voor het kruimeldeeg
200 gram tarwebiscuitjes (Céréal of Zonnatura koekjes gezoet met honing)
100 gram roomboter (+ wat extra om in te vetten) of kokosolie
2 eetlepels ijskoud water

Voor de vulling
800 gram aardbeien
8 blaadjes witte gelatine
1 perssinaasappel
500 gram magere kwark
150 gram kokosbloesemsuiker (kijk hier wat het is en waar je het kunt kopen)
1 bekertje crème fraîche (200 gr)
4 eetlepels aardbeienjam

Extra nodig
Springvorm circa 26 cm doorsnede

Bereiden
Laat in een kom met koud water de gelatine circa 5 min. weken. Verkruimel de koekjes heel fijn in een keukenmachine of ga ze te lijf met een deegroller en je handen (veel plezier!). Smelt in een pannetje de boter of olie en meng het met de koekruimels en twee eetlepels water. Vet de springvorm licht in, verdeel het kruimelmengsel over de boden en druk goed aan.

Was de aardbeien en verwijder de kroontjes. Pureer 500 gram van de aardbeien. Pers de sinaasappel uit en verwarm zachtjes in een pannetje. Gelatine goed uitknijpen en van het vuur af al roerend in het warme sap oplossen. Mengsel even af laten koelen. Hier een handig filmpje over het verwerken van gelatine!

In een kom de kwark, het suiker, het sinaasappelmengsel en de aardbeienpuree goed door elkaar roeren. In een andere kom de crème fraîche opkloppen en luchtig door het kwarkmengsel scheppen. Het mengsel over de kruimelbodem verdelen en de bovenkant gladstrijken. Laat de taart minimaal 3 uur in de koelkast opstijven.

De rest van de aardbeien halveren en op de bovenkant van de taart mooi schikken. In een pannetje de aardbeienjam met 1 eetlepel water zachtjes verwarmen. Met een kwastje de aardbeien en de kwark rijkelijk bestrijken. Mocht je willen, dan kun je nog kleine toetjes slagroom op de aardbeien plaatsen. Voor een extra feestelijk resultaat!

Schoonheid

Ons leven is druk. Helemaal nu er twee kleine kinderen rondlopen is het nog een graadje erger geworden. Never a dull moment. Je staat op, knippert met je ogen en de dag is alweer voorbij gevlogen. Wat je hebt gedaan? Veel. Heel veel. En hoeveel daarvan heb je bewust gedaan? Met je aandacht er helemaal bij? Zo erbij dat je in het moment was? Oké, ik ben schuldig.

Bij mij vliegt alles voorbij. Daarbij leidt mijn hoofd ook nog eens een geheel eigen leven waarmee de dynamiek compleet is. Iedere dag probeer ik te mediteren - al is het maar heel even - en zie dan die schijnbaar eindeloze stroom van gedachten voorbij glijden. Nou, zeg maar racen. Dringen geblazen is het voor al die spinsels in mijn hoofd. Laatst moest ik in het kader van een oefening opschrijven wat ik dacht op dat moment. Volledige focus op mijn hersenpan. Dat ging ongeveer zo:

'wat een mooie kleuren heeft dat schilderij' 'hoe zou het gaan met timo op de BSO' 'wat is het toch geweldig dat ik dit mag doen' 'mijn voeten zijn best wel koud' 'heerlijk dat zonnetje' 'die salade bij de lunch was lekker zeg, die ga ik ook eens maken' 'niet vergeten bloem op de boodschappenlijst te zetten'

Kort gezegd kwam het erop neer dat ik meer gedachten had dan mijn pen kon bijbenen. Mijn lief zegt wel eens dat als hij mijn gedachtestroom zou moeten overnemen voor een dagje, hij doodmoe zou zijn. Mmmm, het zou dus zomaar kunnen dat ik meer energie krijg als het in mijn hoofd wat rustiger is.

Kinderen zijn een prachtig voorbeeld. Weten hoe het werkt. In het nu zijn. Ze worden nog niet geplaagd - zoals hun moeder - door planningen en 1.001 dingen die moeten. Zo mooi om ze helemaal op te zien gaan in hun spel. Als ik dat zie gebeuren kan ik daar ontzettend van genieten. Dan neem ik even de tijd om naar ze te kijken. Mijn volwassen ik is wat dat betreft aardig de draad kwijt geraakt. En dus. Vanaf nu ga ik bewust aandacht hebben voor de dingen die ik doe. Mijn neus, ogen en oren wijd openzetten en echt voelen, ruiken, horen, zien en proeven in mijn alledaagse drukke leventje.

Dat is nog niet zo makkelijk gedaan. Heeft wat oefening nodig. Maar als het dan toch lukt! Wat een verademing. Zo ging ik naar de kapper en werd uitgenodigd in de stoel bij de wasbak om mijn haar te laten wassen. Ik ging zitten en sloot mijn ogen terwijl ik mijn hoofd achterover liet zakken. Het gevoel van de vingers van de kapster op mijn hoofdhuid vind ik al ronduit heerlijk maar deze keer kon ik zo in het moment zijn dat zelfs de waterstralen die over mijn hoofd liepen gewoonweg zalig waren. Het had zo'n kalmerend effect dat het van mij nog wel een uur had mogen duren.

Het zit 'm in de kleine dingen. De knuffels met mijn kinderen. Plots vertellen mijn zintuigen hoe lekker hun haren ruiken en hoe zacht hun wangetjes zijn. En hoe verrukkelijk is het om wakker te worden en je fris gewassen beddengoed te ruiken waar je nog warm van de slaap onder ligt. Of om naar je handen te kijken terwijl je fruit snijdt. Hoe ze bewegen. Het zoete sap van de peer ruiken. Een hapje van je zelf gebakken taart met je ogen dicht eten. Een douche nemen wordt een waar genot als je - al is het maar voor 1 minuut - het water over je hoofd en lijf voelt stromen. Daar wordt de ochtendspits zowaar een stukje lichter door. Bij mij wel in elk geval! Of 's ochtends - nog steeds in diezelfde ochtendspits - de deur uitstappen en ruiken. Natte aarde en ochtendnevel. Lente in de lucht. Vogels die vrolijk fluiten. Weldadig.

Niet alle bewustwordingen zijn even fijn overigens. Diep inademen en je longen vol uitlaatgassen hebben is minder prettig. En de geur van het hondenuitlaatveldje in de zon vind ik ook niet zo tof. Let dus wel op waar je je zintuigen openzet! Of voelen dat je ergens pijn hebt in je lichaam is ook niet fijn. Maar toch, je bent je er bewust van en dat is het doel.

Na ruim een week is het effect van mijn nieuw verworven levenshouding goed merkbaar - op meerdere vlakken - en ook mijn gezin niet ontgaan. Op 1. Ik voel me een stuk relaxter. Op 2. En vrolijker. Op 3. Ik heb meer energie. In het 'nu' zijn gaat ook steeds makkelijker. Het is ook zo lekker om te doen als het lukt. Mijn zintuigen vertellen me heel veel en ik laat het doordringen. De snelweg aan gedachten komt dan zowaar wat tot stilstand. Of is er gewoon even niet meer. Wauw. Mijn dagen worden veel minder gevuld door wat ik morgen, volgende week of over een maand (ja echt) moet doen. En dat geeft mogelijkheden! Nu stap ik in de auto om snel weg te rijden - ik ben maar weer eens te laat - en ineens voel ik het stuur in mijn handen. En de rust daalt als vanzelf over me. Ik loop naar buiten en voel de zon, ruik de bloemen. En ineens vind ik tijd om met de kinderen naar het speeltuintje te gaan en daar lekker fruit te eten in plaats van aan de keukentafel. Zonder dat ik bedenk dat ik eigenlijk het avondeten op tijd klaar wil hebben en nog dat mailtje moet sturen. Ik doe het gewoon. En dan loopt de dag maar niet zoals mijn hoofd dat gepland had. Dat avondeten komt uiteindelijk toch wel op tafel! Ik ga mee met de stroom.

Probeer het ook eens. Want het is zo gaaf. Op de fiets zitten en niet denken aan hoe laat je ergens moet zijn maar voelen hoe de wind langs je gezicht strijkt. Koud of warm of misschien zijn het wel regendruppels. Er zijn zoveel manieren. Kijk eens wat jou raakt. Wat je past. En ervaar hoeveel er valt te beleven. Schoonheid is overal. Vooral in jezelf. Als je even stil staat.

Ben jij voor jezelf?

Daar stond ik dan. In een bruidsmodezaak op zo'n (heel Amerikaans) mini podium. Gehuld in bruidsjurk. Met een levensgrote spiegel pal voor mijn neus, omringd door lieve mensen die ik zelf had uitgekozen. Oké, ik geef het toe. Het was toch wel een soort meisjes droom die uitkwam. Nou heb ik al heel wat bruidsjurken aangehad in mijn leven - ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik een aantal jaren bruidsmodeshows mocht lopen - maar dit was toch wel even anders. Heel anders eigenlijk. Want nu kies ik een jurk voor mijn eigen bruiloft. MIJN jurk dus. Zo'n jurk die mijn aanstaande echtgenoot ogenblikkelijk laat denken: "Oh ja, ze is het. Deze vrouw laat ik nooit meer gaan." Mocht hij dat nog niet eerder gedacht hebben dan. Ja, het voelde heel speciaal allemaal.

Een hele verkleedpartij was het wel. Jurk aan, jurk uit. Iedere keer als het gordijn opzij gaat en ik uit het pashokje stap in weer een andere bruidscreatie is het even spannend. Voor mijn publiek: wat heeft ze dit keer aan? Maar ook voor mij. Hoe ziet het eruit als ik op 'de stip' sta? En vooral: hoe gaan mijn toeschouwers reageren? Want stel nou hè. Ik vind DE jurk. Die ene waar 'Chantal, Chantal, Chantal!!' op staat. In hoofdletters. De jurk die fantastisch is. Vind ik dan. De jurk die me kippenvel bezorgt, kriebels in mijn buik en me laat stralen. Ja zo'n jurk. En stel nou hè. Dat alle door mij meegesleepte lieverds zich in stilte hullen omdat ze gewoon niet weten wat ze moeten zeggen. Of hoe ze het moeten zeggen. Omdat ze de jurk helemaal niet zo fantastisch vinden. Tja. Wat doe je dan?

Dit is nou typisch zo'n moment waarop je bij jezelf mag blijven. Heel goed voelen wat jij eigenlijk wilt. En je weet het zeker. Dit is jouw jurk. Wat de anderen daar ook van vinden. Je voelt het tot in je tenen. Een moment waarop je authentiek mag zijn en mag opkomen voor jezelf. Maar hoe doe je dat op een goede manier? Voor mij begint het allemaal bij het kennen van mijn eigen waarden en bewustwording.

Maar wat zijn dan je waarden? Ga nu eens na wat voor jou werkelijk belangrijk is. En kijk dan eens of jouw waarden ontstaan vanuit een diepere bevlogenheid. Wat geeft je echt voldoening? Wat raakt je in positieve en negatieve zin? Persoonlijke groei, gelijkwaardigheid, zingeving, sociale erkenning of verbondenheid? Zomaar wat waarden. Als je weet welke de jouwe zijn, en je ziet ze helder voor je, probeer dan te handelen of te leven vanuit die waarden. Neem het serieus, want dit doet ertoe. Herinner jezelf aan je waarden in lastige situaties. Maak desnoods een lijstje dat je er altijd bij kunt pakken. Het spreekt voor zich dat het niet alleen belangrijk is om dicht bij jezelf te zijn bij het kiezen van zoiets als je trouwjurk. Het leeft lekker om altijd authentiek te zijn. Zonder dat je daarin star wordt en vergeet mee te bewegen met je omgeving.

Het kan gebeuren dat je je waarden even kwijt bent of je raakt in een situatie verzeild die vraagt om wat extra aandacht. Een mooie manier om dan terug te keren naar je basis is bewustwording. Je kan het creëren door in het nu te zijn. (Eerder schreef ik er al eens een blog over.) Bewust je zintuigen open zetten en te horen, voelen, proeven, ruiken en zien. Wat gebeurt er in je lichaam? Hoe voel je je? Ben je gespannen, verdrietig of blij? Wat wil je echt? Volg je je waarden nog? Op talloze manieren kan je je bewustwording aanwakkeren. Via meditatie, dansen, wandelen, yoga, sporten of een heerlijke douche nemen. Kies wat bij jou past. Wat je ook doet, wees er met je volle aandacht bij. Want als je luistert naar het huidige moment en handelt naar wat er is, gaat het leven zomaar stromen vol soepelheid. Echt.

En dan, zomaar ineens, handel je op een manier die recht doet aan jou. Omdat je het beste met jezelf voorhebt. Omdat je je wensen, dromen en behoeften serieus neemt. Handel ook met respect voor je omgeving en je naasten. Houd rekening met de behoeftes van je omgeving. Want van je eigen wil zonder meer doordrukken wordt niemand blij. Je kunt prima jezelf zijn en zeggen wat jij graag wilt zonder boos of defensief te zijn. Iedereen kan zich uiten op een rustige en liefdevolle manier. Opkomen voor jezelf betekent niets meer of minder dan dat je om jezelf geeft. Je bent niet tegen anderen, maar voor jezelf.

Met mijn jurk? Dat komt helemaal goed. Ik trok hem aan, kwam stralend de kleedkamer uit en de rest kreeg kippenvel. Ik heb het gevonden. De stijl van mijn droomjurk. Nu nog even wachten. Tot oktober.

Geweldige Chocolate Chip Cookies

Een waarschuwing vooraf is wel goed in deze. Want deze koekjes zijn namelijk echt te lekker. Een dag duurt het, hooguit twee en ze zijn allemaal op. Dus. Geniet er net zo van als wij doen!

Ingrediënten
160 g biologische (spelt)bloem
180 g pure chocolade (of maak ze zonder chocolade... ook lekker)
150 g roomboter op kamertemperatuur of gesmolten kokosolie
150 g kokosbloesemsuiker (hier meer daarover en waar je het koopt)
1 ei
1 eetlepel amandelmelk of water

Extra nodig
bakpapier

Bereiden
Verwarm de oven voor op 200 graden. Bekleed de bakplaat met bakpapier. Hak de chocolade fijn in een keukenmachine of als je die niet hebt - zoals ik - ga ze te lijf met een groot en stevig mes tot ze zo klein zijn als jij wilt. Leg de chocolade apart.

Maak een kuiltje in de bloem en meng daarin de zachte boter of olie, het ei en de suiker. Kneed het deeg voorzichtig en steeds steviger tot een bal. Het deeg kan een beetje blijven plakken (door de kokosbloesemsuiker) als het onwerkbaar is, voeg dan wat extra bloem toe.

Voeg de chocoladestukjes aan het deeg toe en kneed ze erdoor.  Zet het beslag een half uurtje in de koelkast, zodat je straks gemakkelijker bolletjes kunt draaien. Giet de melk in een schaaltje.
Haal het beslag uit de koelkast en maak niet al te grote bolletjes van het deeg en leg ze op de bakplaat. Maak de bolle kant van een theelepel nat met melk en druk met de lepel de bolletjes plat tot circa 1 cm dikte. De melk zorgt ervoor dat de bovenkant mooi glad wordt. 

Leg de bolletjes wat verder uit elkaar op de bakplaat, ze hebben de neiging om een stuk groter te worden eenmaal in de oven. Ik moest ze maar weer eens van elkaar snijden toen ze eenmaal klaar waren. :-)
Bak de koekjes in de oven in circa 13 minuten goudbruin en gaar. 

Aaah... geniet ervan!

Glow

*klik hier voor de Nederlandse vertaling*

Every now and then I am glowing. Not because I've eaten radioactive food. No, I have danced tango. That glow remains for days or sometimes fills me up even longer.

Copyright Stefan Wimmer

A life without dance, I cannot imagine. I started ballet classes when I was 4 years old; it would turn out to be the foundation of my later dancing. When I grew up this toddler dancing was followed by many other forms of dancing like classical ballet, modern, jazz, ballroom & latin, flamenco. Especially in Ballroom dancing, I was pretty fanatical. Hours and hours I spend on the dance floor, training to get the routines right. Many kilometers we drove to participate in competitions. And then, with the highest amateur dance level we could reach in sight, it was enough. The competition, the fake hair, the fake skin color, the expensive but oh so wonderful Ballroom dresses. Finished. Big emptiness followed.

Which took no long to be filled up, because in my opinion there is no life without dancing! Without anything else to base it on but 'gut feeling' the choice fell on Tango. Tango Argentino. A whole new world opened for me. Fixed combinations of steps were exchanged for pure improvisation. Not knowing what to expect. Just follow. Feel. Flowing energy. No fake things, but pure dancing from the heart. From one fixed dance partner in Ballroom to a whole room full of lovely potential dance partners to share the typical feeling of tango with. Wow.

It did not take long before I ate, drank, slept and lived tango. Oh yeah, it was a true passion, a total addiction. But a very fine one. Because where on earth is it possible to enter the dance floor with a total stranger, and do you experience in each other's arms - cheek to cheek, his body against yours - a dance? Like one big hugging session on your elegant high-heeled tango shoes. In a public space, on a full floor. With an entire room of people watching.

There is a lot to tell about tango. One thing every tango dancer will agree on: it takes you into the depths. It leads you to your inner world and maybe beyond even. And yet, it all starts on the outside. Tradition dictates tango is all about making eye contact and inviting without words. Sometimes it clicks immediately and you find each other in just one look. Or not. Then it is hard to not feel rejected. Because maybe he is too tired or he has another good reason not wanting to dance. Everyone has the right to say no, including me. A lesson in setting your own boundaries or respecting the other. Although some dancers could use a training in refusing more humanly...

And then it happens. It is right there where the connection already begins. The eye contact. We agree to dance and together we walk towards the dance floor. Hands touching sometimes. I snuggle into the arms of the other. I close my eyes and feel his body, my weight slightly towards him. I surrender to the moment and to him. Trusting that he will lead me safely around the dance floor. The embrace - before we even started to dance - says so much. Does he hold me tenderly or firm? Nervous or seasoned? What does his body feel like? Soft or firm? What does he smell like? Does his hair or beard tickle in my face?

He holds me and we start to move. Gentle, playful, flowing, funny or staccato. He initiates and I follow with space for me to play. We feel each other. Style, energy, interpretation of rhythm and musicality. Suddenly it is there. That pure magical click with the other. Everything falls into place; the music is wonderful, the connection is perfect, the dance is an amazing flow and the other dancers on the floor do not seem to exist anymore. There is a deep connection with each other, moving as one, completely and totally in the moment. It leads me to a deeper essence of myself. As for me no meditation session is better than this. Then the music stops. And when I open my eyes again, the world looks a bit nicer. Warmer. The colors and everything seems more intense. What a wonderful intimate moment this was. I smile from my heart to my tanguero and have received many beautiful looks back.

For those who have lost me, or just find it a sticky intent; I understand completely. You have to experience it. Oh, and not all dances are so heavenly. Usually it is pleasant, nice and fine. And very rare it is boring or really uncomfortable. But those special dances. That is exactly what makes tango so blissful for me. More, more, again, again!

All that and so infinitely more is tango for me. All over the world I made ​​lovely friends, and together we share the same passion. I danced at many beautiful places. I discovered the sensuality of my body and therefore left prudishness behind me. Every time I dance or when I am watching others I enjoy it so much. And every time I visit a milonga, hearing the music and feeling the typical tango atmosphere - it does not matter where in the world I am - I know. I'm home. And I am glowing the next days.

Temperamentvol

Bam. Beng. Gekrijs. Gegil. Mamaaaaaaaa! Hij staat buiten in de tuin. Met speelgoed te gooien. En steentjes. Eigenlijk met alles wat niet vast in de grond zit. Ik ben binnen. De deur staat op een kier. Ik doe of ik hem niet hoor. Met kloppend hart. Hem negerend. Niet denkend aan de hele buurt die kan meegenieten van deze tirade. Probeer ik dan.

Zo kan het dus gaan. Ruim vier jaar geleden had ik een schattig, warm hummeltje in mijn armen die tegen me aan in slaap viel na zijn voeding. En nu staat er een kleuter buiten zichzelf van woede in de tuin te schreeuwen. Omdat hij straf heeft gekregen. Omdat hij niet luisterde. Had ik niet gedacht toen. Dat het zo zou kunnen gaan. De kraamverzorgster zei op de achtste dag van zijn prille leven: 'Nou.... temperamentvol mannetje hoor. Daar zit pit in!' Oh? Dacht ik. Hoe kan ze dat nou zien? Pit? Nee toch, moet je kijken hoe lief 'ie is. Maar ja, mijn kraamverzorgster op leeftijd had er al heel veel verzorgd. Baby's. En ik. Begon net met een.

Toen ik uit mijn cocon van 'moeder met een baby van nog maar een paar maanden' kroop, zag ik in de wereld om mij heen vergelijkingsmateriaal. Mja, onze baby is inderdaad temperamentvol. Maar tegelijkertijd ook zacht, gevoelig en erg gebaat bij structuur. Een slaapje of voeding later dan normaal? Beter van niet. Voorkomt een boel gehuil en trappelende voetjes. Heb je wel eens een boze baby geprobeerd aan te kleden? Vergeet het maar! Dus. Ons leven werd van het ene op andere moment super gestructureerd. Erg vond ik dat niet, want eigenlijk houd ik ook wel van die vaste momenten op de dag. Baby blij, wij blij.

Met het verstrijken van de tijd leerden wij de vurigheid van onze zoon beter kennen. Eerst was er de dreumes die dramatisch op de grond kwakt in het midden van de supermarkt - uiteraard - omdat hij iets niet krijgt. Het zweet breekt je uit. Na de zoveelste keer ben je er klaar mee. Negeren en doorgaan. Daaaag Timo! Mama gaat naar de kassa. Ook negeren: de mensen die bezorgd over je kind heen buigen en vragen waarom hij zo moet huilen? Manneke toch. Ah, daar staat de moeder. Laten we die maar eens een afkeurende blik toewerpen. Je zoon zo laten liggen! Hey, ik ben hier aan het opvoeden hoor. In de peuterfase werd het gooien met spullen toegevoegd aan het repertoire om onvrede te uiten. Ja, en dat mag dus niet. We introduceerden de 'time-out' momenten op de gang. Werkte heel goed. Tot onze zoon - inmiddels kleuter - bedacht dat hij zich niet meer op de gang liet zetten. Hij ging gewoon wel zelf naar zijn kamer! Helaas gaat de gang naar boven wel gepaard met slaande deuren en dingen kapotmaken. En daarmee heeft hij bij mij een grens bereikt. Nee. Dit tolereer ik niet.

Met andere moeders praat ik over de zo nu en dan opkomende driftigheid van mijn kind. En wat blijkt? Je bent niet alleen. En nee, het is geen abnormaal gedrag - wat ik soms wel dacht. Om je heen zijn meer liefdevolle, warme moeders die soms wanhopig met de handen in het haar zitten en het ook niet meer weten tijdens een uitbarsting. Net als ik. Het liefst wil ik vrede in huis. Gezelligheid. Een fijne band met mijn kinderen. En dat kan. Maar ik mag niet vergeten dat ik moeder ben. En niet vriendjes met mijn kinderen. Dat vind ik best lastig. Er mag veel in ons huis maar ik stel de grenzen en naar mij moeten ze luisteren. Daar hebben ze baat bij. Daar ben ik hun moeder voor. Er zijn veel manieren om dat te bereiken, want ieder kind is weer anders. Boeken vol zijn er geschreven. (Mijn persoonlijke tip: de boeken van how2talk2kids). Als het de spuigaten uitloopt is mijn toverwoord volhouden. En rustig blijven. Vanuit liefde handelen. Dat vergt soms echt het uiterste van me. Maar ik realiseer me ook dat er veel te leren valt. Over mezelf. Over hem. Hij kan er ook niets aan doen. Weet niet wat hij met zichzelf aan moet.

Toen ik laatst mijn zorgen mocht uiten aan een lieve vrouw, kreeg ik van haar een kaartje met een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem graag wil delen:

'Van weinig kan een volwassene zoveel leren als van een kind.'

'Aan niets kan een kind zich zo ontwikkelen als aan een volwassene.'

Opvoeden vind ik een prachtige taak, maar ook het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Hoe vaak ik mezelf al ben tegengekomen. (Ik schreef al eens een blog hoe kinderen je zo mooi kunnen spiegelen). Er zijn kanten aan mezelf die ik pas heb leren kennen nu onze kinderen er zijn. Want ze halen heel wat in me naar boven. Dingen die ik helemaal niet fijn vind. Maar die ik beter maar kan accepteren. Zonder weerstand te bieden. Dat ben ik dus ook. Ai. Ook fijne dingen. Ik houd zielsveel van mijn kinderen en ontdekte dat die liefde tot in mijn tenen gaat. Het zit dieper dan wat dan ook.

Met het voorbijgaan van de jaren heb ik vaak terug gedacht aan de opmerking van de kraamverzorgster. Ja, onze knul heeft pit. Is het erg? Helemaal niet. Dat is maar 1 kant van hem. De meest uitdagende voor ons als ouders, dat wel. Hij is wie hij is en wij zijn er om onze kinderen te helpen worden wie ze zijn. De mooiste mensen op aarde die ze maar kunnen worden.

Meer weten over temperamentvolle kinderen? Dit artikel is het lezen waard!