Een belangrijke levensles: geef het door

Natuurlijk mag je het zelf uitvinden. De lessen die je hebt te leren in je leven. In sommige gevallen is dat zelfs essentieel. Maar waarom geen gebruik maken van de levenservaring van anderen? We zijn niet voor niets allemaal verbonden met elkaar en lopen grofweg tegen dezelfde dingen aan. Misschien dans jij vandaag door de dag, bij een ander kan het weleens tegenzitten. Best wel heel erg tegenzitten. En voor die persoon is het dan de opsteker van het moment dat jij voorbij komt.

Lessen in je schoenen

Het hele leven zit barstensvol lessen. Het is namelijk de bedoeling dat je in je leven groeit. Niet verticaal (ja ook), maar ik heb het over horizontaal groeien. Van binnenuit. Dat je op je weg naar oud worden steeds meer lesjes verzameld en je schoenen steviger worden. Op een gegeven moment zijn je zolen mooi vol en heb je je eigen opleiding van het leven vormgegeven. Je staat stevig in het leven. Je lessen verzamelen gaat gepaard met proberen, kwetsbaar zijn, uitglijden, vallen, moed vinden om het opnieuw te proberen, kortom: doen, doen en doen. Nou kan je best wel moe worden van al dat doen. Luister dan eens goed naar de lessen die tussen de zinnen doorsijpelen van een wijze oudere (overlopend van levenservaring), leraar, partner, therapeut of coach of vriend(in). In mijn leven was mijn vader zo'n wijze oudere, die me prachtige wijsheden heeft bijgebracht.

Grootse levensles

De mooiste en misschien wel belangrijkste levensles die ik van mijn vader kreeg was er één niet lang voordat hij deze wereld verliet. Het is een mantra geworden die ik inmiddels in het groot en klein heb toepast. Tijdens één van onze laatste dierbare middagen samen zei hij tegen me: 'Geef het leven maar door meisje'. Hij wist natuurlijk van mijn rijkelijk late, toch nog opgeborrelde kinderwens en in het licht van zijn onvermijdelijk naderend afscheid kon ik me niets mooiers voorstellen dan dat ik nieuw leven op de aarde zou zetten met mijn lief. Thuisgekomen keek ik in de enigszins geschokte ogen van mijn vriend toen ik mijn nu helemaal wakker geworden wens met hem deelde. Wat doorgeven? Het leven? Ja. Het mocht zo zijn en een klein jaar later lag er zacht, nieuw leven in mijn armen in de vorm van onze zoon.

In het klein

Inmiddels bezig ik 'geef het door' op verschillende manieren, want de grootste manier die ik kon verzinnen heb ik twee keer toegepast en daarmee lopen er nu twee kinderen rond in mijn leven. Uit praktische overwegingen houd ik het nu dus wat kleiner. Geef het door is een alledaags iets geworden. Want als ik me gelukkig, zonnig, uitbundig, positief, zacht, kortom prettig voel, dan deel ik dat. Ik geef mijn gevoel door aan de eerste de beste ander die ik tegenkom. Waar ik dan ook mag zijn. En dat kan in het heel klein. Simpelweg met een lach naar iemand die ik voorbij fiets, een aai over de bol van mijn kindje, een spontaan compliment uitdelen, een dikke knuffel geven aan onze poes, een warme blik schenken aan een wildvreemde terwijl onze blikken kruisen over de groenten in de supermarkt, een hand op de schouder bij een collega, aanbellen met een stukje van mijn met liefde zelfgebakken taart bij de buurman. Zomaar. Omdat de zon in mij schijnt. Omdat het o zo heerlijk is om dat wat fijn voelt te delen. Omdat de wereld er een stukje lichter, zachter en mooier van wordt.
Dus. Voel je het, deel het dan. Laat het stromen. Meteen. Schenk je glimlach aan de eerste de beste. En mocht het nou eens tegenzitten bij jou, laat je hoofd dan niet hangen maar let goed op. Want wie weet valt een warme blik van een volstrekt vreemde je ten deel, die je zomaar uit je sombere of bozige bui trekt. En zo lééft het voort. Iedere dag opnieuw in het klein en al die vele kleine beetjes... maken het groot.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops 'Puur jij' begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.


Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Dit artikel is ook verschenen op Nieuwetijdskind.com.

Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden

Ik zie je staan. In je roze jasje half weggeregend door een plotseling omslaan van het weer. Jouw kleine handje in dat van de juf naast je. Of ik je eerder op kon komen halen uit het bos. Iedereen was al aan het vertrekken. Veel te snel ben ik er naartoe gereden. Zou je het al weten?



Als je me ziet klaart je gezichtje op. Terwijl ik je in alle nattigheid knuffel is daar gelijk de vraag waarvan ik al een uur spanning in mijn lijf voel. Ja, je hebt je speelafspraak voor die middag zien vertrekken naar haar eigen huis. En nu snap je er helemaal niets meer van. Bittere tranen van teleurstelling rollen over je wangen. Ik voel een steek in mijn moederhart maar ook in mijn kleine meisjes hart. Want ik ken je pijn maar al te goed.

Afspraak met mezelf 

 

Ferm herinner ik mezelf aan mijn voorgenomen intenties. De teleurstelling mag er zijn, het verdriet dat meekomt ook. Ja zelfs het niet in de auto willen stappen en in de stromende regen blijven staan bokken naast de auto. Met mijn meest liefdevolle houding troost ik jou, toon begrip, laat je zijn en ga zelf alvast met mijn inmiddels natte kleren in de auto zitten. Rustig wachtend tot je besluit dat droog in de auto toch wel fijner is.

Als je in de auto bent geklommen en nijdig je modderige kleuterlaarzen uit schopt, hoor ik mezelf ineens voorstellen om een andere speelafspraak voor je te regelen. Met wie je graag zou willen? Ik zet alles op alles om het te regelen voor je en 20 minuten later staan we op het schoolplein. Zo. Voor elkaar. Iedereen weer gelukkig.

 

De redder in nood

 

‘Mama?’ Je trekt me aan mijn hand naar beneden en verklaart met een heel klein stemmetje dat je niet meer wil afspreken. Wat? Al die moeite en dan wil je niet? Nee. Je wil niet. Totale frustratie bekruipt me en ik ben geloof ik niet de gezelligste moeder ter wereld als we samen naar huis rijden. Tot ik me een dag later realiseer dat ik aan het redderen en beschermen ben geslagen om jouw pijn te dragen. Ik zie jou en tegelijkertijd zie ik mezelf als negenjarig meisje in die schoolbus.

Jij laat me zien dat ik jou je eigen ongemak of pijn mag laten dragen. Hoe klein je ook bent. Zodat jij je eigen lessen kan leren, waarvoor je hier op aarde bent. Zodat je voelt dat je zelf de kracht in je hebt om daar weer uit te komen. Wat jij me leert is dat ik eerst de geraaktheid van mijn eigen innerlijke meisje recht in de ogen mag kijken voordat ik er voor jou kan zijn. Mooi en moeilijk tegelijkertijd.

 

 Liefde groeit door het te delen

 

‘Lieverd? Ik wil graag iets tegen je zeggen.’ Ik trek je op mijn schoot en jouw heldere blauwe ogen lichtten op als ik je vertel hoe het me spijt dat ik zo reageerde die ene middag. ‘Het is oké mama’ zeg je met je wijze vierjarige blik en zo blijven we nog even zitten. Gelukkig is het nooit te laat om sorry te zeggen. En ik weet hoe die zachte mildheid voelt bij het vergeven van mezelf. Hoeveel liefde ik daarmee op gang breng binnen in mij en stromend naar buiten toe. Dank je wel lieve schat. Voor deze prachtige spiegel en wijze les.


In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder ‘in het hoofd willen zitten’ en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Heerlijke chocoladetaart met kruimelbodem, monchou en vanille

Had ik al gezegd dat ik van chocolade houd? Daarom zal het vast geen verrassing zijn dat ik wéér een nieuw recept heb van een chocoladetaart. De beste tot nu toe hoorde ik al fluisteren. Drie lagen zaligheid. Probeer het zelf zou ik zeggen en ik ben benieuwd naar jouw mening! Het staat er niet bij maar voor alles gebruik ik biologische producten. Te koop in de biowinkel of de supermarkt.





Ingrediënten

Voor de bodem
200 gram tarwebiscuitjes (Céréal of Zonnatura koekjes gezoet met honing)
100 gram roomboter of kokosolie (+ wat extra om in te vetten)
2 eetlepels ijskoud water

Voor het chocolademengsel
200 gram pure chocolade
60 gram roomboter of kokosolie
2 eieren
6 druppels vanille-essence
150 gram kokosbloesemsuiker
125 gram bloem (spelt of tarwe)
1 theelepel wijnsteen bakpoeder
snufje zout

Voor het vanillemengsel

40 gram boter of kokosolie
180 gram monchou
1 losgeklopt ei
1 theelepel vanille-essence
50 gram kokosbloesemsuiker
20 gram bloem (spelt of tarwe)

Extra nodig
Springvorm van circa 24 cm doorsnede
Mixer
Keukenmachine (is handig, hoeft niet persé)

Bereiden

Verwarm de oven voor op 180 graden. Smeer de springvorm in met boter of crisco. Verkruimel de koekjes heel fijn in een keukenmachine of ga ze te lijf met een deegroller en je handen (veel plezier!). Smelt in een pannetje de boter en meng het met de koekruimels en twee eetlepels water. Verdeel het kruimelmengsel over de bodem en druk goed aan met de bolle kant van een lepel. Zet in de koelkast terwijl je verder gaat het bereiden van de het chocolademengsel.

Smelt de chocolade in een schaal boven een pan water tegen de kook. Hier een handig filmpje hoe je dat doet. Roer tot een glad mengsel en neem van het vuur. Roer er de boter doorheen. Sla in een andere kom de eieren en suiker met de mixer of een houten lepel schuimig. Voeg de bloem, bakpoeder en zout toe en roer goed door. Voeg het gesmolten chocolademengsel en de vanille-essence toe. Verdeel het mengsel over de kruimeldeegbodem.

Sla de boter (op kamertemperatuur) voorzichtig romig met een mixer. Voeg de vanille-essence en de roomkaas toe en mix tot een licht en luchtig mengsel. Voeg met beetjes tegelijk de suiker door het mengsel en voeg daarna het ei toe. Voeg vervolgens de bloem toe en mix het geheel goed door. Schep het mengsel bovenop de chocolade en haal met een draaiende beweging de punt van een mes door de mengsels om een marmereffect te krijgen. (Eh, dat is bij mij niet helemaal gelukt, maar de smaak doet er niet voor onder!)

Bak de taart in ongeveer 25 minuten in de voorverwarmde oven (altijd even in de gaten houden, de ene oven is de andere niet). Laat de taart na het bakken buiten de oven in de vorm afkoelen.

Geniet er net zo van als wij dat deden. :-)

Als je glimlacht gaat het beter

Ik buig voorover en probeer met gestrekte benen mijn neus tegen mijn knieën te duwen. Mijn hamstrings protesteren. Zweet druipt van mijn hoofd en maakt stipjes op mijn yogamat. Ik produceer een diepe inademing achter in mijn keel als ik weer overeind kom. Nu liggen er drupjes over mijn hele mat. Ondertussen wring ik mezelf rustig maar vastberaden in de volgende houding. Ik voel hoe het zweet stroompjes vormt op mijn rug. “Het is nu 39 graden in de ruimte” zegt de yogaleraar. “En van deze houding ga je extra zweten. Maar als je lacht gaat het makkelijker.”

Ik sta in de kleedkamer. Gedoucht en in droge kleren gestoken. Ha fijn. In de spiegel zie ik dat mijn wangen van knalrood hun weg weer vinden naar rood. Het zweet heb ik door het doucheputje gespoeld. Alle gedachten waar ik geen zin in had ook. ‘Als je lacht gaat het makkelijker.’ Deze zin heeft zich blijkbaar aan de binnenkant van mijn hoofd vastgeplakt en is niet meegegaan met het water.

Als ik de auto geparkeerd heb probeer ik het nog eens: lachen naar mezelf. Want het helpt me wel bij mijn ongemak als ik zowat barst van de hitte in een uitdagende pose. Rustig krul ik mijn mondhoeken wat omhoog in een glimlach en laat de rest van mijn gezicht ook meedoen. Als ik bij mijn ogen kom en ze sluit gaat het gevoel regelrecht naar binnen. Als een idioot zit ik naar mezelf te glimlachen in de auto. Een zachtheid overkomt me. Een gelukkig gevoel stroomt door mijn lijf en zelfs om me heen. Het is stil, zacht en rustig. Geluk. Niet zo uitbundig of luidruchtig zoals plezier of vrolijkheid. ‘Geluk is een toestand van innerlijke voldoening die je op gang brengt door van jezelf te houden’ schrijft Griet op de Beeck in één van haar boeken.

Daar zitten twee heel belangrijke dingen in. Die ik steenvast tegenkom tijdens de coachtrajecten in mijn praktijk en in mijn eigen leven. Het zijn:

1. Het begint bij jezelf.
2. Heb jezelf lief. (Eigenlijk vind ik dat ook een soort eerste, want vanuit daar kan je werkelijk houden van anderen.)

Ik laat het indalen. Hoe vaak zoek ik houvast, liefde en goedkeuring buiten mezelf? Dat ik me gelukkig voel als een ander mij graag ziet of zegt dat ik iets goed hebt gedaan? Me vul met het gevoel dat een ander om mij geeft? Soms? Of iedere dag? Allemaal doen we dat in meer of mindere mate. Jij. Ik ook. Een diep verlangen van veel mensen is om gezien of gehoord te worden. Door anderen.

En door jezelf?

Tja. Zie ik mezelf graag? Als ik om liefde vraag bij anderen om daarmee van mezelf te kunnen houden en gelukkig voelen, dan doe ik mezelf toch tekort! Volgens mij doen mensen dat omdat ze niet volledig zichzelf durven zijn. Omdat er angsten zijn, weerstand leeft of pijnlijke emoties die we liever weg stoppen. Hup, onder het tapijt ermee. Als je ze niet ziet, zijn ze er niet. Echt? Als ik nare dingen die diep in mij zitten omzeil en het vinden van geluk buiten mezelf leg, dan maak ik mezelf daarmee afhankelijk van anderen. Ben ik mezelf ontrouw en daar word ik niet gelukkiger van. Terwijl ik alle liefde en geluk die ik nodig heb zelf heel dichtbij me draag. Voorbij al mijn angsten en ongemakken.

De reis die ik hierboven beschrijf heb ik talloze keren gemaakt. Ja, lastig misschien maar niet onmogelijk: naar jezelf durven kijken en naar het leven dat je leidt. Vraag jezelf eens af of het goed is zo of dat er dingen beter kunnen. In je relatie, in je werk, in je omgang anderen, in jezelf… En durf toe te geven als er dingen knellen en beter kunnen. Weet ook dat de meest veilige basis in jou besloten ligt. Je bent veilig als je eerlijk naar jezelf kijkt, naar de deuken of littekens die je eventueel hebt opgelopen in je leven. Het gaat er in het leven niet om te lijden. Het gaat erom een fijn en eigen leven te leiden.

Kijk zuiver naar jezelf en vraag je af waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Doe je het voor jezelf of voor iemand anders? Voor de buitenwereld? Je hoeft niet voor anderen te zorgen of hun verantwoordelijkheden op je te nemen. Ga staan voor wie jij bent, geef uitdrukking aan je gevoelens en daarmee aan jezelf. Het mooie is dat als je dat doet, je daarmee ook ruimte geeft aan de ander. Zodat die ook kan gaan staan en verantwoordelijkheid nemen voor wie hij of zij is.

Durf je gevoelens te uiten en leef vanuit je authenticiteit. Bouw je leven niet op fundamenten van buiten jezelf. Wat je is aangedaan. Hoe anderen zijn. Wat anderen van je denken. Hoe het hoort of hoe je ouders je willen zien. Wat wil JIJ? Wat zijn jouw verlangens? Wat voelt goed voor jou en past jou? Ik geloof erin dat mensen mogen leren naar zichzelf te luisteren, dat is beter dan naar anderen. Heb aandacht voor je (emotionele) behoeftes, uit ze en heet jezelf welkom zoals je bent. Je hebt jouw leven zelf in handen, je brengt zelf geluk op gang. Een ander kan dat niet voor je doen.

Jij. Kan. Dat. Helemaal. Zelf.

Je mag kiezen voor verandering als dat nodig is. Werk ervoor, met zachtheid en mededogen. Omdat de liefde voor jezelf zo groot is. Omdat je weet dat diep van binnen in jou het echte geluk ligt. Er bestaat niet zoiets als een perfect leven. Maar wel een fijn leven. Als je zelf gelukkig bent, dan straal je dat ook uit naar mensen in je omgeving. En voed je hen op een natuurlijke manier in wat zij nodig hebben terwijl jij dicht bij jezelf blijft. En zo is de cirkel rond. Jij bent dan de druppel in het water die kringen maakt, naar buiten toe. Dat doe je van binnenuit en dan gaat het helemaal vanzelf. Zo simpel is het.

Houd van je leven. Houd van jezelf. Kijk je demonen aan. Leef goed. Droom groots.
En zit het even tegen of is het pittig? Glimlach dan naar jezelf, want dan gaat het makkelijker.
En wordt alles net weer wat beter. Niet perfect.

Beter.

In mijn praktijk Puur op gevoel en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder in het hoofd willen zitten en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging.  Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Stuur me dan een mail via info@puuropgevoel.nu.

Geduld is een vorm van liefde

Emoties. Ja, die kennen we allemaal. Iedereen die zich wel eens op het pad heeft begeven van innerlijke groei, weet van het belang van emoties. Dat je ze beter niet onderdrukt enzo. Dat je ze toe mag laten, dat ze je helpen om te laten zien en voelen waar het knelt. Zeker, zeker. Heel mooi. Maar. Hoe je dat precies doet is niet altijd even duidelijk. En dan heb ik het nog niet over makkelijk.

Eerst wil ik het onderscheid maken tussen emoties en gevoelens. Nee, dat is niet hetzelfde. Emoties (en dan heb ik het over de minder fijne) zijn eigenlijk tekenen van onbegrip. Wat gebeurt er als iemand je kwetst? Je voelt wellicht een vlaag van verdriet of boosheid door je heen trekken. Je kan dat goed voelen in je lichaam: op bepaalde plaatsen verkrampt je lijf. Dat fysieke ineenkrimpen is een reactie op iets dat je niet begrijpt. Er komt een energie op je af die je niet kunt plaatsen, die botst met de jouwe en die je wellicht niet gerechtvaardigd acht. Die botsing en het onbegrip ontlaad je in de emotie. Jep, je bent boos!

Een emotie is dus een explosie van onbegrip. Het heeft iets heftigs in zich. Een emotie kan je helemaal in beslag nemen en je daarmee wegtrekken van je centrum, van je hart. Het brengt je eigenlijk buiten jezelf. Je ervaart een gebrek aan innerlijke helderheid; je gevoelens. Emoties zijn als wolken voor de heldere zon.

Gevoelens daarentegen neem je heel anders waar. Ze zijn subtieler en stiller van aard. Zachte fluisteringen, diep innerlijk weten of een plotseling intuïtief handelen. Gevoelens brengen je dichter naar en dieper in je centrum, ze hebben met je intuïtie te maken. Iedereen heeft intuïtie, alleen is het bij velen van ons wat zoekgeraakt. Toch hebben we allemaal ervaringen met het ‘onderbuikgevoel’. Je weet niet waarom, je kunt het niet uitleggen maar het wás zo. Het klopte. Gevoelens ontstaan binnen in je en lijken uit het niets te komen. Emoties daarentegen hebben vaak een aanleiding of trigger buiten je. Ze dragen onmacht in zich, wat ligt in het feit dat je je slachtoffer voelt van iets dat jou wordt aangedaan.

Nou lijkt het misschien of ik wil zeggen dat emoties ‘fout’ zijn en gevoelens ‘goed. Nee hoor. Want zonder emoties kunnen er geen gevoelens zijn. Ze horen bij elkaar, net als goed en fout. Het één kan niet bestaan zonder het ander. Je hebt ze allebei nodig, het gaat erom een punt te vinden in jezelf waarin je noch te ver schiet in je emoties, noch deze onderdrukt. Dan kan er ruimte ontstaan voor stilte. En in die stilte en rust kunnen gevoelens naar boven komen.

Maar. Hoe kan je omgaan met emoties? Allereerst: wees je ervan bewust dat ze een belangrijk deel uitmaken van jou. Ze verdienen je respect en aanvaarding. Zie een emotie als iets wat bij je komt om gezien te worden. Ga er niet vol in maar kijk er met bewustzijn van een afstand naar. Stop het niet weg, maar verheerlijk het ook niet. Nodig het uit er volledig te zijn, zonder jezelf erin te verliezen. Bijvoorbeeld die boosheid. Ervaar deze energie in je lichaam, terwijl je ernaar blijft kijken en waarneemt wat er in je lichaam gebeurt. Wat je doet is de emotie (ontstaan uit onbegrip – Waarom gebeurt dit? Waar heb ik dit aan verdiend?) omringen met bewustzijn, met begrip.

En dan hoor ik mensen zeggen: ‘Ik weet dat ik met onverwerkte emoties zit, ik ken de oorzaken, ik ben me ervan bewust maar het gáát maar niet weg!’ Tja. In dat geval is er toch een subtiel verzet tegen de emotie. Zolang je dat doet ben je in oorlog, een gevecht met jezelf. En zal de emotie zich op allerlei manieren verzetten. Maar weet je, uiteindelijk win je het niet. De emotie zal zich vastzetten in je lichaam en opduiken in de vorm van fysieke pijn of depressie. In je lichaam wordt het allemaal vastgehouden. Met een vorm van bewegen (yoga, dans) kan je je lichaam voelen en daarmee vind je de toegangspoort tot vastzittende emoties.

Terug naar omgaan met emoties. Hoe ik daar zelf mee omga. Laat ik je een voorbeeld geven dat uit mijn leven is gegrepen! Onze jonge kinderen zijn om de beurt ziek en dat hakt in op mijn nachtrust. Met wallen tot op mijn knieën sleep ik me door de dagen heen. De kids zitten ook niet lekker in hun vel (iets met spiegelen) en tegen het eind van een middag heb ik het helemaal gehad. Ik word zo boos en val uit tegen ze. Op dat moment kan ik mijn kinderen de schuld geven dat ze zo vervelend zijn. Maar het zit ‘m niet mijn kinderen. IK ben moe. IK ben boos. Op het moment dat ik de boosheid naar mezelf toehaal en ernaar kijk, kan ik de boosheid omhullen met begrip, waardoor het afneemt. Ik heb een vet slaaptekort en dat voel ik nog steeds maar het verzet tegen de moeheid en de boosheid eromheen kan afnemen. Het gedrag van de kinderen, de oorzaak van mijn boosheid, doet er nu niet meer toe. Ik verschuif mijn aandacht van buiten naar binnen waarmee ik verantwoordelijkheid neem voor mijn emotie. Ik keer daarmee puur naar binnen en zeg ‘Oke, dit is mijn reactie, ik begrijp het. Ik begrijp dat ik me voel zoals ik me voel.’

Je op zo’n manier begripvol en liefdevol toebuigen naar jezelf, maakt zo heerlijk vrij. Je laat de buitenwereld los en legt de verantwoordelijkheid bij jezelf. Je geeft toe: ‘IK voel me zo, IK kies ervoor om zo te reageren en IK kan daar iets aan doen’. De kern van innerlijke groei is dat je niets onderdrukt, maar dat je er de verantwoordelijkheid voor neemt. JIJ en jij alleen hebt zeggenschap over je emoties. Het is tegelijkertijd een vorm van nederigheid: jezelf heel eerlijk in de ogen zien, ook op je minder mooie momenten. Er is zachtheid en liefde nodig voor deze zelfacceptatie. Je begrijpt jezelf, je vergeeft jezelf.

Uiteindelijk is het heel eenvoudig: het gaat om liefde voor jezelf, in je hart. Alles daarvoor zit al in jezelf en staat tot je beschikking. Ja echt. Misschien vind je niet direct jouw ‘knop’ tot zelfacceptatie. Wordt dan niet boos op jezelf :-) maar blijf rustig proberen en wees geduldig met jezelf. Want geduld… is ook een vorm van liefde.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops lichaamswerk met het gevoel van de tango, begeleid ik mensen in het (her)ontdekken van hun gevoel en hart. Waarmee wensen bovenkomen, blokkades overwonnen worden en mensen ontdekken wie ze werkelijk zijn en wat ze willen doen. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging.  Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intake gesprek.


Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Stuur me dan een mail via info@puuropgevoel.nu.

Taart van beschuitdeeg en botercrème (zelf te versieren zoals je wilt)

Die prachtig opgemaakte taarten die ik altijd op internet voorbij zag komen.... Wauw. De eerste keer dat ik er één liet maken voor de tweede verjaardag van onze zoon dacht ik, hé dat kan ik ook! Na wat jaren oefenen en heel veel uitproberen is dit zoals ik de verjaardagstaarten nu maak. Even leek een goede beschuitdeeg taart maken, luchtig en hoog, een onmogelijke opgave. Maar! Met dit recept lukt het wél.

Het geheim zit 'm in een aantal dingen. 1. een goede voorbereiding. 2. alle ingrediënten zijn op kamertemperatuur. Alles op tijd uit de koelkast dus. En 3. alles moet perfect zijn afgewogen.

Ingrediënten

Voor het beschuitdeeg (bij een bak- of springvorm van 20 cm doorsnede)
6 biologische eieren
150 gr kokosbloesemsuiker (kijk hier wat het is en waar je het koopt)
200 gr zelfrijzend bakmeel

Voor de botercrème*
150 gr biologische roomboter
50 gr honing
2 el mascarpone

*Wil je een bijvoorbeeld aardbeienbotercrème? Voeg dan 1 eetlepel biologische aardbeienjam toe. Zo kan je variëren met wat je maar wil. Bosbessenbotercrème, abrikozenbotercrème etc.

Verder nodig
mixer
grote kom
spatel
springvorm of bakvorm van circa 20 cm doorsnede
groot (brood)mes of garen (om de taart door te snijden)

Bereiden

Beschuitdeeg
Zorg er dus voor dat de eieren op kamertemperatuur zijn. Heel belangrijk. Verwarm de oven alvast voor op 175 graden. Vet de taartvorm in met boter of crisco (geurloos plantaardig vet). Leg bakpapier op de bodem en omdat het deeg boven de rand uit zal stijgen, verhoog je ook de springvorm met een extra rand van bakpapier.

Mix de eieren en de kokosbloesemsuiker minimaal 10 minuten op een hoge stand tot een luchtige massa. Zeef de bloem en voeg toe aan het mengsel. Met een spatel roer je voorzichtig de bloem door het deeg, zo verlies je de minste luchtigheid. Hoe meer je roert hoe meer luchtigheid je verliest. Zorg er wel voor dat je een egaal geheel krijgt.

Ook belangrijk: de oven moet goed op temperatuur zijn. Bak de taart in circa 20 minuten gaar. Iedere oven is anders, dus kijk goed of dit voldoende is voor je taart. Nog een tip: open de deur niet voordat 1/3e van de baktijd verstreken is. Het beste is om de deur helemaal niet te openen.

Met een satéprikker kan je kijken of de taart goed is. Komt de prikker er 'schoon' uit, dan is de taartbodem klaar. Laat de taart nog even 5 minuten in de oven staan met de deur op een kier. Dat voorkomt scheuren en inzakken. Haal dan de taart uit de oven en laat 'm afkoelen. Als je de taart uit de vorm haalt, leg hem dan ondersteboven weg. Zo wordt de bovenkant plat wat makkelijk is bij het decoreren.

Botercrème
Snijd de boter in stukken en doe samen met de honing in een kom. Mix het geheel mooi romig (ongeveer 8 min). Wil je een botercrème met een smaakje? Dan is dit het moment om de jam toe te voegen en mix tot het gemengd is. Voeg de mascarpone toe en spatel (dus niet mixen!) het erdoor. Niet te lang, anders gaat het schiften!

Afwerken
Als de taart is afgekoeld snij je hem voorzichtig horizontaal door midden met een groot (brood)mes of je 'zaagt' hem in twee delen met een draad van garen. Je kan kiezen wat je doet, de taart in twee of drie delen snijden. Het ligt er maar net aan hoe hoog hij is geworden. Dit filmpje laat zien hoe je het doet.

Besmeer nu de onderste helft met de botercrème (of jam). Leg de volgende helft op de taart (of de bovenkant als je voor 1 laag kiest). De tweede laag dan met jam (of nu de botercrème) en leg nu de bovenkant van de taart erop. Zo, gevuld! Let op! Hou ongeveer de helft van de botercrème over om de taart aan de buitenkant af te strijken. Dat doe je met een spatel en je bestrijkt de hele zijkant en de bovenkant royaal met botercrème.

Decoratie
Tja, nu kan je losgaan. Met fondant, met marsepein, uitstekers... wat je maar wilt.
De plaat op de frozen taart heb ik besteld. Op frosting of ouwel kan je in diverse thema's eetbare prints bestellen. De figuurtjes zelf maken ook. Op de foto's zijn dat Nijntje, Bliksem mc queen, Woezel en PiP, Hello Kitty. Daarvoor kies je een plaatje in het goede formaat (print uit van internet, uit een kleurboek etc). Knip het uit in losse delen en leg dat op je uitgeronde fondant. Snij uit en knutsel(klei) het figuurtje op je taart. Er zijn oneindig veel filmpjes op internet die je laten zien hoe je de taart kunt bekleden. Deze bijvoorbeeld of deze (over hoe je de fondant netjes op je taart krijgt). Enjoy! Want voor je het weet... is je taart alweer op.

 

 

 

Zalige chocolade espressotaart

Ja, ik weet het. Weer een nieuw recept van een chocoladetaart. Maar ze zijn ook zooo lekker en ik houd zooo van chocolade. Dus. Het zal vast niet de laatste zijn. Deze taart is in elk geval verrukkelijk om de combinatie met noten. Om je vingers bij af te likken. Hoeft niet in de oven. Veel plezier met maken! Want dat hoort net zo goed bij het genieten als het opeten. :-)

Ingrediënten 
(gebaseerd op een recept in Goed Zoet!)

Voor de bodem
100 gram walnoten
100 gram cashewnoten
2 eetlepels cacaopoeder
40 gram gedroogde abrikozen, in kleine stukjes
2 eetlepels kokosbloesemstroop of honing
2 eetlepels kokosolie of biologische roomboter
1 vanillestokje
1/2 theelepel zout

Voor de vulling
200 gram geschilde zoete aardappel
4 eidooiers
1 vanillestokje
2 sterke espresso's (in totaal 100-120 millimeter)
100 gram kokosbloesemsuiker*
2 theelepels maïzena
60 gram pure chocolade met minimaal 70% cacao
2 eetlepels cacaopoeder

*Wil je bijvoorbeeld rietsuiker gebruiken? Dat kan, je houdt dan dezelfde hoeveelheden aan.

Extra nodig
Springvorm van circa 24 cm doorsnede
Bakpapier
Mixer
Staafmixer

Bereiden

Snijd de zoete aardappel in plakken en stoom ze in ongeveer 10 minuten gaar. Ondertussen vet je de springvorm in met boter of kokosolie en daarna bekleed je de springvorm met bakpapier.

Mix alle ingrediënten voor de bodem door elkaar met een mixer op een lage stand tot het één geheel is. Duw het mengsel met een vochtige lepel op de bodem en de wanden van de springvorm, tot ongeveer drie centimeter hoog. Zet de bodem in de vriezer, zodat hij hard kan worden.

Los de maïzena op in wat espresso. Zet apart. Schraap de vanille uit het staafje. Doe het in een ruime kom. Mix daarin ook de eidooiers, espresso en kokosbloesemsuiker door elkaar op een lage stand. Plaats de kom boven een pan kokend water (au bain-marie) en roer tot je een dikke, romige massa hebt.

Pureer de zoete aardappel en voeg toe aan het mengsel. Blijf roeren tot je een egale vulling hebt. Dan voeg je de opgeloste maïzena toe en blijf je nog een minuut roeren.

Hak de chocolade in kleine stukjes en ook die doe je bij het mengsel in de kom. Blijf roeren tot de chocolade gesmolten is. Haal dan de kom van de warmtebron af en laat het mengsel afkoelen tot kamertemperatuur. Haal de springvorm uit de vriezer en giet het mengsel op de bodem. Zet de vorm tot serveren in de koelkast.

En dan... Genieten maar! 

HEMA blog: Strijken maar en klaar!

Jongetjes (meisjes ook, maar voorál jongens) stoeien. En ze kruipen over de grond met auto's, blokken, klimmen in bomen, rennen en laten zich in een stoere 'sliding' op de grond vallen. Nou ja, dat alles doet die van mij dan. Dat daarmee vooral de broeken ter hoogte van de knie geen lang leven beschoren zijn hoef ik niet uit te leggen.

Het gevolg: de broeken voor zoonlief zijn niet aan te slepen. Gloednieuwe spijkerbroeken zijn bij hooguit drie keer dragen nog heel, daarna zit er een gat in - of als ik geluk heb - twee gaten. Niet handig. Zeker niet in de koudere maanden.

Nou heb ik een naaimachine. Alleen gebruik ik hem niet. Hoe handig zijn daarom die strijkbare knie- en elleboogstukken voor op de jeans van je kind van HEMA. Verpakt per twee en in een lichte en donkere variant. Hup, op de strijkplank, strijken maar en klaar. In de was blijft het ook zitten en mocht het toch weer wat loslaten dan strijk je de randjes ook zo weer vast. Zo gepiept. Zo gaan de broeken van mijn zoon aanzienlijk langer mee. Goed voor het milieu, goed voor mijn portemonnee.

Ik hoor je denken: niet mooi, zo'n opgelapte broek. Helemaal mee eens. En dus, streek ik de stukken onlangs aan de bínnenkant van de broek. Na een paar weken van uitproberen weet ik inmiddels, een geweldige uitvinding! Mijn zoon vindt de broek nog altijd prima zitten, en de scheuren aan buitenkant? Die zijn vooral heel hip. Zelfs voor jongetjes van zes jaar oud.

**
In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook hier lezen - op mijn eigen blog.

**