Positief aandacht geven loont

Als ik schrijf ‘Aandacht maakt alles mooier’ dan zal zeker bij de helft van jullie nu het logo van een Scandinavische meubelgigant met geel en blauw logo door het hoofd flitsen. En deze kent ook iedereen: ‘Alles wat je aandacht geeft groeit’. Beide zinnen zijn een mooi statement, een open deur en tegelijkertijd ook nog eens heel waar.

Wat is er nodig voor aandacht?

Daar kan ik kort over zijn: focus en tijd. Daarmee bedoel ik genoeg tijd om onverdeelde aandacht te geven. Zonder afleiding. En dat kan in 5 minuten. Mijn kind dat mij vraagt om een zelf geknutseld bouwwerk te bewonderen, wil dat ik écht kijk. Dat ik mijn werk, gesprek of wat ik dan ook aan het doen ben even loslaat en er ben voor hem of haar. Waarmee het kind zich gezien voelt. Als mijn aandacht echt is voelt mijn kind dat meteen, wat onze verbinding versterkt.

Néém tijd

De tijd nemen zonder afgeleid worden kan een hele uitdaging zijn. Hoe vaak doen we dingen half of even snel tussendoor; routinematig misschien zelfs wel. Even nog gauw reageren op dat appje of mailtje. Kijk maar eens om je heen. Herkenbaar? Met de snelheid en veelheid van ons leven komt werkelijke aandacht behoorlijk onder druk te staan. Het mooie is dat aandacht geven weinig kost, slechts je tijd, maar wel heel veel brengt. Die 5 minuten voor je kind, je partner, collega of vriend(in) kan je wel ergens vandaan halen en geeft jou en de ander zoveel positieve energie.

TIP: een oefening 

Wat mij helpt bij positief aandacht geven is deze simpele oefening die je op elk moment van de dag kunt doen. Als 1 van mijn kinderen, partner of (vul maar in) naar me toekomt en ik voel dat ze me werkelijk nodig hebben, dan stop ik met wat ik aan het doen ben. Ik kijk hem/haar in de ogen met een warme blik. Ik neem bij mezelf waar welke oordelen of verwachtingen er boven komen… en laat die meteen weer los. Ik kijk naar de persoon voor me als geheel op de meest open manier die ik maar kan. De ander voelt zich daarmee écht gezien. Een mooie aanvulling op deze oefening is om tegen jezelf te zeggen ‘Ik wil deze persoon voor de eerste keer zien’ als je naar hem/haar kijkt. Let nu eens op wat er gebeurt. Wat valt je op? Je kijkt dan met een hele zuivere, niet gekleurde bril naar de ander.

Het kan op twee kanten op

Zoals met alles kent aandacht geven een lichte- en een donkere zijde. Met andere woorden, aandacht geven kan je negatief en positief doen. Focus je op wat er allemaal niet is, niet kan of niet lukt dan zal je merken dat je ook prompt niet krijgt wat je wilt, de ander niet doet wat je graag zou willen of dat de dingen niet lukken. Want, alles wat je aandacht geeft groeit, en dat kan twee kanten op. Positieve aandacht is een eerste levensbehoefte die we met de paplepel ingegoten zouden moeten krijgen door knuffelen, praten, luisteren. Het begint al bij baby’s; zonder positieve aandacht en liefdevolle aanraking blijven groei en ontwikkeling sterk achter. En dat blijft zo in het verloop van het leven.

Een basis van liefdevolle aandacht leggen

Ik blijf nog even bij kinderen. Want positieve aandacht blijft heel belangrijk wanneer kinderen opgroeien. Als we schreeuwen en negatief aandacht geven aan onze kinderen heeft dat als gevolg dat ze zich óf terugtrekken óf terug gaan schreeuwen. Hoe dan ook, het kind en wij, zullen de mogelijkheden en talenten van hem of haar niet leren kennen als we op deze manier met elkaar omgaan. (Trek hier ook de paralel in het volwassen leven, met je partner of medewerker). Terwijl als we positieve aandacht geven aan het kind en vertellen dat we van hem/haar houden, dat we er altijd voor het kind zullen zijn dan zal het leren van zichzelf te houden. En niet angstig of boos zijn om de wereld te gaan ontdekken. Een basis vanuit positieve aandacht en liefde is gelegd.

"Als we onverdeelde tijd geven aan dingen dan gaan we beter kijken, zien we meer én we gaan luisteren."

Positieve aandacht creëert positieve gedachten

Natuurlijk geldt alles wat ik hierboven schrijf ook voor jezelf als volwassene. Sterker nog; iedereen heeft een innerlijk kind van binnen. Ga eens bij jezelf na. Hoe is jouw basis gelegd? En wat merk je daar nu in je dagelijks leven van? Hoe vaak geef jij positieve aandacht aan jezelf? Hoe vaak zeg jij tegen het kind van binnen ‘dat heb je goed gedaan’? Milde woorden, positieve opbouwende aandacht voor jezelf? Dat klinkt raar misschien, maar ik nodig je uit om het toch te doen. Je zult het verschil merken.

Positieve aandacht is eigenlijk liefde

Gun jezelf om zo nu en dan even stil te staan en positief aandacht te geven aan jezelf. Want, cliché misschien, daar begint het. Neem even afstand, mediteer als je daarmee bekend bent of adem eens even diep in en uit. Wat ging er goed vandaag? Waar werd je blij van? Wat maakt je warm van binnen? Positieve aandacht is het mooiste wat je te geven hebt aan jezelf en je omgeving. Bij echte aandacht verdwijnt haat of afkeer en ontstaat er begrip. Er vormt zich mildheid of een liefdevollere blik op dingen. Je bent even helemaal samen, jij en de ander(en). Jij en je lichaam. Er ontstaat (meer) verbinding. Positief aandacht geven loont. Daar worden wij als mensen en ook de wereld een stukje mooier en beter van.

Heb je nog even? Dan heb ik nog een tip (voor partners)

Deze tip kan relaties verdiepen en huwelijken redden. Zeker in volle levens met kinderen. Heel simpel. Spreek af dat je 1 keer in de week samen met je partner eet. Dat kan gewoon thuis. Zijn er (jonge) kinderen? Laat hen dan eerst eten, leg ze op bed, zodat je echt tijd samen hebt. Telefoons weg, geen tv, muziekje en kaarsjes aan en dan… volledige aandacht voor elkaar. Mijn man en ik zweren er al jaren bij, onze avondjes samen eten zijn heilig. Niet voor niets, succes gegarandeerd.

In mijn praktijk en in mijn workshops begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Een suikervij leven

Al heel lang weet ik het. Want 27 jaar geleden werd het me opnieuw gezegd. Toen ging ik als tiener weer op het (in mijn ogen) ultra-strenge dieet, waar geen suiker eten onderdeel van uitmaakte om mijn jeugdreuma te beteugelen. En met succes.. want de reumaklachten verdwenen en ik kon mijn lichaam weer gaan gebruiken in plaats van half deelnemen aan het leven.

In 2012 kregen wij onze dochter. Een prachtig meisje dat, hoe jong ze ook was, niet echt goed at en dronk. Al die jaren tot nu toe niet. 'Hoe krijgen we het eten er vandaag weer in?' was een bijna dagelijks terugkerend thema. Twee jaar geleden begon ik me er meer zorgen over te maken. Ik vond haar klein (maar ja, de familie van mijn man is ook niet groot), ik vond haar niet fit (ach, dat zijn kleine kinderen allemaal wel eens), haar weerstand was laag (is ze nou alweer ziek?) en ik haalde haar meer dan eens dood-moe op uit de kleuterklas. Turnen in combinatie met zwemles in 1 week waren geen optie (nou ja, het is ook wel veel hè?).

Mijn gevoel volgen
Tot 2 maanden geleden. Er klópte gewoon iets niet. Ik wist niet wát, maar íets. Toen ze ook nog op buik en benen (water)wratten kreeg, werd het me ineens zo duidelijk en ik was klaar met al die 'doekjes erover'. Waar ik voor sta voor mezelf, ging ik doen maar nu voor mijn dochter; naar mijn gevoel en intuïtie luisteren. Ik heb een afspraak gemaakt met een bioresonantie therapeut en binnen no-time was het helder. Een zeer omvangrijke candida infectie sprong eruit (met nog wat andere zaken). Het advies luidde direct: géén suiker meer. En ook geen suikervervangers. Lees hier meer over candida.

Kinderen zijn de grootste spiegels
'Daar gaan we weer' dacht ik meteen. En ook 'dit heb ik eerder meegemaakt'. En ja, ik viel meteen terug op mijn eigen basis, wat heel handig was. Maar daarmee kwam ook nog niet verwerkte pijn weer boven. Mijn dochter spiegelt mij al haar hele leven en dit was er weer zo één. (lees ook mijn blog 'Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden'). Want wat had ik het heftig gevonden destijds. Ik ervoer weer die oude naarheid, projecteerde het op mijn dochter en liet me in de slachtoffer-rol glijden. Het duurde me even om dat allemaal in te zien en los te laten. Mijn dochter gaat op haar eigen manier om met het 'anders zijn' en 'niet mogen' en 'niet erbij horen' dan ik. Zij ís mij niet, al hebben we wel allebei een heel gevoelig lichaam. Maar de tijd is anders. Er is meer mogelijk. Ik heb mijn 'demonen' aan te kijken en zij de hare.

Van suiker snoepen naar suikervrij 
Meteen na de diagnose hebben we ons eetpatroon aangepast, wat niet meeviel. In de supermarkt konden we zo ongeveer nog 10% van alle producten kopen, want werkelijk óveral zit suiker of een vervanger in. Als je denkt suikervrij te eten door snoep en koekjes te laten (ok, is een goede start..), dan kom je erachter dat in veel meer dingen suiker zit. Denk aan vlees(waren), tomatensaus, brood, ontbijtgranen, pindakaas, mayonaise, appelsap, yoghurt... de meest alledaagse dingen die niet eens snoep of koekjes zijn. In basis komt het neer op vooral veel verse producten eten, je spullen in de natuurwinkel kopen en heel veel zelf maken, zodat je weet wat erin zit. Zo puur mogelijk dus.

Geen buikpijn meer
Suikervrij eten kost tijd en geld. Onze boodschappen zijn bijna 3 x zo duur geworden. Mijn man en ik staan 2 x zo lang in de keuken. Dat is niet altijd leuk en vermoeiend. En onze bankrekening vind het ook minder grappig. Maar. HET IS HET WAARD! Want al na een paar dagen (!!) zagen we ons meisje veranderen. Er kwam een deel van haar boven die we lange tijd niet gezien hadden. Ja, ook pittigheid! Ze kan weer turnen en zwemmen in dezelfde week én afspreken met vriendinnen. En ze eet.... de oren van ons hoofd. Ze is in de laatste 2 maanden 2 cm gegroeid... Waar we ook achter kwamen was dat ze altijd buikpijn had na het eten. Altijd. Zij wist niet beter, wij dachten dat ze buikpijn voorwendde om de broccoli niet te hoeven eten. Maar het was dé reden waarom ze niet wilde eten en dat kwam weer door de candida.

Buikjes smelten weg, meer focus en beter humeur
Vanaf het begin ben ik met het nieuwe eetpatroon van onze dochter mee gaan doen en al snel merkte ik (en later ook mijn man die aanhaakte) de resultaten van een suikervrij leven. De alom bekende: ons gewicht ging omlaag, langzaam verdwijnen de buikjes. Ik heb veel meer energie. Ik word in de ochtend uit mezelf wakker, uitgeslapen. Maar dat ik ook helderder zou kunnen denken, dat mijn humeur zonniger zou worden, dat mijn smaakvermogen erop vooruit zou gaan... dát had ik niet aan zien komen. Samengevat is mijn lichaam puurder en helderder geworden. Wat een winst!

We mogen wel léven
Nu de behandeling van onze dochter ten einde loopt staan we voor de vraag; gaan we zo door? Want haar dieet omvat meer dan alleen suikervrij eten. Nu moet ze nog een maand 100% suikervrij, daarna mag ze 80/20. En dat is ook wel fijn. Zodat we niet rigide 'nee!!' op alles hoeven roepen. En dat ze ook op een feestje wel een taartje met suiker mag eten. Het advies luidt dan wel: naast ieder suikergerecht minimaal 1 glas water drinken (liefst meer) om je lichaam te helpen met het afvoeren van de suiker. Verder wel suiker vermijden. Zo blijft het te doen voor iedereen, want we mogen wel leven. Ook voor onze zoon die al aardig aan het puberen is was deze nieuwe 'switch' in ons leven een kleine hel en hij was op zijn zachtst gezegd 'not amused' dat hij geen koekjes en ijsjes meer mocht. Dus af en toe kijken we door onze vingers, zo blijft het voor iedereen te doen. En ik hoop dat ik onze kinderen allebei iets meegeef in de basis waar ook zij later op terug kunnen vallen.

That Sugar Film
Na het zien van de documentaire That Sugar Film, die toevallig op TV kwam, hebben we een besluit genomen; we blijven suikervrij eten. We gaan staan voor deze manier van leven omdat het zo f**cking goed voelt, met af een toe een suikermomentje. Als ik voor mezelf spreek; voor mij hoeft de suiker niet meer, de voordelen ervan wil ik niet meer kwijt. Hoe lang ik ook in keuken moet staan, want dat is best een aanslag op mijn tijd. Hoe aanlokkelijk die heerlijke ijsjes nu ook zijn op warme dagen, en dat gezellige terras ziet er zooo aanlokkelijk uit. Onze suikervrije, zelfgemaakte ijsjes smaken ook prima. Op naar een zuiverder leven. Amen. ;-)

Eigenlijk wil ik iedereen uitnodigen om 'That Sugar Film' te kijken; doe ermee wat je wilt maar wéét wat suiker met je doet. Misschien kan je minderen, misschien ga je over op suikervrij. Misschien heeft ons verhaal je geïnspireerd. Doe het in elk geval voor jezelf en ervaar het verschil.

Liefs,
Chantal

Persoonlijke groei is iets dat je zelf wilt

Als mensen in mijn praktijk komen dan hebben ze een vraag. Omdat het ergens niet lekker loopt. Knelt. De aanleidingen zijn even divers als er mensen zijn, maar altijd is er dat ene besef; je gaat er iets aan doen. En dat betekent dat er dingen gaan veranderen en bewegen in jezelf. Maar ook in je omgeving. Eerst de mensen dichtbij je, daarna wellicht verder. Het ‘ripple effect’ treedt op. En jij… bent de eerste druppel.

Persoonlijke ontwikkeling versus persoonlijke groei

Word je gecoacht, dan ga je je ontwikkelen en ontstaat er wellicht groei. In mijn optiek zit er een verschil tussen persoonlijke ontwikkeling en -groei. Ontwikkeling heeft te maken met het leren van vaardigheden en competenties. Het maakt je effectiever, je pakt de dingen anders aan, gaat inzien wat niet meer werkt en je gaat dingen anders doen. Top! Groei gaat een laagje dieper. Waarom? Bij persoonlijke groei is je kern betrokken. Om bij die kern te komen heb je vaak weerstand te overwinnen. Je leert dingen af, je laat overtuigingen en belemmeringen los die je niet meer helpen of zelfs stagneren in je groei. Afdalen naar de kern kan gepaard gaan met angst; je laat je veiligheid los. Persoonlijke groei is eigenlijk heel paradoxaal: je laat los (wat dan ook) maar daardoor krijg je meer. Innerlijk groeien brengt je dus in contact met je kern. Het verbetert de kwaliteit van je leven en indirect ook dat van anderen.

Basisrecept voor persoonlijke groei

Om persoonlijk te groeien zijn twee ‘basis ingrediënten’ nodig. Als eerste: je moet het willen. Echt willen vanuit jezelf. Voeg daaraan toe: de bereidheid om te oefenen. Dat betekent ook volhouden als het lastig wordt; zonder je eerste ingrediënt ‘écht willen’ zwakt het proces af en stranden je goede bedoelingen ergens halverwege de rit. Je kunt 100 coachsessies doen, maar als je er niet mee aan de slag gaat, is het net als reisgidsen lezen, je reis boeken en dan niet gaan. Wel heb ik goed nieuws; als je erin gaat en je houdt vol, dan is het de reis die je gaat maken meer dan waard!

Is het dan erg als je halverwege het proces stopt? Nee, helemaal niet. Je kunt jezelf afvragen of je er dan al klaar voor was. Knelt dat wat niet lekker loopt wel hard genoeg? Misschien is de tijd in jou of je omgeving er nog niet rijp voor.

Voelen of je er klaar voor bent

Maar hoe weet je nou of je er klaar voor bent? Of je het echt wilt? Dat kan je voelen. En dat kan best eng zijn in het begin. Je laat wellicht je veilige en geborgen kaders los. Met de bijbehorende overtuigingen (‘zo doen we dit’). Je vaart uit je veilige (maar knellende) haven de misschien wel woeste zee op. Je hebt geen idee wat je te wachten staat. Alle andere schepen blijven wel in de haven. Sluit je ogen eens en stel je het maar eens voor. Wil je het dan nog steeds? Hmmm… je gaat ervoor. Toch?

Je kunt dat verder checken bij jezelf door je bewust te worden van hoe vaak je ‘ik moet’ of ‘dat moet’ zegt. Hardop of in jezelf. Moeten geeft vaak aan dat je er niet voor kiest om iets te doen, maar dat je gewoon veronderstelt dat het erbij hoort. Moeten heeft dus vaak te maken met een soort van automatische piloot. Door veel te moeten zet je jezelf onder druk. Je moet dan zoveel en je komt minder toe aan de dingen die je zelf belangrijk vindt of die bij jou passen. Moeten is neutraler dan willen. Met ‘ik wil’ geef je aan dat je ergens voor kiest. Bij ‘ik moet’ lijkt het er meer op dat een ander het je oplegt – wat in feite ook zo is. Je hebt geen keus en bent dus minder verantwoordelijk. Probeer maar om elke keer als je ‘ik moet’ zegt, dat te veranderen in ‘ik wil’. Zonder aarzeling kan je dan de vervolgvraag aan jezelf stellen: ‘wil ik dat wel écht?’. Zodra je voelt ‘ja. ik wil’, dan sta je stevig aan het begin van de verandering.

Intrinsiek gemotiveerd zijn

Het pad van innerlijke groei vraagt om motivatie. De brandstof voor motivatie is interesse. Interesse in wie jij bent. Wie je wérkelijk bent. In alle puurheid. Van binnen. Interesse hebben in je diepere drijfveren. Niet de wens om een kopie van iemand anders te worden, je rolmodel bijvoorbeeld. Werkelijke motivatie zorgt ervoor dat je blijft zoeken. Niet opgeeft. Voorbij je ongemakken. Voorbij die blokkade. Je voelt namelijk dat er méér is. Is dat hard werken en soms helemaal niet leuk? Dat zou best kunnen. Is het het waard? Oh ja. Helemaal.

Er is iets heel moois aan knelpunten in jezelf. Het laat iets zien: jouw thema(s) of levenslessen in dit leven. En ze weten je moeiteloos vinden. Telkens weer. Tot vervelens toe. Daar hoef je niets voor te doen. Je knelpunten blijven net zo lang bij je aankloppen tot je het snapt. Dan mag jij in actie komen en gaan doen. Je ‘pakt’ het, kijkt het aan en gaat er mee aan de slag. Je gaat er doorheen zoals dat zo mooi heet.

Zet jezelf niet vast in een manier

Persoonlijke ontwikkeling is mooi. Maar het leven gaat voor mij niet over de vorm of over manieren, het gaat erom jou als persoon te laten groeien. Er zijn vele leraren, maar let op dat je zijn of haar manier niet als dé manier gaat zien. Gaat het alleen nog maar over de manier (de vorm) dan droogt het wérkelijk leven volgens je eigen persoonlijkheid, je kern, op. Manieren zijn heel nuttig om je op een spoor te zetten, zeker, maar het is NIET de essentie. Die ligt in je kern.

Als je jezelf vastzet in de vorm (in een manier) en daarin nauwelijks nog kunt bewegen, dan ontneem je jezelf de kans tot persoonlijke groei. Vormen veranderen, de maatschappij verandert, de wereld om je heen verandert. Continue. Dus pak die volgende stap, ga een laagje dieper, beweeg mee in je eigen ritme en tempo, dán ontdek je mogelijkheden tot jouw persoonlijk groei. En alsjeblieft, kies daarin je eigen weg! Ga voor wat bij jou past. Wat iedereen ook zegt. Geef jezelf die ruimte. Het werkt ook andersom: geef zelf anderen ook de ruimte om te doen wat zij willen en wat past bij hen.

Groei uit tot de fijnste versie van jezelf

Volgens mij gaat het er niet om dat je een meester wordt in leven. Nee, het gaat erom dat je door te leven ontdekt wie JIJ bent, wat je te leren en los te laten hebt. Wat je levenslessen zijn. Hoe jij bent in je kern. Zodat je verder kunt groeien. Dát is de essentie. Om dat te bereiken moet je telkens weer op zoek gaan naar de verbinding met jezelf. Via je hart. Voelen waar het knelt, wat je te doen hebt. Heb interesse in jezelf, kom in actie en groei uit tot de fijnste versie van jezelf. En voor je het weet veroorzaak je het ‘ripple effect’ en maak je via jezelf de wereld een stukje mooier.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel Coaching' en in mijn workshops begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.