Fantastische cheesecake met kersen

Mijn moeder bakte vroeger een taart die nog steeds het water in mijn mond doet lopen als ik eraan denk. Perfect dus om - nu ik aan het bakken ben geslagen - weer eens te maken! Toen heette het Mon Chou taart met kersen. Vandaag de dag is het een cheesecake. Uiteraard is dit de suikervrije variant van de taart. Probeer hem, hij is zo lekker!

Ingrediënten
200 gram tarwebiscuitjes (Céréal of Zonnatura koekjes gezoet met honing)
100 gram boter + extra om in te vetten
3 eieren
100 gram kokosbloesemsuiker (verkrijgbaar bij natuurwinkels)
500 gram roomkaas (bijvoorbeeld Mon Chou)
200 gram crème fraîche
1 eetlepel maizena
1 blikje kersen (eventueel op siroop) of kersenvulling

Extra nodig

springvorm 24 cm doorsnede

bakpapier

theedoek of keukenmachine

1 grote en 1 kleine schaal

spatel
handmixer

Bereiden
Bekleed de bodem van de vorm met bakpapier - teken de omtrek op het papier en knip het uit - en vet de randen in. Verwarm de oven voor op 175 graden.

Maal de koekjes fijn tot paneermeel (niet te fijn). Dat kan met een keukenmachine of door ze fijn te drukken in een theedoek. Smelt de boter en schep door het koekkruim. Verdeel het mengsel over de bodem van de springvorm en duw met een bolle lepel stevig aan. Zet tot gebruik - minimaal een half uur - in de koelkast.

Splits de eieren. Mix de dooiers met de suiker lichtbruin en romig. Klop beetje bij beetje de roomkaas, de crème fraîche en de maïzena door het dooiermengsel. Mix de eiwitten in een vetvrije kom helemaal stijf en spatel ze door het roomkaasmengsel.

Verdeel het mengsel over de taartbodem en bak de cheesecake in 50 minuten in de oven. Neem de taart uit de oven en laat hem 15 minuten in de vorm afkoelen. Daarna nog 1 uur verder afkoelen in de koelkast. Haal voor het serveren de springvorm van de taart en verdeel de het kersenmengsel erover.

Tip: deze taart vult goed, kleine stukjes eten dus.
Geniet ervan!

Bourgondiër versus fijnproever

Zoals bij iedereen verschillen ook onze kinderen van elkaar. Toch verbaas ik me dagelijks over de tegenpolen die wij hebben gemaakt. Neem nou het eten. Eten is belangrijk in ons gezin. Samen eten, gezond eten, nieuwe dingen proberen en iedereen eet wat de pot schaft. Onze oudste konden we nagenoeg alles voorschotelen en het ging erin. Natuurlijk kende hij periodes van opstand - dat hoort erbij - maar dat kwam altijd weer goed.

Timo 1 jaar 

Dan onze dochter. Sinds de introductie van vast voedsel voeren we op gezette tijden strijd met onze kleine kabouter. Verzin het en we hebben het geprobeerd om het eten in haar mondje te krijgen en vooral ook te houden. De toetjes, papflessen of fruitreepjes zijn het probleem niet. Inmiddels is ze 20 maanden oud en hebben wij besloten dat ze zoals iedereen, haar boterhammen, fruit en avondeten opeet. Het is tijd voor actie.

Kiki bijna 1 jaar

Het ritueel. Met veel gezelligheid kondigen we de gedekte tafel aan. Uit volle borst roept het hele gezin: 'Aaaaaaan taaaaaafel! We gaan eeeeeeten!' Opgewekt beklimmen onze kinderen hun stoelen. Kiki bekijkt eerst minutieus wat op haar bord ligt. Komt het haar niet bekend voor, dan likt ze er eens aan en stopt het dan meestal in haar mond. Toegegeven, ze probeert het wel! In spanning kijken wij toe. Blijft het erin? Want als het haar niet bevalt laat ze het direct weer uit haar mond vallen. Met haar kleine neusje opgetrokken, nog rillend van de nare smaaksensatie schuift ze haar bord ferm van zich af gevolgd door een niet te misverstaan 'nee'. En dat blijft het dan ook. Wat wij ook verzinnen. Mmm, vastberaden hè? Ha! Dat heb je van ons!

Hoe ging het ook alweer? Oh ja. Als een team elkaar steunen en consequent blijven. Was dat niet het voornaamste? Vanaf nu blijft onze kleine meid aan tafel zitten tot haar bordje leeg is. Nou, dat hebben we geweten. Want al is ze nog klein, het verzet is groots en luidkeels. De eerste avond zitten we om 17.15 uur aan tafel voor het avondeten. Een tijdstip waarvan ik lang, heel lang heb gevonden dat het ronduit belachelijk was om al te gaan eten. Tja. Het hele register trekken we open. Gezellig het eten naar binnen krijgen, naar binnen praten, boos worden, sancties opleggen - 'Dan geen toetje voor Kiki', negeren, smeken. Kiki doet er uiteindelijk 3 (!) uur over om haar zes mini hapjes pasta naar binnen te werken.

Daarna gaat het - met de eerste dag als 0-meting - steeds een beetje beter. De rondetijden zijn 1,5 en 1 uur voor ontbijt en lunch en 2 uur voor het avondeten. Wel vragen wij ons inmiddels af hoe we dit gaan volhouden als we op onze vaste sportavond op tijd de deur uit willen zijn. Om maar eens iets te noemen. We houden nog even vol en beslissen dan; het is tijd voor plan B. Onze prinses gaat eten met de kookwekker. Een half uur per maaltijd krijgt ze. Alles wat nog op haar bord ligt zodra de wekker gaat, zal in elk geval niet meer in haar buikje terechtkomen. De eerste keer dat de kookwekker op tafel staat vraagt Timo zich ongerust af of die ook voor hem geldt. Kiki lijkt het allemaal erg grappig te vinden. Tot we haar onaangeroerde bord rigoureus bij haar weghalen na een half uur. Tijd om! Ze krijgt vanzelf wel een keer honger en gaat dan eten. Hopelijk. Kinderen kunnen een week zonder eten houden we onszelf voor. Toch?

Uiteraard realiseren we ons maar al te goed dat een leeg buikje ons slapeloze nachten gaat bezorgen. Diezelfde nacht is het om 1 uur raak. Als ik slaapdronken haar kamertje binnen kom zit ons engeltje met verwarde blonde haartjes rechtop in bed, met in haar armen haar beren en speentjes. Zodra ik boven haar bedje hang meldt ze: 'Mama. Kiki (f)les.' Geen speld tussen te krijgen. Op de meest vastberaden toon die ik op dit tijdstip op kan brengen zeg ik: 'Nee, schat zo werkt het niet. Eten doen we aan tafel.' En ik keer weer terug naar mijn koud geworden bed. Zwaar verontwaardigd laat ik haar achter. Uiteraard gaat ze huilen, wat soepeltjes overgaat in krijsen en daarna uitmondt in echt keihard gillen. Je weet hoe hard geluiden klinken in de nacht? Ik weet zeker dat de hele straat kan meegenieten van deze uitbarsting. Consequent blijven!

Inmiddels zijn we een week verder. We hebben al heel wat bereikt. De wekker blijft steeds vaker liggen op zijn plekje in de keukenlade. Er is weer gezelligheid en we gaan met goed gevulde buiken van tafel. Allemaal. 

Suikervrije appeltaart

Ruim een half jaar weet ik dat ik taarten bakken leuk vind. Heel leuk. Wat begon met een taart voor de eerste verjaardag van onze dochter, resulteert nu in meerdere verjaardagstaarten per verjaardag en zo ongeveer een taart om de week.

Veel zoetigheid is niet goed voor een mens en daarom heb ik me stellig voorgenomen de suiker uit de taarten bannen. Na een korte rondgang over het internet en goed advies van een kennis, sta ik niet veel later bij Albert Heijn met een fles ahorn siroop in mijn handen. Niet goedkoop trouwens, maar een goede aankoop om mijn bakverslaving te kunnen rechtvaardigen.

Na taarten van beschuitdeeg en fondant, is het tijd voor wat anders. Mijn eerste cheesecake met rode vruchten en witte chocolade kon rekenen op welgemeende goedkeuring van alle proevers. Ook de brownies werden warm ontvangen. De suikervrije variant van limoen taart met krokante bodem was een flop. Het eindresultaat had meer weg van een zoetzure spons met ingezakte merenguepuntjes. Lag het aan de vulling? De niet zo heel stevige bodem? Toch de siroop?

Natuurlijk probeer ik het opnieuw. Mijn nieuwe project: suikervrije appeltaart. Hoe moeilijk kan dat zijn? Volgens Rudolf van Veen (ja, van 24kitchen) doe ik er een half uur over om de taart voor te bereiden en dan nog een uurtje in de oven.

Goed. Dreumes van 1,5 jaar in bed, kleuter van 4 heerlijk spelend in de woonkamer. Ik kan beginnen! Na 1 minuut kneden heb ik er een hard hoofd in. Hoe krijg ik dit 'deeg' - dat meer weg heeft van een grote bonk plakkerig kauwgom - ooit in een bakvorm? Laat staan mooi uitgerold? Hop, met schaal en al in de koelkast dan maar. Na een half uurtje koelen komt het vast goed. Nou nee. Ondanks mijn zorgvuldig bebloemde aanrecht en ingesmeerde deegroller plakt het spul overal aan vast. Als ik eenmaal besloten heb om me maar van dit goedje te ontdoen blijkt het een hels karwei om het van mijn handen, mijn aanrecht, kortom alles waar het mee in aanraking is geweest af te krijgen.

Van die berg klein geschilde appels die ik inmiddels had voorbereid kan ik uiteraard verse appelmoes maken. Niet deze keer. Vol goede moed besluit ik het deeg opnieuw te maken. Nu dan toch maar met suiker, een beetje dan, want honing is er niet genoeg in huis. Alle ingrediënten zijn op voorraad behalve de roomboter. Zou margarine ook volstaan? Ik neem de gok.

Bij mijn hernieuwde poging deeg te maken lees ik dat ik niet 200 ml water aan het deeg moet toevoegen, maar 2 eetlepels. Hoe heb ik dat nou in vredesnaam verkeerd kunnen interpreteren? Geen wonder dat mijn deeg een goede imitatie van kauwgom was. Of was het toch de ahorn siroop? Ik zal het mysterie van mijn mislukte deeg nu in elk geval niet ontrafelen.

Door al mijn geklungel is het al halverwege de middag en is mijn dochter al weer wakker. Nu is de uitdaging compleet! Ik ga proberen te bakken terwijl zij om de twee minuten mijn aandacht vraagt met 'kom' en 'kijk' mama! Ze hangt samen met haar broer ondersteboven in bank en stoelen en ik moet haar zoeken als ze verstopt ligt tussen twee kasten.

Ja, het duurt lang. De kinderen geef ik in plaats van een heerlijk zelfgemaakt stukje suikervrije appeltaart maar een cracker tegen de opkomende trek. Met appelstroop, dat dan wel. Niet dat het in de buurt komt van die goedbedoelde appeltaart, maar toch.

Tegen de tijd dat het deeg kan koelen is het al zo laat dat ik aan het avondeten moet beginnen. Nasi dan maar, want mijn geplande hartige schotel kan de oven niet delen met de appeltaart. Mijn dochter loopt rond met haar slab nog steeds om en haar handjes plakken van de stroop. De kinderen zijn gezellig bij mij in de keuken komen spelen - het duurt zo lang mama! - zodat de grond bezaaid ligt met speelgoed en ik van de ene naar de andere kant spring zonder over legoblokjes of auto's te struikelen.

De taart - als toetje in dit geval - is erg lekker. De nasi ook. Al was de combi wel een beetje raar. Uiteindelijk heb ik er de hele middag over gedaan om mijn suikervrije taart te maken. Rudolf doet dat in een half uur. Met suiker. Hij heeft vast geen kleine kinderen rondlopen.