Positief aandacht geven loont

Als ik schrijf ‘Aandacht maakt alles mooier’ dan zal zeker bij de helft van jullie nu het logo van een Scandinavische meubelgigant met geel en blauw logo door het hoofd flitsen. En deze kent ook iedereen: ‘Alles wat je aandacht geeft groeit’. Beide zinnen zijn een mooi statement, een open deur en tegelijkertijd ook nog eens heel waar.

Wat is er nodig voor aandacht?

Daar kan ik kort over zijn: focus en tijd. Daarmee bedoel ik genoeg tijd om onverdeelde aandacht te geven. Zonder afleiding. En dat kan in 5 minuten. Mijn kind dat mij vraagt om een zelf geknutseld bouwwerk te bewonderen, wil dat ik écht kijk. Dat ik mijn werk, gesprek of wat ik dan ook aan het doen ben even loslaat en er ben voor hem of haar. Waarmee het kind zich gezien voelt. Als mijn aandacht echt is voelt mijn kind dat meteen, wat onze verbinding versterkt.

Néém tijd

De tijd nemen zonder afgeleid worden kan een hele uitdaging zijn. Hoe vaak doen we dingen half of even snel tussendoor; routinematig misschien zelfs wel. Even nog gauw reageren op dat appje of mailtje. Kijk maar eens om je heen. Herkenbaar? Met de snelheid en veelheid van ons leven komt werkelijke aandacht behoorlijk onder druk te staan. Het mooie is dat aandacht geven weinig kost, slechts je tijd, maar wel heel veel brengt. Die 5 minuten voor je kind, je partner, collega of vriend(in) kan je wel ergens vandaan halen en geeft jou en de ander zoveel positieve energie.

TIP: een oefening 

Wat mij helpt bij positief aandacht geven is deze simpele oefening die je op elk moment van de dag kunt doen. Als 1 van mijn kinderen, partner of (vul maar in) naar me toekomt en ik voel dat ze me werkelijk nodig hebben, dan stop ik met wat ik aan het doen ben. Ik kijk hem/haar in de ogen met een warme blik. Ik neem bij mezelf waar welke oordelen of verwachtingen er boven komen… en laat die meteen weer los. Ik kijk naar de persoon voor me als geheel op de meest open manier die ik maar kan. De ander voelt zich daarmee écht gezien. Een mooie aanvulling op deze oefening is om tegen jezelf te zeggen ‘Ik wil deze persoon voor de eerste keer zien’ als je naar hem/haar kijkt. Let nu eens op wat er gebeurt. Wat valt je op? Je kijkt dan met een hele zuivere, niet gekleurde bril naar de ander.

Het kan op twee kanten op

Zoals met alles kent aandacht geven een lichte- en een donkere zijde. Met andere woorden, aandacht geven kan je negatief en positief doen. Focus je op wat er allemaal niet is, niet kan of niet lukt dan zal je merken dat je ook prompt niet krijgt wat je wilt, de ander niet doet wat je graag zou willen of dat de dingen niet lukken. Want, alles wat je aandacht geeft groeit, en dat kan twee kanten op. Positieve aandacht is een eerste levensbehoefte die we met de paplepel ingegoten zouden moeten krijgen door knuffelen, praten, luisteren. Het begint al bij baby’s; zonder positieve aandacht en liefdevolle aanraking blijven groei en ontwikkeling sterk achter. En dat blijft zo in het verloop van het leven.

Een basis van liefdevolle aandacht leggen

Ik blijf nog even bij kinderen. Want positieve aandacht blijft heel belangrijk wanneer kinderen opgroeien. Als we schreeuwen en negatief aandacht geven aan onze kinderen heeft dat als gevolg dat ze zich óf terugtrekken óf terug gaan schreeuwen. Hoe dan ook, het kind en wij, zullen de mogelijkheden en talenten van hem of haar niet leren kennen als we op deze manier met elkaar omgaan. (Trek hier ook de paralel in het volwassen leven, met je partner of medewerker). Terwijl als we positieve aandacht geven aan het kind en vertellen dat we van hem/haar houden, dat we er altijd voor het kind zullen zijn dan zal het leren van zichzelf te houden. En niet angstig of boos zijn om de wereld te gaan ontdekken. Een basis vanuit positieve aandacht en liefde is gelegd.

"Als we onverdeelde tijd geven aan dingen dan gaan we beter kijken, zien we meer én we gaan luisteren."

Positieve aandacht creëert positieve gedachten

Natuurlijk geldt alles wat ik hierboven schrijf ook voor jezelf als volwassene. Sterker nog; iedereen heeft een innerlijk kind van binnen. Ga eens bij jezelf na. Hoe is jouw basis gelegd? En wat merk je daar nu in je dagelijks leven van? Hoe vaak geef jij positieve aandacht aan jezelf? Hoe vaak zeg jij tegen het kind van binnen ‘dat heb je goed gedaan’? Milde woorden, positieve opbouwende aandacht voor jezelf? Dat klinkt raar misschien, maar ik nodig je uit om het toch te doen. Je zult het verschil merken.

Positieve aandacht is eigenlijk liefde

Gun jezelf om zo nu en dan even stil te staan en positief aandacht te geven aan jezelf. Want, cliché misschien, daar begint het. Neem even afstand, mediteer als je daarmee bekend bent of adem eens even diep in en uit. Wat ging er goed vandaag? Waar werd je blij van? Wat maakt je warm van binnen? Positieve aandacht is het mooiste wat je te geven hebt aan jezelf en je omgeving. Bij echte aandacht verdwijnt haat of afkeer en ontstaat er begrip. Er vormt zich mildheid of een liefdevollere blik op dingen. Je bent even helemaal samen, jij en de ander(en). Jij en je lichaam. Er ontstaat (meer) verbinding. Positief aandacht geven loont. Daar worden wij als mensen en ook de wereld een stukje mooier en beter van.

Heb je nog even? Dan heb ik nog een tip (voor partners)

Deze tip kan relaties verdiepen en huwelijken redden. Zeker in volle levens met kinderen. Heel simpel. Spreek af dat je 1 keer in de week samen met je partner eet. Dat kan gewoon thuis. Zijn er (jonge) kinderen? Laat hen dan eerst eten, leg ze op bed, zodat je echt tijd samen hebt. Telefoons weg, geen tv, muziekje en kaarsjes aan en dan… volledige aandacht voor elkaar. Mijn man en ik zweren er al jaren bij, onze avondjes samen eten zijn heilig. Niet voor niets, succes gegarandeerd.

In mijn praktijk en in mijn workshops begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Een suikervij leven

Al heel lang weet ik het. Want 27 jaar geleden werd het me opnieuw gezegd. Toen ging ik als tiener weer op het (in mijn ogen) ultra-strenge dieet, waar geen suiker eten onderdeel van uitmaakte om mijn jeugdreuma te beteugelen. En met succes.. want de reumaklachten verdwenen en ik kon mijn lichaam weer gaan gebruiken in plaats van half deelnemen aan het leven.

In 2012 kregen wij onze dochter. Een prachtig meisje dat, hoe jong ze ook was, niet echt goed at en dronk. Al die jaren tot nu toe niet. 'Hoe krijgen we het eten er vandaag weer in?' was een bijna dagelijks terugkerend thema. Twee jaar geleden begon ik me er meer zorgen over te maken. Ik vond haar klein (maar ja, de familie van mijn man is ook niet groot), ik vond haar niet fit (ach, dat zijn kleine kinderen allemaal wel eens), haar weerstand was laag (is ze nou alweer ziek?) en ik haalde haar meer dan eens dood-moe op uit de kleuterklas. Turnen in combinatie met zwemles in 1 week waren geen optie (nou ja, het is ook wel veel hè?).

Mijn gevoel volgen
Tot 2 maanden geleden. Er klópte gewoon iets niet. Ik wist niet wát, maar íets. Toen ze ook nog op buik en benen (water)wratten kreeg, werd het me ineens zo duidelijk en ik was klaar met al die 'doekjes erover'. Waar ik voor sta voor mezelf, ging ik doen maar nu voor mijn dochter; naar mijn gevoel en intuïtie luisteren. Ik heb een afspraak gemaakt met een bioresonantie therapeut en binnen no-time was het helder. Een zeer omvangrijke candida infectie sprong eruit (met nog wat andere zaken). Het advies luidde direct: géén suiker meer. En ook geen suikervervangers. Lees hier meer over candida.

Kinderen zijn de grootste spiegels
'Daar gaan we weer' dacht ik meteen. En ook 'dit heb ik eerder meegemaakt'. En ja, ik viel meteen terug op mijn eigen basis, wat heel handig was. Maar daarmee kwam ook nog niet verwerkte pijn weer boven. Mijn dochter spiegelt mij al haar hele leven en dit was er weer zo één. (lees ook mijn blog 'Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden'). Want wat had ik het heftig gevonden destijds. Ik ervoer weer die oude naarheid, projecteerde het op mijn dochter en liet me in de slachtoffer-rol glijden. Het duurde me even om dat allemaal in te zien en los te laten. Mijn dochter gaat op haar eigen manier om met het 'anders zijn' en 'niet mogen' en 'niet erbij horen' dan ik. Zij ís mij niet, al hebben we wel allebei een heel gevoelig lichaam. Maar de tijd is anders. Er is meer mogelijk. Ik heb mijn 'demonen' aan te kijken en zij de hare.

Van suiker snoepen naar suikervrij 
Meteen na de diagnose hebben we ons eetpatroon aangepast, wat niet meeviel. In de supermarkt konden we zo ongeveer nog 10% van alle producten kopen, want werkelijk óveral zit suiker of een vervanger in. Als je denkt suikervrij te eten door snoep en koekjes te laten (ok, is een goede start..), dan kom je erachter dat in veel meer dingen suiker zit. Denk aan vlees(waren), tomatensaus, brood, ontbijtgranen, pindakaas, mayonaise, appelsap, yoghurt... de meest alledaagse dingen die niet eens snoep of koekjes zijn. In basis komt het neer op vooral veel verse producten eten, je spullen in de natuurwinkel kopen en heel veel zelf maken, zodat je weet wat erin zit. Zo puur mogelijk dus.

Geen buikpijn meer
Suikervrij eten kost tijd en geld. Onze boodschappen zijn bijna 3 x zo duur geworden. Mijn man en ik staan 2 x zo lang in de keuken. Dat is niet altijd leuk en vermoeiend. En onze bankrekening vind het ook minder grappig. Maar. HET IS HET WAARD! Want al na een paar dagen (!!) zagen we ons meisje veranderen. Er kwam een deel van haar boven die we lange tijd niet gezien hadden. Ja, ook pittigheid! Ze kan weer turnen en zwemmen in dezelfde week én afspreken met vriendinnen. En ze eet.... de oren van ons hoofd. Ze is in de laatste 2 maanden 2 cm gegroeid... Waar we ook achter kwamen was dat ze altijd buikpijn had na het eten. Altijd. Zij wist niet beter, wij dachten dat ze buikpijn voorwendde om de broccoli niet te hoeven eten. Maar het was dé reden waarom ze niet wilde eten en dat kwam weer door de candida.

Buikjes smelten weg, meer focus en beter humeur
Vanaf het begin ben ik met het nieuwe eetpatroon van onze dochter mee gaan doen en al snel merkte ik (en later ook mijn man die aanhaakte) de resultaten van een suikervrij leven. De alom bekende: ons gewicht ging omlaag, langzaam verdwijnen de buikjes. Ik heb veel meer energie. Ik word in de ochtend uit mezelf wakker, uitgeslapen. Maar dat ik ook helderder zou kunnen denken, dat mijn humeur zonniger zou worden, dat mijn smaakvermogen erop vooruit zou gaan... dát had ik niet aan zien komen. Samengevat is mijn lichaam puurder en helderder geworden. Wat een winst!

We mogen wel léven
Nu de behandeling van onze dochter ten einde loopt staan we voor de vraag; gaan we zo door? Want haar dieet omvat meer dan alleen suikervrij eten. Nu moet ze nog een maand 100% suikervrij, daarna mag ze 80/20. En dat is ook wel fijn. Zodat we niet rigide 'nee!!' op alles hoeven roepen. En dat ze ook op een feestje wel een taartje met suiker mag eten. Het advies luidt dan wel: naast ieder suikergerecht minimaal 1 glas water drinken (liefst meer) om je lichaam te helpen met het afvoeren van de suiker. Verder wel suiker vermijden. Zo blijft het te doen voor iedereen, want we mogen wel leven. Ook voor onze zoon die al aardig aan het puberen is was deze nieuwe 'switch' in ons leven een kleine hel en hij was op zijn zachtst gezegd 'not amused' dat hij geen koekjes en ijsjes meer mocht. Dus af en toe kijken we door onze vingers, zo blijft het voor iedereen te doen. En ik hoop dat ik onze kinderen allebei iets meegeef in de basis waar ook zij later op terug kunnen vallen.

That Sugar Film
Na het zien van de documentaire That Sugar Film, die toevallig op TV kwam, hebben we een besluit genomen; we blijven suikervrij eten. We gaan staan voor deze manier van leven omdat het zo f**cking goed voelt, met af een toe een suikermomentje. Als ik voor mezelf spreek; voor mij hoeft de suiker niet meer, de voordelen ervan wil ik niet meer kwijt. Hoe lang ik ook in keuken moet staan, want dat is best een aanslag op mijn tijd. Hoe aanlokkelijk die heerlijke ijsjes nu ook zijn op warme dagen, en dat gezellige terras ziet er zooo aanlokkelijk uit. Onze suikervrije, zelfgemaakte ijsjes smaken ook prima. Op naar een zuiverder leven. Amen. ;-)

Eigenlijk wil ik iedereen uitnodigen om 'That Sugar Film' te kijken; doe ermee wat je wilt maar wéét wat suiker met je doet. Misschien kan je minderen, misschien ga je over op suikervrij. Misschien heeft ons verhaal je geïnspireerd. Doe het in elk geval voor jezelf en ervaar het verschil.

Liefs,
Chantal

Persoonlijke groei is iets dat je zelf wilt

Als mensen in mijn praktijk komen dan hebben ze een vraag. Omdat het ergens niet lekker loopt. Knelt. De aanleidingen zijn even divers als er mensen zijn, maar altijd is er dat ene besef; je gaat er iets aan doen. En dat betekent dat er dingen gaan veranderen en bewegen in jezelf. Maar ook in je omgeving. Eerst de mensen dichtbij je, daarna wellicht verder. Het ‘ripple effect’ treedt op. En jij… bent de eerste druppel.

Persoonlijke ontwikkeling versus persoonlijke groei

Word je gecoacht, dan ga je je ontwikkelen en ontstaat er wellicht groei. In mijn optiek zit er een verschil tussen persoonlijke ontwikkeling en -groei. Ontwikkeling heeft te maken met het leren van vaardigheden en competenties. Het maakt je effectiever, je pakt de dingen anders aan, gaat inzien wat niet meer werkt en je gaat dingen anders doen. Top! Groei gaat een laagje dieper. Waarom? Bij persoonlijke groei is je kern betrokken. Om bij die kern te komen heb je vaak weerstand te overwinnen. Je leert dingen af, je laat overtuigingen en belemmeringen los die je niet meer helpen of zelfs stagneren in je groei. Afdalen naar de kern kan gepaard gaan met angst; je laat je veiligheid los. Persoonlijke groei is eigenlijk heel paradoxaal: je laat los (wat dan ook) maar daardoor krijg je meer. Innerlijk groeien brengt je dus in contact met je kern. Het verbetert de kwaliteit van je leven en indirect ook dat van anderen.

Basisrecept voor persoonlijke groei

Om persoonlijk te groeien zijn twee ‘basis ingrediënten’ nodig. Als eerste: je moet het willen. Echt willen vanuit jezelf. Voeg daaraan toe: de bereidheid om te oefenen. Dat betekent ook volhouden als het lastig wordt; zonder je eerste ingrediënt ‘écht willen’ zwakt het proces af en stranden je goede bedoelingen ergens halverwege de rit. Je kunt 100 coachsessies doen, maar als je er niet mee aan de slag gaat, is het net als reisgidsen lezen, je reis boeken en dan niet gaan. Wel heb ik goed nieuws; als je erin gaat en je houdt vol, dan is het de reis die je gaat maken meer dan waard!

Is het dan erg als je halverwege het proces stopt? Nee, helemaal niet. Je kunt jezelf afvragen of je er dan al klaar voor was. Knelt dat wat niet lekker loopt wel hard genoeg? Misschien is de tijd in jou of je omgeving er nog niet rijp voor.

Voelen of je er klaar voor bent

Maar hoe weet je nou of je er klaar voor bent? Of je het echt wilt? Dat kan je voelen. En dat kan best eng zijn in het begin. Je laat wellicht je veilige en geborgen kaders los. Met de bijbehorende overtuigingen (‘zo doen we dit’). Je vaart uit je veilige (maar knellende) haven de misschien wel woeste zee op. Je hebt geen idee wat je te wachten staat. Alle andere schepen blijven wel in de haven. Sluit je ogen eens en stel je het maar eens voor. Wil je het dan nog steeds? Hmmm… je gaat ervoor. Toch?

Je kunt dat verder checken bij jezelf door je bewust te worden van hoe vaak je ‘ik moet’ of ‘dat moet’ zegt. Hardop of in jezelf. Moeten geeft vaak aan dat je er niet voor kiest om iets te doen, maar dat je gewoon veronderstelt dat het erbij hoort. Moeten heeft dus vaak te maken met een soort van automatische piloot. Door veel te moeten zet je jezelf onder druk. Je moet dan zoveel en je komt minder toe aan de dingen die je zelf belangrijk vindt of die bij jou passen. Moeten is neutraler dan willen. Met ‘ik wil’ geef je aan dat je ergens voor kiest. Bij ‘ik moet’ lijkt het er meer op dat een ander het je oplegt – wat in feite ook zo is. Je hebt geen keus en bent dus minder verantwoordelijk. Probeer maar om elke keer als je ‘ik moet’ zegt, dat te veranderen in ‘ik wil’. Zonder aarzeling kan je dan de vervolgvraag aan jezelf stellen: ‘wil ik dat wel écht?’. Zodra je voelt ‘ja. ik wil’, dan sta je stevig aan het begin van de verandering.

Intrinsiek gemotiveerd zijn

Het pad van innerlijke groei vraagt om motivatie. De brandstof voor motivatie is interesse. Interesse in wie jij bent. Wie je wérkelijk bent. In alle puurheid. Van binnen. Interesse hebben in je diepere drijfveren. Niet de wens om een kopie van iemand anders te worden, je rolmodel bijvoorbeeld. Werkelijke motivatie zorgt ervoor dat je blijft zoeken. Niet opgeeft. Voorbij je ongemakken. Voorbij die blokkade. Je voelt namelijk dat er méér is. Is dat hard werken en soms helemaal niet leuk? Dat zou best kunnen. Is het het waard? Oh ja. Helemaal.

Er is iets heel moois aan knelpunten in jezelf. Het laat iets zien: jouw thema(s) of levenslessen in dit leven. En ze weten je moeiteloos vinden. Telkens weer. Tot vervelens toe. Daar hoef je niets voor te doen. Je knelpunten blijven net zo lang bij je aankloppen tot je het snapt. Dan mag jij in actie komen en gaan doen. Je ‘pakt’ het, kijkt het aan en gaat er mee aan de slag. Je gaat er doorheen zoals dat zo mooi heet.

Zet jezelf niet vast in een manier

Persoonlijke ontwikkeling is mooi. Maar het leven gaat voor mij niet over de vorm of over manieren, het gaat erom jou als persoon te laten groeien. Er zijn vele leraren, maar let op dat je zijn of haar manier niet als dé manier gaat zien. Gaat het alleen nog maar over de manier (de vorm) dan droogt het wérkelijk leven volgens je eigen persoonlijkheid, je kern, op. Manieren zijn heel nuttig om je op een spoor te zetten, zeker, maar het is NIET de essentie. Die ligt in je kern.

Als je jezelf vastzet in de vorm (in een manier) en daarin nauwelijks nog kunt bewegen, dan ontneem je jezelf de kans tot persoonlijke groei. Vormen veranderen, de maatschappij verandert, de wereld om je heen verandert. Continue. Dus pak die volgende stap, ga een laagje dieper, beweeg mee in je eigen ritme en tempo, dán ontdek je mogelijkheden tot jouw persoonlijk groei. En alsjeblieft, kies daarin je eigen weg! Ga voor wat bij jou past. Wat iedereen ook zegt. Geef jezelf die ruimte. Het werkt ook andersom: geef zelf anderen ook de ruimte om te doen wat zij willen en wat past bij hen.

Groei uit tot de fijnste versie van jezelf

Volgens mij gaat het er niet om dat je een meester wordt in leven. Nee, het gaat erom dat je door te leven ontdekt wie JIJ bent, wat je te leren en los te laten hebt. Wat je levenslessen zijn. Hoe jij bent in je kern. Zodat je verder kunt groeien. Dát is de essentie. Om dat te bereiken moet je telkens weer op zoek gaan naar de verbinding met jezelf. Via je hart. Voelen waar het knelt, wat je te doen hebt. Heb interesse in jezelf, kom in actie en groei uit tot de fijnste versie van jezelf. En voor je het weet veroorzaak je het ‘ripple effect’ en maak je via jezelf de wereld een stukje mooier.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel Coaching' en in mijn workshops begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Wat je van pijn kunt leren

Nek, rug of schouderklachten die maar blijven zeuren. Een opspelende buik, diepe vermoeidheid en stekende hoofdpijn die telkens terugkeren. Vage klachten, die niet altijd te duiden zijn vanuit medisch oogpunt. Ergens diep van binnen weten we het eigenlijk wel, maar vaak heerst het motto ‘niet lullen maar poetsen’ of ‘negeren, gaat wel weer over’ en hup, weer door. Soms nemen we medicijnen. Helpt dat? Is het daarmee opgelost?

Ongezonde pijn
Pijn is er in verschillende soorten en maten. We weten allemaal wat pijn hebben is. Pijn door een wond, pijn door stoten of vallen. Iedereen krijgt ermee te maken, iedereen kent het. Pijn die hevig kan zijn maar vanzelf wegtrekt. Anders is het met de klachten die maar niet over lijken te gaan. Dat noem ik ongezonde pijn. Hoe komt het toch dat we massaal dat soort pijnsignalen van ons lichaam negeren? Sterker nog, soms zijn we ons er niet eens bewust van. De wereld om ons heen gaat snel en wij gaan mee. Dus luisteren we ook niet meer, we staan niet meer stil. Maar pas als we even stilstaan gebeurt het; onze aandacht gaat naar binnen en we gaan voelen. Juist dáár ligt de sleutel; luisteren naar je lichaam. Hoe je dat doet? Dat kan op 1001 manieren. Ik weet wel waar het begint; bij bewustwording. En bewustwording begint weer bij je lichaam.

Wat is lichaamsbewustzijn?
Als baby ben je volledig één met je lichaam. Dat is alles wat er is. Punt. En alle signalen van je lichaam pik je op om je behoeften zichtbaar te maken; honger, dorst, natte luier aan je billen, slaap. Allemaal redenen om je te laten horen. Je lichaamsbewustzijn is groot. Maar, dan groeien we op en de wereld met al haar prikkels en impulsen om ons heen wordt groter en groter. Je gaat je aandacht verdelen; van alleen naar wat er binnenin je gebeurt naar wat er om je heen plaatsvindt en hoe je omgeving is. Daar ga je op reageren. Je wilt weten of het veilig is, of je het goed doet, of je er mag zijn. Je gaat je aanpassen, je socialiseert en het is zelfs zo dat we dan de signalen van ons lichaam leren onderdrukken of negeren. Want we zijn niet meer één met ons lichaam. Er is niks mis mee dat je leert hoe je je kunt handhaven in onze maatschappij; het is zelfs noodzakelijk. Alleen, het nadeel kan zijn dat je in de loop van je leven het contact met je lichaam zó ver verliest dat je de signalen die het geeft helemaal niet meer herkent. Vooral de meer subtiele signalen komen dan niet meer door.

Zonder lichaam geen leven
Lichaamsbewustzijn gaat dus over je fysieke lichaam. Je hebt je lichaam nodig om te leven, zonder je lichaam, geen leven. Zo simpel is het. Je hebt het er dus mee te doen. Het heeft slaap nodig, voedsel en verzorging. Als je er zo naar kijkt, lijkt je lichaam vooral een last. Maar als je goed naar je lichaam kunt luisteren brengt het je vooral veel voordeel. Je lichaam vertelt je namelijk wat je nodig hebt. Heel basaal: als je moe bent spoort het je aan rust te nemen. Als je honger hebt, om te eten. Maar er zijn er ook subtielere signalen die belangrijk zijn als je je vitaal en levenskrachtig wilt voelen. Want je lichaam geeft je niet alleen seintjes die met je fysiek welbevinden te maken hebben, ook je emotionele en mentale welzijn zijn verboden met je lichaam.

Wisselwerking tussen je hoofd en je lijf
Het geheim zit ‘m dus in bewustwording. Nou is ‘bewustzijn’ een enigszins spiritueel geladen woord. Want, het gaat om een vaardigheid die je (vaak) niet kunt vatten met je ratio of beredeneren. Met mijn ervaring als lichaamsgericht werkende coach, zie ik hoe diep rakend het is om lichaam en ratio te laten samenwerken. Want, ons lichaam reageert op alles wat wij denken en doen. Het lichaam laat je voelen en daarop reageert het hoofd weer. Is dat alles harmonieus, dan is dat goed voor het lichaam en hoofd. Zijn er dingen bij jou uit balans (je maakt je klein, je hebt last van je overtuigingen..) dan ontstaat er ook disharmonie in je lijf. En die ervaar je dan weer in de vorm van pijn, vermoeidheid en soms zelfs als een chronische ziekte. Je lichaam vertelt het je dus, alleen moet je er wel bewust van zijn, ernaar luisteren en er vervolgens iets aan willen doen.

Hoe komen die kwalen tot stand?
Een tijdje geleden las ik de volgende quote: ‘Als je lichaam fluistert, is dat een hint. Het wil dat je luistert, voordat het schreeuwen begint’. Kwalen kunnen groot worden omdat we onbewust zijn. Zijn we ons wel bewust van onszelf, dan luisteren we naar de signalen die het lijf geeft. En dat vergt werk; het zijn vaak ingesleten patronen geworden. Wanneer er emoties of denkpatronen in ons leven zijn waarvan we ons niet bewust zijn, bijvoorbeeld een grote boosheid die we niet zien of erkennen, dan gaat deze energie als een plekje ergens in je zitten. En het zijn precies deze plekken die ons lichamelijk functioneren verstoren. Met andere woorden, ziekte of pijn dwingt je eigenlijk tot zelfonderzoek. Je bewustzijn te vergroten en innerlijk te groeien.

Kijk eens op een andere manier naar pijn
Lichamelijke klachten die ontstaan door het ontbreken van bewustzijn roepen steeds harder door de pijn en het ongemak te versterken. Door met je bewustzijn naar de pijnlijke plek in het lichaam te gaan, geef je die plaats aandacht en verliest de pijn zijn noodzaak; de ziekte geneest of de klachten nemen af. Natuurlijk is het altijd aan te bevelen om een arts te raadplegen om medische oorzaken uit te sluiten of aan te pakken. Toch heb ik ook al ondervonden dat de twee manieren van kijken naar een ziekte of kwaal elkaar niet uitsluit. Sterker nog, lichaamsgerichte coaching kan heel ondersteunend werken in combinatie met een medisch- of revalidatie traject.

Je lichaam als gids
Fysieke klachten zijn vaak een symptoom van iets wat daaronder ligt. Beschouw je eigen lichaam als een belangrijke gids. Een goede en trouwe vriend, altijd dichtbij, die tot het einde bij je blijft. Er ligt heel veel wijsheid verscholen in je lichaam. Dus als je met je aandacht naar je lichaam gaat, goed luistert, dan wordt je heel wat wijzer. Maar dat laatste, luisteren, is vaak ook net het moeilijkste. Luisteren vereist openheid en het opzij zetten van al je vooroordelen en angsten. Als je deze stappen kunt zetten dan wordt het eenvoudiger en komt de stroom inzichten vanzelf op gang.

Kom in actie
Je weet zelf wat het beste wat goed voor je is. Dit idee kan een golf van twijfels en vragen oproepen. We zitten immers vol angst en leveren bergen kritiek op onszelf. Herkenbaar? We vinden het vaak veel gemakkelijker om de wijsheid van anderen te geloven dan onze eigen wijsheid. Ook de wijsheid van ons denken volgen we gemakkelijker dan die van het lichaam, want ratio heeft zich een hoog verheven status verworven in onze huidige maatschappij. Een lichaam bewustzijn coach werkt met jou aan je bewustzijn en jouw eigen rol in de klacht. Hij of zij kan je helpen om direct contact te leggen met je lijf zodat je erop gaat vertrouwen dat je diep in jezelf kunt vinden wat nodig is. En wie weet… zie je dan je pijn niet meer als klacht, maar als kans!

In mijn praktijk en in mijn workshops begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Vegan blauwe bessen notentaartje met kokos (zonder oven te maken)

Voor dit zalige vegan taartje bomvol noten heb je geen oven nodig.
Wel een aantal uur of nachtje in de vriezer laten zitten voor een perfect resultaat.
Maar dan heb je een ontzettend jummie taartje. Enjoy...




Ingrediënten

Voor de bodem:
120 gram pecannoten
75 gram kopje macadamia noten (ongezouten)
40 gram kokosrasp
8 dadels
1/2 theelepel zout

Voor de 2 lagen vullingen:
600 gram cashewnoten (ongezouten)
250 ml kokosnootmelk
200 gram kopje rijststroop
6 theelepels citroensap
200 gram kokosnootolie
1 vanillestokje
2 keer een 1/2 theelepel amandelextract
200 gram verse blauwe bessen

Extra nodig:
Bakpapier
Brownie bakblik
Blender

Bereidingstijd: 30-40 min. Geen oventijd, wel 2 x 30 min in de koelkast en een paar uur of nachtje in de vriezer

Bereiden:
Bekleed het bakblik met bakpapier, zo dat het papier wat boven de randen uitkomt.

Om de bodem te maken
Snijd de dadels doormidden en in 2 stukken.
Voeg alle ingrediënten voor de bodem in een grote kom en mix door elkaar met een lepel.
Doe daarna alles in de blender en maal totdat het een zo egaal mogelijke massa is.
Eventuele grotere stukken eruit halen en opnieuw blenden.

Bedek de bodem van het bakblik met de notenmassa.
Druk stevig aan met een bolle kant van een lepel.
Zet het bakblik 30 minuten in de koelkast.

Ga verder met de eerste vulling
Doe in de blender: 300 gram cashewnoten en maal helemaal fijn.
Smelt 100 gram kokosolie in een pannetje op het vuur. En laat daarna afkoelen.
Voeg toe aan de blender met de gemalen cashewnoten:
125 ml kokosnootmelk, 100 gram rijststroop, 3 theelepels citroensap, 1/2 theelepel amandelextract.
Schraap de helft van het vanillestokje uit en voeg toe aan het mengsel.
Blend het geheel tot het een gladde pap is geworden.

Haal het bakblik uit de koelkast en schenk de pasta over de bodem.
Verdeel gelijkmatig.
Was 70 gram van de de blauwe bessen.
Verdeel de besjes gelijkmatig over de pasta.
Zet het bakblik weer 30 minuten in de koelkast.

Ga dan aan de slag met het maken van de 2e vulling
Herhaal bovenstaande handelingen om nog een keer eenzelfde hoeveelheid pasta te maken.
Voeg nu voor het blenden 90 gram blauwe bessen toe (bewaar er nog een aantal om te decoreren) en meng tot je een gladde pasta hebt.
Haal het bakblik uit de oven en schenk de past over de taart.
Zet een paar uur of nachtje in de vriezer.

Na het invriezen
Haal de taart voorzichtig uit het bakblik door het bakpapier naar boven te trekken.
Snijd met een groot mes een stukje van de zijkanten af zodat er een strakke taart ontstaat.
Laat de taart verder ontdooien in de koelkast, of daarbuiten als je 'm sneller wilt eten.
Net uit de koelkast is de taart het lekkerst. Bewaar de taart ook in de koelkast.

Voor de decoratie
Snijd de taart in blokjes.
Leg op ieder blokje een blauw besje ter decoratie.
Met een likje kokoscreme, vegan boter of kokosolie 'plak' je het besje vast.
Kruimel nog wat restjes van de bodem bovenop het taartje.

Eet smakelijk!

Feestelijke cupcakes

Cupcakes; altijd lekker op feestjes, als traktatie op school... snel gemaakt, je kan ze invriezen en zo gezond of iets minder (...) maken als je zelf wilt. ;-)

Ingrediënten
(voor 12 cupcakes)

Beslag voor de cupcakes
125 gram biologische roomboter op kamertemperatuur of gesmolten kokosolie
2 eieren op kamertemperatuur
100 gram kokosbloesemsuiker
125 gram speltbloem
2 eetlepels water
2 theelepels wijnsteen bakpoeder

Extra nodig
Cupcake vormpjes en eventueel een cupcake bakblik

Decoratie eventueel... (rozijnen, hagelslag, prethagel, discospikkels... wat)
Mixer met beslag haken
Eventueel: eetbare lijm om de versiering aan te brengen

Bereiden
Verwarm de oven voor op 175 graden C. Zorg ervoor dat al je ingrediënten op kamertemperatuur zijn. Snij de boter in kleine stukjes of smelt de olie en doe het in een kom. Doe beetje bij beetje de suiker erbij en mix alles door elkaar op middelhoge snelheid. Hierdoor wordt de suiker goed opgenomen en het beslag straks luchtiger. Blijf mixen tot er een zo luchtig mogelijke massa ontstaat.

Voeg nu 1 voor 1 de eieren toe. Mix het beslag goed door met de mixer op middelhoge snelheid als je een ei hebt toegevoegd.

Voeg nu beetje bij beetje de bloem toe. Mix telkens de massa met de mixer op middelhoge snelheid als je een hoeveelheid meel hebt toegevoegd. Als laatste voeg je het water toe en mix je nog eens 1 minuut alles goed door elkaar met de mixer op middelhoge snelheid, tot een luchtig en glad beslag.

Pak je cupcake bakblik erbij met daarin de papieren bakvormpjes of vul de vormpjes zonder bakblik. Neem een eetlepel en schep een beetje beslag in het midden van het papieren cupcake vormpje. Met een tweede kleinere lepel of spatel schraap je het beslag van de lepel in het vormpje.

Vul de papieren bakvormpjes tot 2/3 vol. Zo kunnen de cakejes goed rijzen en zullen ze niet boven het papieren vormpje uit steken als ze klaar zijn. Hoe platter de cupcakes zijn als ze gebakken zijn, hoe makkelijker je ze kan decoreren.

Plaats de cupcakes in het midden van de oven. Open de ovendeur tussentijds liever niet, anders zakken de cupcakes misschien in. Na 20 minuten open je de ovendeur en prik je met een houten prikker in een cupcake om te controleren of de cupcakes gaar zijn. Wanneer er geen nat beslag aan de houten prikker blijft kleven kunnen de cupcakes uit de oven gehaald worden. Kleeft er nog wel nat beslag aan de houten prikker, dan laat je de cupcakes nog 5 minuten in de oven bakken. Controleer na 5 minuten weer of de cupcakes gaar zijn en haal ze uit de oven als dat zo is. Let op: iedere oven is anders, hierdoor kan de baktijd van je cupcakes verschillen!

Eenmaal uit de oven laat je de cupcakes goed afkoelen op een koel rooster. Als je een bakblik gebruikt: even een minuut in het bakblik zitten. Zet het bakblik bij voorkeur even op een rooster. Na een minuut haal je de cupcakes voorzichtig uit het bakblik. Je kunt het bakblik een beetje schuin houden zodat de cupcakes er langzaam uitvallen. Zo hoef je niet aan de papieren bakvormpjes te trekken en laten de papiertjes niet los. De papieren bakvormpjes laat je om de cupcakes zitten.

Zijn je cupcakes iets boller geworden dan gewenst, leg dan meteen nadat je de cupcakes uit de oven hebt gehaald een snijplankje op de cupcakes. Na ongeveer 1/2 minuut haal je het plankje er weer van af, je cupcakes zijn nu mooi plat.

Eenmaal afgekoeld zijn de cupcakes klaar om verder te decoreren met een topping - bijvoorbeeld de botercrème (zie hieronder). Of andere gezellige decoraties. Die 'plak' je vast met eetbare lijm bijvoorbeeld. Leef je uit!

Verse cupcakes die op de dag zelf zijn gemaakt zijn het allerlekkerst. Bewaar de gebakken en afgekoelde cupcakes 1 tot 3 dagen in een luchtdichte doos, buiten de koelkast. De cupcakes blijven zo lekker luchtig en ze drogen niet uit. Gebruik bij voorkeur een goed afsluitbare kunststof doos. Invriezen kan trouwens ook prima.

Als je wilt kan je de cupcakes versieren met een topping. Bijvoorbeeld botercrème.
Wat heb je nodig:

Voor de botercrème
150 gr biologische roomboter
30 gr honing
2 el mascarpone

Extra nodig
Spuitzak

Bereiden
Snijd de boter in stukken en doe samen met de honing in een kom. Mix het geheel mooi romig (ongeveer 8 min). *Voeg de mascarpone toe en spatel (dus niet mixen!) het erdoor. Niet te lang, anders gaat het schiften!

*Mocht je willen, dan kan je op dit moment ook een eetlepel jam (aardbeien, abrikozen.. wat jij lekker vindt) door het beslag doen. Voor een variatie op de botercrème. :-)

Het natuurlijke verlangen naar verbinding

Langzaam ebt de muziek weg. Ik zie hoe de dansers tot stilstand komen op de laatste muzieknoot. Dan begint het geroezemoes en nemen vele monden de beweging over. Eerst zachtjes, dan wisselt iedereen volop uit. Ik kijk er vanaf de rand van de dansvloer naar. Ik zie de verbindingen, de blikken, de glimlachjes. De muziek begint weer. Nieuwe omhelzingen ontstaan en lichamen komen in beweging. Twee mensen samen in een bubbel. De hele vloer is vol bewegende energiebellen van verbindingen met danskoppels erin. Het is net alsof er een gigantische bellenblaas aanstaat ergens, zo zweven al die bellen over de vloer.

Wat is verbinding?

Ik slaak een zucht. Oh ja, die flow ken ik maar al te goed. (Lees hier mijn blog over tango.) Heerlijk is het. Samen in verbinding via de dans en tangomuziek. Zo duidelijk, zo aanwezig. Ik vind het een prachtig iets. Verbinding. De tango is in dit geval heel illustratief voor het dagelijks leven. Want in plaats van dansers op de vloer, kan je ook koppels in gesprek in een restaurant bijvoorbeeld bedenken.

Ik zoek verbinding in alle facetten van mijn leven; in het dansen met anderen, in het begeleiden van mensen in coaching, in goede gesprekken, in mijn relatie, in het opvoeden van onze kinderen. En soms is daar ineens het besef dat álles met elkaar verbonden is. Maar wat is nou eigenlijk verbinding? Die vraag heb ik mezelf al vaak gesteld. Voor mij is het geen ‘iets’. Verbinding is ruimte.

Elkaar de ruimte geven

Verbinding is ruimte waarbinnen we elkaar vinden, waar we aandacht hebben voor elkaar, waar er geluisterd wordt, waar begrip is. Waar we een versmelting kunnen ervaren met een ander. Soms fysiek met aanraking, soms op energetisch niveau. En dat kan ook met heel grote afstand tussen mensen, de Atlantische Oceaan kan er met gemak tussen liggen!

In verbinding zijn samen voelt intens en privé aan. Denk eens aan een gesprek of dans met iemand waarin je verbinding voelde. Denk je dan terug aan de woorden of danspassen? Of herinner je het gevoel dat je eraan over hebt gehouden? In mijn beleving gaat het niet om de woorden of passen. Het gaat om de verbinding. Ik geloof niet dat er zoiets is als de ‘perfecte’ verbinding. We zijn allemaal anders en elk moment kent zijn eigen dynamiek. Wel kan je dingen doen om een goede verbinding met elkaar te creëren.

Allereerst: om een goede verbinding te laten ontstaan geef je elkaar ruimte. En dat vraagt om een respectvolle houding.

Respect: ruimte voor de opvattingen van de ander

Respect voor de ander betekent elkaar genoeg ruimte geven om te kunnen bewegen en ademen. Zuiver in verbinding zijn met iemand vraagt van je om te zien wat er is zonder er iets anders van te willen maken. Wat ik daarmee bedoel is: geef ruimte aan elkaars opvattingen, zonder die te willen veranderen of te (ver)oordelen. Iedereen is anders en heeft andere dingen meegemaakt. Als je ruimte geeft aan hoe de ander is, dan hoeft er geen weerstand te zijn en is verdedigen van wie je bent of wat je denkt niet nodig. Als jij ruimte geeft aan de ander zodat hij of zij welkom is met alles wat er is, dan komt er vertrouwen. En in de basis van vertrouwen kan je open en kwetsbaar zijn.

Vertrouwen geven aan de ander en jezelf

‘Wat je uitzendt, trek je aan’ zegt het spreekwoord. Wil jij verbinden met anderen? Begin dan met jezelf. Verbinding komt tot stand met wat jij uitstraalt, met dat wat uit jou zelf stroomt. Als jij met jezelf worstelt of gestresst bent dan zijn dát de momenten waarop het niet lukt om te verbinden met anderen. Hoe dat komt? Je bent dan voornamelijk bezig om jezelf te vinden. Dat voelt wellicht niet fijn, maar betekent wel dat je in een groeiproces zit.

In die zoektocht kan het voelen of je de verbinding met jezelf kwijt bent. Nou lijkt dat misschien zo, maar volgens mij is dat niet waar. De verbinding met jezelf is er altijd. Wél kan je het vertróuwen in jezelf (tijdelijk) kwijt zijn. En dan overheerst al snel het denken met eventuele overtuigingen en angsten. Als jij vertrouwt op jezelf, als het oké is zoals je bent, dan durf je open en kwetsbaar te zijn. En wat je dan uitzendt zul je terug ontvangen. Dan nodig je de ander uit om in het vertrouwen wat tussen jullie stroomt zichzelf óók te laten zien. En de verbinding ontstaat bijna als vanzelf.

Wees eerlijk: zet je maskers af en wees jezelf

Dus, verbinding maken is trouw zijn aan jezelf. Je eigen flow en de flow van de ander respecteren. Dat kan voelen als een warme golf van energie. Echter, er is ook een andere kant van de glanzende medaille van verbinding. In de schaduwzijde kan je dus ook diepe eenzaamheid in een contact ervaren. De kunst is dan om terug naar jezelf te gaan. Kijk jezelf aan en wees niet bang om jezelf te laten zien. Wees eerlijk. Zet je angst, je maskers of overtuigingen uit de ruimte, spreek uit wat er speelt in jou. En zet de weg open naar verbinding met de ander die draait samen delen en jezelf (nog) beter te leren kennen.

Immense vrijheid

Het natuurlijke verlangen naar verbinding en versmelting is iets dat geleefd wil worden in iedereen. Een mens is als een waterdruppel. En wanneer gelijkgestemde waterdruppels in elkaars buurt komen willen ze samenvloeien. Verbinding maken is GEVEN vanuit jezelf. Het vraagt van je om te openen. Zonder iets terug te verwachten. Het verlangen naar verbinding ligt niet buiten jou, de ruimte hiervoor zit binnenin jou en gaat over helemaal jezelf kunnen zijn. En dát geeft een gevoel van immense vrijheid.

Het gesprek of de dans mag dan de speelplaats zijn, het thuiskomen in jezelf zit in de verbinding.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops 'Puur jij' begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Knapperige haverkoeken met noten en zaden

Deze superlekkere koeken zijn een stevig tussendoortje of heerlijk bij een kop thee. Als ik ze bak maak ik meestal een dubbele hoeveelheid, want iedereen is er zo dol op dat ze zijn telkens weer in een oogwenk op zijn. Er zitten veel voedingsstoffen in, noten en zaden. Helemaal geen straf dus deze koeken en heel makkelijk om te maken. En dat is ook fijn.

Gebaseerd op een recept uit Goed Zoet.

Ingrediënten 
Nodig voor 8 flinke koeken

100 gram volkoren (spelt)meel
50 gram havermoutvlokken
30 gram rozijnen of abrikozen (in stukjes)
30 gram gehakte noten (bijv. amandelen) of pompoenpitten
20 gram sesamzaad
2 tl kaneelpoeder
2 tl (wijnsteen) bakpoeder
1 tl gemberpoeder
1/4 tl (keltisch) zeezout
100 gram biologische ongezouten boter of kokosolie
50 gram kokosbloesemsuiker
2 el water

Extra nodig
Grote kom
Bakpapier
Steelpannetje

Bereiden
Verwarm de oven voor op 170 graden en bekleed de bakplaat met bakpapier.

Meng in de kom alle droge ingrediënten: speltmeel, kokosbloesemsuiker, havermoutvlokken, rozijnen of abrikozen, noten, sesamzaad, kaneelpoeder, gemberpoeder, bakpoeder en zout.

Smelt de boter/olie in een pannetje op laag vuur.

Voeg de boter/olie en twee eetlepels water toe aan de mix en kneed tot je een geheel hebt. Vorm acht grote of 16 kleine koeken en leg ze op de bakplaat.

Bak de koeken in 15 tot 25 minuten tot ze lichtbruin zijn. De randjes moeten knapperig aanvoelen. Laat ze afkoelen op de bakplaat en bewaar ze in een afgesloten trommel.

Geniet ervan! Zo lang als het duurt. :-)

Een belangrijke levensles: geef het door

Natuurlijk mag je het zelf uitvinden. De lessen die je hebt te leren in je leven. In sommige gevallen is dat zelfs essentieel. Maar waarom geen gebruik maken van de levenservaring van anderen? We zijn niet voor niets allemaal verbonden met elkaar en lopen grofweg tegen dezelfde dingen aan. Misschien dans jij vandaag door de dag, bij een ander kan het weleens tegenzitten. Best wel heel erg tegenzitten. En voor die persoon is het dan de opsteker van het moment dat jij voorbij komt.

Lessen in je schoenen

Het hele leven zit barstensvol lessen. Het is namelijk de bedoeling dat je in je leven groeit. Niet verticaal (ja ook), maar ik heb het over horizontaal groeien. Van binnenuit. Dat je op je weg naar oud worden steeds meer lesjes verzameld en je schoenen steviger worden. Op een gegeven moment zijn je zolen mooi vol en heb je je eigen opleiding van het leven vormgegeven. Je staat stevig in het leven. Je lessen verzamelen gaat gepaard met proberen, kwetsbaar zijn, uitglijden, vallen, moed vinden om het opnieuw te proberen, kortom: doen, doen en doen. Nou kan je best wel moe worden van al dat doen. Luister dan eens goed naar de lessen die tussen de zinnen doorsijpelen van een wijze oudere (overlopend van levenservaring), leraar, partner, therapeut of coach of vriend(in). In mijn leven was mijn vader zo'n wijze oudere, die me prachtige wijsheden heeft bijgebracht.

Grootse levensles

De mooiste en misschien wel belangrijkste levensles die ik van mijn vader kreeg was er één niet lang voordat hij deze wereld verliet. Het is een mantra geworden die ik inmiddels in het groot en klein heb toepast. Tijdens één van onze laatste dierbare middagen samen zei hij tegen me: 'Geef het leven maar door meisje'. Hij wist natuurlijk van mijn rijkelijk late, toch nog opgeborrelde kinderwens en in het licht van zijn onvermijdelijk naderend afscheid kon ik me niets mooiers voorstellen dan dat ik nieuw leven op de aarde zou zetten met mijn lief. Thuisgekomen keek ik in de enigszins geschokte ogen van mijn vriend toen ik mijn nu helemaal wakker geworden wens met hem deelde. Wat doorgeven? Het leven? Ja. Het mocht zo zijn en een klein jaar later lag er zacht, nieuw leven in mijn armen in de vorm van onze zoon.

In het klein

Inmiddels bezig ik 'geef het door' op verschillende manieren, want de grootste manier die ik kon verzinnen heb ik twee keer toegepast en daarmee lopen er nu twee kinderen rond in mijn leven. Uit praktische overwegingen houd ik het nu dus wat kleiner. Geef het door is een alledaags iets geworden. Want als ik me gelukkig, zonnig, uitbundig, positief, zacht, kortom prettig voel, dan deel ik dat. Ik geef mijn gevoel door aan de eerste de beste ander die ik tegenkom. Waar ik dan ook mag zijn. En dat kan in het heel klein. Simpelweg met een lach naar iemand die ik voorbij fiets, een aai over de bol van mijn kindje, een spontaan compliment uitdelen, een dikke knuffel geven aan onze poes, een warme blik schenken aan een wildvreemde terwijl onze blikken kruisen over de groenten in de supermarkt, een hand op de schouder bij een collega, aanbellen met een stukje van mijn met liefde zelfgebakken taart bij de buurman. Zomaar. Omdat de zon in mij schijnt. Omdat het o zo heerlijk is om dat wat fijn voelt te delen. Omdat de wereld er een stukje lichter, zachter en mooier van wordt.
Dus. Voel je het, deel het dan. Laat het stromen. Meteen. Schenk je glimlach aan de eerste de beste. En mocht het nou eens tegenzitten bij jou, laat je hoofd dan niet hangen maar let goed op. Want wie weet valt een warme blik van een volstrekt vreemde je ten deel, die je zomaar uit je sombere of bozige bui trekt. En zo lééft het voort. Iedere dag opnieuw in het klein en al die vele kleine beetjes... maken het groot.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops 'Puur jij' begeleid ik mensen die (meer) in contact willen komen met het gevoel, zodat er ervaren van binnenuit ontstaat. Dat werkt heel bevrijdend, zorgt voor inzichten en maakt dat je gaat leven vanuit wie je ten diepste bent. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.


Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Dit artikel is ook verschenen op Nieuwetijdskind.com.

Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden

Ik zie je staan. In je roze jasje half weggeregend door een plotseling omslaan van het weer. Jouw kleine handje in dat van de juf naast je. Of ik je eerder op kon komen halen uit het bos. Iedereen was al aan het vertrekken. Veel te snel ben ik er naartoe gereden. Zou je het al weten?



Als je me ziet klaart je gezichtje op. Terwijl ik je in alle nattigheid knuffel is daar gelijk de vraag waarvan ik al een uur spanning in mijn lijf voel. Ja, je hebt je speelafspraak voor die middag zien vertrekken naar haar eigen huis. En nu snap je er helemaal niets meer van. Bittere tranen van teleurstelling rollen over je wangen. Ik voel een steek in mijn moederhart maar ook in mijn kleine meisjes hart. Want ik ken je pijn maar al te goed.

Afspraak met mezelf 

 

Ferm herinner ik mezelf aan mijn voorgenomen intenties. De teleurstelling mag er zijn, het verdriet dat meekomt ook. Ja zelfs het niet in de auto willen stappen en in de stromende regen blijven staan bokken naast de auto. Met mijn meest liefdevolle houding troost ik jou, toon begrip, laat je zijn en ga zelf alvast met mijn inmiddels natte kleren in de auto zitten. Rustig wachtend tot je besluit dat droog in de auto toch wel fijner is.

Als je in de auto bent geklommen en nijdig je modderige kleuterlaarzen uit schopt, hoor ik mezelf ineens voorstellen om een andere speelafspraak voor je te regelen. Met wie je graag zou willen? Ik zet alles op alles om het te regelen voor je en 20 minuten later staan we op het schoolplein. Zo. Voor elkaar. Iedereen weer gelukkig.

 

De redder in nood

 

‘Mama?’ Je trekt me aan mijn hand naar beneden en verklaart met een heel klein stemmetje dat je niet meer wil afspreken. Wat? Al die moeite en dan wil je niet? Nee. Je wil niet. Totale frustratie bekruipt me en ik ben geloof ik niet de gezelligste moeder ter wereld als we samen naar huis rijden. Tot ik me een dag later realiseer dat ik aan het redderen en beschermen ben geslagen om jouw pijn te dragen. Ik zie jou en tegelijkertijd zie ik mezelf als negenjarig meisje in die schoolbus.

Jij laat me zien dat ik jou je eigen ongemak of pijn mag laten dragen. Hoe klein je ook bent. Zodat jij je eigen lessen kan leren, waarvoor je hier op aarde bent. Zodat je voelt dat je zelf de kracht in je hebt om daar weer uit te komen. Wat jij me leert is dat ik eerst de geraaktheid van mijn eigen innerlijke meisje recht in de ogen mag kijken voordat ik er voor jou kan zijn. Mooi en moeilijk tegelijkertijd.

 

 Liefde groeit door het te delen

 

‘Lieverd? Ik wil graag iets tegen je zeggen.’ Ik trek je op mijn schoot en jouw heldere blauwe ogen lichtten op als ik je vertel hoe het me spijt dat ik zo reageerde die ene middag. ‘Het is oké mama’ zeg je met je wijze vierjarige blik en zo blijven we nog even zitten. Gelukkig is het nooit te laat om sorry te zeggen. En ik weet hoe die zachte mildheid voelt bij het vergeven van mezelf. Hoeveel liefde ik daarmee op gang breng binnen in mij en stromend naar buiten toe. Dank je wel lieve schat. Voor deze prachtige spiegel en wijze les.


In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder ‘in het hoofd willen zitten’ en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.