Glow

*klik hier voor de Nederlandse vertaling*

Every now and then I am glowing. Not because I've eaten radioactive food. No, I have danced tango. That glow remains for days or sometimes fills me up even longer.

Copyright Stefan Wimmer

A life without dance, I cannot imagine. I started ballet classes when I was 4 years old; it would turn out to be the foundation of my later dancing. When I grew up this toddler dancing was followed by many other forms of dancing like classical ballet, modern, jazz, ballroom & latin, flamenco. Especially in Ballroom dancing, I was pretty fanatical. Hours and hours I spend on the dance floor, training to get the routines right. Many kilometers we drove to participate in competitions. And then, with the highest amateur dance level we could reach in sight, it was enough. The competition, the fake hair, the fake skin color, the expensive but oh so wonderful Ballroom dresses. Finished. Big emptiness followed.

Which took no long to be filled up, because in my opinion there is no life without dancing! Without anything else to base it on but 'gut feeling' the choice fell on Tango. Tango Argentino. A whole new world opened for me. Fixed combinations of steps were exchanged for pure improvisation. Not knowing what to expect. Just follow. Feel. Flowing energy. No fake things, but pure dancing from the heart. From one fixed dance partner in Ballroom to a whole room full of lovely potential dance partners to share the typical feeling of tango with. Wow.

It did not take long before I ate, drank, slept and lived tango. Oh yeah, it was a true passion, a total addiction. But a very fine one. Because where on earth is it possible to enter the dance floor with a total stranger, and do you experience in each other's arms - cheek to cheek, his body against yours - a dance? Like one big hugging session on your elegant high-heeled tango shoes. In a public space, on a full floor. With an entire room of people watching.

There is a lot to tell about tango. One thing every tango dancer will agree on: it takes you into the depths. It leads you to your inner world and maybe beyond even. And yet, it all starts on the outside. Tradition dictates tango is all about making eye contact and inviting without words. Sometimes it clicks immediately and you find each other in just one look. Or not. Then it is hard to not feel rejected. Because maybe he is too tired or he has another good reason not wanting to dance. Everyone has the right to say no, including me. A lesson in setting your own boundaries or respecting the other. Although some dancers could use a training in refusing more humanly...

And then it happens. It is right there where the connection already begins. The eye contact. We agree to dance and together we walk towards the dance floor. Hands touching sometimes. I snuggle into the arms of the other. I close my eyes and feel his body, my weight slightly towards him. I surrender to the moment and to him. Trusting that he will lead me safely around the dance floor. The embrace - before we even started to dance - says so much. Does he hold me tenderly or firm? Nervous or seasoned? What does his body feel like? Soft or firm? What does he smell like? Does his hair or beard tickle in my face?

He holds me and we start to move. Gentle, playful, flowing, funny or staccato. He initiates and I follow with space for me to play. We feel each other. Style, energy, interpretation of rhythm and musicality. Suddenly it is there. That pure magical click with the other. Everything falls into place; the music is wonderful, the connection is perfect, the dance is an amazing flow and the other dancers on the floor do not seem to exist anymore. There is a deep connection with each other, moving as one, completely and totally in the moment. It leads me to a deeper essence of myself. As for me no meditation session is better than this. Then the music stops. And when I open my eyes again, the world looks a bit nicer. Warmer. The colors and everything seems more intense. What a wonderful intimate moment this was. I smile from my heart to my tanguero and have received many beautiful looks back.

For those who have lost me, or just find it a sticky intent; I understand completely. You have to experience it. Oh, and not all dances are so heavenly. Usually it is pleasant, nice and fine. And very rare it is boring or really uncomfortable. But those special dances. That is exactly what makes tango so blissful for me. More, more, again, again!

All that and so infinitely more is tango for me. All over the world I made ​​lovely friends, and together we share the same passion. I danced at many beautiful places. I discovered the sensuality of my body and therefore left prudishness behind me. Every time I dance or when I am watching others I enjoy it so much. And every time I visit a milonga, hearing the music and feeling the typical tango atmosphere - it does not matter where in the world I am - I know. I'm home. And I am glowing the next days.

Mama Tango

Zo nu en dan dwalen mijn gedachten af naar de Chantal van een aantal jaar terug. Want ik had best een lekker leventje: bijna iedere dag tango dansen, mooie plekken bezoeken, een gezellig huisje en fijne ontmoetingen met vrienden. Het voelde als vrijheid blijheid. En toch, er ontbrak iets. Een speciaal iemand om dit alles mee te kunnen delen. Een maatje, een soulmate; een nieuwe liefde?

Bij het zoeken naar een partner hebben de meesten van ons een lijstje. Onbewust of niet. Waar prins(es) charming aan moet voldoen. En wat 'ie ook vooral niet moet doen. Bovenaan mijn 'nieuw vriendje wensenlijstje' stond met hoofdletters: MOET TANGO DANSEN. Of nou vooruit, moet dansen. Want het kon toch niet anders dan dat ik mijn prins zou ontmoeten binnen de tango community? Daar waar ik iedere minuut die ik maar kon doorbracht? Maar nee. Zo werkt het leven niet. Mijn grote liefde woonde gewoon naast mij, 2 meter bij mijn voordeur vandaan, in hetzelfde appartementenblok. Ik moest het zelf alleen nog even zien. Mijn omgeving deed dat al. Maanden voordat ik het zelf door had. Pas toen ik me van mijn wensenlijstje met bijbehorende vooroordelen ontdeed zag ik het ook. Nou, eigenlijk ik voelde het vooral. En er was geen houden meer aan.

Mijn grote liefde en mijn grote passie bleken niet heel lekker samen te gaan en dus besloot ik mijn geliefde tango op een zijspoor te parkeren, zodat de burenliefde helemaal tot bloei kon komen. Ondanks dat ik me in de tijd erna in andere dansvormen verdiepte, wat tof was, klopte het toch niet helemaal. Ik hield me vast aan een mooie uitspraak van een wijs tangoman die hij me op één van mijn laatste salons toevertrouwde: 'Jij kunt nu de tango verlaten, maar ze zal er altijd voor je zijn. En ze wacht op je tot je weer terug komt.' En zo voelde het ook. Een tijdelijk vaarwel.

Zo'n half jaartje na de geboorte van ons tweede kindje begon het onbedaarlijk te kriebelen. Deze mama met buik die ze zelf ook niet meer herkent als de hare na twee zwangerschappen, wilde de vloer weer op. Maar hoe moest ik dit nou in hemelsnaam voor elkaar krijgen? Met al die gezellige gezins- en sociale uitjes die bijna ieder weekend onze kalender bevolken. Daarbij voelde ik me door de korte nachten nou niet echt in staat om te gaan dansen. Laat staan een hele nacht! Een vriendin van me met slecht slapende kleine kinderen, net als ik, vertelde me toen ik mijn probleem met haar deelde: 'Of ik nou thuis blijf of tango ga dansen, het maakt niet uit. Moe ben ik toch wel en slapen doe ik in beide gevallen niet!' Met die opbeurende gedachte in mijn achterhoofd streepte ik maanden van tevoren een zaterdag door op de kalender: Chantal tango. Ik ging ervoor. Na twee jaar niet dansen.

De terugkeer was heerlijk en op zijn zachtst gezegd ook best confronterend. Een hele nieuwe - jonge! - generatie dansers liep rond in 'mijn' favoriete tangoplek en ik kende... bijna niemand meer. Ineens voelde ik me niet meer zo fijn. Mijn lichaam - die trots twee kinderen heeft gedragen - stak ineens schril af tegen de strakke lijven, blote ruggen en sexy jurkjes die ik alleen nog maar kon zien. Goed. Tijd voor een reality check! Want is dat waar het om gaat Chantal? Om de buitenkant? Ik moest naar binnen keren om mezelf te zien, mijn energie, ik als mens met al mijn kwaliteiten, mooie en minder mooie kanten. Best lastig om ook die minder leuke kanten van jezelf te zien en - als het lukt - te accepteren. Ik kreeg het voor elkaar om echt naar mezelf te kijken en ook naar de anderen. En zo heb ik die avond slechts een paar dansjes gedaan, maar genoot, genoot, genoot. Om 22.00 uur vond ik het goed en ben ik heerlijk voldaan naar huis gegaan. En dat... had ik vijf jaar geleden als 'tangopuber' niet gekund.

Zo goed is het om af en toe naar binnen te keren en voelen/zien wie jij bent. Belangrijk is ook om te kunnen en mogen zijn wie je bent. Van jezelf. En van anderen. Dingen te doen die bij je passen. Maar hoe weet je dat? Ga eens na waar jij energie van krijgt. Waar ga jij van stralen als je erover praat? Misschien zit je in een baan die je energie kost en waar je telkens uitgeput van thuis komt. Past die dan wel echt bij jou? Of heb je altijd al piano willen spelen. Doe het, probeer het uit. Wordt wie je in essentie bent. Want als je doet waar je voor gemaakt bent dan gaat de energie stromen. En dat voel je.

Ik ben moeder en het was mijn diepe wens om een gezin te creëren. Ik zie het als een cadeau dat het gelukt is. Onze kinderen zijn mijn allergrootste schat. Maar ik ben ook Chantal en dansen is mijn manier van uiten en in tango ligt mijn passie. Ik vind het echt een geschenk dat ik nu beide werelden mag beleven. En ben dankbaar dat ik dat alles mag delen met mijn lieve man. Als je bij iemand of ergens helemaal jezelf mag zijn, koester dat dan. Het is goud waard.

Licht

*there is also an english version of this blog*

Zo nu en dan geef ik licht. Niet omdat ik iets radio-actiefs heb genuttigd. Nee, ik heb tango gedanst. Die gloed blijft dagen of soms nog veel langer om me heen hangen.

Copyright Stefan Wimmer

Een leven zonder dans kan ik me niet voorstellen. Als ik de verhalen hoor zat ik in den prille beginne al op peuterdans. Beetje drentelen rond een levensgrote giraffe op 'Dikkertje Dap'. Schattig was het wel en de basis was gelegd. Er volgden vele dansvormen. Vooral in ballroom dansen was ik behoorlijk fanatiek. Uren heb ik op de dansvloer gestaan om de routines in te trainen. Kilometers gereden om aan de wedstrijden deel te nemen. En toen, met de hoogst haalbare dansklasse in zicht, was het genoeg. De competitie, de nep van haar tot huidskleur, de dure maar o zo gave dansjurken. Klaar. Grote leegte.

Die moest gevuld worden. Zonder het ook maar ergens anders op te baseren dan 'gut feeling' viel de keuze op tango. Argentijnse Tango. Een nieuwe wereld ging open. Vaste passencombinaties werden ingeruild voor improvisatie. Een heel alfabet aan danspassen aaneenrijgen tot woorden en telkens weer andere zinnen. Niet weten wat er gaat komen. Volgen. Voelen. Van één danspartner naar een hele ruimte vol potentiële danspartners. Wauw.

Het duurde niet lang of ik at, dronk, sliep en leefde tango. Oh ja, het werd een ware passie, een totale verslaving. Maar wel een hele fijne. Want waar stap je zomaar met een wildvreemde de dansvloer op en beleef je in elkaars armen - wang tegen wang, zijn lichaam tegen het jouwe - een dans? Als één grote knuffelsessie met je elegante, hooggehakte tangoschoenen aan. In een publieke ruimte, op een volle vloer. Met iedereen die toekijkt.

Over tango valt heel veel te zeggen. Eén ding zal iedere tangodanser beamen: tango gaat diep. Voert naar binnen. En toch, het begint bij de buitenkant. Zonder te oordelen probeer ik uit te vinden met wie het fijn zou zijn om te dansen. Hoe ziet iemand eruit? Hoe danst hij? Hoe is de muzikaliteit? Wat is zijn dansstijl? En dan het ergste van het hele spel: wil hij ook met mij? De traditie schrijft voor oogcontact te maken en elkaar zonder woorden uit te nodigen. Doodeng vind ik dat. Nog steeds na al die jaren. Liever knoop ik een sociaal babbeltje aan en dan komt de vraag vanzelf. Of niet. Dan is het moeilijk om niet afgewezen te voelen. Want misschien is hij te moe of heeft hij een andere goede reden om de vloer niet met mij op te willen gaan. Iedereen heeft het recht om nee te zeggen, ik ook. Al kunnen sommigen wel een cursus in tactvol weigeren gebruiken.

En dan gebeurt het. Ik word gevraagd (of ik vraag heel Europees zelf een man. Zeg, ik blijf niet de hele nacht aan de kant zitten, ik ben hier om te dansen!) en samen lopen we richting de dansvloer. Er ontstaat al een verbinding. Dan nestel ik me in de armen van de ander. Ik sluit mijn ogen en voel, mijn gewicht licht naar hem toegebogen. Ik geef me over aan het moment. Aan hem. Vertrouw erop dat hij me veilig over de vloer zal leiden. De omhelzing - nog voordat we ook maar één danspas hebben gezet - zegt al zoveel. Houdt hij me teder vast of ferm? Zenuwachtig of geroutineerd? Hoe voelt zijn lichaam, zacht of stevig? Breed of smal? Is zijn geur fijn? Kriebelen zijn haren of baard in mijn gezicht?

Hij houdt me vast en we beginnen te bewegen. Zacht, speels, vloeiend, grappig of staccato. Hij initieert en ik volg. We voelen elkaar aan. Stijl, energie, interpretatie van ritme en muzikaliteit. En dan. Eens in de zoveel tijd overkomt het je. Die magische klik met de ander. Alles valt op zijn plek; de muziek is heerlijk, de connectie perfect, de passen vloeien in elkaar over en de andere dansers op de vloer lijken niet meer te bestaan. Je gaat een diepe verbinding aan met elkaar, beweegt als een eenheid over de vloer en bent helemaal en volledig in het nu. Het voert mij naar een diepere essentie van mezelf. Daar kan wat mij betreft geen meditatiesessie tegenop. De muziek stopt en als ik mijn ogen weer open ziet de wereld er een stukje mooier uit. Warmer. De kleuren en alles lijkt intenser. Wat een prachtig intiem moment was dit. Ik glimlach vanuit mijn hart naar mijn tanguero en heb al vele mooie blikken terug mogen ontvangen.

Voor degenen die mij inmiddels kwijt zijn of het maar een kleffe bedoeling vinden; snap ik helemaal. Je moet het meemaken. Oh, en lang niet alle dansen zijn zo hemels. Meestal is het prettig, leuk en fijn. En heel soms is het ronduit saai of voelt het echt niet lekker. Maar die pareltjes, daar doe je het voor. Dat is precies wat tango voor mij zo zalig maakt. Meer, meer, nog eens, nog eens!

Tango is dat en zo oneindig veel meer. Over de hele wereld heb ik vrienden gemaakt en samen delen we dezelfde passie. Vele mooie plekken heb ik gezien en op geweldige plaatsen gedanst. Ik heb de sensualiteit van mijn lichaam ontdekt en daardoor preutsheid achter me gelaten. Iedere keer weer geniet ik van het dansen en het kijken ernaar. En telkens als ik naar een salon ga, de muziek hoor en de typische tango sfeer binnen stap - waar op de wereld dan ook - dan weet ik het. Ik ben thuis. En geef de komende dagen licht.