Mijn wallen hebben wallen

Voordat wij kinderen hadden kende ik het woord 'slaapproblemen' alleen van anderen en kon ik me er niks bij voorstellen. Bijna elke nacht mocht ik rekenen op een heerlijke, ongestoorde slaap en werd ik vervolgens uitgerust wakker. Onlangs merkte manlief op dat ik vroeger (voor het kinderen tijdperk) na het opstaan binnen een half uur in mijn auto zat. Gedoucht, gegeten en wel. Waarom het nu ruim drie kwartier moet duren voordat ik beneden ben? En dan moet ik nog eten en vertrekken.

Uiteraard heb ik daarover nagedacht en het antwoord is simpel: omdat ik tegenwoordig zo chronisch moe ben dat alles twee keer zo lang duurt. Mijn wallen zijn structureel en na weer een gebroken nacht zijn ze zo gegroeid dat ik ze zou kunnen zien door mijn onderste wimperharen als ik mijn best doe.

Wonderbaarlijk vond ik het, toen ik tegen het eind van de eerste zwangerschap merkte dat ik lichter begon te slapen. Mooi staaltje van moeder natuur. Na de komst van Timo werd ik inderdaad van ieder zuchtje of kreuntje van ons kleine mannetje wakker. Ik weet dat sommige ouders hun baby maanden of langer op de eigen slaapkamer laten slapen; onze kinderen lagen allebei na 10 dagen al in hun eigen, prachtige babykamer. Wij deden namelijk geen oog meer dicht. Onze zoon was een redelijke doorslaper en alleen wakker bij nachtmerries of ziektes. Dus na de eerste maanden van gebroken nachten vanwege het voeden, keerde ook onze zalige nachtrust weer grotendeels terug.

Toen kwam nummer twee. Niet alleen is zij een lichte slaper, ze slaapt ook niet door. Op kousenvoetjes en fluisterend sluipen wij naar boven als we naar bed willen, poetsen onze tanden geruisloos - de elektrische tandenborstel ligt al 1,5 jaar werkloos in de kast - en kruipen stil als muisjes ons bed in. Anders... wordt ze wakker. Toch gaat het bijna standaard 1 of meer keer per nacht mis. De laatste 20 maanden is in ons huis een ongestoorde nacht een zeldzaamheid. En helaas zijn wij van die mensen die de 8 uur slaap per nacht hard nodig hebben. Het gevolg is dat ik peutertandpasta op mijn eigen tandenborstel doe, de wasverzachter in het bakje van de waspoeder, onze kinderen vergeet vast te maken in hun autostoelen en de vriezer wil opentrekken maar in plaats daarvan de koelkast open doe en keihard mijn hoofd stoot tegen de deur. Om het nog niet te hebben over de schade die mijn hersencellen oplopen bij fundamenteel slaaptekort.

Daarom keken mijn wederhelft en ik reikhalzend uit naar ons jaarlijks weekendje weg. Hoog op de prioriteitenlijst staat dan slapen. Lang slapen, veel slapen maar vooral ononderbroken slapen. De verwachtingen waren hoog gespannen en uiteraard kwam er die eerste nacht niets van terecht. Alsof het lichaam inmiddels is voorgeprogrammeerd op kinderen werden we 's nachts gewoon wakker en was een wekker overbodige luxe; om 7 uur gingen onze luikjes als vanzelf open. De tweede - en tevens laatste - nacht lukte het wel. Ik was werkelijk vergeten hoe ongelofelijk fijn het is om wakker te worden van je EIGEN bioritme en dat was in dit geval 10 uur. Fantastisch!

De eerste nacht thuis na ons weekendje weg was direct een harde confrontatie met de werkelijkheid. Timo lag rond middernacht met hoge koorts bij ons in het grote bed en was zo hard aan het snurken dat we met onze oordoppen in probeerden onze opgebouwde fitheid vast te houden. Kiki had ons gemist en wilde ook 's nachts papa en mama bijtanken. Zo konden we ieder uur ons bed uit en alles was weer heerlijk vertrouwd.

Twee dingen kan ik bedenken om de situatie aan mijn kant te verbeteren. Een interview in de happinez met Rajshree Patel van Art of Living zet me aan tot het eerste. De meditatie- en yoga-oefeningen die ik de afgelopen jaren met meer of mindere regelmaat doe, nieuw leven in blazen. De ervaring heeft geleerd dat ik dan beter en dieper slaap. Rajshree en mijn yogaleraar zeggen het: ademhalen is het belangrijkste in het leven. Bewust zijn van je ademhaling en volledig uitademen zodat je de gifstoffen uitblaast. Ik stof mijn ademhalingsoefeningen af en ga er weer dagelijks mee aan de slag.

Het tweede is een tip die we kregen van een kennis: de mobiele telefoon de slaapkamer uit. De mijne ligt elke avond zowat naast mijn hoofd op te laden. De straling die het apparaat geeft (keer twee want de telefoon van Marcel ligt aan de andere zijde van het bed bij zijn hoofd) kan bijdragen aan een onrustige slaap.

Het effect is positief. Ik slaap beter, dieper en wordt al iets fitter wakker. De onregelmatige nachten zijn er nog steeds. Maar ik slaap sneller in en als ik weer een nachtelijke onderbreking van mijn rust heb gehad val ik gauw weer terug in een heerlijke slaap. Welterusten!

Zalige brownies met (of zonder) cranberry's

Dit recept is zo makkelijk en de brownies zijn te gek bij een lekker kopje koffie.

Ingrediënten (voor 16 tot 20 stukjes)
150 gr pure chocolade
150 gr roomboter of kokosolie
200 gr kokosbloesemsuiker
150 gr speltbloem
1/2 theelepel zout
4 eieren
150 gr gedroogde cranberry's
extra boter om in te vetten

Extra nodig
bakvorm van 24 cm doorsnede
bakpapier

Bereiden
Verwarm de oven voor op 175 graden. Vet de bakvorm in en leg bakpapier op de bodem.
Breek de chocolade in stukken en laat au bain-marie smelten, regelmatig roeren. Smelt de boter of olie en meng met de chocolade. Laat 10 minuten staan.

Meng de suiker door het mengsel. Roer het bloem en zout door het chocolademengsel. Voeg de eieren 1 voor 1 toe en blijf roeren. Oh, dit mengsel ziet er al heerlijk uit!
Roer de cranberry's door het beslag en schep het geheel in de bakvorm.

Bak de brownies in circa 15 minuten gaar in de oven. Check of de buitenkant hard is en met een satéprikker of de binnenkant smeuïg is. Dan zijn ze goed! Laat de brownies afkoelen en snijd in stukjes. Mmmm.

Krijsende kinderen en een boel poep

Na dagen van druilerig herfstweer, regenjassen en natte haren zie ik bij het opstaan een blauwe lucht en zon. Eindelijk! Blijft het zo? Ja het blijft zo, vertelt de weer app op mijn telefoon. Direct maak ik plannen voor een ochtend in de gezonde buitenlucht met de kids. We gaan weer eens naar de kinderboerderij.

Na een ontzettend lange zit aan de eettafel hebben onze kinderen hun boterhammen op. Geeft niks, een goed gevulde maag is belangrijk voor de wandeling van iets meer dan 1 kilometer. Hop, drinken en wat lekkers inpakken, de tafel afruimen en op pad! Dacht ik. Tot het begon. De ruzies. Onze kinderen kunnen heerlijk spelen, vaak hoor ik zelfs hoe bijzonder het is dat ze zo in hun spel opgaan dat we ze een half uur of langer niet horen. Als ik hen gadesla tijdens zo'n moment ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en gloeit mijn lijf van liefde en trots. Maar iets zegt me dat ik dat vandaag niet ga meemaken.

Het vermogen van Kiki om zich voort te bewegen was de start van de ruzies tussen broer en zus. Het probleem is dat onze beide schatjes nog geen vijf zijn en daarmee tegelijk in hun egocentrische fase zitten. Ik, ik ik, mijn, mijn, mijn, van mij, VAN MIJ!! Verplaatsen in de gevoelens van een ander is er niet bij. Tel daarbij op dat onze dochter van 1,5 jaar veel nog niet begrijpt en dat onze zoon van 4 jaar het niet snapt dat zij het niet begrijpt. Heerlijk.

Nog voordat ik de borden heb opgeruimd hoor ik Timo al gillen dat Kiki niet aan 'zijn' speelgoed mag komen. Kiki doet net of ze het niet hoort en speelt onverstoorbaar verder. Timo krijst dat ze moet stoppen en probeert het speelgoed uit haar handen te trekken. Inmiddels zet Kiki het ook op een brullen en valt hard op de grond, haar broer is nou eenmaal sterker. Gealarmeerd bij het eerste gillen heb ik alles uit mijn handen laten vallen en spring tussenbeide. Eerst Kiki troosten en daarna Timo toespreken. 'Samen delen, samen spelen'. Daar is 'ie weer.

Verder met de tafel, ik wil zo snel mogelijk de buitenlucht in met ze, dat kalmeert weet ik uit ervaring. Een half uur later ben ik nog geen steek verder. Het enige wat ik gedaan heb is mijn gillende kinderen uit elkaar houden. Weet je wat? Ik laat de boel de boel en naar buiten met die twee! Na geruzie over wie welke muts en sjaal mag, welke schoenen er aan moeten en welke jas heb ik het helemaal gehad. In een vlaag van totale frustratie over zoveel tegenwerking roep ik: "Weten jullie wat? Jullie blijven maar lekker thuis! Mama gaat wel alleen!" Niet heel pedagogisch verantwoord nee. Heel even is het stil en twee verbaasde gezichtjes staren mij aan. Wat zegt ze nou? Nee! En prompt beginnen ze allebei te huilen.

Diep in- en uitademen. Lang leve de yogalessen. Vooruit. Timo op zijn loopfiets en Kiki probeer ik niet eens in de wandelwagen te zetten, die wil alleen nog maar zelf lopen tegenwoordig. Ontwikkeling van de eigen wil. Prima. We gaan! Dreumesen hebben alle tijd van de wereld en vinden alles wat ze tegenkomen interessant. Prachtig toch hoe alles nieuw is en onderzocht moet worden. Ik geniet er enorm van en zo komen we dan na een wandeling met veel stops bij de kinderboerderij aan. Timo attendeert me nog even op de poep aan de wielen van zijn loopfiets en blijkbaar ben ik er ook doorgereden met de wagen. Getver! Ik hoop dat we het er ver af is tegen de tijd dat we thuis zijn.

De kinderboerderij is heerlijk. Lekker in het zonnetje bekijken we alle dieren en de kinderen leven zich uit. Maar dan komt het moment dat we naar huis gaan. Laat Kiki nou ook net in de koppigheidsfase zitten en besluiten dat zij niet meegaat. Daar laat ik me niet meer door kisten en vrolijk roepen we "Dag Kiki, wij gaan naar huis. Daaaaag!" Meestal werkt het. Vandaag niet. Het is zo'n dag. Ze blijft staan waar ze staat. Ik haal haar uiteindelijk op en geef haar de keus: lopen of zitten. Nee, niet dragen. Lopen of zitten. Het is tegen lunchtijd en in deze onderhandeling heb ik geen zin. Ze gilt het uit als ik haar in de wandelwagen worstel. Ah nee! Ze heeft geitenpoep aan haar laarsjes, die nu uitgesmeerd zit over de warme fleecezak van de wandelwagen. Eerst haar schoenen uit en vervolgens wurm ik haar riem om. Ze zit. Van passerende ouders met rustig ogende kinderen hoor ik een bemoedigend: "Zo gaat het bij ons ook vaak hoor. Je bent niet de enige." Eh ja. Dank.

Een krijsende en spartelende Kiki rijd ik de lange kilometer naar huis. Van boosheid heeft ze ook haar muts en sokken uitgetrokken en weggesmeten. Haar blote voetjes kunnen met 4 graden boven nul rekenen op meelijwekkende blikken van de ons tegemoetkomende wandelaars. Stiekem moet ik ook wel lachen om haar driftbui. Wat een temperament! Een aantal keer probeer ik het rustig aan haar uit te leggen: "Lieverd je mag lekker in de wandelwagen, thuis kan je weer lopen." En "We laten je schoentjes even uit, er zit poep aan. Bah!" Het mag niet baten.

Thuisgekomen zijn we de drempel nog niet over en ja hoor, de eerste ruzie is alweer een feit. Allebei trekken ze aan 1 kant van dezelfde sjaal. Kiki was er mee aan het spelen en Timo realiseert zich dat het ZIJN sjaal is. Hebben we verkeerde chi in huis vandaag? Is er storm op komst? Worden ze ziek? Heb ik stress? Nou, inmiddels wel! Ik ga optreden. Timo zet ik in de woonkamer (Mama, ik vind jou niet meer lief! Ik ben heel boos op jou hoor!) en Kiki gaat direct naar boven met een goede papfles dan maar als lunch. Met geen mogelijkheid kan ik haar luier verschonen. Binnenin mij begint het te borrelen. Mijn geveinsde kalmte begin ik langzaam te verliezen. Ik zet Kiki totaal driftig in haar bed en ga naar boven. Zo. Op iedere verdieping van ons huis een gezinslid. Lekker rustig. Als ik een beetje afgekoeld ben loop ik naar beneden. Ja Kiki wil wel een schone luier. Ze heeft gepoept en het zit zo ongeveer ter hoogte van haar schouders. Als ik haar in haar blootje op de commode heb staan bekijkt ze vrolijk hoe het stroompje langs haar benen onder haar voeten een plasje vormt. Uiteraard zijn ook haar kleertjes en het aankleed kussen nat. Even later ligt onze prinses helemaal in schoon in bed en valt direct in slaap. Kost wat energie hoor, krijsen en ruzie maken!

Met Timo heb ik een verdieping lager een goed gesprek over delen en inlevingsvermogen. Of het helpt? Geen idee. In de heersende rust kan ik in elk geval de gratis ontvangen poep van banden en schoenen verwijderen en de ontbijttafel afruimen. Daarmee bezig zijnde bedenk ik me wat ik laatst las op www.opvoedadvies.nl. Dat kinderen enorm veel leren van ruzie maken. Hun gevoelens onder woorden te brengen, voor zichzelf opkomen, onderhandelen en uiteindelijk rekening houden met de gevoelens en wensen van de ander. Ach, het was gewoon zo'n dag. En het komt weer goed. Over een paar jaar.

Heerlijke (blueberry) muffins met speculaaskruiden

Met de kinderen maak ik geregeld muffins. Mogen ze na het bakken los met versieren. Omdat in dit huis de sinterklaas koorts langzaam maar zeker oploopt, heb ik ze deze keer met speculaas gemaakt. En voor de volwassenen met blauwe bessen. Mmmm. Smakelijk!

Ingrediënten (voor 12 stuks)

1 groot ei

200 gram kokosbloesemsuiker

175 ml crème fraîche

1/2 theelepel zout

125 ml zonnebloemolie

300 gr zelfrijzend bakmeel

1 1/2 eetlepel speculaaskruiden

klein bakje blauwe bessen

Extra nodig

12 papieren vormpjes of muffinvorm met 12 holtes (de blueberry variant heb ik zelf met de helft van het beslag in een kleine springvorm gemaakt, omdat de vormpjes op waren!)

Bereiden
Verwarm de oven voor op 180 graden. Klop met een vork het ei en de suiker, crème fraîche en het zout los. Voeg de zonnebloemolie toe.

Zeef het bakmeel en spatel het in 2-3 porties door het beslag tot het goed is gemengd. Meng de speculaaskruiden door het mengsel en spatel de blauwe bessen door het beslag.

Vul de vormpjes of de muffinvorm met het beslag en bak de muffins in de oven in ca. 25 minuten goudbruin en gaar.

Neem daarna uit de oven en laat de muffins afkoelen. Gebruik je een vorm, haal de muffins er dan na 10 minuten uit laat ze op een taartrooster helemaal afkoelen.

De creatie van een moestuin

Altijd heb ik een latente liefde gehad voor het onderhouden van mijn eigen eetbare tuin. Dat moest dan in potjes op balkons, maar nu hebben wij een heuse, oké niet zo heel grote, stadstuin. Die bevolkt wordt door een speelhuisje, glijbaan, zandbak en gras. En toch... ik wil een moestuin.

Je hebt 'm vast wel eens gezien: de vierkante meter (moes)tuin van de Intratuin. Ik vind het een wereldvondst. In elkaar zetten en beginnen maar. Niet helemaal in mijn geval. Want de helft van onze tuin mag dan speelplaats zijn, de andere helft staat bomvol planten en hebben we terras. Op diverse sites lees ik dat een goede moestuin begint met de juiste plek. Schaduw en zon, eigenlijk dat kleine stukje tuin dat nog niet in beslag is genomen en waar ik mijn potjes met kruiden, tomaten, sla en aardbeien had gestald deze zomer. Niet groter dan 120 x 50 cm. Betegeld bovendien. Mmmm, toch in de tuin dan maar? Stukje wilde bloementuin offeren? Het kan niet rekenen op de steun van mijn wederhelft. Ik zal creatief moeten zijn.

Op naar de Hornbach. Na lang speuren vind ik iemand van de tuinafdeling. De man kijkt mij meewarig aan. Plantenbakken? Van hout? Nee, mevrouw alleen in de zomer. Als we ze dan al hebben! Biologische moestuin grond? Blijkbaar ben ik hier niet aan het juiste adres. Timo hangt inmiddels met zijn voeten aan de ene kant en zijn hoofd aan de andere kant over het wagentje van verveling. 'Mamaaaaa! Gaaaaaaan we nu al?' 

Even verderop is de Intratuin. Hier hebben ze wel bakken. Gelukkig! Omdat deze vestiging in Breda over twee dagen opnieuw geopend wordt zijn de bakken nog niet geprijsd. Terwijl de vriendelijke verkoper prijzen gaat opzoeken in het systeem valt mijn oog op een moestuin op poten. Dat is het! Kunnen er ook nog plantjes onder, wat een fantastische ruimtebesparing! Nu duidelijk wordt wat ik wil met de plantenbak, vraagt de verkoper zich af waarom ik nu - eind oktober - met een moestuin ga starten. Wat ik wil gaan planten? Eh, veldsla? Winter spinazie? begin ik. In een vlaag van helderheid vraag ik nog of er aanbiedingen zijn tijdens die grandioze opening over een paar dagen. Jawel! Alleen deze bak moet ik wel zelf in elkaar zetten. Een soort Ikea bouwpakket. Geen probleem, daar hebben we een man voor in huis! Timo vermaakt zich overigens uitstekend hier. Het mag dan oktober zijn, in deze winkel is het al kerstmis: in de landschappen met nostalgische huisjes wordt geschaatst en de kerstman zit al op zijn prachtige stoel om kindertjes te ontvangen. Normaal vind ik het irritant als ik zo vroeg al met de feestdagen wordt geconfronteerd, nu echter komt het mij prima uit!

Slepend met de partij hout van kassa naar auto en van auto naar achtertuin laat ik thuis mijn nieuwe slimme aanwinst bewonderen door mijn lief. Hij vindt het allemaal prima en meldt terloops dat ik zo'n eenvoudige bak ook best zelf in elkaar kan zetten. Ik geloof dat ik niet op 'm kan rekenen in deze. En hey, natuurlijk kan ik dat zelf! Uit mijn comfort zone dan maar - om het woord dat ik tegenwoordig dagelijks ergens hoor maar eens te gebruiken. 

Oké, alles is compleet en op het blaadje ziet het er eenvoudig uit. Waar in de schuur liggen ook alweer de schroefmachines. Ah. Welke moet ik nou nemen? En hoe krijg ik er een kruiskop in? Na een half uur stuntelen bel ik dan toch de klusser in ons huis op. Zijn dikke lach onderdrukkend (ik hoor het gewoon!) krijg ik instructies. Met frisse tegenzin inmiddels probeer ik de stukken op zijn plek te houden en de schroeven erin te krijgen. Het is een ramp. De planken vallen telkens om, de schroefmachine draait de schroeven eruit in plaats van erin en vervolgens is de accu op. Gloeiende gloeiende! Uiteindelijk heb ik dan (met de hand!) twee kanten tegen elkaar geschroefd en zie al dat de liggende plank daar nooit in gaat passen.Veel te breed. Hè? Na lang zoeken zie ik dat er twee beschermingshoutjes aan de zijkant zitten die er eerst af moeten. Zeg Intratuin, DAT stond niet op de werkbeschrijving!

Wel, het resultaat mag er zijn. Ja, er is een plank niet helemaal heel meer omdat ik te nipt het schroefje erin wilde draaien. En waterpas, dat geloof ik ook niet. Maar hij staat en als het een beetje wil, dan hebben wij deze winter al de eerste veldsla en winter spinazie uit mijn eigen biologische moestuin. Dubbel trots ben ik!