Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden

Ik zie je staan. In je roze jasje half weggeregend door een plotseling omslaan van het weer. Jouw kleine handje in dat van de juf naast je. Of ik je eerder op kon komen halen uit het bos. Iedereen was al aan het vertrekken. Veel te snel ben ik er naartoe gereden. Zou je het al weten?



Als je me ziet klaart je gezichtje op. Terwijl ik je in alle nattigheid knuffel is daar gelijk de vraag waarvan ik al een uur spanning in mijn lijf voel. Ja, je hebt je speelafspraak voor die middag zien vertrekken naar haar eigen huis. En nu snap je er helemaal niets meer van. Bittere tranen van teleurstelling rollen over je wangen. Ik voel een steek in mijn moederhart maar ook in mijn kleine meisjes hart. Want ik ken je pijn maar al te goed.

Afspraak met mezelf 

 

Ferm herinner ik mezelf aan mijn voorgenomen intenties. De teleurstelling mag er zijn, het verdriet dat meekomt ook. Ja zelfs het niet in de auto willen stappen en in de stromende regen blijven staan bokken naast de auto. Met mijn meest liefdevolle houding troost ik jou, toon begrip, laat je zijn en ga zelf alvast met mijn inmiddels natte kleren in de auto zitten. Rustig wachtend tot je besluit dat droog in de auto toch wel fijner is.

Als je in de auto bent geklommen en nijdig je modderige kleuterlaarzen uit schopt, hoor ik mezelf ineens voorstellen om een andere speelafspraak voor je te regelen. Met wie je graag zou willen? Ik zet alles op alles om het te regelen voor je en 20 minuten later staan we op het schoolplein. Zo. Voor elkaar. Iedereen weer gelukkig.

 

De redder in nood

 

‘Mama?’ Je trekt me aan mijn hand naar beneden en verklaart met een heel klein stemmetje dat je niet meer wil afspreken. Wat? Al die moeite en dan wil je niet? Nee. Je wil niet. Totale frustratie bekruipt me en ik ben geloof ik niet de gezelligste moeder ter wereld als we samen naar huis rijden. Tot ik me een dag later realiseer dat ik aan het redderen en beschermen ben geslagen om jouw pijn te dragen. Ik zie jou en tegelijkertijd zie ik mezelf als negenjarig meisje in die schoolbus.

Jij laat me zien dat ik jou je eigen ongemak of pijn mag laten dragen. Hoe klein je ook bent. Zodat jij je eigen lessen kan leren, waarvoor je hier op aarde bent. Zodat je voelt dat je zelf de kracht in je hebt om daar weer uit te komen. Wat jij me leert is dat ik eerst de geraaktheid van mijn eigen innerlijke meisje recht in de ogen mag kijken voordat ik er voor jou kan zijn. Mooi en moeilijk tegelijkertijd.

 

 Liefde groeit door het te delen

 

‘Lieverd? Ik wil graag iets tegen je zeggen.’ Ik trek je op mijn schoot en jouw heldere blauwe ogen lichtten op als ik je vertel hoe het me spijt dat ik zo reageerde die ene middag. ‘Het is oké mama’ zeg je met je wijze vierjarige blik en zo blijven we nog even zitten. Gelukkig is het nooit te laat om sorry te zeggen. En ik weet hoe die zachte mildheid voelt bij het vergeven van mezelf. Hoeveel liefde ik daarmee op gang breng binnen in mij en stromend naar buiten toe. Dank je wel lieve schat. Voor deze prachtige spiegel en wijze les.


In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder ‘in het hoofd willen zitten’ en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

HEMA blog: Strijken maar en klaar!

Jongetjes (meisjes ook, maar voorál jongens) stoeien. En ze kruipen over de grond met auto's, blokken, klimmen in bomen, rennen en laten zich in een stoere 'sliding' op de grond vallen. Nou ja, dat alles doet die van mij dan. Dat daarmee vooral de broeken ter hoogte van de knie geen lang leven beschoren zijn hoef ik niet uit te leggen.

Het gevolg: de broeken voor zoonlief zijn niet aan te slepen. Gloednieuwe spijkerbroeken zijn bij hooguit drie keer dragen nog heel, daarna zit er een gat in - of als ik geluk heb - twee gaten. Niet handig. Zeker niet in de koudere maanden.

Nou heb ik een naaimachine. Alleen gebruik ik hem niet. Hoe handig zijn daarom die strijkbare knie- en elleboogstukken voor op de jeans van je kind van HEMA. Verpakt per twee en in een lichte en donkere variant. Hup, op de strijkplank, strijken maar en klaar. In de was blijft het ook zitten en mocht het toch weer wat loslaten dan strijk je de randjes ook zo weer vast. Zo gepiept. Zo gaan de broeken van mijn zoon aanzienlijk langer mee. Goed voor het milieu, goed voor mijn portemonnee.

Ik hoor je denken: niet mooi, zo'n opgelapte broek. Helemaal mee eens. En dus, streek ik de stukken onlangs aan de bínnenkant van de broek. Na een paar weken van uitproberen weet ik inmiddels, een geweldige uitvinding! Mijn zoon vindt de broek nog altijd prima zitten, en de scheuren aan buitenkant? Die zijn vooral heel hip. Zelfs voor jongetjes van zes jaar oud.

**
In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook hier lezen - op mijn eigen blog.

**

 

Temperamentvol

Bam. Beng. Gekrijs. Gegil. Mamaaaaaaaa! Hij staat buiten in de tuin. Met speelgoed te gooien. En steentjes. Eigenlijk met alles wat niet vast in de grond zit. Ik ben binnen. De deur staat op een kier. Ik doe of ik hem niet hoor. Met kloppend hart. Hem negerend. Niet denkend aan de hele buurt die kan meegenieten van deze tirade. Probeer ik dan.

Zo kan het dus gaan. Ruim vier jaar geleden had ik een schattig, warm hummeltje in mijn armen die tegen me aan in slaap viel na zijn voeding. En nu staat er een kleuter buiten zichzelf van woede in de tuin te schreeuwen. Omdat hij straf heeft gekregen. Omdat hij niet luisterde. Had ik niet gedacht toen. Dat het zo zou kunnen gaan. De kraamverzorgster zei op de achtste dag van zijn prille leven: 'Nou.... temperamentvol mannetje hoor. Daar zit pit in!' Oh? Dacht ik. Hoe kan ze dat nou zien? Pit? Nee toch, moet je kijken hoe lief 'ie is. Maar ja, mijn kraamverzorgster op leeftijd had er al heel veel verzorgd. Baby's. En ik. Begon net met een.

Toen ik uit mijn cocon van 'moeder met een baby van nog maar een paar maanden' kroop, zag ik in de wereld om mij heen vergelijkingsmateriaal. Mja, onze baby is inderdaad temperamentvol. Maar tegelijkertijd ook zacht, gevoelig en erg gebaat bij structuur. Een slaapje of voeding later dan normaal? Beter van niet. Voorkomt een boel gehuil en trappelende voetjes. Heb je wel eens een boze baby geprobeerd aan te kleden? Vergeet het maar! Dus. Ons leven werd van het ene op andere moment super gestructureerd. Erg vond ik dat niet, want eigenlijk houd ik ook wel van die vaste momenten op de dag. Baby blij, wij blij.

Met het verstrijken van de tijd leerden wij de vurigheid van onze zoon beter kennen. Eerst was er de dreumes die dramatisch op de grond kwakt in het midden van de supermarkt - uiteraard - omdat hij iets niet krijgt. Het zweet breekt je uit. Na de zoveelste keer ben je er klaar mee. Negeren en doorgaan. Daaaag Timo! Mama gaat naar de kassa. Ook negeren: de mensen die bezorgd over je kind heen buigen en vragen waarom hij zo moet huilen? Manneke toch. Ah, daar staat de moeder. Laten we die maar eens een afkeurende blik toewerpen. Je zoon zo laten liggen! Hey, ik ben hier aan het opvoeden hoor. In de peuterfase werd het gooien met spullen toegevoegd aan het repertoire om onvrede te uiten. Ja, en dat mag dus niet. We introduceerden de 'time-out' momenten op de gang. Werkte heel goed. Tot onze zoon - inmiddels kleuter - bedacht dat hij zich niet meer op de gang liet zetten. Hij ging gewoon wel zelf naar zijn kamer! Helaas gaat de gang naar boven wel gepaard met slaande deuren en dingen kapotmaken. En daarmee heeft hij bij mij een grens bereikt. Nee. Dit tolereer ik niet.

Met andere moeders praat ik over de zo nu en dan opkomende driftigheid van mijn kind. En wat blijkt? Je bent niet alleen. En nee, het is geen abnormaal gedrag - wat ik soms wel dacht. Om je heen zijn meer liefdevolle, warme moeders die soms wanhopig met de handen in het haar zitten en het ook niet meer weten tijdens een uitbarsting. Net als ik. Het liefst wil ik vrede in huis. Gezelligheid. Een fijne band met mijn kinderen. En dat kan. Maar ik mag niet vergeten dat ik moeder ben. En niet vriendjes met mijn kinderen. Dat vind ik best lastig. Er mag veel in ons huis maar ik stel de grenzen en naar mij moeten ze luisteren. Daar hebben ze baat bij. Daar ben ik hun moeder voor. Er zijn veel manieren om dat te bereiken, want ieder kind is weer anders. Boeken vol zijn er geschreven. (Mijn persoonlijke tip: de boeken van how2talk2kids). Als het de spuigaten uitloopt is mijn toverwoord volhouden. En rustig blijven. Vanuit liefde handelen. Dat vergt soms echt het uiterste van me. Maar ik realiseer me ook dat er veel te leren valt. Over mezelf. Over hem. Hij kan er ook niets aan doen. Weet niet wat hij met zichzelf aan moet.

Toen ik laatst mijn zorgen mocht uiten aan een lieve vrouw, kreeg ik van haar een kaartje met een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem graag wil delen:

'Van weinig kan een volwassene zoveel leren als van een kind.'

'Aan niets kan een kind zich zo ontwikkelen als aan een volwassene.'

Opvoeden vind ik een prachtige taak, maar ook het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Hoe vaak ik mezelf al ben tegengekomen. (Ik schreef al eens een blog hoe kinderen je zo mooi kunnen spiegelen). Er zijn kanten aan mezelf die ik pas heb leren kennen nu onze kinderen er zijn. Want ze halen heel wat in me naar boven. Dingen die ik helemaal niet fijn vind. Maar die ik beter maar kan accepteren. Zonder weerstand te bieden. Dat ben ik dus ook. Ai. Ook fijne dingen. Ik houd zielsveel van mijn kinderen en ontdekte dat die liefde tot in mijn tenen gaat. Het zit dieper dan wat dan ook.

Met het voorbijgaan van de jaren heb ik vaak terug gedacht aan de opmerking van de kraamverzorgster. Ja, onze knul heeft pit. Is het erg? Helemaal niet. Dat is maar 1 kant van hem. De meest uitdagende voor ons als ouders, dat wel. Hij is wie hij is en wij zijn er om onze kinderen te helpen worden wie ze zijn. De mooiste mensen op aarde die ze maar kunnen worden.

Meer weten over temperamentvolle kinderen? Dit artikel is het lezen waard!

Blij

Je partner kan het, of je collega of goede vriend(in). Maar geen grotere spiegels in de wereld dan je eigen kinderen. Soms is dat prachtig of heel grappig. Als ik onze dochter zie telefoneren bijvoorbeeld en daarin exact mezelf zie. Compleet met de intonatie van haar woorden en haar bewegingen. Ze gaat zelfs tegen een muur aan hangen en slaat haar ene been voor het andere. Precies zoals ik dat doe. Toch is spiegelen niet altijd even leuk. Ook je minder gezellige gedrag krijg je dubbel en dwars terug. Auw, dat doet zeer.

Onze kinderen luisteren niet altijd. Dat hoort erbij, ze zijn de eigen wil aan het ontdekken en stribbelen geregeld tegen. Ieder gezin kent zijn regels en zo ook het onze. Bij ons thuis slaan, schoppen, bijten en gooien we niet. Als we aan tafel zitten blijven we ook zitten en ligt er geen speelgoed naast het bord. En kleine zusjes duwen we niet om. Dat zijn er een paar. Vrij normale regels vinden wij. Als ze niet luisteren blijven we rustig, tellen tot 3, zetten we ze voor een time-out op de gang, geven we hen de kans om toch uit zichzelf 'sorry' te zeggen of terug aan tafel te komen. .... Dat is de theorie. De praktijk is weerbarstiger en ineens slaan je stoppen door. Omdat je zelf moe bent. Of gewoon omdat het genoeg geweest. Je schiet uit je slof. Het kan zomaar zijn dat je kind jouw gedrag spiegelt en precies hetzelfde doet. Jouw schattige mini-me koppelt haarfijn terug wie je bent. In mijn geval iemand die 8 uur slaap per nacht nodig heeft. Voor je het weet beland je in een strijd met je kind en is het lastig het tij te keren. Je kán op die momenten bedenken dat het prachtig is dat je kind zich van zijn meest pure kant laat zien. Een compliment voor jezelf. Want je volle emotie tonen doe je alleen maar als je je 100% veilig voelt. Da's een mooie opsteker; met die veilige hechting zit het wel goed!

Maar toch, die strijd is helemaal niet fijn. Wil je niet. Het is me gebeurd dat ik tegen mijn zoon stond te schreeuwen dat hij zijn schoenen en jas aan moest doen. Omdat we eerst ruim op tijd waren en ik het al honderd keer aardig gezegd had en omdat we nu veeeel te laat waren en niet op tijd op school zouden zijn. Uiteraard was het effect averechts. Hij liet zich dramatisch brullend op de grond vallen. Ineens was hij niet capabel meer zijn eigen schoenen aan te doen en gooide in alle onhandigheid ook nog zijn beker met appelsap om. Over ons witte wollen kleed. (Tip voor alle aanstaande ouders: niet doen. Een wit kleed kopen. Geldt eigenlijk voor al je stoffen meubilair. Geen wit.) Had ik de situatie aangepakt met een geinig spelletje of met een grappige opmerking dan was bij mij de haast gedaald, de rust teruggekeerd en had hij zonder pardon zijn schoenen en jas aangetrokken. Met een lach op zijn gezicht en een liefdevolle knuffel van mij. Heel zen. En daarom - als ik 10 minuten later zwoegend op de fiets zit met flinke tegenwind en mokkend kind achterop - ga ik bij mezelf na waarom ik me eigenlijk zo druk maak over dat op tijd komen. Een keer te laat is helemaal niet zo erg.


Jongens brullen als ze iets niet willen. Met de komst van Kiki weten we ook wat meisjes doen om hun weerstand duidelijk te maken. Ze gillen. In ons gezin staat dit fenomeen bekend als 'de sirene van Kiki'. Als die afgaat houden wij collectief de handen voor onze oren. Zijn we in een publieke ruimte, dan sterft het geroezemoes om ons heen uit en draaien alle hoofden om naar ons. Uit totale onhandigheid lachen wij dan schaapachtig naar elkaar en doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Mja, ze wil haar slab niet om. En nee, dat is niet handig als je ijs gaat eten. In zo'n geval is het slim om je opvoedkundige wil eens los te laten. En toe te geven aan dat wat je kind wil. "Prima schat, klieder er maar lekker op los. Daar hebben we de wasmachine voor". Werkt goed en het levert bovendien prachtige foto's op.

Zit je niet lekker in je vel dan zal je merken dat je kinderen al snel niet meer willen meewerken. Ze voelen jouw stemming aan en... spiegelen. Niet lekker in je vel zitten begint bij jezelf. Vaak zie ik mensen alles buiten zichzelf aanwijzen als oorzaak. Het ligt aan de baan, de werkgever, het huis, de relatie of de vriendenkring. De gedachte is: "Als ik daar iets aan verander, dan wordt het beter en voel ik me beter." Iets aan je omgeving veranderen kan - en even brengt het de verlichting en zelfs het gelukkige gevoel waarnaar je zocht. Alleen, het houdt niet aan. Want daar zit het 'm niet. Het gras aan de overkant is altijd groener. Hoe is het met jouw gras? Zit je zelf niet lekker in je vel, kijk dan eens eerlijk naar jezelf. Keer naar binnen en voel. Wat zit je dwars? Wat kost energie? Het kan iets kleins zijn. Of iets groots. Als je daarmee aan de slag gaat zal je zien dat je meer rust krijgt. Gelukkiger wordt. Je ontdekt wellicht dat je huis eigenlijk best fijn is. Of je partner een geweldig mens. En misschien neem je dan alsnog afscheid van iets. Prima. Maar dan doe je dat omdat het niet (meer) bij je past. Vanuit een eigen wens, vanuit jou. 

Met de komst van onze kinderen heb ik al heel veel geleerd over mezelf. In veel spiegeltjes gekeken en er wat mee gedaan. Het maakt mij een completer mens. En daar wordt ik dan weer heel blij van.

Kerstboom versieren

Ja! Bijna is het zover. Na alle Sinterklaasdrukte vind ik de kerstsfeer een weldadige afwisseling. Het is zo kneuterig gezellig; overal lampjes in bomen en struiken en stralende kerststerren achter menig raam. Ze verlichten de toch wel heel donkere dagen. Nou laat ik zelf geen moment onbenut om kaarsjes aan te steken - in alle seizoenen vind ik wel een aanleiding en de waxinekaarsjes zijn niet aan te slepen - toch heeft kerst iets extra's. Iets betoverends en ik hou ervan. Ondanks alle drukte van het boodschappen doen, kerstkleren uitzoeken en inplannen wie wanneer wat kookt voor het kerstmaal. Ik geniet van de sfeervolle kerstboom in de woonkamer, de takken met rode besjes die de eettafel opfleuren en iedereen in feestelijke kleren aan de fraai gedekte tafel. Het heeft gewoon iets.

Niet dat ik altijd zo kerstgezind ben geweest. Er waren zelfs tijden dat ik kerstmis onder 'verplichte nummers' schaarde. Maar met de komst van de kinderen is het traditiegevoel weer in me gekropen. Ik geloof dat ik de hartverwarmende kerstsfeer aardig op onze kinderen heb overgebracht. Kiki is nog te klein, maar Timo kan zich vorig jaar kerst nog heel goed herinneren. Sterker nog, afgelopen zomer vroeg hij al hoe lang het nog duurde voor het weer kerst was. "Eh, nou nog eh 180 nachtjes slapen. Dat is nog heeeel lang." Zijn beteuterde toetje kijkt me aan, want 180 dagen kan zijn kleine koppie nog niet bevatten. "Ga maar weer lekker zwemmen schatje."

De koorts loopt gestaag op als de bladeren beginnen te vallen. Bijna wekelijks krijg ik de vraag "Mam, wanneer zetten we de kerstboom nou? Als Sinterklaas weer naar Spanje is lieverd." En dan arriveert de dag dat de Goedheiligman met zijn gevolg per boot vertrekt. En direct daarop volgt het weekend. Wat mij betreft bekomen we even van de drukte en genieten we van een weekend helemaal niks. Rond het middaguur op vrijdag 6 december kom ik bezorgd af op het alarmerende "MAMAAAAA! Kom snel! Kijk!" van mijn zoon. En ja hoor, bij de overburen staat hij voor het raam te pronken: een kerstboom met alles erop en eraan. Timo springt dol enthousiast op en neer op de bank, want het is zover! Ik slik en vraag me stilletjes af hoe ik de boom dit weekend buiten de deur weet te houden.

Dat weekend lukt. Maar tegen maandag begin ik het toch wel zielig te vinden. 's Ochtends gaan we overstag. Zo vastbesloten als we waren om dit jaar een echte boom te zetten, compleet met zalige dennengeur, zwichten we voor de pruillip van onze zoon. De nep-boom komt van stal, of in ons geval uit de garage. Dat is lekker snel en makkelijk. De teleurstelling die ik bij mezelf bespeur redeneer ik weg met, ach wel zo duurzaam deze boom. Ik heb 'm namelijk al 18 jaar ofzo. De takken prikken niet en ik heb geen last van jeukende uitslag op mijn handen. En zo houden we ook al die spinnetjes, torretjes en luizen buiten de deur die op een echte boom wonen en gezellig mee-verhuizen je woonkamer in. Door de warmte ontpopt alles wat in diepe winterslaap was en kruipt twee maanden later lekker door je huis. Nee, het is prima zo!

Natuurlijk heb ik het beeld in mijn hoofd van het versieren van de kerstboom door het hele gezin, onder het genot van een kopje chocolademelk en kerstliedjes zachtjes spelend op de achtergrond. Vorig jaar liep dat jammerlijk mis met een Timo die driftig mee probeerde te helpen, wat niet vlekkeloos ging en uitmondde in nauwelijks nog 1 kerstbal die heel was en een woest huilende peuter. Daar heb ik van geleerd! Die ochtend werk ik me een slag in de rondte en zie daar. Voordat ik Timo met Kiki van school ga halen staat de boom in elkaar met brandende lichtjes en al. Ik heb zelfs een selectie gemaakt van 'kidsproof' kerstversiering en die keurig klaargelegd zodat ze direct kunnen starten met versieren. Rest mij alleen nog maar de chocolademelk warm te maken en glimlachend toe te kijken.

Timo straalt van oor tot oor bij het zien van de boom die daar zo plotseling staat. Jassen en schoenen zijn nog nooit zo snel uitgegaan en samen storten mijn schatjes zich op de versieringen. Ondanks mijn grondige en goed doordachte voorbereidingen vliegen ze elkaar na 5 minuten al in de haren. Kiki hangt vijf dingen aan 1 takje, wat volgens Timo echt niet kan. Hij ritst alles eraf (lang leve de nep-boom, anders zaten er nu al geen naalden meer aan) en Kiki probeert de boel nijdig te herstellen. Dan willen ze dezelfde bal (plastic uiteraard) ophangen en zo nog wat gezellige onenigheden. Dat gaat mis! De chocomelk laat ik koud in de keuken staan en ik leid Kiki af door haar op het kerststalletje met houten figuurtjes te wijzen. Dik tevreden begint ze te spelen met Jozef en de herders. Zo, heb ik dat even goed geregeld! Hij versiert de boom en zij speelt met het kerstverhaal. Vrede in de woonkamer.

Tot Timo in de gaten krijgt dat zijn zusje iets nieuws heeft ontdekt en ook met de kerststal wil spelen.... Er breekt een ware oorlog uit om de kameel en de drie wijzen. Binnen een seconde vliegen Maria en het kindje Jezus met kribbe en al langs mijn neus voorbij. Einde gezellig kerstboom versieren. Timo zet ik in de gang waar hij keihard gaat zitten huilen. Kiki zet ik in de stoel naast de piano om te voorkomen dat de hele stal met inhoud door de woonkamer vliegt. Zelf steek ik even mijn hoofd naar buiten om diepe teugen frisse lucht in te ademen. Goed. De ruziemakers zet ik bij elkaar en ik ga het gesprek met ze aan. Ik leg zo rustig mogelijk uit dat de boom en de kerststal van ons allemaal zijn. Het egocentrische gedoe van die twee ben ik zo beu, hoewel ik weet dat ze midden in die fase zitten. Jammer dan! Alle "maar Kiki pakte het van mij af" en "maar aan de Winnie de Poeh bal mag ze echt niet komen" smoor ik direct in de kiem. Nee. In dit huis delen we en doen we dingen samen. En nu gaan we gezellig de kerstboom verder versieren. Grrrrr.

Inmiddels staat onze boom prachtig te stralen. De takken zijn voorzien van een bonte verzameling houten figuurtjes (uit mijn eigen kindertijd), zelfgemaakte sterren, houten kralen in 80 kleuren, poppetjes, sneeuwmannen en rendieren. Het maakt niet uit. Iedere stylist zou ervan gruwelen, maar de kinderen vinden 'm prachtig en ik ook. Trots wordt iedere gast die onze woonkamer binnenstapt mee naar de boom gesleept door onze kinderen, om hem uitgebreid te bewonderen. En Timo verklaart iedere dag wel een keer: "Mama, ik vind dat wij het aller gezelligste kersthuis hebben!"
En zo is het.

Sinterklaas

Dit jaar maken we het Sinterklaasspektakel ten volle mee. Want, Timo is vier geworden, zit op school en beseft heel goed wat Sinterklaas is en hoe het werkt. Wij verheugen ons er de weken voor de aankomst van de Goedheiligman al op: zo leuk, we hebben voor het eerst een 'gelover' in huis!

Al op tijd begin ik met de planning van de cadeau's. Je kan ze maar in huis hebben en de speelgoedzaken stunten - als de bladeren nog groen aan de bomen hangen - al met mooie aanbiedingen. Die wil je niet missen! Een prachtig uitgebalanceerd lijstje heb ik in mijn hoofd. Mooi duurzaam speelgoed wil ik, educatieve en echte speeldingen. Die houten knikkerbaan staat met stip op nummer één. Mijn omgeving heeft al veel ervaring met inkopen doen en ik word gewezen op een belangrijke valkuil: heel op tijd alles al in huis hebben kan ervoor zorgen dat je de allergrootste wens van je kleine lieverd, die naar boven komt zo daags voor pakjesavond, niet in vervulling kunt laten gaan. Want je planning is al dichtgetimmerd. En het geld dat je voor de cadeau's had uitgetrokken op. Nee, ik moet dit aanvliegen zoals ik dat bij een project op mijn werk zou doen. Ruimte incalculeren voor onverwachte wendingen. In dit geval een gaatje op het lijstje, geld en tijd om de 'deze auto wil ik echt zo heeel graag' wens ongezien toe te voegen aan de groeiende stapel pakjes.

Marktplaats, VIP-avond bij mijn favoriete speelgoedzaak, aanbiedingen op internet. Alles houd ik in de gaten voor mijn targets. Neem nou die knikkerbaan. Onverwoestbaar en als het even wil spelen onze kleinkinderen er ook nog mee. Maar, de uitgave is behoorlijk. Uiteindelijk lukt het met slim inkopen en hulp van oma Sinterklaas.

En dan begint het! Stipt om 12.00 uur zaterdagochtend zitten we met vier op de bank voor de intocht op tv. Met lekkere tosti's en pepernoten maken we er een gezellig moment van. Heel bewust houden we het daarna rustig. Voorgaande jaren hebben ons geleerd dat de Sint veel indruk maakt op onze kleine man, zo ook het gebons op de deur. De grote massa kinderen en ouders bij de intocht in Breda ontwijken we vakkundig en zo staan we op zondag langs de relatief rustige route in een naburig dorp. Ook met de spreiding van de pakjes momenten houden we rekening. Niet een bomvol weekend met twee dagen achter elkaar feest. Nee, 1 familie per weekend en duidelijke afspraken over kosten en aantallen van de cadeau's per kind.

Tot zover loopt alles op rolletjes. Al onze goede bedoelingen ten spijt, zien we toch iets over het hoofd. Onze kinderen mogen hun schoentje zetten. Bijna iedere dag. Dat is toch leuk voor ze! Meestal zitten er een paar (zelfgemaakte, suikervrije!) pepernootjes in. Soms een klein cadeautje, soms niets. De teleurstelling bij zo'n laatste actie is bij Timo groot, maar ja ook dat hoort erbij. Tegen de tijd dat het ons begint op te vallen dat de spanning wel erg oploopt iedere ochtend, lees ik her en der dat 1, hooguit 2 keer per week een schoentje zetten meer dan genoeg is voor jonge kinderen. Oeps. Blijkbaar was dat ook de frequentie waarop ik zelf zat te zingen achter mijn wortel en bordje water. Van andere ouders in mijn omgeving waar ik het onderwerp voorzichtig te berde breng ontvang ik reacties als 'Elke dag? Nee joh, dat is echt veel te veel! Worden ze veel te onrustig van.' Daar zijn wij inmiddels ook achter. Lang voordat het tijd is om op te staan komt Timo al naar beneden en Kiki maakt er gewoonte van om midden in de nacht sinterklaasliedjes te zingen in bed. Zo ongelofelijk schattig om te horen. Maar liever niet op dat tijdstip.

Met nog 1 nacht te gaan is er weinig meer aan te doen. Dit jaar. Maar volgend jaar doen we het anders. Oh, het pepernoten bakken, drie weken lang dezelfde CD met Sinterklaasliedjes luisteren, de gezellige Sint slinger en familiemiddagen blijven. Daar genieten we met z'n allen ontzettend van. Nee, volgend jaar komt er een heuse kalender. Met daarop de dagen - woensdag en zaterdag - dat de schoen gezet mag worden. Ook enthousiaste ouders moeten opgroeien. En mocht de nachtrust dan nog steeds verstoord worden, dan heb ik nog een troef achter de hand. We zetten de schoen na het eten en voor het in bad gaan. Ze mogen dan schoon en wel in pyjama naar beneden want de Pieten zijn al geweest! Even spelen, spanning eraf en lekker slapen maar! Klinkt als lieflijke Sintmuziek in mijn oren.
En die knikkerbaan, die is tot dusver de grote favoriet!

Mijn wallen hebben wallen

Voordat wij kinderen hadden kende ik het woord 'slaapproblemen' alleen van anderen en kon ik me er niks bij voorstellen. Bijna elke nacht mocht ik rekenen op een heerlijke, ongestoorde slaap en werd ik vervolgens uitgerust wakker. Onlangs merkte manlief op dat ik vroeger (voor het kinderen tijdperk) na het opstaan binnen een half uur in mijn auto zat. Gedoucht, gegeten en wel. Waarom het nu ruim drie kwartier moet duren voordat ik beneden ben? En dan moet ik nog eten en vertrekken.

Uiteraard heb ik daarover nagedacht en het antwoord is simpel: omdat ik tegenwoordig zo chronisch moe ben dat alles twee keer zo lang duurt. Mijn wallen zijn structureel en na weer een gebroken nacht zijn ze zo gegroeid dat ik ze zou kunnen zien door mijn onderste wimperharen als ik mijn best doe.

Wonderbaarlijk vond ik het, toen ik tegen het eind van de eerste zwangerschap merkte dat ik lichter begon te slapen. Mooi staaltje van moeder natuur. Na de komst van Timo werd ik inderdaad van ieder zuchtje of kreuntje van ons kleine mannetje wakker. Ik weet dat sommige ouders hun baby maanden of langer op de eigen slaapkamer laten slapen; onze kinderen lagen allebei na 10 dagen al in hun eigen, prachtige babykamer. Wij deden namelijk geen oog meer dicht. Onze zoon was een redelijke doorslaper en alleen wakker bij nachtmerries of ziektes. Dus na de eerste maanden van gebroken nachten vanwege het voeden, keerde ook onze zalige nachtrust weer grotendeels terug.

Toen kwam nummer twee. Niet alleen is zij een lichte slaper, ze slaapt ook niet door. Op kousenvoetjes en fluisterend sluipen wij naar boven als we naar bed willen, poetsen onze tanden geruisloos - de elektrische tandenborstel ligt al 1,5 jaar werkloos in de kast - en kruipen stil als muisjes ons bed in. Anders... wordt ze wakker. Toch gaat het bijna standaard 1 of meer keer per nacht mis. De laatste 20 maanden is in ons huis een ongestoorde nacht een zeldzaamheid. En helaas zijn wij van die mensen die de 8 uur slaap per nacht hard nodig hebben. Het gevolg is dat ik peutertandpasta op mijn eigen tandenborstel doe, de wasverzachter in het bakje van de waspoeder, onze kinderen vergeet vast te maken in hun autostoelen en de vriezer wil opentrekken maar in plaats daarvan de koelkast open doe en keihard mijn hoofd stoot tegen de deur. Om het nog niet te hebben over de schade die mijn hersencellen oplopen bij fundamenteel slaaptekort.

Daarom keken mijn wederhelft en ik reikhalzend uit naar ons jaarlijks weekendje weg. Hoog op de prioriteitenlijst staat dan slapen. Lang slapen, veel slapen maar vooral ononderbroken slapen. De verwachtingen waren hoog gespannen en uiteraard kwam er die eerste nacht niets van terecht. Alsof het lichaam inmiddels is voorgeprogrammeerd op kinderen werden we 's nachts gewoon wakker en was een wekker overbodige luxe; om 7 uur gingen onze luikjes als vanzelf open. De tweede - en tevens laatste - nacht lukte het wel. Ik was werkelijk vergeten hoe ongelofelijk fijn het is om wakker te worden van je EIGEN bioritme en dat was in dit geval 10 uur. Fantastisch!

De eerste nacht thuis na ons weekendje weg was direct een harde confrontatie met de werkelijkheid. Timo lag rond middernacht met hoge koorts bij ons in het grote bed en was zo hard aan het snurken dat we met onze oordoppen in probeerden onze opgebouwde fitheid vast te houden. Kiki had ons gemist en wilde ook 's nachts papa en mama bijtanken. Zo konden we ieder uur ons bed uit en alles was weer heerlijk vertrouwd.

Twee dingen kan ik bedenken om de situatie aan mijn kant te verbeteren. Een interview in de happinez met Rajshree Patel van Art of Living zet me aan tot het eerste. De meditatie- en yoga-oefeningen die ik de afgelopen jaren met meer of mindere regelmaat doe, nieuw leven in blazen. De ervaring heeft geleerd dat ik dan beter en dieper slaap. Rajshree en mijn yogaleraar zeggen het: ademhalen is het belangrijkste in het leven. Bewust zijn van je ademhaling en volledig uitademen zodat je de gifstoffen uitblaast. Ik stof mijn ademhalingsoefeningen af en ga er weer dagelijks mee aan de slag.

Het tweede is een tip die we kregen van een kennis: de mobiele telefoon de slaapkamer uit. De mijne ligt elke avond zowat naast mijn hoofd op te laden. De straling die het apparaat geeft (keer twee want de telefoon van Marcel ligt aan de andere zijde van het bed bij zijn hoofd) kan bijdragen aan een onrustige slaap.

Het effect is positief. Ik slaap beter, dieper en wordt al iets fitter wakker. De onregelmatige nachten zijn er nog steeds. Maar ik slaap sneller in en als ik weer een nachtelijke onderbreking van mijn rust heb gehad val ik gauw weer terug in een heerlijke slaap. Welterusten!

Krijsende kinderen en een boel poep

Na dagen van druilerig herfstweer, regenjassen en natte haren zie ik bij het opstaan een blauwe lucht en zon. Eindelijk! Blijft het zo? Ja het blijft zo, vertelt de weer app op mijn telefoon. Direct maak ik plannen voor een ochtend in de gezonde buitenlucht met de kids. We gaan weer eens naar de kinderboerderij.

Na een ontzettend lange zit aan de eettafel hebben onze kinderen hun boterhammen op. Geeft niks, een goed gevulde maag is belangrijk voor de wandeling van iets meer dan 1 kilometer. Hop, drinken en wat lekkers inpakken, de tafel afruimen en op pad! Dacht ik. Tot het begon. De ruzies. Onze kinderen kunnen heerlijk spelen, vaak hoor ik zelfs hoe bijzonder het is dat ze zo in hun spel opgaan dat we ze een half uur of langer niet horen. Als ik hen gadesla tijdens zo'n moment ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en gloeit mijn lijf van liefde en trots. Maar iets zegt me dat ik dat vandaag niet ga meemaken.

Het vermogen van Kiki om zich voort te bewegen was de start van de ruzies tussen broer en zus. Het probleem is dat onze beide schatjes nog geen vijf zijn en daarmee tegelijk in hun egocentrische fase zitten. Ik, ik ik, mijn, mijn, mijn, van mij, VAN MIJ!! Verplaatsen in de gevoelens van een ander is er niet bij. Tel daarbij op dat onze dochter van 1,5 jaar veel nog niet begrijpt en dat onze zoon van 4 jaar het niet snapt dat zij het niet begrijpt. Heerlijk.

Nog voordat ik de borden heb opgeruimd hoor ik Timo al gillen dat Kiki niet aan 'zijn' speelgoed mag komen. Kiki doet net of ze het niet hoort en speelt onverstoorbaar verder. Timo krijst dat ze moet stoppen en probeert het speelgoed uit haar handen te trekken. Inmiddels zet Kiki het ook op een brullen en valt hard op de grond, haar broer is nou eenmaal sterker. Gealarmeerd bij het eerste gillen heb ik alles uit mijn handen laten vallen en spring tussenbeide. Eerst Kiki troosten en daarna Timo toespreken. 'Samen delen, samen spelen'. Daar is 'ie weer.

Verder met de tafel, ik wil zo snel mogelijk de buitenlucht in met ze, dat kalmeert weet ik uit ervaring. Een half uur later ben ik nog geen steek verder. Het enige wat ik gedaan heb is mijn gillende kinderen uit elkaar houden. Weet je wat? Ik laat de boel de boel en naar buiten met die twee! Na geruzie over wie welke muts en sjaal mag, welke schoenen er aan moeten en welke jas heb ik het helemaal gehad. In een vlaag van totale frustratie over zoveel tegenwerking roep ik: "Weten jullie wat? Jullie blijven maar lekker thuis! Mama gaat wel alleen!" Niet heel pedagogisch verantwoord nee. Heel even is het stil en twee verbaasde gezichtjes staren mij aan. Wat zegt ze nou? Nee! En prompt beginnen ze allebei te huilen.

Diep in- en uitademen. Lang leve de yogalessen. Vooruit. Timo op zijn loopfiets en Kiki probeer ik niet eens in de wandelwagen te zetten, die wil alleen nog maar zelf lopen tegenwoordig. Ontwikkeling van de eigen wil. Prima. We gaan! Dreumesen hebben alle tijd van de wereld en vinden alles wat ze tegenkomen interessant. Prachtig toch hoe alles nieuw is en onderzocht moet worden. Ik geniet er enorm van en zo komen we dan na een wandeling met veel stops bij de kinderboerderij aan. Timo attendeert me nog even op de poep aan de wielen van zijn loopfiets en blijkbaar ben ik er ook doorgereden met de wagen. Getver! Ik hoop dat we het er ver af is tegen de tijd dat we thuis zijn.

De kinderboerderij is heerlijk. Lekker in het zonnetje bekijken we alle dieren en de kinderen leven zich uit. Maar dan komt het moment dat we naar huis gaan. Laat Kiki nou ook net in de koppigheidsfase zitten en besluiten dat zij niet meegaat. Daar laat ik me niet meer door kisten en vrolijk roepen we "Dag Kiki, wij gaan naar huis. Daaaaag!" Meestal werkt het. Vandaag niet. Het is zo'n dag. Ze blijft staan waar ze staat. Ik haal haar uiteindelijk op en geef haar de keus: lopen of zitten. Nee, niet dragen. Lopen of zitten. Het is tegen lunchtijd en in deze onderhandeling heb ik geen zin. Ze gilt het uit als ik haar in de wandelwagen worstel. Ah nee! Ze heeft geitenpoep aan haar laarsjes, die nu uitgesmeerd zit over de warme fleecezak van de wandelwagen. Eerst haar schoenen uit en vervolgens wurm ik haar riem om. Ze zit. Van passerende ouders met rustig ogende kinderen hoor ik een bemoedigend: "Zo gaat het bij ons ook vaak hoor. Je bent niet de enige." Eh ja. Dank.

Een krijsende en spartelende Kiki rijd ik de lange kilometer naar huis. Van boosheid heeft ze ook haar muts en sokken uitgetrokken en weggesmeten. Haar blote voetjes kunnen met 4 graden boven nul rekenen op meelijwekkende blikken van de ons tegemoetkomende wandelaars. Stiekem moet ik ook wel lachen om haar driftbui. Wat een temperament! Een aantal keer probeer ik het rustig aan haar uit te leggen: "Lieverd je mag lekker in de wandelwagen, thuis kan je weer lopen." En "We laten je schoentjes even uit, er zit poep aan. Bah!" Het mag niet baten.

Thuisgekomen zijn we de drempel nog niet over en ja hoor, de eerste ruzie is alweer een feit. Allebei trekken ze aan 1 kant van dezelfde sjaal. Kiki was er mee aan het spelen en Timo realiseert zich dat het ZIJN sjaal is. Hebben we verkeerde chi in huis vandaag? Is er storm op komst? Worden ze ziek? Heb ik stress? Nou, inmiddels wel! Ik ga optreden. Timo zet ik in de woonkamer (Mama, ik vind jou niet meer lief! Ik ben heel boos op jou hoor!) en Kiki gaat direct naar boven met een goede papfles dan maar als lunch. Met geen mogelijkheid kan ik haar luier verschonen. Binnenin mij begint het te borrelen. Mijn geveinsde kalmte begin ik langzaam te verliezen. Ik zet Kiki totaal driftig in haar bed en ga naar boven. Zo. Op iedere verdieping van ons huis een gezinslid. Lekker rustig. Als ik een beetje afgekoeld ben loop ik naar beneden. Ja Kiki wil wel een schone luier. Ze heeft gepoept en het zit zo ongeveer ter hoogte van haar schouders. Als ik haar in haar blootje op de commode heb staan bekijkt ze vrolijk hoe het stroompje langs haar benen onder haar voeten een plasje vormt. Uiteraard zijn ook haar kleertjes en het aankleed kussen nat. Even later ligt onze prinses helemaal in schoon in bed en valt direct in slaap. Kost wat energie hoor, krijsen en ruzie maken!

Met Timo heb ik een verdieping lager een goed gesprek over delen en inlevingsvermogen. Of het helpt? Geen idee. In de heersende rust kan ik in elk geval de gratis ontvangen poep van banden en schoenen verwijderen en de ontbijttafel afruimen. Daarmee bezig zijnde bedenk ik me wat ik laatst las op www.opvoedadvies.nl. Dat kinderen enorm veel leren van ruzie maken. Hun gevoelens onder woorden te brengen, voor zichzelf opkomen, onderhandelen en uiteindelijk rekening houden met de gevoelens en wensen van de ander. Ach, het was gewoon zo'n dag. En het komt weer goed. Over een paar jaar.

Bourgondiër versus fijnproever

Zoals bij iedereen verschillen ook onze kinderen van elkaar. Toch verbaas ik me dagelijks over de tegenpolen die wij hebben gemaakt. Neem nou het eten. Eten is belangrijk in ons gezin. Samen eten, gezond eten, nieuwe dingen proberen en iedereen eet wat de pot schaft. Onze oudste konden we nagenoeg alles voorschotelen en het ging erin. Natuurlijk kende hij periodes van opstand - dat hoort erbij - maar dat kwam altijd weer goed.

Timo 1 jaar 

Dan onze dochter. Sinds de introductie van vast voedsel voeren we op gezette tijden strijd met onze kleine kabouter. Verzin het en we hebben het geprobeerd om het eten in haar mondje te krijgen en vooral ook te houden. De toetjes, papflessen of fruitreepjes zijn het probleem niet. Inmiddels is ze 20 maanden oud en hebben wij besloten dat ze zoals iedereen, haar boterhammen, fruit en avondeten opeet. Het is tijd voor actie.

Kiki bijna 1 jaar

Het ritueel. Met veel gezelligheid kondigen we de gedekte tafel aan. Uit volle borst roept het hele gezin: 'Aaaaaaan taaaaaafel! We gaan eeeeeeten!' Opgewekt beklimmen onze kinderen hun stoelen. Kiki bekijkt eerst minutieus wat op haar bord ligt. Komt het haar niet bekend voor, dan likt ze er eens aan en stopt het dan meestal in haar mond. Toegegeven, ze probeert het wel! In spanning kijken wij toe. Blijft het erin? Want als het haar niet bevalt laat ze het direct weer uit haar mond vallen. Met haar kleine neusje opgetrokken, nog rillend van de nare smaaksensatie schuift ze haar bord ferm van zich af gevolgd door een niet te misverstaan 'nee'. En dat blijft het dan ook. Wat wij ook verzinnen. Mmm, vastberaden hè? Ha! Dat heb je van ons!

Hoe ging het ook alweer? Oh ja. Als een team elkaar steunen en consequent blijven. Was dat niet het voornaamste? Vanaf nu blijft onze kleine meid aan tafel zitten tot haar bordje leeg is. Nou, dat hebben we geweten. Want al is ze nog klein, het verzet is groots en luidkeels. De eerste avond zitten we om 17.15 uur aan tafel voor het avondeten. Een tijdstip waarvan ik lang, heel lang heb gevonden dat het ronduit belachelijk was om al te gaan eten. Tja. Het hele register trekken we open. Gezellig het eten naar binnen krijgen, naar binnen praten, boos worden, sancties opleggen - 'Dan geen toetje voor Kiki', negeren, smeken. Kiki doet er uiteindelijk 3 (!) uur over om haar zes mini hapjes pasta naar binnen te werken.

Daarna gaat het - met de eerste dag als 0-meting - steeds een beetje beter. De rondetijden zijn 1,5 en 1 uur voor ontbijt en lunch en 2 uur voor het avondeten. Wel vragen wij ons inmiddels af hoe we dit gaan volhouden als we op onze vaste sportavond op tijd de deur uit willen zijn. Om maar eens iets te noemen. We houden nog even vol en beslissen dan; het is tijd voor plan B. Onze prinses gaat eten met de kookwekker. Een half uur per maaltijd krijgt ze. Alles wat nog op haar bord ligt zodra de wekker gaat, zal in elk geval niet meer in haar buikje terechtkomen. De eerste keer dat de kookwekker op tafel staat vraagt Timo zich ongerust af of die ook voor hem geldt. Kiki lijkt het allemaal erg grappig te vinden. Tot we haar onaangeroerde bord rigoureus bij haar weghalen na een half uur. Tijd om! Ze krijgt vanzelf wel een keer honger en gaat dan eten. Hopelijk. Kinderen kunnen een week zonder eten houden we onszelf voor. Toch?

Uiteraard realiseren we ons maar al te goed dat een leeg buikje ons slapeloze nachten gaat bezorgen. Diezelfde nacht is het om 1 uur raak. Als ik slaapdronken haar kamertje binnen kom zit ons engeltje met verwarde blonde haartjes rechtop in bed, met in haar armen haar beren en speentjes. Zodra ik boven haar bedje hang meldt ze: 'Mama. Kiki (f)les.' Geen speld tussen te krijgen. Op de meest vastberaden toon die ik op dit tijdstip op kan brengen zeg ik: 'Nee, schat zo werkt het niet. Eten doen we aan tafel.' En ik keer weer terug naar mijn koud geworden bed. Zwaar verontwaardigd laat ik haar achter. Uiteraard gaat ze huilen, wat soepeltjes overgaat in krijsen en daarna uitmondt in echt keihard gillen. Je weet hoe hard geluiden klinken in de nacht? Ik weet zeker dat de hele straat kan meegenieten van deze uitbarsting. Consequent blijven!

Inmiddels zijn we een week verder. We hebben al heel wat bereikt. De wekker blijft steeds vaker liggen op zijn plekje in de keukenlade. Er is weer gezelligheid en we gaan met goed gevulde buiken van tafel. Allemaal. 

Suikervrije appeltaart

Ruim een half jaar weet ik dat ik taarten bakken leuk vind. Heel leuk. Wat begon met een taart voor de eerste verjaardag van onze dochter, resulteert nu in meerdere verjaardagstaarten per verjaardag en zo ongeveer een taart om de week.

Veel zoetigheid is niet goed voor een mens en daarom heb ik me stellig voorgenomen de suiker uit de taarten bannen. Na een korte rondgang over het internet en goed advies van een kennis, sta ik niet veel later bij Albert Heijn met een fles ahorn siroop in mijn handen. Niet goedkoop trouwens, maar een goede aankoop om mijn bakverslaving te kunnen rechtvaardigen.

Na taarten van beschuitdeeg en fondant, is het tijd voor wat anders. Mijn eerste cheesecake met rode vruchten en witte chocolade kon rekenen op welgemeende goedkeuring van alle proevers. Ook de brownies werden warm ontvangen. De suikervrije variant van limoen taart met krokante bodem was een flop. Het eindresultaat had meer weg van een zoetzure spons met ingezakte merenguepuntjes. Lag het aan de vulling? De niet zo heel stevige bodem? Toch de siroop?

Natuurlijk probeer ik het opnieuw. Mijn nieuwe project: suikervrije appeltaart. Hoe moeilijk kan dat zijn? Volgens Rudolf van Veen (ja, van 24kitchen) doe ik er een half uur over om de taart voor te bereiden en dan nog een uurtje in de oven.

Goed. Dreumes van 1,5 jaar in bed, kleuter van 4 heerlijk spelend in de woonkamer. Ik kan beginnen! Na 1 minuut kneden heb ik er een hard hoofd in. Hoe krijg ik dit 'deeg' - dat meer weg heeft van een grote bonk plakkerig kauwgom - ooit in een bakvorm? Laat staan mooi uitgerold? Hop, met schaal en al in de koelkast dan maar. Na een half uurtje koelen komt het vast goed. Nou nee. Ondanks mijn zorgvuldig bebloemde aanrecht en ingesmeerde deegroller plakt het spul overal aan vast. Als ik eenmaal besloten heb om me maar van dit goedje te ontdoen blijkt het een hels karwei om het van mijn handen, mijn aanrecht, kortom alles waar het mee in aanraking is geweest af te krijgen.

Van die berg klein geschilde appels die ik inmiddels had voorbereid kan ik uiteraard verse appelmoes maken. Niet deze keer. Vol goede moed besluit ik het deeg opnieuw te maken. Nu dan toch maar met suiker, een beetje dan, want honing is er niet genoeg in huis. Alle ingrediënten zijn op voorraad behalve de roomboter. Zou margarine ook volstaan? Ik neem de gok.

Bij mijn hernieuwde poging deeg te maken lees ik dat ik niet 200 ml water aan het deeg moet toevoegen, maar 2 eetlepels. Hoe heb ik dat nou in vredesnaam verkeerd kunnen interpreteren? Geen wonder dat mijn deeg een goede imitatie van kauwgom was. Of was het toch de ahorn siroop? Ik zal het mysterie van mijn mislukte deeg nu in elk geval niet ontrafelen.

Door al mijn geklungel is het al halverwege de middag en is mijn dochter al weer wakker. Nu is de uitdaging compleet! Ik ga proberen te bakken terwijl zij om de twee minuten mijn aandacht vraagt met 'kom' en 'kijk' mama! Ze hangt samen met haar broer ondersteboven in bank en stoelen en ik moet haar zoeken als ze verstopt ligt tussen twee kasten.

Ja, het duurt lang. De kinderen geef ik in plaats van een heerlijk zelfgemaakt stukje suikervrije appeltaart maar een cracker tegen de opkomende trek. Met appelstroop, dat dan wel. Niet dat het in de buurt komt van die goedbedoelde appeltaart, maar toch.

Tegen de tijd dat het deeg kan koelen is het al zo laat dat ik aan het avondeten moet beginnen. Nasi dan maar, want mijn geplande hartige schotel kan de oven niet delen met de appeltaart. Mijn dochter loopt rond met haar slab nog steeds om en haar handjes plakken van de stroop. De kinderen zijn gezellig bij mij in de keuken komen spelen - het duurt zo lang mama! - zodat de grond bezaaid ligt met speelgoed en ik van de ene naar de andere kant spring zonder over legoblokjes of auto's te struikelen.

De taart - als toetje in dit geval - is erg lekker. De nasi ook. Al was de combi wel een beetje raar. Uiteindelijk heb ik er de hele middag over gedaan om mijn suikervrije taart te maken. Rudolf doet dat in een half uur. Met suiker. Hij heeft vast geen kleine kinderen rondlopen.