Bam. Beng. Gekrijs. Gegil. Mamaaaaaaaa! Hij staat buiten in de tuin. Met speelgoed te gooien. En steentjes. Eigenlijk met alles wat niet vast in de grond zit. Ik ben binnen. De deur staat op een kier. Ik doe of ik hem niet hoor. Met kloppend hart. Hem negerend. Niet denkend aan de hele buurt die kan meegenieten van deze tirade. Probeer ik dan.
Zo kan het dus gaan. Ruim vier jaar geleden had ik een schattig, warm hummeltje in mijn armen die tegen me aan in slaap viel na zijn voeding. En nu staat er een kleuter buiten zichzelf van woede in de tuin te schreeuwen. Omdat hij straf heeft gekregen. Omdat hij niet luisterde. Had ik niet gedacht toen. Dat het zo zou kunnen gaan. De kraamverzorgster zei op de achtste dag van zijn prille leven: 'Nou.... temperamentvol mannetje hoor. Daar zit pit in!' Oh? Dacht ik. Hoe kan ze dat nou zien? Pit? Nee toch, moet je kijken hoe lief 'ie is. Maar ja, mijn kraamverzorgster op leeftijd had er al heel veel verzorgd. Baby's. En ik. Begon net met een.
Toen ik uit mijn cocon van 'moeder met een baby van nog maar een paar maanden' kroop, zag ik in de wereld om mij heen vergelijkingsmateriaal. Mja, onze baby is inderdaad temperamentvol. Maar tegelijkertijd ook zacht, gevoelig en erg gebaat bij structuur. Een slaapje of voeding later dan normaal? Beter van niet. Voorkomt een boel gehuil en trappelende voetjes. Heb je wel eens een boze baby geprobeerd aan te kleden? Vergeet het maar! Dus. Ons leven werd van het ene op andere moment super gestructureerd. Erg vond ik dat niet, want eigenlijk houd ik ook wel van die vaste momenten op de dag. Baby blij, wij blij.
Met het verstrijken van de tijd leerden wij de vurigheid van onze zoon beter kennen. Eerst was er de dreumes die dramatisch op de grond kwakt in het midden van de supermarkt - uiteraard - omdat hij iets niet krijgt. Het zweet breekt je uit. Na de zoveelste keer ben je er klaar mee. Negeren en doorgaan. Daaaag Timo! Mama gaat naar de kassa. Ook negeren: de mensen die bezorgd over je kind heen buigen en vragen waarom hij zo moet huilen? Manneke toch. Ah, daar staat de moeder. Laten we die maar eens een afkeurende blik toewerpen. Je zoon zo laten liggen! Hey, ik ben hier aan het opvoeden hoor. In de peuterfase werd het gooien met spullen toegevoegd aan het repertoire om onvrede te uiten. Ja, en dat mag dus niet. We introduceerden de 'time-out' momenten op de gang. Werkte heel goed. Tot onze zoon - inmiddels kleuter - bedacht dat hij zich niet meer op de gang liet zetten. Hij ging gewoon wel zelf naar zijn kamer! Helaas gaat de gang naar boven wel gepaard met slaande deuren en dingen kapotmaken. En daarmee heeft hij bij mij een grens bereikt. Nee. Dit tolereer ik niet.
Met andere moeders praat ik over de zo nu en dan opkomende driftigheid van mijn kind. En wat blijkt? Je bent niet alleen. En nee, het is geen abnormaal gedrag - wat ik soms wel dacht. Om je heen zijn meer liefdevolle, warme moeders die soms wanhopig met de handen in het haar zitten en het ook niet meer weten tijdens een uitbarsting. Net als ik. Het liefst wil ik vrede in huis. Gezelligheid. Een fijne band met mijn kinderen. En dat kan. Maar ik mag niet vergeten dat ik moeder ben. En niet vriendjes met mijn kinderen. Dat vind ik best lastig. Er mag veel in ons huis maar ik stel de grenzen en naar mij moeten ze luisteren. Daar hebben ze baat bij. Daar ben ik hun moeder voor. Er zijn veel manieren om dat te bereiken, want ieder kind is weer anders. Boeken vol zijn er geschreven. (Mijn persoonlijke tip: de boeken van how2talk2kids). Als het de spuigaten uitloopt is mijn toverwoord volhouden. En rustig blijven. Vanuit liefde handelen. Dat vergt soms echt het uiterste van me. Maar ik realiseer me ook dat er veel te leren valt. Over mezelf. Over hem. Hij kan er ook niets aan doen. Weet niet wat hij met zichzelf aan moet.
Toen ik laatst mijn zorgen mocht uiten aan een lieve vrouw, kreeg ik van haar een kaartje met een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem graag wil delen:
Opvoeden vind ik een prachtige taak, maar ook het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Hoe vaak ik mezelf al ben tegengekomen. (Ik schreef al eens een blog hoe kinderen je zo mooi kunnen spiegelen). Er zijn kanten aan mezelf die ik pas heb leren kennen nu onze kinderen er zijn. Want ze halen heel wat in me naar boven. Dingen die ik helemaal niet fijn vind. Maar die ik beter maar kan accepteren. Zonder weerstand te bieden. Dat ben ik dus ook. Ai. Ook fijne dingen. Ik houd zielsveel van mijn kinderen en ontdekte dat die liefde tot in mijn tenen gaat. Het zit dieper dan wat dan ook.
Met het voorbijgaan van de jaren heb ik vaak terug gedacht aan de opmerking van de kraamverzorgster. Ja, onze knul heeft pit. Is het erg? Helemaal niet. Dat is maar 1 kant van hem. De meest uitdagende voor ons als ouders, dat wel. Hij is wie hij is en wij zijn er om onze kinderen te helpen worden wie ze zijn. De mooiste mensen op aarde die ze maar kunnen worden.
Meer weten over temperamentvolle kinderen? Dit artikel is het lezen waard!
Zo kan het dus gaan. Ruim vier jaar geleden had ik een schattig, warm hummeltje in mijn armen die tegen me aan in slaap viel na zijn voeding. En nu staat er een kleuter buiten zichzelf van woede in de tuin te schreeuwen. Omdat hij straf heeft gekregen. Omdat hij niet luisterde. Had ik niet gedacht toen. Dat het zo zou kunnen gaan. De kraamverzorgster zei op de achtste dag van zijn prille leven: 'Nou.... temperamentvol mannetje hoor. Daar zit pit in!' Oh? Dacht ik. Hoe kan ze dat nou zien? Pit? Nee toch, moet je kijken hoe lief 'ie is. Maar ja, mijn kraamverzorgster op leeftijd had er al heel veel verzorgd. Baby's. En ik. Begon net met een.
Toen ik uit mijn cocon van 'moeder met een baby van nog maar een paar maanden' kroop, zag ik in de wereld om mij heen vergelijkingsmateriaal. Mja, onze baby is inderdaad temperamentvol. Maar tegelijkertijd ook zacht, gevoelig en erg gebaat bij structuur. Een slaapje of voeding later dan normaal? Beter van niet. Voorkomt een boel gehuil en trappelende voetjes. Heb je wel eens een boze baby geprobeerd aan te kleden? Vergeet het maar! Dus. Ons leven werd van het ene op andere moment super gestructureerd. Erg vond ik dat niet, want eigenlijk houd ik ook wel van die vaste momenten op de dag. Baby blij, wij blij.
Met het verstrijken van de tijd leerden wij de vurigheid van onze zoon beter kennen. Eerst was er de dreumes die dramatisch op de grond kwakt in het midden van de supermarkt - uiteraard - omdat hij iets niet krijgt. Het zweet breekt je uit. Na de zoveelste keer ben je er klaar mee. Negeren en doorgaan. Daaaag Timo! Mama gaat naar de kassa. Ook negeren: de mensen die bezorgd over je kind heen buigen en vragen waarom hij zo moet huilen? Manneke toch. Ah, daar staat de moeder. Laten we die maar eens een afkeurende blik toewerpen. Je zoon zo laten liggen! Hey, ik ben hier aan het opvoeden hoor. In de peuterfase werd het gooien met spullen toegevoegd aan het repertoire om onvrede te uiten. Ja, en dat mag dus niet. We introduceerden de 'time-out' momenten op de gang. Werkte heel goed. Tot onze zoon - inmiddels kleuter - bedacht dat hij zich niet meer op de gang liet zetten. Hij ging gewoon wel zelf naar zijn kamer! Helaas gaat de gang naar boven wel gepaard met slaande deuren en dingen kapotmaken. En daarmee heeft hij bij mij een grens bereikt. Nee. Dit tolereer ik niet.
Met andere moeders praat ik over de zo nu en dan opkomende driftigheid van mijn kind. En wat blijkt? Je bent niet alleen. En nee, het is geen abnormaal gedrag - wat ik soms wel dacht. Om je heen zijn meer liefdevolle, warme moeders die soms wanhopig met de handen in het haar zitten en het ook niet meer weten tijdens een uitbarsting. Net als ik. Het liefst wil ik vrede in huis. Gezelligheid. Een fijne band met mijn kinderen. En dat kan. Maar ik mag niet vergeten dat ik moeder ben. En niet vriendjes met mijn kinderen. Dat vind ik best lastig. Er mag veel in ons huis maar ik stel de grenzen en naar mij moeten ze luisteren. Daar hebben ze baat bij. Daar ben ik hun moeder voor. Er zijn veel manieren om dat te bereiken, want ieder kind is weer anders. Boeken vol zijn er geschreven. (Mijn persoonlijke tip: de boeken van how2talk2kids). Als het de spuigaten uitloopt is mijn toverwoord volhouden. En rustig blijven. Vanuit liefde handelen. Dat vergt soms echt het uiterste van me. Maar ik realiseer me ook dat er veel te leren valt. Over mezelf. Over hem. Hij kan er ook niets aan doen. Weet niet wat hij met zichzelf aan moet.
Toen ik laatst mijn zorgen mocht uiten aan een lieve vrouw, kreeg ik van haar een kaartje met een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem graag wil delen:
'Van weinig kan een volwassene zoveel leren als van een kind.'
'Aan niets kan een kind zich zo ontwikkelen als aan een volwassene.'
Opvoeden vind ik een prachtige taak, maar ook het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Hoe vaak ik mezelf al ben tegengekomen. (Ik schreef al eens een blog hoe kinderen je zo mooi kunnen spiegelen). Er zijn kanten aan mezelf die ik pas heb leren kennen nu onze kinderen er zijn. Want ze halen heel wat in me naar boven. Dingen die ik helemaal niet fijn vind. Maar die ik beter maar kan accepteren. Zonder weerstand te bieden. Dat ben ik dus ook. Ai. Ook fijne dingen. Ik houd zielsveel van mijn kinderen en ontdekte dat die liefde tot in mijn tenen gaat. Het zit dieper dan wat dan ook.
Met het voorbijgaan van de jaren heb ik vaak terug gedacht aan de opmerking van de kraamverzorgster. Ja, onze knul heeft pit. Is het erg? Helemaal niet. Dat is maar 1 kant van hem. De meest uitdagende voor ons als ouders, dat wel. Hij is wie hij is en wij zijn er om onze kinderen te helpen worden wie ze zijn. De mooiste mensen op aarde die ze maar kunnen worden.
Meer weten over temperamentvolle kinderen? Dit artikel is het lezen waard!
