Een suikervij leven

Al heel lang weet ik het. Want 27 jaar geleden werd het me opnieuw gezegd. Toen ging ik als tiener weer op het (in mijn ogen) ultra-strenge dieet, waar geen suiker eten onderdeel van uitmaakte om mijn jeugdreuma te beteugelen. En met succes.. want de reumaklachten verdwenen en ik kon mijn lichaam weer gaan gebruiken in plaats van half deelnemen aan het leven.

In 2012 kregen wij onze dochter. Een prachtig meisje dat, hoe jong ze ook was, niet echt goed at en dronk. Al die jaren tot nu toe niet. 'Hoe krijgen we het eten er vandaag weer in?' was een bijna dagelijks terugkerend thema. Twee jaar geleden begon ik me er meer zorgen over te maken. Ik vond haar klein (maar ja, de familie van mijn man is ook niet groot), ik vond haar niet fit (ach, dat zijn kleine kinderen allemaal wel eens), haar weerstand was laag (is ze nou alweer ziek?) en ik haalde haar meer dan eens dood-moe op uit de kleuterklas. Turnen in combinatie met zwemles in 1 week waren geen optie (nou ja, het is ook wel veel hè?).

Mijn gevoel volgen
Tot 2 maanden geleden. Er klópte gewoon iets niet. Ik wist niet wát, maar íets. Toen ze ook nog op buik en benen (water)wratten kreeg, werd het me ineens zo duidelijk en ik was klaar met al die 'doekjes erover'. Waar ik voor sta voor mezelf, ging ik doen maar nu voor mijn dochter; naar mijn gevoel en intuïtie luisteren. Ik heb een afspraak gemaakt met een bioresonantie therapeut en binnen no-time was het helder. Een zeer omvangrijke candida infectie sprong eruit (met nog wat andere zaken). Het advies luidde direct: géén suiker meer. En ook geen suikervervangers. Lees hier meer over candida.

Kinderen zijn de grootste spiegels
'Daar gaan we weer' dacht ik meteen. En ook 'dit heb ik eerder meegemaakt'. En ja, ik viel meteen terug op mijn eigen basis, wat heel handig was. Maar daarmee kwam ook nog niet verwerkte pijn weer boven. Mijn dochter spiegelt mij al haar hele leven en dit was er weer zo één. (lees ook mijn blog 'Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden'). Want wat had ik het heftig gevonden destijds. Ik ervoer weer die oude naarheid, projecteerde het op mijn dochter en liet me in de slachtoffer-rol glijden. Het duurde me even om dat allemaal in te zien en los te laten. Mijn dochter gaat op haar eigen manier om met het 'anders zijn' en 'niet mogen' en 'niet erbij horen' dan ik. Zij ís mij niet, al hebben we wel allebei een heel gevoelig lichaam. Maar de tijd is anders. Er is meer mogelijk. Ik heb mijn 'demonen' aan te kijken en zij de hare.

Van suiker snoepen naar suikervrij 
Meteen na de diagnose hebben we ons eetpatroon aangepast, wat niet meeviel. In de supermarkt konden we zo ongeveer nog 10% van alle producten kopen, want werkelijk óveral zit suiker of een vervanger in. Als je denkt suikervrij te eten door snoep en koekjes te laten (ok, is een goede start..), dan kom je erachter dat in veel meer dingen suiker zit. Denk aan vlees(waren), tomatensaus, brood, ontbijtgranen, pindakaas, mayonaise, appelsap, yoghurt... de meest alledaagse dingen die niet eens snoep of koekjes zijn. In basis komt het neer op vooral veel verse producten eten, je spullen in de natuurwinkel kopen en heel veel zelf maken, zodat je weet wat erin zit. Zo puur mogelijk dus.

Geen buikpijn meer
Suikervrij eten kost tijd en geld. Onze boodschappen zijn bijna 3 x zo duur geworden. Mijn man en ik staan 2 x zo lang in de keuken. Dat is niet altijd leuk en vermoeiend. En onze bankrekening vind het ook minder grappig. Maar. HET IS HET WAARD! Want al na een paar dagen (!!) zagen we ons meisje veranderen. Er kwam een deel van haar boven die we lange tijd niet gezien hadden. Ja, ook pittigheid! Ze kan weer turnen en zwemmen in dezelfde week én afspreken met vriendinnen. En ze eet.... de oren van ons hoofd. Ze is in de laatste 2 maanden 2 cm gegroeid... Waar we ook achter kwamen was dat ze altijd buikpijn had na het eten. Altijd. Zij wist niet beter, wij dachten dat ze buikpijn voorwendde om de broccoli niet te hoeven eten. Maar het was dé reden waarom ze niet wilde eten en dat kwam weer door de candida.

Buikjes smelten weg, meer focus en beter humeur
Vanaf het begin ben ik met het nieuwe eetpatroon van onze dochter mee gaan doen en al snel merkte ik (en later ook mijn man die aanhaakte) de resultaten van een suikervrij leven. De alom bekende: ons gewicht ging omlaag, langzaam verdwijnen de buikjes. Ik heb veel meer energie. Ik word in de ochtend uit mezelf wakker, uitgeslapen. Maar dat ik ook helderder zou kunnen denken, dat mijn humeur zonniger zou worden, dat mijn smaakvermogen erop vooruit zou gaan... dát had ik niet aan zien komen. Samengevat is mijn lichaam puurder en helderder geworden. Wat een winst!

We mogen wel léven
Nu de behandeling van onze dochter ten einde loopt staan we voor de vraag; gaan we zo door? Want haar dieet omvat meer dan alleen suikervrij eten. Nu moet ze nog een maand 100% suikervrij, daarna mag ze 80/20. En dat is ook wel fijn. Zodat we niet rigide 'nee!!' op alles hoeven roepen. En dat ze ook op een feestje wel een taartje met suiker mag eten. Het advies luidt dan wel: naast ieder suikergerecht minimaal 1 glas water drinken (liefst meer) om je lichaam te helpen met het afvoeren van de suiker. Verder wel suiker vermijden. Zo blijft het te doen voor iedereen, want we mogen wel leven. Ook voor onze zoon die al aardig aan het puberen is was deze nieuwe 'switch' in ons leven een kleine hel en hij was op zijn zachtst gezegd 'not amused' dat hij geen koekjes en ijsjes meer mocht. Dus af en toe kijken we door onze vingers, zo blijft het voor iedereen te doen. En ik hoop dat ik onze kinderen allebei iets meegeef in de basis waar ook zij later op terug kunnen vallen.

That Sugar Film
Na het zien van de documentaire That Sugar Film, die toevallig op TV kwam, hebben we een besluit genomen; we blijven suikervrij eten. We gaan staan voor deze manier van leven omdat het zo f**cking goed voelt, met af een toe een suikermomentje. Als ik voor mezelf spreek; voor mij hoeft de suiker niet meer, de voordelen ervan wil ik niet meer kwijt. Hoe lang ik ook in keuken moet staan, want dat is best een aanslag op mijn tijd. Hoe aanlokkelijk die heerlijke ijsjes nu ook zijn op warme dagen, en dat gezellige terras ziet er zooo aanlokkelijk uit. Onze suikervrije, zelfgemaakte ijsjes smaken ook prima. Op naar een zuiverder leven. Amen. ;-)

Eigenlijk wil ik iedereen uitnodigen om 'That Sugar Film' te kijken; doe ermee wat je wilt maar wéét wat suiker met je doet. Misschien kan je minderen, misschien ga je over op suikervrij. Misschien heeft ons verhaal je geïnspireerd. Doe het in elk geval voor jezelf en ervaar het verschil.

Liefs,
Chantal

Feestelijke cupcakes

Cupcakes; altijd lekker op feestjes, als traktatie op school... snel gemaakt, je kan ze invriezen en zo gezond of iets minder (...) maken als je zelf wilt. ;-)

Ingrediënten
(voor 12 cupcakes)

Beslag voor de cupcakes
125 gram biologische roomboter op kamertemperatuur of gesmolten kokosolie
2 eieren op kamertemperatuur
100 gram kokosbloesemsuiker
125 gram speltbloem
2 eetlepels water
2 theelepels wijnsteen bakpoeder

Extra nodig
Cupcake vormpjes en eventueel een cupcake bakblik

Decoratie eventueel... (rozijnen, hagelslag, prethagel, discospikkels... wat)
Mixer met beslag haken
Eventueel: eetbare lijm om de versiering aan te brengen

Bereiden
Verwarm de oven voor op 175 graden C. Zorg ervoor dat al je ingrediënten op kamertemperatuur zijn. Snij de boter in kleine stukjes of smelt de olie en doe het in een kom. Doe beetje bij beetje de suiker erbij en mix alles door elkaar op middelhoge snelheid. Hierdoor wordt de suiker goed opgenomen en het beslag straks luchtiger. Blijf mixen tot er een zo luchtig mogelijke massa ontstaat.

Voeg nu 1 voor 1 de eieren toe. Mix het beslag goed door met de mixer op middelhoge snelheid als je een ei hebt toegevoegd.

Voeg nu beetje bij beetje de bloem toe. Mix telkens de massa met de mixer op middelhoge snelheid als je een hoeveelheid meel hebt toegevoegd. Als laatste voeg je het water toe en mix je nog eens 1 minuut alles goed door elkaar met de mixer op middelhoge snelheid, tot een luchtig en glad beslag.

Pak je cupcake bakblik erbij met daarin de papieren bakvormpjes of vul de vormpjes zonder bakblik. Neem een eetlepel en schep een beetje beslag in het midden van het papieren cupcake vormpje. Met een tweede kleinere lepel of spatel schraap je het beslag van de lepel in het vormpje.

Vul de papieren bakvormpjes tot 2/3 vol. Zo kunnen de cakejes goed rijzen en zullen ze niet boven het papieren vormpje uit steken als ze klaar zijn. Hoe platter de cupcakes zijn als ze gebakken zijn, hoe makkelijker je ze kan decoreren.

Plaats de cupcakes in het midden van de oven. Open de ovendeur tussentijds liever niet, anders zakken de cupcakes misschien in. Na 20 minuten open je de ovendeur en prik je met een houten prikker in een cupcake om te controleren of de cupcakes gaar zijn. Wanneer er geen nat beslag aan de houten prikker blijft kleven kunnen de cupcakes uit de oven gehaald worden. Kleeft er nog wel nat beslag aan de houten prikker, dan laat je de cupcakes nog 5 minuten in de oven bakken. Controleer na 5 minuten weer of de cupcakes gaar zijn en haal ze uit de oven als dat zo is. Let op: iedere oven is anders, hierdoor kan de baktijd van je cupcakes verschillen!

Eenmaal uit de oven laat je de cupcakes goed afkoelen op een koel rooster. Als je een bakblik gebruikt: even een minuut in het bakblik zitten. Zet het bakblik bij voorkeur even op een rooster. Na een minuut haal je de cupcakes voorzichtig uit het bakblik. Je kunt het bakblik een beetje schuin houden zodat de cupcakes er langzaam uitvallen. Zo hoef je niet aan de papieren bakvormpjes te trekken en laten de papiertjes niet los. De papieren bakvormpjes laat je om de cupcakes zitten.

Zijn je cupcakes iets boller geworden dan gewenst, leg dan meteen nadat je de cupcakes uit de oven hebt gehaald een snijplankje op de cupcakes. Na ongeveer 1/2 minuut haal je het plankje er weer van af, je cupcakes zijn nu mooi plat.

Eenmaal afgekoeld zijn de cupcakes klaar om verder te decoreren met een topping - bijvoorbeeld de botercrème (zie hieronder). Of andere gezellige decoraties. Die 'plak' je vast met eetbare lijm bijvoorbeeld. Leef je uit!

Verse cupcakes die op de dag zelf zijn gemaakt zijn het allerlekkerst. Bewaar de gebakken en afgekoelde cupcakes 1 tot 3 dagen in een luchtdichte doos, buiten de koelkast. De cupcakes blijven zo lekker luchtig en ze drogen niet uit. Gebruik bij voorkeur een goed afsluitbare kunststof doos. Invriezen kan trouwens ook prima.

Als je wilt kan je de cupcakes versieren met een topping. Bijvoorbeeld botercrème.
Wat heb je nodig:

Voor de botercrème
150 gr biologische roomboter
30 gr honing
2 el mascarpone

Extra nodig
Spuitzak

Bereiden
Snijd de boter in stukken en doe samen met de honing in een kom. Mix het geheel mooi romig (ongeveer 8 min). *Voeg de mascarpone toe en spatel (dus niet mixen!) het erdoor. Niet te lang, anders gaat het schiften!

*Mocht je willen, dan kan je op dit moment ook een eetlepel jam (aardbeien, abrikozen.. wat jij lekker vindt) door het beslag doen. Voor een variatie op de botercrème. :-)

Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden

Ik zie je staan. In je roze jasje half weggeregend door een plotseling omslaan van het weer. Jouw kleine handje in dat van de juf naast je. Of ik je eerder op kon komen halen uit het bos. Iedereen was al aan het vertrekken. Veel te snel ben ik er naartoe gereden. Zou je het al weten?



Als je me ziet klaart je gezichtje op. Terwijl ik je in alle nattigheid knuffel is daar gelijk de vraag waarvan ik al een uur spanning in mijn lijf voel. Ja, je hebt je speelafspraak voor die middag zien vertrekken naar haar eigen huis. En nu snap je er helemaal niets meer van. Bittere tranen van teleurstelling rollen over je wangen. Ik voel een steek in mijn moederhart maar ook in mijn kleine meisjes hart. Want ik ken je pijn maar al te goed.

Afspraak met mezelf 

 

Ferm herinner ik mezelf aan mijn voorgenomen intenties. De teleurstelling mag er zijn, het verdriet dat meekomt ook. Ja zelfs het niet in de auto willen stappen en in de stromende regen blijven staan bokken naast de auto. Met mijn meest liefdevolle houding troost ik jou, toon begrip, laat je zijn en ga zelf alvast met mijn inmiddels natte kleren in de auto zitten. Rustig wachtend tot je besluit dat droog in de auto toch wel fijner is.

Als je in de auto bent geklommen en nijdig je modderige kleuterlaarzen uit schopt, hoor ik mezelf ineens voorstellen om een andere speelafspraak voor je te regelen. Met wie je graag zou willen? Ik zet alles op alles om het te regelen voor je en 20 minuten later staan we op het schoolplein. Zo. Voor elkaar. Iedereen weer gelukkig.

 

De redder in nood

 

‘Mama?’ Je trekt me aan mijn hand naar beneden en verklaart met een heel klein stemmetje dat je niet meer wil afspreken. Wat? Al die moeite en dan wil je niet? Nee. Je wil niet. Totale frustratie bekruipt me en ik ben geloof ik niet de gezelligste moeder ter wereld als we samen naar huis rijden. Tot ik me een dag later realiseer dat ik aan het redderen en beschermen ben geslagen om jouw pijn te dragen. Ik zie jou en tegelijkertijd zie ik mezelf als negenjarig meisje in die schoolbus.

Jij laat me zien dat ik jou je eigen ongemak of pijn mag laten dragen. Hoe klein je ook bent. Zodat jij je eigen lessen kan leren, waarvoor je hier op aarde bent. Zodat je voelt dat je zelf de kracht in je hebt om daar weer uit te komen. Wat jij me leert is dat ik eerst de geraaktheid van mijn eigen innerlijke meisje recht in de ogen mag kijken voordat ik er voor jou kan zijn. Mooi en moeilijk tegelijkertijd.

 

 Liefde groeit door het te delen

 

‘Lieverd? Ik wil graag iets tegen je zeggen.’ Ik trek je op mijn schoot en jouw heldere blauwe ogen lichtten op als ik je vertel hoe het me spijt dat ik zo reageerde die ene middag. ‘Het is oké mama’ zeg je met je wijze vierjarige blik en zo blijven we nog even zitten. Gelukkig is het nooit te laat om sorry te zeggen. En ik weet hoe die zachte mildheid voelt bij het vergeven van mezelf. Hoeveel liefde ik daarmee op gang breng binnen in mij en stromend naar buiten toe. Dank je wel lieve schat. Voor deze prachtige spiegel en wijze les.


In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder ‘in het hoofd willen zitten’ en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.

Taart van beschuitdeeg en botercrème (zelf te versieren zoals je wilt)

Die prachtig opgemaakte taarten die ik altijd op internet voorbij zag komen.... Wauw. De eerste keer dat ik er één liet maken voor de tweede verjaardag van onze zoon dacht ik, hé dat kan ik ook! Na wat jaren oefenen en heel veel uitproberen is dit zoals ik de verjaardagstaarten nu maak. Even leek een goede beschuitdeeg taart maken, luchtig en hoog, een onmogelijke opgave. Maar! Met dit recept lukt het wél.

Het geheim zit 'm in een aantal dingen. 1. een goede voorbereiding. 2. alle ingrediënten zijn op kamertemperatuur. Alles op tijd uit de koelkast dus. En 3. alles moet perfect zijn afgewogen.

Ingrediënten

Voor het beschuitdeeg (bij een bak- of springvorm van 20 cm doorsnede)
6 biologische eieren
150 gr kokosbloesemsuiker (kijk hier wat het is en waar je het koopt)
200 gr zelfrijzend bakmeel

Voor de botercrème*
150 gr biologische roomboter
50 gr honing
2 el mascarpone

*Wil je een bijvoorbeeld aardbeienbotercrème? Voeg dan 1 eetlepel biologische aardbeienjam toe. Zo kan je variëren met wat je maar wil. Bosbessenbotercrème, abrikozenbotercrème etc.

Verder nodig
mixer
grote kom
spatel
springvorm of bakvorm van circa 20 cm doorsnede
groot (brood)mes of garen (om de taart door te snijden)

Bereiden

Beschuitdeeg
Zorg er dus voor dat de eieren op kamertemperatuur zijn. Heel belangrijk. Verwarm de oven alvast voor op 175 graden. Vet de taartvorm in met boter of crisco (geurloos plantaardig vet). Leg bakpapier op de bodem en omdat het deeg boven de rand uit zal stijgen, verhoog je ook de springvorm met een extra rand van bakpapier.

Mix de eieren en de kokosbloesemsuiker minimaal 10 minuten op een hoge stand tot een luchtige massa. Zeef de bloem en voeg toe aan het mengsel. Met een spatel roer je voorzichtig de bloem door het deeg, zo verlies je de minste luchtigheid. Hoe meer je roert hoe meer luchtigheid je verliest. Zorg er wel voor dat je een egaal geheel krijgt.

Ook belangrijk: de oven moet goed op temperatuur zijn. Bak de taart in circa 20 minuten gaar. Iedere oven is anders, dus kijk goed of dit voldoende is voor je taart. Nog een tip: open de deur niet voordat 1/3e van de baktijd verstreken is. Het beste is om de deur helemaal niet te openen.

Met een satéprikker kan je kijken of de taart goed is. Komt de prikker er 'schoon' uit, dan is de taartbodem klaar. Laat de taart nog even 5 minuten in de oven staan met de deur op een kier. Dat voorkomt scheuren en inzakken. Haal dan de taart uit de oven en laat 'm afkoelen. Als je de taart uit de vorm haalt, leg hem dan ondersteboven weg. Zo wordt de bovenkant plat wat makkelijk is bij het decoreren.

Botercrème
Snijd de boter in stukken en doe samen met de honing in een kom. Mix het geheel mooi romig (ongeveer 8 min). Wil je een botercrème met een smaakje? Dan is dit het moment om de jam toe te voegen en mix tot het gemengd is. Voeg de mascarpone toe en spatel (dus niet mixen!) het erdoor. Niet te lang, anders gaat het schiften!

Afwerken
Als de taart is afgekoeld snij je hem voorzichtig horizontaal door midden met een groot (brood)mes of je 'zaagt' hem in twee delen met een draad van garen. Je kan kiezen wat je doet, de taart in twee of drie delen snijden. Het ligt er maar net aan hoe hoog hij is geworden. Dit filmpje laat zien hoe je het doet.

Besmeer nu de onderste helft met de botercrème (of jam). Leg de volgende helft op de taart (of de bovenkant als je voor 1 laag kiest). De tweede laag dan met jam (of nu de botercrème) en leg nu de bovenkant van de taart erop. Zo, gevuld! Let op! Hou ongeveer de helft van de botercrème over om de taart aan de buitenkant af te strijken. Dat doe je met een spatel en je bestrijkt de hele zijkant en de bovenkant royaal met botercrème.

Decoratie
Tja, nu kan je losgaan. Met fondant, met marsepein, uitstekers... wat je maar wilt.
De plaat op de frozen taart heb ik besteld. Op frosting of ouwel kan je in diverse thema's eetbare prints bestellen. De figuurtjes zelf maken ook. Op de foto's zijn dat Nijntje, Bliksem mc queen, Woezel en PiP, Hello Kitty. Daarvoor kies je een plaatje in het goede formaat (print uit van internet, uit een kleurboek etc). Knip het uit in losse delen en leg dat op je uitgeronde fondant. Snij uit en knutsel(klei) het figuurtje op je taart. Er zijn oneindig veel filmpjes op internet die je laten zien hoe je de taart kunt bekleden. Deze bijvoorbeeld of deze (over hoe je de fondant netjes op je taart krijgt). Enjoy! Want voor je het weet... is je taart alweer op.

 

 

 

HEMA blog: Strijken maar en klaar!

Jongetjes (meisjes ook, maar voorál jongens) stoeien. En ze kruipen over de grond met auto's, blokken, klimmen in bomen, rennen en laten zich in een stoere 'sliding' op de grond vallen. Nou ja, dat alles doet die van mij dan. Dat daarmee vooral de broeken ter hoogte van de knie geen lang leven beschoren zijn hoef ik niet uit te leggen.

Het gevolg: de broeken voor zoonlief zijn niet aan te slepen. Gloednieuwe spijkerbroeken zijn bij hooguit drie keer dragen nog heel, daarna zit er een gat in - of als ik geluk heb - twee gaten. Niet handig. Zeker niet in de koudere maanden.

Nou heb ik een naaimachine. Alleen gebruik ik hem niet. Hoe handig zijn daarom die strijkbare knie- en elleboogstukken voor op de jeans van je kind van HEMA. Verpakt per twee en in een lichte en donkere variant. Hup, op de strijkplank, strijken maar en klaar. In de was blijft het ook zitten en mocht het toch weer wat loslaten dan strijk je de randjes ook zo weer vast. Zo gepiept. Zo gaan de broeken van mijn zoon aanzienlijk langer mee. Goed voor het milieu, goed voor mijn portemonnee.

Ik hoor je denken: niet mooi, zo'n opgelapte broek. Helemaal mee eens. En dus, streek ik de stukken onlangs aan de bínnenkant van de broek. Na een paar weken van uitproberen weet ik inmiddels, een geweldige uitvinding! Mijn zoon vindt de broek nog altijd prima zitten, en de scheuren aan buitenkant? Die zijn vooral heel hip. Zelfs voor jongetjes van zes jaar oud.

**
In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook hier lezen - op mijn eigen blog.

**

 

Zandkoekjes met volkoren (spelt)meel

Zomaar een woensdag. "Mama. Zullen we KOEKJES bakken?" Bedenk er zelf bij: grote hoopvolle ogen die je aankijken met daaronder een dikke glimlach. Niet te weerstaan toch? Hoe kneuterig: samen deeg maken, koekjes uitsteken, die heerlijke bakgeuren in huis en daarna lekker smikkelen. Wat een feest. Zelfs nu kan ik me het beeld zo nog voor de geest halen: toen ik samen met mijn moeder in de keuken stond. Mooie herinneringen. Overigens is het maken van deze koekjes ook fijn om te doen zónder kinderen. Het is heel eenvoudig en de het resultaat is gewoon erg lekker!

Ingrediënten
100 gram ongezouten biologische roomboter (op kamertemperatuur) of gesmolten kokosolie
100 gram kokosbloesemsuiker*
250 gram volkoren speltmeel** (en een beetje om te verstuiven)
2 theelepels (wijnsteen) bakpoeder
mespunt zout
beetje water

*Wil je bijvoorbeeld rietsuiker gebruiken? Dat kan, je houdt dan dezelfde hoeveelheden aan.
**Wil je geen speltmeel gebruiken maar tarwemeel of bloem? Dat kan ook, maar laat dan als je bloem gebruikt het bakpoeder weg. Je houdt ook hier dezelfde hoeveelheden aan.

Extra nodig
Bakpapier

Uitstekers of deegstempels (ik heb deze van de HEMA gebruikt)

Bereiden
Kneed de zachte boter of olie, kokosbloesemsuiker, meel (of bloem), bakpoeder en zout door elkaar tot een soepel deeg. Omdat het deeg wat droog kan zijn voeg je beetje bij beetje wat water toe (telkens een theelepel) tot het deeg een stevige bal is. Het vergt wel wat kneedkracht! Bereid je voor. :-)

Idee: verdeel het deeg in twee helften en kneed door de ene helft 1 eetlepel cacaopoeder. 

Verpak het deeg in plasticfolie en laat 30 minuten rusten in de koelkast. Bekleed de bakplaat met bakpapier.

Verwarm de oven voor op 170 graden. Bestuif het aanrecht met bloem of smeer wat plantaardig bakvet op het oppervlak (ik gebruik bijvoorbeeld Crisco) en rol het deeg uit tot een stevige plak. Niet te dun, dan kan je de koekjes makkelijker loskrijgen. Steek de figuurtjes uit of bestempel uitgestoken rondjes (dat doe je met een glas of beker). Leg de koekjes op de bakplaat en bak de koekjes in 8 tot 12 minuten goudbruin en gaar.

**
In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook allemaal hier lezen - op mijn eigen blog.
Deze blog verscheen in februari 2015 op de HEMA blogpagina.

**

Pepernoten, pepernoten... goed zoet

Gezellig én leuk: de voorbereidingen rondom het Sinterklaasfeest. Samen met de kinderen lekkere pepernoten bakken. Suikervrij natuurlijk. :-) Er is één nadeel aan dit eenvoudige recept. De pepernootjes zijn superlekker en zo op. Voor je het weet sta je twee keer per week te bakken tot 5 december... ;-)

Ingrediënten

100 gram biologische roomboter of kokosolie

250 gram speltmeel of bloem

100 gram kokosbloesemsuiker

2 tl bakpoeder

2 tl speculaaskruiden

snufje zout

1 biologisch ei

3 el amandelmelk

Extra nodig

Bakpapier

Grote kom

Bereiden

Doe alle droge ingrediënten in een kom en roer ze door elkaar. Voeg het ei en de melk erbij en roer het goed door elkaar. Smelt de boter in een pannetje op een laag vuur. Schenk de gesmolten boter of olie bij het mengsel en kneed er een soepel deeg van. Maak een bal en zet het deeg een half uurtje afgedekt in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 150 graden. Bekleed de bakplaat met bakpapier. Rol kleine bolletjes van het deeg (of maak er iets anders kunstzinnigs van, zijn kinderen goed in!) en druk ze een klein beetje in op de bakplaat. Ga door tot de bakplaat helemaal vol is. Leg de bolletjes wel een beetje uit elkaar, want de pepernoten zullen 'groeien'.

Bak de pepernoten in 30 minuten knapperig in de oven. Laat ze even afkoelen en smullen maar!!

HEMAblog: Die heerlijk warme sjaal voor de herfst

In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook allemaal hier lezen - op mijn eigen blog.
Deze blog verscheen op 17 oktober 2014 op de HEMA blogpagina.

**

Als ik 's ochtends mijn neus buiten steek ruik ik het. De aarde-achtige geur van vochtige bladeren op de grond en mist die als dauwdruppels aan spinnenwebben blijft kleven. Jep, bijna herfst! Voor mij het signaal om de mand met sjaals en handschoenen om te kieperen en aan een grondige inspectie te onderwerpen. Ja hoor, dat dacht ik al. De warmhouders van onze kinderen zijn gekrompen. Bijna alles is te klein geworden.

Op naar de HEMA, één van mijn favoriete adressen voor mutsen, sjaals en handschoenen voor de kids. Al die prachtige exemplaren gaan door mijn handen en kunnen rekenen op mijn goedkeurende blik. Felgekleurd, stoer, met bloemetjes erop of helemaal crèmekleurig. Leuk, leuk. Het levert ook direct een aardig dilemma op. Want welke moet ik nou nemen?

Dan valt mijn oog ineens op een prachtige handgemaakte 'babysjaal met een goed verhaal' uit de collectie van 'Return to Sender', een organisatie waar HEMA alweer een aantal jaar mee samenwerkt. Met de winst uit de verkoop van duurzame artikelen kan Return to Sender investeren in lokale producten en educatieve projecten, om zo ontwikkeling te bevorderen in de armste gebieden van de wereld. Kijk, daar word ik oprecht blij van.

Deze sjaal komt uit Thailand, is zacht, niet zo dik als een echte wintersjaal en superpraktisch door het gaatje waar je 'm doorheen kan halen. Die blijft wel zitten! Een echte 'tussendoor sjaal' dus. Of bestaat dat niet? Hoe dan ook, hij is perfect voor de - toch al best wel frisse - ochtenden op de fiets. Het lieve roze gebreide strikje dat erop zit, maakt het helemaal af.

Mijn dochter is totaal in de zevende hemel als ik haar de sjaal laat zien. Hij past perfect bij de prinsessenfase waar ze dik in zit. De sjaal mag niet meer af en wordt aan iedereen trots getoond. En ik? Ik straal ook, want wat ziet ze er heerlijk gelukkig en warm uit. Dat is toch goud waard?

Temperamentvol

Bam. Beng. Gekrijs. Gegil. Mamaaaaaaaa! Hij staat buiten in de tuin. Met speelgoed te gooien. En steentjes. Eigenlijk met alles wat niet vast in de grond zit. Ik ben binnen. De deur staat op een kier. Ik doe of ik hem niet hoor. Met kloppend hart. Hem negerend. Niet denkend aan de hele buurt die kan meegenieten van deze tirade. Probeer ik dan.

Zo kan het dus gaan. Ruim vier jaar geleden had ik een schattig, warm hummeltje in mijn armen die tegen me aan in slaap viel na zijn voeding. En nu staat er een kleuter buiten zichzelf van woede in de tuin te schreeuwen. Omdat hij straf heeft gekregen. Omdat hij niet luisterde. Had ik niet gedacht toen. Dat het zo zou kunnen gaan. De kraamverzorgster zei op de achtste dag van zijn prille leven: 'Nou.... temperamentvol mannetje hoor. Daar zit pit in!' Oh? Dacht ik. Hoe kan ze dat nou zien? Pit? Nee toch, moet je kijken hoe lief 'ie is. Maar ja, mijn kraamverzorgster op leeftijd had er al heel veel verzorgd. Baby's. En ik. Begon net met een.

Toen ik uit mijn cocon van 'moeder met een baby van nog maar een paar maanden' kroop, zag ik in de wereld om mij heen vergelijkingsmateriaal. Mja, onze baby is inderdaad temperamentvol. Maar tegelijkertijd ook zacht, gevoelig en erg gebaat bij structuur. Een slaapje of voeding later dan normaal? Beter van niet. Voorkomt een boel gehuil en trappelende voetjes. Heb je wel eens een boze baby geprobeerd aan te kleden? Vergeet het maar! Dus. Ons leven werd van het ene op andere moment super gestructureerd. Erg vond ik dat niet, want eigenlijk houd ik ook wel van die vaste momenten op de dag. Baby blij, wij blij.

Met het verstrijken van de tijd leerden wij de vurigheid van onze zoon beter kennen. Eerst was er de dreumes die dramatisch op de grond kwakt in het midden van de supermarkt - uiteraard - omdat hij iets niet krijgt. Het zweet breekt je uit. Na de zoveelste keer ben je er klaar mee. Negeren en doorgaan. Daaaag Timo! Mama gaat naar de kassa. Ook negeren: de mensen die bezorgd over je kind heen buigen en vragen waarom hij zo moet huilen? Manneke toch. Ah, daar staat de moeder. Laten we die maar eens een afkeurende blik toewerpen. Je zoon zo laten liggen! Hey, ik ben hier aan het opvoeden hoor. In de peuterfase werd het gooien met spullen toegevoegd aan het repertoire om onvrede te uiten. Ja, en dat mag dus niet. We introduceerden de 'time-out' momenten op de gang. Werkte heel goed. Tot onze zoon - inmiddels kleuter - bedacht dat hij zich niet meer op de gang liet zetten. Hij ging gewoon wel zelf naar zijn kamer! Helaas gaat de gang naar boven wel gepaard met slaande deuren en dingen kapotmaken. En daarmee heeft hij bij mij een grens bereikt. Nee. Dit tolereer ik niet.

Met andere moeders praat ik over de zo nu en dan opkomende driftigheid van mijn kind. En wat blijkt? Je bent niet alleen. En nee, het is geen abnormaal gedrag - wat ik soms wel dacht. Om je heen zijn meer liefdevolle, warme moeders die soms wanhopig met de handen in het haar zitten en het ook niet meer weten tijdens een uitbarsting. Net als ik. Het liefst wil ik vrede in huis. Gezelligheid. Een fijne band met mijn kinderen. En dat kan. Maar ik mag niet vergeten dat ik moeder ben. En niet vriendjes met mijn kinderen. Dat vind ik best lastig. Er mag veel in ons huis maar ik stel de grenzen en naar mij moeten ze luisteren. Daar hebben ze baat bij. Daar ben ik hun moeder voor. Er zijn veel manieren om dat te bereiken, want ieder kind is weer anders. Boeken vol zijn er geschreven. (Mijn persoonlijke tip: de boeken van how2talk2kids). Als het de spuigaten uitloopt is mijn toverwoord volhouden. En rustig blijven. Vanuit liefde handelen. Dat vergt soms echt het uiterste van me. Maar ik realiseer me ook dat er veel te leren valt. Over mezelf. Over hem. Hij kan er ook niets aan doen. Weet niet wat hij met zichzelf aan moet.

Toen ik laatst mijn zorgen mocht uiten aan een lieve vrouw, kreeg ik van haar een kaartje met een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem graag wil delen:

'Van weinig kan een volwassene zoveel leren als van een kind.'

'Aan niets kan een kind zich zo ontwikkelen als aan een volwassene.'

Opvoeden vind ik een prachtige taak, maar ook het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Hoe vaak ik mezelf al ben tegengekomen. (Ik schreef al eens een blog hoe kinderen je zo mooi kunnen spiegelen). Er zijn kanten aan mezelf die ik pas heb leren kennen nu onze kinderen er zijn. Want ze halen heel wat in me naar boven. Dingen die ik helemaal niet fijn vind. Maar die ik beter maar kan accepteren. Zonder weerstand te bieden. Dat ben ik dus ook. Ai. Ook fijne dingen. Ik houd zielsveel van mijn kinderen en ontdekte dat die liefde tot in mijn tenen gaat. Het zit dieper dan wat dan ook.

Met het voorbijgaan van de jaren heb ik vaak terug gedacht aan de opmerking van de kraamverzorgster. Ja, onze knul heeft pit. Is het erg? Helemaal niet. Dat is maar 1 kant van hem. De meest uitdagende voor ons als ouders, dat wel. Hij is wie hij is en wij zijn er om onze kinderen te helpen worden wie ze zijn. De mooiste mensen op aarde die ze maar kunnen worden.

Meer weten over temperamentvolle kinderen? Dit artikel is het lezen waard!

Blij

Je partner kan het, of je collega of goede vriend(in). Maar geen grotere spiegels in de wereld dan je eigen kinderen. Soms is dat prachtig of heel grappig. Als ik onze dochter zie telefoneren bijvoorbeeld en daarin exact mezelf zie. Compleet met de intonatie van haar woorden en haar bewegingen. Ze gaat zelfs tegen een muur aan hangen en slaat haar ene been voor het andere. Precies zoals ik dat doe. Toch is spiegelen niet altijd even leuk. Ook je minder gezellige gedrag krijg je dubbel en dwars terug. Auw, dat doet zeer.

Onze kinderen luisteren niet altijd. Dat hoort erbij, ze zijn de eigen wil aan het ontdekken en stribbelen geregeld tegen. Ieder gezin kent zijn regels en zo ook het onze. Bij ons thuis slaan, schoppen, bijten en gooien we niet. Als we aan tafel zitten blijven we ook zitten en ligt er geen speelgoed naast het bord. En kleine zusjes duwen we niet om. Dat zijn er een paar. Vrij normale regels vinden wij. Als ze niet luisteren blijven we rustig, tellen tot 3, zetten we ze voor een time-out op de gang, geven we hen de kans om toch uit zichzelf 'sorry' te zeggen of terug aan tafel te komen. .... Dat is de theorie. De praktijk is weerbarstiger en ineens slaan je stoppen door. Omdat je zelf moe bent. Of gewoon omdat het genoeg geweest. Je schiet uit je slof. Het kan zomaar zijn dat je kind jouw gedrag spiegelt en precies hetzelfde doet. Jouw schattige mini-me koppelt haarfijn terug wie je bent. In mijn geval iemand die 8 uur slaap per nacht nodig heeft. Voor je het weet beland je in een strijd met je kind en is het lastig het tij te keren. Je kán op die momenten bedenken dat het prachtig is dat je kind zich van zijn meest pure kant laat zien. Een compliment voor jezelf. Want je volle emotie tonen doe je alleen maar als je je 100% veilig voelt. Da's een mooie opsteker; met die veilige hechting zit het wel goed!

Maar toch, die strijd is helemaal niet fijn. Wil je niet. Het is me gebeurd dat ik tegen mijn zoon stond te schreeuwen dat hij zijn schoenen en jas aan moest doen. Omdat we eerst ruim op tijd waren en ik het al honderd keer aardig gezegd had en omdat we nu veeeel te laat waren en niet op tijd op school zouden zijn. Uiteraard was het effect averechts. Hij liet zich dramatisch brullend op de grond vallen. Ineens was hij niet capabel meer zijn eigen schoenen aan te doen en gooide in alle onhandigheid ook nog zijn beker met appelsap om. Over ons witte wollen kleed. (Tip voor alle aanstaande ouders: niet doen. Een wit kleed kopen. Geldt eigenlijk voor al je stoffen meubilair. Geen wit.) Had ik de situatie aangepakt met een geinig spelletje of met een grappige opmerking dan was bij mij de haast gedaald, de rust teruggekeerd en had hij zonder pardon zijn schoenen en jas aangetrokken. Met een lach op zijn gezicht en een liefdevolle knuffel van mij. Heel zen. En daarom - als ik 10 minuten later zwoegend op de fiets zit met flinke tegenwind en mokkend kind achterop - ga ik bij mezelf na waarom ik me eigenlijk zo druk maak over dat op tijd komen. Een keer te laat is helemaal niet zo erg.


Jongens brullen als ze iets niet willen. Met de komst van Kiki weten we ook wat meisjes doen om hun weerstand duidelijk te maken. Ze gillen. In ons gezin staat dit fenomeen bekend als 'de sirene van Kiki'. Als die afgaat houden wij collectief de handen voor onze oren. Zijn we in een publieke ruimte, dan sterft het geroezemoes om ons heen uit en draaien alle hoofden om naar ons. Uit totale onhandigheid lachen wij dan schaapachtig naar elkaar en doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Mja, ze wil haar slab niet om. En nee, dat is niet handig als je ijs gaat eten. In zo'n geval is het slim om je opvoedkundige wil eens los te laten. En toe te geven aan dat wat je kind wil. "Prima schat, klieder er maar lekker op los. Daar hebben we de wasmachine voor". Werkt goed en het levert bovendien prachtige foto's op.

Zit je niet lekker in je vel dan zal je merken dat je kinderen al snel niet meer willen meewerken. Ze voelen jouw stemming aan en... spiegelen. Niet lekker in je vel zitten begint bij jezelf. Vaak zie ik mensen alles buiten zichzelf aanwijzen als oorzaak. Het ligt aan de baan, de werkgever, het huis, de relatie of de vriendenkring. De gedachte is: "Als ik daar iets aan verander, dan wordt het beter en voel ik me beter." Iets aan je omgeving veranderen kan - en even brengt het de verlichting en zelfs het gelukkige gevoel waarnaar je zocht. Alleen, het houdt niet aan. Want daar zit het 'm niet. Het gras aan de overkant is altijd groener. Hoe is het met jouw gras? Zit je zelf niet lekker in je vel, kijk dan eens eerlijk naar jezelf. Keer naar binnen en voel. Wat zit je dwars? Wat kost energie? Het kan iets kleins zijn. Of iets groots. Als je daarmee aan de slag gaat zal je zien dat je meer rust krijgt. Gelukkiger wordt. Je ontdekt wellicht dat je huis eigenlijk best fijn is. Of je partner een geweldig mens. En misschien neem je dan alsnog afscheid van iets. Prima. Maar dan doe je dat omdat het niet (meer) bij je past. Vanuit een eigen wens, vanuit jou. 

Met de komst van onze kinderen heb ik al heel veel geleerd over mezelf. In veel spiegeltjes gekeken en er wat mee gedaan. Het maakt mij een completer mens. En daar wordt ik dan weer heel blij van.

Kerstboom versieren

Ja! Bijna is het zover. Na alle Sinterklaasdrukte vind ik de kerstsfeer een weldadige afwisseling. Het is zo kneuterig gezellig; overal lampjes in bomen en struiken en stralende kerststerren achter menig raam. Ze verlichten de toch wel heel donkere dagen. Nou laat ik zelf geen moment onbenut om kaarsjes aan te steken - in alle seizoenen vind ik wel een aanleiding en de waxinekaarsjes zijn niet aan te slepen - toch heeft kerst iets extra's. Iets betoverends en ik hou ervan. Ondanks alle drukte van het boodschappen doen, kerstkleren uitzoeken en inplannen wie wanneer wat kookt voor het kerstmaal. Ik geniet van de sfeervolle kerstboom in de woonkamer, de takken met rode besjes die de eettafel opfleuren en iedereen in feestelijke kleren aan de fraai gedekte tafel. Het heeft gewoon iets.

Niet dat ik altijd zo kerstgezind ben geweest. Er waren zelfs tijden dat ik kerstmis onder 'verplichte nummers' schaarde. Maar met de komst van de kinderen is het traditiegevoel weer in me gekropen. Ik geloof dat ik de hartverwarmende kerstsfeer aardig op onze kinderen heb overgebracht. Kiki is nog te klein, maar Timo kan zich vorig jaar kerst nog heel goed herinneren. Sterker nog, afgelopen zomer vroeg hij al hoe lang het nog duurde voor het weer kerst was. "Eh, nou nog eh 180 nachtjes slapen. Dat is nog heeeel lang." Zijn beteuterde toetje kijkt me aan, want 180 dagen kan zijn kleine koppie nog niet bevatten. "Ga maar weer lekker zwemmen schatje."

De koorts loopt gestaag op als de bladeren beginnen te vallen. Bijna wekelijks krijg ik de vraag "Mam, wanneer zetten we de kerstboom nou? Als Sinterklaas weer naar Spanje is lieverd." En dan arriveert de dag dat de Goedheiligman met zijn gevolg per boot vertrekt. En direct daarop volgt het weekend. Wat mij betreft bekomen we even van de drukte en genieten we van een weekend helemaal niks. Rond het middaguur op vrijdag 6 december kom ik bezorgd af op het alarmerende "MAMAAAAA! Kom snel! Kijk!" van mijn zoon. En ja hoor, bij de overburen staat hij voor het raam te pronken: een kerstboom met alles erop en eraan. Timo springt dol enthousiast op en neer op de bank, want het is zover! Ik slik en vraag me stilletjes af hoe ik de boom dit weekend buiten de deur weet te houden.

Dat weekend lukt. Maar tegen maandag begin ik het toch wel zielig te vinden. 's Ochtends gaan we overstag. Zo vastbesloten als we waren om dit jaar een echte boom te zetten, compleet met zalige dennengeur, zwichten we voor de pruillip van onze zoon. De nep-boom komt van stal, of in ons geval uit de garage. Dat is lekker snel en makkelijk. De teleurstelling die ik bij mezelf bespeur redeneer ik weg met, ach wel zo duurzaam deze boom. Ik heb 'm namelijk al 18 jaar ofzo. De takken prikken niet en ik heb geen last van jeukende uitslag op mijn handen. En zo houden we ook al die spinnetjes, torretjes en luizen buiten de deur die op een echte boom wonen en gezellig mee-verhuizen je woonkamer in. Door de warmte ontpopt alles wat in diepe winterslaap was en kruipt twee maanden later lekker door je huis. Nee, het is prima zo!

Natuurlijk heb ik het beeld in mijn hoofd van het versieren van de kerstboom door het hele gezin, onder het genot van een kopje chocolademelk en kerstliedjes zachtjes spelend op de achtergrond. Vorig jaar liep dat jammerlijk mis met een Timo die driftig mee probeerde te helpen, wat niet vlekkeloos ging en uitmondde in nauwelijks nog 1 kerstbal die heel was en een woest huilende peuter. Daar heb ik van geleerd! Die ochtend werk ik me een slag in de rondte en zie daar. Voordat ik Timo met Kiki van school ga halen staat de boom in elkaar met brandende lichtjes en al. Ik heb zelfs een selectie gemaakt van 'kidsproof' kerstversiering en die keurig klaargelegd zodat ze direct kunnen starten met versieren. Rest mij alleen nog maar de chocolademelk warm te maken en glimlachend toe te kijken.

Timo straalt van oor tot oor bij het zien van de boom die daar zo plotseling staat. Jassen en schoenen zijn nog nooit zo snel uitgegaan en samen storten mijn schatjes zich op de versieringen. Ondanks mijn grondige en goed doordachte voorbereidingen vliegen ze elkaar na 5 minuten al in de haren. Kiki hangt vijf dingen aan 1 takje, wat volgens Timo echt niet kan. Hij ritst alles eraf (lang leve de nep-boom, anders zaten er nu al geen naalden meer aan) en Kiki probeert de boel nijdig te herstellen. Dan willen ze dezelfde bal (plastic uiteraard) ophangen en zo nog wat gezellige onenigheden. Dat gaat mis! De chocomelk laat ik koud in de keuken staan en ik leid Kiki af door haar op het kerststalletje met houten figuurtjes te wijzen. Dik tevreden begint ze te spelen met Jozef en de herders. Zo, heb ik dat even goed geregeld! Hij versiert de boom en zij speelt met het kerstverhaal. Vrede in de woonkamer.

Tot Timo in de gaten krijgt dat zijn zusje iets nieuws heeft ontdekt en ook met de kerststal wil spelen.... Er breekt een ware oorlog uit om de kameel en de drie wijzen. Binnen een seconde vliegen Maria en het kindje Jezus met kribbe en al langs mijn neus voorbij. Einde gezellig kerstboom versieren. Timo zet ik in de gang waar hij keihard gaat zitten huilen. Kiki zet ik in de stoel naast de piano om te voorkomen dat de hele stal met inhoud door de woonkamer vliegt. Zelf steek ik even mijn hoofd naar buiten om diepe teugen frisse lucht in te ademen. Goed. De ruziemakers zet ik bij elkaar en ik ga het gesprek met ze aan. Ik leg zo rustig mogelijk uit dat de boom en de kerststal van ons allemaal zijn. Het egocentrische gedoe van die twee ben ik zo beu, hoewel ik weet dat ze midden in die fase zitten. Jammer dan! Alle "maar Kiki pakte het van mij af" en "maar aan de Winnie de Poeh bal mag ze echt niet komen" smoor ik direct in de kiem. Nee. In dit huis delen we en doen we dingen samen. En nu gaan we gezellig de kerstboom verder versieren. Grrrrr.

Inmiddels staat onze boom prachtig te stralen. De takken zijn voorzien van een bonte verzameling houten figuurtjes (uit mijn eigen kindertijd), zelfgemaakte sterren, houten kralen in 80 kleuren, poppetjes, sneeuwmannen en rendieren. Het maakt niet uit. Iedere stylist zou ervan gruwelen, maar de kinderen vinden 'm prachtig en ik ook. Trots wordt iedere gast die onze woonkamer binnenstapt mee naar de boom gesleept door onze kinderen, om hem uitgebreid te bewonderen. En Timo verklaart iedere dag wel een keer: "Mama, ik vind dat wij het aller gezelligste kersthuis hebben!"
En zo is het.

Sinterklaas

Dit jaar maken we het Sinterklaasspektakel ten volle mee. Want, Timo is vier geworden, zit op school en beseft heel goed wat Sinterklaas is en hoe het werkt. Wij verheugen ons er de weken voor de aankomst van de Goedheiligman al op: zo leuk, we hebben voor het eerst een 'gelover' in huis!

Al op tijd begin ik met de planning van de cadeau's. Je kan ze maar in huis hebben en de speelgoedzaken stunten - als de bladeren nog groen aan de bomen hangen - al met mooie aanbiedingen. Die wil je niet missen! Een prachtig uitgebalanceerd lijstje heb ik in mijn hoofd. Mooi duurzaam speelgoed wil ik, educatieve en echte speeldingen. Die houten knikkerbaan staat met stip op nummer één. Mijn omgeving heeft al veel ervaring met inkopen doen en ik word gewezen op een belangrijke valkuil: heel op tijd alles al in huis hebben kan ervoor zorgen dat je de allergrootste wens van je kleine lieverd, die naar boven komt zo daags voor pakjesavond, niet in vervulling kunt laten gaan. Want je planning is al dichtgetimmerd. En het geld dat je voor de cadeau's had uitgetrokken op. Nee, ik moet dit aanvliegen zoals ik dat bij een project op mijn werk zou doen. Ruimte incalculeren voor onverwachte wendingen. In dit geval een gaatje op het lijstje, geld en tijd om de 'deze auto wil ik echt zo heeel graag' wens ongezien toe te voegen aan de groeiende stapel pakjes.

Marktplaats, VIP-avond bij mijn favoriete speelgoedzaak, aanbiedingen op internet. Alles houd ik in de gaten voor mijn targets. Neem nou die knikkerbaan. Onverwoestbaar en als het even wil spelen onze kleinkinderen er ook nog mee. Maar, de uitgave is behoorlijk. Uiteindelijk lukt het met slim inkopen en hulp van oma Sinterklaas.

En dan begint het! Stipt om 12.00 uur zaterdagochtend zitten we met vier op de bank voor de intocht op tv. Met lekkere tosti's en pepernoten maken we er een gezellig moment van. Heel bewust houden we het daarna rustig. Voorgaande jaren hebben ons geleerd dat de Sint veel indruk maakt op onze kleine man, zo ook het gebons op de deur. De grote massa kinderen en ouders bij de intocht in Breda ontwijken we vakkundig en zo staan we op zondag langs de relatief rustige route in een naburig dorp. Ook met de spreiding van de pakjes momenten houden we rekening. Niet een bomvol weekend met twee dagen achter elkaar feest. Nee, 1 familie per weekend en duidelijke afspraken over kosten en aantallen van de cadeau's per kind.

Tot zover loopt alles op rolletjes. Al onze goede bedoelingen ten spijt, zien we toch iets over het hoofd. Onze kinderen mogen hun schoentje zetten. Bijna iedere dag. Dat is toch leuk voor ze! Meestal zitten er een paar (zelfgemaakte, suikervrije!) pepernootjes in. Soms een klein cadeautje, soms niets. De teleurstelling bij zo'n laatste actie is bij Timo groot, maar ja ook dat hoort erbij. Tegen de tijd dat het ons begint op te vallen dat de spanning wel erg oploopt iedere ochtend, lees ik her en der dat 1, hooguit 2 keer per week een schoentje zetten meer dan genoeg is voor jonge kinderen. Oeps. Blijkbaar was dat ook de frequentie waarop ik zelf zat te zingen achter mijn wortel en bordje water. Van andere ouders in mijn omgeving waar ik het onderwerp voorzichtig te berde breng ontvang ik reacties als 'Elke dag? Nee joh, dat is echt veel te veel! Worden ze veel te onrustig van.' Daar zijn wij inmiddels ook achter. Lang voordat het tijd is om op te staan komt Timo al naar beneden en Kiki maakt er gewoonte van om midden in de nacht sinterklaasliedjes te zingen in bed. Zo ongelofelijk schattig om te horen. Maar liever niet op dat tijdstip.

Met nog 1 nacht te gaan is er weinig meer aan te doen. Dit jaar. Maar volgend jaar doen we het anders. Oh, het pepernoten bakken, drie weken lang dezelfde CD met Sinterklaasliedjes luisteren, de gezellige Sint slinger en familiemiddagen blijven. Daar genieten we met z'n allen ontzettend van. Nee, volgend jaar komt er een heuse kalender. Met daarop de dagen - woensdag en zaterdag - dat de schoen gezet mag worden. Ook enthousiaste ouders moeten opgroeien. En mocht de nachtrust dan nog steeds verstoord worden, dan heb ik nog een troef achter de hand. We zetten de schoen na het eten en voor het in bad gaan. Ze mogen dan schoon en wel in pyjama naar beneden want de Pieten zijn al geweest! Even spelen, spanning eraf en lekker slapen maar! Klinkt als lieflijke Sintmuziek in mijn oren.
En die knikkerbaan, die is tot dusver de grote favoriet!

Mijn wallen hebben wallen

Voordat wij kinderen hadden kende ik het woord 'slaapproblemen' alleen van anderen en kon ik me er niks bij voorstellen. Bijna elke nacht mocht ik rekenen op een heerlijke, ongestoorde slaap en werd ik vervolgens uitgerust wakker. Onlangs merkte manlief op dat ik vroeger (voor het kinderen tijdperk) na het opstaan binnen een half uur in mijn auto zat. Gedoucht, gegeten en wel. Waarom het nu ruim drie kwartier moet duren voordat ik beneden ben? En dan moet ik nog eten en vertrekken.

Uiteraard heb ik daarover nagedacht en het antwoord is simpel: omdat ik tegenwoordig zo chronisch moe ben dat alles twee keer zo lang duurt. Mijn wallen zijn structureel en na weer een gebroken nacht zijn ze zo gegroeid dat ik ze zou kunnen zien door mijn onderste wimperharen als ik mijn best doe.

Wonderbaarlijk vond ik het, toen ik tegen het eind van de eerste zwangerschap merkte dat ik lichter begon te slapen. Mooi staaltje van moeder natuur. Na de komst van Timo werd ik inderdaad van ieder zuchtje of kreuntje van ons kleine mannetje wakker. Ik weet dat sommige ouders hun baby maanden of langer op de eigen slaapkamer laten slapen; onze kinderen lagen allebei na 10 dagen al in hun eigen, prachtige babykamer. Wij deden namelijk geen oog meer dicht. Onze zoon was een redelijke doorslaper en alleen wakker bij nachtmerries of ziektes. Dus na de eerste maanden van gebroken nachten vanwege het voeden, keerde ook onze zalige nachtrust weer grotendeels terug.

Toen kwam nummer twee. Niet alleen is zij een lichte slaper, ze slaapt ook niet door. Op kousenvoetjes en fluisterend sluipen wij naar boven als we naar bed willen, poetsen onze tanden geruisloos - de elektrische tandenborstel ligt al 1,5 jaar werkloos in de kast - en kruipen stil als muisjes ons bed in. Anders... wordt ze wakker. Toch gaat het bijna standaard 1 of meer keer per nacht mis. De laatste 20 maanden is in ons huis een ongestoorde nacht een zeldzaamheid. En helaas zijn wij van die mensen die de 8 uur slaap per nacht hard nodig hebben. Het gevolg is dat ik peutertandpasta op mijn eigen tandenborstel doe, de wasverzachter in het bakje van de waspoeder, onze kinderen vergeet vast te maken in hun autostoelen en de vriezer wil opentrekken maar in plaats daarvan de koelkast open doe en keihard mijn hoofd stoot tegen de deur. Om het nog niet te hebben over de schade die mijn hersencellen oplopen bij fundamenteel slaaptekort.

Daarom keken mijn wederhelft en ik reikhalzend uit naar ons jaarlijks weekendje weg. Hoog op de prioriteitenlijst staat dan slapen. Lang slapen, veel slapen maar vooral ononderbroken slapen. De verwachtingen waren hoog gespannen en uiteraard kwam er die eerste nacht niets van terecht. Alsof het lichaam inmiddels is voorgeprogrammeerd op kinderen werden we 's nachts gewoon wakker en was een wekker overbodige luxe; om 7 uur gingen onze luikjes als vanzelf open. De tweede - en tevens laatste - nacht lukte het wel. Ik was werkelijk vergeten hoe ongelofelijk fijn het is om wakker te worden van je EIGEN bioritme en dat was in dit geval 10 uur. Fantastisch!

De eerste nacht thuis na ons weekendje weg was direct een harde confrontatie met de werkelijkheid. Timo lag rond middernacht met hoge koorts bij ons in het grote bed en was zo hard aan het snurken dat we met onze oordoppen in probeerden onze opgebouwde fitheid vast te houden. Kiki had ons gemist en wilde ook 's nachts papa en mama bijtanken. Zo konden we ieder uur ons bed uit en alles was weer heerlijk vertrouwd.

Twee dingen kan ik bedenken om de situatie aan mijn kant te verbeteren. Een interview in de happinez met Rajshree Patel van Art of Living zet me aan tot het eerste. De meditatie- en yoga-oefeningen die ik de afgelopen jaren met meer of mindere regelmaat doe, nieuw leven in blazen. De ervaring heeft geleerd dat ik dan beter en dieper slaap. Rajshree en mijn yogaleraar zeggen het: ademhalen is het belangrijkste in het leven. Bewust zijn van je ademhaling en volledig uitademen zodat je de gifstoffen uitblaast. Ik stof mijn ademhalingsoefeningen af en ga er weer dagelijks mee aan de slag.

Het tweede is een tip die we kregen van een kennis: de mobiele telefoon de slaapkamer uit. De mijne ligt elke avond zowat naast mijn hoofd op te laden. De straling die het apparaat geeft (keer twee want de telefoon van Marcel ligt aan de andere zijde van het bed bij zijn hoofd) kan bijdragen aan een onrustige slaap.

Het effect is positief. Ik slaap beter, dieper en wordt al iets fitter wakker. De onregelmatige nachten zijn er nog steeds. Maar ik slaap sneller in en als ik weer een nachtelijke onderbreking van mijn rust heb gehad val ik gauw weer terug in een heerlijke slaap. Welterusten!