Zo nu en dan dwalen mijn gedachten af naar de Chantal van een aantal jaar terug. Want ik had best een lekker leventje: bijna iedere dag tango dansen, mooie plekken bezoeken, een gezellig huisje en fijne ontmoetingen met vrienden. Het voelde als vrijheid blijheid. En toch, er ontbrak iets. Een speciaal iemand om dit alles mee te kunnen delen. Een maatje, een soulmate; een nieuwe liefde?
Bij het zoeken naar een partner hebben de meesten van ons een lijstje. Onbewust of niet. Waar prins(es) charming aan moet voldoen. En wat 'ie ook vooral niet moet doen. Bovenaan mijn 'nieuw vriendje wensenlijstje' stond met hoofdletters: MOET TANGO DANSEN. Of nou vooruit, moet dansen. Want het kon toch niet anders dan dat ik mijn prins zou ontmoeten binnen de tango community? Daar waar ik iedere minuut die ik maar kon doorbracht? Maar nee. Zo werkt het leven niet. Mijn grote liefde woonde gewoon naast mij, 2 meter bij mijn voordeur vandaan, in hetzelfde appartementenblok. Ik moest het zelf alleen nog even zien. Mijn omgeving deed dat al. Maanden voordat ik het zelf door had. Pas toen ik me van mijn wensenlijstje met bijbehorende vooroordelen ontdeed zag ik het ook. Nou, eigenlijk ik voelde het vooral. En er was geen houden meer aan.
Mijn grote liefde en mijn grote passie bleken niet heel lekker samen te gaan en dus besloot ik mijn geliefde tango op een zijspoor te parkeren, zodat de burenliefde helemaal tot bloei kon komen. Ondanks dat ik me in de tijd erna in andere dansvormen verdiepte, wat tof was, klopte het toch niet helemaal. Ik hield me vast aan een mooie uitspraak van een wijs tangoman die hij me op één van mijn laatste salons toevertrouwde: 'Jij kunt nu de tango verlaten, maar ze zal er altijd voor je zijn. En ze wacht op je tot je weer terug komt.' En zo voelde het ook. Een tijdelijk vaarwel.
Bij het zoeken naar een partner hebben de meesten van ons een lijstje. Onbewust of niet. Waar prins(es) charming aan moet voldoen. En wat 'ie ook vooral niet moet doen. Bovenaan mijn 'nieuw vriendje wensenlijstje' stond met hoofdletters: MOET TANGO DANSEN. Of nou vooruit, moet dansen. Want het kon toch niet anders dan dat ik mijn prins zou ontmoeten binnen de tango community? Daar waar ik iedere minuut die ik maar kon doorbracht? Maar nee. Zo werkt het leven niet. Mijn grote liefde woonde gewoon naast mij, 2 meter bij mijn voordeur vandaan, in hetzelfde appartementenblok. Ik moest het zelf alleen nog even zien. Mijn omgeving deed dat al. Maanden voordat ik het zelf door had. Pas toen ik me van mijn wensenlijstje met bijbehorende vooroordelen ontdeed zag ik het ook. Nou, eigenlijk ik voelde het vooral. En er was geen houden meer aan.
Mijn grote liefde en mijn grote passie bleken niet heel lekker samen te gaan en dus besloot ik mijn geliefde tango op een zijspoor te parkeren, zodat de burenliefde helemaal tot bloei kon komen. Ondanks dat ik me in de tijd erna in andere dansvormen verdiepte, wat tof was, klopte het toch niet helemaal. Ik hield me vast aan een mooie uitspraak van een wijs tangoman die hij me op één van mijn laatste salons toevertrouwde: 'Jij kunt nu de tango verlaten, maar ze zal er altijd voor je zijn. En ze wacht op je tot je weer terug komt.' En zo voelde het ook. Een tijdelijk vaarwel.
Zo'n half jaartje na de geboorte van ons tweede kindje begon het onbedaarlijk te kriebelen. Deze mama met buik die ze zelf ook niet meer herkent als de hare na twee zwangerschappen, wilde de vloer weer op. Maar hoe moest ik dit nou in hemelsnaam voor elkaar krijgen? Met al die gezellige gezins- en sociale uitjes die bijna ieder weekend onze kalender bevolken. Daarbij voelde ik me door de korte nachten nou niet echt in staat om te gaan dansen. Laat staan een hele nacht! Een vriendin van me met slecht slapende kleine kinderen, net als ik, vertelde me toen ik mijn probleem met haar deelde: 'Of ik nou thuis blijf of tango ga dansen, het maakt niet uit. Moe ben ik toch wel en slapen doe ik in beide gevallen niet!' Met die opbeurende gedachte in mijn achterhoofd streepte ik maanden van tevoren een zaterdag door op de kalender: Chantal tango. Ik ging ervoor. Na twee jaar niet dansen.
De terugkeer was heerlijk en op zijn zachtst gezegd ook best confronterend. Een hele nieuwe - jonge! - generatie dansers liep rond in 'mijn' favoriete tangoplek en ik kende... bijna niemand meer. Ineens voelde ik me niet meer zo fijn. Mijn lichaam - die trots twee kinderen heeft gedragen - stak ineens schril af tegen de strakke lijven, blote ruggen en sexy jurkjes die ik alleen nog maar kon zien. Goed. Tijd voor een reality check! Want is dat waar het om gaat Chantal? Om de buitenkant? Ik moest naar binnen keren om mezelf te zien, mijn energie, ik als mens met al mijn kwaliteiten, mooie en minder mooie kanten. Best lastig om ook die minder leuke kanten van jezelf te zien en - als het lukt - te accepteren. Ik kreeg het voor elkaar om echt naar mezelf te kijken en ook naar de anderen. En zo heb ik die avond slechts een paar dansjes gedaan, maar genoot, genoot, genoot. Om 22.00 uur vond ik het goed en ben ik heerlijk voldaan naar huis gegaan. En dat... had ik vijf jaar geleden als 'tangopuber' niet gekund.
Zo goed is het om af en toe naar binnen te keren en voelen/zien wie jij bent. Belangrijk is ook om te kunnen en mogen zijn wie je bent. Van jezelf. En van anderen. Dingen te doen die bij je passen. Maar hoe weet je dat? Ga eens na waar jij energie van krijgt. Waar ga jij van stralen als je erover praat? Misschien zit je in een baan die je energie kost en waar je telkens uitgeput van thuis komt. Past die dan wel echt bij jou? Of heb je altijd al piano willen spelen. Doe het, probeer het uit. Wordt wie je in essentie bent. Want als je doet waar je voor gemaakt bent dan gaat de energie stromen. En dat voel je.
Ik ben moeder en het was mijn diepe wens om een gezin te creëren. Ik zie het als een cadeau dat het gelukt is. Onze kinderen zijn mijn allergrootste schat. Maar ik ben ook Chantal en dansen is mijn manier van uiten en in tango ligt mijn passie. Ik vind het echt een geschenk dat ik nu beide werelden mag beleven. En ben dankbaar dat ik dat alles mag delen met mijn lieve man. Als je bij iemand of ergens helemaal jezelf mag zijn, koester dat dan. Het is goud waard.
Ik ben moeder en het was mijn diepe wens om een gezin te creëren. Ik zie het als een cadeau dat het gelukt is. Onze kinderen zijn mijn allergrootste schat. Maar ik ben ook Chantal en dansen is mijn manier van uiten en in tango ligt mijn passie. Ik vind het echt een geschenk dat ik nu beide werelden mag beleven. En ben dankbaar dat ik dat alles mag delen met mijn lieve man. Als je bij iemand of ergens helemaal jezelf mag zijn, koester dat dan. Het is goud waard.
