Chocoladetaart met noten

Deze heerlijke chocoladetaart met krokante bodem maak je als je eens een keertje uit wilt pakken. Niet om wekelijks te eten! Tip: hij vult goed, kleine punten snijden dus. ;-)

Ingrediënten
Voor het deeg
125 g zachte roomboter in kleine stukjes
125 g kokosbloesemsuiker (zie mijn blog wat het is en waar je het koopt)
250 g biologische bloem
2 eieren gesplitst (eiwit wordt niet gebruikt)

Voor de vulling
150 g walnoten
4 el honing
200 g pure chocolade
100 g boter
250 g slagroom
2 el kokosbloesemsuiker

eventueel voor de afwerking: hazelnoten of walnoten (handvol)
als je de hazelnoten wilt karamelliseren dan heb je nog 100 g suiker en 2 el water nodig.

Extra nodig
lage taartvorm (28 cm doorsnede)
steunvulling (bakparels of gedroogde peulvruchten of gedroogde spliterwten)
bakpapier

Bereiden
Doe de boter en de kokosbloesemsuiker in een kom en meng door elkaar. Meng de bloem erdoor en kneed met koele handen tot een kruimelig deeg. Voeg de dooiers en 1 el ijskoud water toe en kneed snel tot een deeg. Maak een bal en verpak het deeg in huishoudfolie. Leg 1 uur in de koelkast te rusten.

Verwarm de oven voor op 200 graden. Bestuif het werkblad met bloem en rol het deeg uit tot een ronde lap die net iets groter is dan de bakvorm. Het deeg breekt snel, maak het dus niet te dun. Bekleed de ingevette bakvorm met het deeg. Leg een ruim vel bakpapier over het deeg en vul met steunvulling. Bak de taart blind in circa 10 minuten in het midden van de oven. Dan wordt ie lekker krokant. Verwijder de steunvulling en bak nog circa 10 minuten mooi goudbruin. Laat de taartbodem afkoelen op een rooster.

Verlaag de temperatuur van de oven naar 175 graden en rooster de walnoten op de bakplaat in circa 7-9 minuten tot ze net gekleurd zijn. Hak de walnoten grof, doe ze in een kom en meng de honing erdoor. Verdeel dit mengsel over de bodem van de taart. Doe de chocolade met de boter in een kom en laat ze rustig au bain marie smelten. Blijf goed roeren en laat het mengsel afkoelen tot het nog vloeibaar is. Sla de room stijf met de suiker en spatel deze door het afgekoelde chocolademengsel.

Verdeel de crème over de bodem en laat 10 minuten afkoelen.
Laat de taart nog circa 2 uur opstijven in de koelkast.

Zo is de taart al heerlijk. Je kan als je wilt de taart garneren met hazelnoten of walnoten.
In dit geval heb ik de hazelnoten gekaramelliseerd.
Ga als volgt te werk: doe de 100 g suiker en 2 el water in een pan met dikke bodem. Breng op middelhoog vuur aan de kook. Is de suiker helemaal gesmolten, laat op hoog vuur 3 minuten doorkoken zonder roeren! Niet langer want dan verbrand de karamel. Voeg de hazelnoten toe en haal de pan van het vuur. Roer met een houten lepel tot de karamel om de noten hard wordt. Dat duurt ongeveer 15 minuten. Stort de noten op een met bakpapier beklede bakplaat en laat afkoelen.

Blij

Je partner kan het, of je collega of goede vriend(in). Maar geen grotere spiegels in de wereld dan je eigen kinderen. Soms is dat prachtig of heel grappig. Als ik onze dochter zie telefoneren bijvoorbeeld en daarin exact mezelf zie. Compleet met de intonatie van haar woorden en haar bewegingen. Ze gaat zelfs tegen een muur aan hangen en slaat haar ene been voor het andere. Precies zoals ik dat doe. Toch is spiegelen niet altijd even leuk. Ook je minder gezellige gedrag krijg je dubbel en dwars terug. Auw, dat doet zeer.

Onze kinderen luisteren niet altijd. Dat hoort erbij, ze zijn de eigen wil aan het ontdekken en stribbelen geregeld tegen. Ieder gezin kent zijn regels en zo ook het onze. Bij ons thuis slaan, schoppen, bijten en gooien we niet. Als we aan tafel zitten blijven we ook zitten en ligt er geen speelgoed naast het bord. En kleine zusjes duwen we niet om. Dat zijn er een paar. Vrij normale regels vinden wij. Als ze niet luisteren blijven we rustig, tellen tot 3, zetten we ze voor een time-out op de gang, geven we hen de kans om toch uit zichzelf 'sorry' te zeggen of terug aan tafel te komen. .... Dat is de theorie. De praktijk is weerbarstiger en ineens slaan je stoppen door. Omdat je zelf moe bent. Of gewoon omdat het genoeg geweest. Je schiet uit je slof. Het kan zomaar zijn dat je kind jouw gedrag spiegelt en precies hetzelfde doet. Jouw schattige mini-me koppelt haarfijn terug wie je bent. In mijn geval iemand die 8 uur slaap per nacht nodig heeft. Voor je het weet beland je in een strijd met je kind en is het lastig het tij te keren. Je kán op die momenten bedenken dat het prachtig is dat je kind zich van zijn meest pure kant laat zien. Een compliment voor jezelf. Want je volle emotie tonen doe je alleen maar als je je 100% veilig voelt. Da's een mooie opsteker; met die veilige hechting zit het wel goed!

Maar toch, die strijd is helemaal niet fijn. Wil je niet. Het is me gebeurd dat ik tegen mijn zoon stond te schreeuwen dat hij zijn schoenen en jas aan moest doen. Omdat we eerst ruim op tijd waren en ik het al honderd keer aardig gezegd had en omdat we nu veeeel te laat waren en niet op tijd op school zouden zijn. Uiteraard was het effect averechts. Hij liet zich dramatisch brullend op de grond vallen. Ineens was hij niet capabel meer zijn eigen schoenen aan te doen en gooide in alle onhandigheid ook nog zijn beker met appelsap om. Over ons witte wollen kleed. (Tip voor alle aanstaande ouders: niet doen. Een wit kleed kopen. Geldt eigenlijk voor al je stoffen meubilair. Geen wit.) Had ik de situatie aangepakt met een geinig spelletje of met een grappige opmerking dan was bij mij de haast gedaald, de rust teruggekeerd en had hij zonder pardon zijn schoenen en jas aangetrokken. Met een lach op zijn gezicht en een liefdevolle knuffel van mij. Heel zen. En daarom - als ik 10 minuten later zwoegend op de fiets zit met flinke tegenwind en mokkend kind achterop - ga ik bij mezelf na waarom ik me eigenlijk zo druk maak over dat op tijd komen. Een keer te laat is helemaal niet zo erg.


Jongens brullen als ze iets niet willen. Met de komst van Kiki weten we ook wat meisjes doen om hun weerstand duidelijk te maken. Ze gillen. In ons gezin staat dit fenomeen bekend als 'de sirene van Kiki'. Als die afgaat houden wij collectief de handen voor onze oren. Zijn we in een publieke ruimte, dan sterft het geroezemoes om ons heen uit en draaien alle hoofden om naar ons. Uit totale onhandigheid lachen wij dan schaapachtig naar elkaar en doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Mja, ze wil haar slab niet om. En nee, dat is niet handig als je ijs gaat eten. In zo'n geval is het slim om je opvoedkundige wil eens los te laten. En toe te geven aan dat wat je kind wil. "Prima schat, klieder er maar lekker op los. Daar hebben we de wasmachine voor". Werkt goed en het levert bovendien prachtige foto's op.

Zit je niet lekker in je vel dan zal je merken dat je kinderen al snel niet meer willen meewerken. Ze voelen jouw stemming aan en... spiegelen. Niet lekker in je vel zitten begint bij jezelf. Vaak zie ik mensen alles buiten zichzelf aanwijzen als oorzaak. Het ligt aan de baan, de werkgever, het huis, de relatie of de vriendenkring. De gedachte is: "Als ik daar iets aan verander, dan wordt het beter en voel ik me beter." Iets aan je omgeving veranderen kan - en even brengt het de verlichting en zelfs het gelukkige gevoel waarnaar je zocht. Alleen, het houdt niet aan. Want daar zit het 'm niet. Het gras aan de overkant is altijd groener. Hoe is het met jouw gras? Zit je zelf niet lekker in je vel, kijk dan eens eerlijk naar jezelf. Keer naar binnen en voel. Wat zit je dwars? Wat kost energie? Het kan iets kleins zijn. Of iets groots. Als je daarmee aan de slag gaat zal je zien dat je meer rust krijgt. Gelukkiger wordt. Je ontdekt wellicht dat je huis eigenlijk best fijn is. Of je partner een geweldig mens. En misschien neem je dan alsnog afscheid van iets. Prima. Maar dan doe je dat omdat het niet (meer) bij je past. Vanuit een eigen wens, vanuit jou. 

Met de komst van onze kinderen heb ik al heel veel geleerd over mezelf. In veel spiegeltjes gekeken en er wat mee gedaan. Het maakt mij een completer mens. En daar wordt ik dan weer heel blij van.

Goedgevulde appeltaart

Het bakken van deze taart was de aanleiding voor het starten van mijn blog. Daarom mag dit recept zeker niet ontbreken. Een simpele appeltaart misschien, maar gewoon heel erg lekker!

Ingrediënten

Voor het deeg
300 g biologische bloem
100 g kokosbloesemsuiker (of oerzoet)
1/2 theelepel zout
200 g koude roomboter (en gebruik een klein beetje om de vorm in te vetten)
1 ei
2 eetlepels ijskoud water

Voor de vulling
1200 g zoetzure appels (goudrenetten of santana of elstar. Of alles door elkaar, ook erg lekker!)
75 ml ahornsiroop
2 theelepels gemalen kaneel
100 g gewelde rozijnen
100 g paneermeel
1 ei (om te bestrijken)

Extra nodig
Springvorm circa 26 cm doorsnede

Bereiden
Zeef de bloem boven een kom en voeg de suiker en het zout toe. Snijd de boter in blokjes en voeg ze toe aan de bloem. Voeg het ei en het water toe en kneed met koude handen het deeg. Verpak het deeg in huishoudfolie en laat het minimaal 30 min. in de koelkast rusten. Langer mag!

Verwarm de oven voor op 180 graden. Schil de appels, snijd ze in dunne stukjes en verwijder de klokhuizen. Meng de appelstukjes met de ahornsiroop, kaneel en de goed uitgelekte gewelde rozijnen.

Haal het deeg uit de koelkast, kneed het los en rol 2/3 van het deeg uit tot een ronde lap. Laat het deeg niet te warm worden, want dan breekt het te snel. Bekleed de bodem en de rand van de ingevette springvorm met het deeg. Strooi eerst paneermeel over de deegbodem en verdeel dan de appelvulling erover. Druk de appelvulling goed aan.

Rol de rest van het deeg uit tot een dunne lap. Snijd lange repen van circa 1 cm breed en leg ze kruislings op de taart. Klop het ei los en bestrijk de bovenkant van de taart ermee.

Bak de taart in de oven in circa 1 uur goudbruin en gaar. Laat de taart in de vorm afkoelen. Niet helemaal, want niet is zo lekker dan warme appeltaart! Ook heerlijk met geklopte slagroom - kan je ook maken met kokosbloesemsuiker!

Mocht je willen weten wat kokosbloesemsuiker is en waar je het koopt, kijk dan even op deze blog.

Best gezonde kruidkoek met noten

Deze kruidkoek is erg lekker en helemaal niet zo ongezond. Je draait 'm zo in elkaar en smullen maar. Met dank aan mijn lieve vriendin Anne-Sophie voor het recept!

Ingrediënten
150 gram kokosbloesemsuiker (of oerzoet of rietsuiker)
100 gram havermout
150 gram speltbloem
1 el koekkruiden
250 gram rozijnen
250 gram walnoten
2 tl wijnsteen bakpoeder
1 ei
2 dl amandelmelk of karnemelk
sesamzaad (voor bovenop)
beetje boter om de vorm in te vetten

Extra nodig
Bakvorm van circa 26 cm doorsnede
Grote kom of schaal

Bereiden
Verwarm de oven voor op 100 graden.

Voeg alle droge delen bij elkaar in een grote kom of schaal en roer ze door elkaar. Mix het ei en de melk door het mengsel. Beboter de bakvorm en doe het mengsel in de vorm. Aandrukken met de bolle kant van een lepel. Sesamzaad erover strooien.

Bak de taart in 20 minuten op 100 graden. Zet daarna de oven op 150 graden en bak de koek in nog ongeveer 1 uur af.

Nou, wat zei ik? Makkelijk toch?
Eet smakelijk!

En ik heb ja gezegd

Nadat ik durfde toe te geven dat ik mijn buurman toch wel meer dan leuk vond, gebeurde het op een mooie avond in oktober. Onze eerste kus. In onze prille relatie spraken we twee dingen al snel uit. We wilden graag kinderen en trouwen. Ooit. Als het ons gegund zou zijn. De volgorde lieten we ongedefinieerd.

Na een paar jaartjes met twee waren we toch ineens snel met drie en toen ook best wel weer snel met vier. Een prachtig gezinnetje. Het aanzoek was nog niet langs gekomen, en stiekem begon het me toch wel een beetje dwars te zitten. We zouden toch? Hadden we toch afgesproken? Het steenvaste antwoord van mijn lief: heb geduld. Het gaat een keer gebeuren. Echt. Deze zomer nog tijdens onze o zo romantische vakantie aan zee heb ik het nog eens gepolst. Of hij écht van plan was me een keer te vragen. Een heel robuust 'ja' volgde. Ik was gerustgesteld.

De drukke periode van kerst brak aan. In de familie kennen we een traditie van klein vermaak tussen de kerstgangen door. Mijn lief heeft al eens een mooie compilatie gemaakt van oude geluidloze 8mm filmpjes, die hij had laten digitaliseren. Zo leuk om terug te gaan in de tijd... Kortom, het was een geweldig succes. Dit jaar ging hij dat weer doen. Heel druk was hij ermee. Een boel stress kwam erbij kijken. Ik sloeg het gade en liet hem begaan. Het is ook veel werk. En belangrijk voor hem.

Eerste kerstdag. Onze dochter sliep langer dan normaal - zal je altijd zien - maar uiteindelijk zaten we gezellig aan de borrel. Heel ontspannen. Ik wel. Hij niet. Alles voor het filmpje was meegesleept: laptop, beamer, luidspreker. Met de koffie nog maar net achter de kiezen en het eerste wijntje voor onze neuzen kondigde manlief aan dat hij het filmpje ging opstarten. Installatie opgebouwd en iedereen er omheen gemobiliseerd. De amuses moesten maar even wachten!

Prachtig was het, om op mooie muziek die oude beelden weer te zien. Marcel was ik inmiddels al een tijdje kwijt. Ging alles goed met hem? Ik begon me lichtelijk zorgen te maken. Was het hem teveel geworden? 'Nee hoor, niks aan de hand' verzekerde mijn zwager me, die al sinds het begin van het filmpje alles aan het vastleggen was met onze videocamera.

Toen waren de oude filmpjes afgelopen. En kwam mijn lief in beeld. Met een heel verhaal over hoe we elkaar ontmoet hadden en onze eerste kus. En alles wat daarop gevolgd was. Mijn zwager had de camera inmiddels niet meer op de familie gericht maar ingezoomd op mij. Continue. Vanaf de eerste seconde begreep ik dat ik naar mijn eigen huwelijksaanzoek zat te kijken. Wel twintig minuten duurde het filmpje en kwamen naast mijn schat ook onze halve vriendenkring en familie voorbij, die allemaal getuigden dat wij toch echt wel voor elkaar bestemd zijn. Voor mij voelde die twintig minuten aan als een uur en mijn hart zat zo ongeveer in mijn keel. Ooooh... het ging gewoon gebeuren!

Toen het dan bijna zover moest zijn (het kon toch echt niet veel langer meer duren?) stapten als verrassing mijn moeder en haar vriend de kamer binnen. Geweldig. Op instructie van de master van de film moest daarna iedereen in een haag gaan staan, met aan het einde ikzelf met onze lieve kindjes naast me. Toen ging de deur open, de muziek waarop we die eerste kus hebben uitgewisseld speelde en daar stond hij dan. Mijn man (oh nee, vriend). In smoking met zeer hoog 007-gehalte. Wauw, hij zag er fantastisch uit. Vanaf dat moment was het verspilde moeite om mijn knikkende knieën in bedwang te houden en liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik geloof niet dat ik eerder mijn hart zo snel heb voelen kloppen. Hij liep naar me toe, knielde, kon er nog net wat woorden uitpersen en vroeg me toen ten huwelijk. Met de hele familie in tranen erbij.

Ik heb ja gezegd.