Kerstboom versieren

Ja! Bijna is het zover. Na alle Sinterklaasdrukte vind ik de kerstsfeer een weldadige afwisseling. Het is zo kneuterig gezellig; overal lampjes in bomen en struiken en stralende kerststerren achter menig raam. Ze verlichten de toch wel heel donkere dagen. Nou laat ik zelf geen moment onbenut om kaarsjes aan te steken - in alle seizoenen vind ik wel een aanleiding en de waxinekaarsjes zijn niet aan te slepen - toch heeft kerst iets extra's. Iets betoverends en ik hou ervan. Ondanks alle drukte van het boodschappen doen, kerstkleren uitzoeken en inplannen wie wanneer wat kookt voor het kerstmaal. Ik geniet van de sfeervolle kerstboom in de woonkamer, de takken met rode besjes die de eettafel opfleuren en iedereen in feestelijke kleren aan de fraai gedekte tafel. Het heeft gewoon iets.

Niet dat ik altijd zo kerstgezind ben geweest. Er waren zelfs tijden dat ik kerstmis onder 'verplichte nummers' schaarde. Maar met de komst van de kinderen is het traditiegevoel weer in me gekropen. Ik geloof dat ik de hartverwarmende kerstsfeer aardig op onze kinderen heb overgebracht. Kiki is nog te klein, maar Timo kan zich vorig jaar kerst nog heel goed herinneren. Sterker nog, afgelopen zomer vroeg hij al hoe lang het nog duurde voor het weer kerst was. "Eh, nou nog eh 180 nachtjes slapen. Dat is nog heeeel lang." Zijn beteuterde toetje kijkt me aan, want 180 dagen kan zijn kleine koppie nog niet bevatten. "Ga maar weer lekker zwemmen schatje."

De koorts loopt gestaag op als de bladeren beginnen te vallen. Bijna wekelijks krijg ik de vraag "Mam, wanneer zetten we de kerstboom nou? Als Sinterklaas weer naar Spanje is lieverd." En dan arriveert de dag dat de Goedheiligman met zijn gevolg per boot vertrekt. En direct daarop volgt het weekend. Wat mij betreft bekomen we even van de drukte en genieten we van een weekend helemaal niks. Rond het middaguur op vrijdag 6 december kom ik bezorgd af op het alarmerende "MAMAAAAA! Kom snel! Kijk!" van mijn zoon. En ja hoor, bij de overburen staat hij voor het raam te pronken: een kerstboom met alles erop en eraan. Timo springt dol enthousiast op en neer op de bank, want het is zover! Ik slik en vraag me stilletjes af hoe ik de boom dit weekend buiten de deur weet te houden.

Dat weekend lukt. Maar tegen maandag begin ik het toch wel zielig te vinden. 's Ochtends gaan we overstag. Zo vastbesloten als we waren om dit jaar een echte boom te zetten, compleet met zalige dennengeur, zwichten we voor de pruillip van onze zoon. De nep-boom komt van stal, of in ons geval uit de garage. Dat is lekker snel en makkelijk. De teleurstelling die ik bij mezelf bespeur redeneer ik weg met, ach wel zo duurzaam deze boom. Ik heb 'm namelijk al 18 jaar ofzo. De takken prikken niet en ik heb geen last van jeukende uitslag op mijn handen. En zo houden we ook al die spinnetjes, torretjes en luizen buiten de deur die op een echte boom wonen en gezellig mee-verhuizen je woonkamer in. Door de warmte ontpopt alles wat in diepe winterslaap was en kruipt twee maanden later lekker door je huis. Nee, het is prima zo!

Natuurlijk heb ik het beeld in mijn hoofd van het versieren van de kerstboom door het hele gezin, onder het genot van een kopje chocolademelk en kerstliedjes zachtjes spelend op de achtergrond. Vorig jaar liep dat jammerlijk mis met een Timo die driftig mee probeerde te helpen, wat niet vlekkeloos ging en uitmondde in nauwelijks nog 1 kerstbal die heel was en een woest huilende peuter. Daar heb ik van geleerd! Die ochtend werk ik me een slag in de rondte en zie daar. Voordat ik Timo met Kiki van school ga halen staat de boom in elkaar met brandende lichtjes en al. Ik heb zelfs een selectie gemaakt van 'kidsproof' kerstversiering en die keurig klaargelegd zodat ze direct kunnen starten met versieren. Rest mij alleen nog maar de chocolademelk warm te maken en glimlachend toe te kijken.

Timo straalt van oor tot oor bij het zien van de boom die daar zo plotseling staat. Jassen en schoenen zijn nog nooit zo snel uitgegaan en samen storten mijn schatjes zich op de versieringen. Ondanks mijn grondige en goed doordachte voorbereidingen vliegen ze elkaar na 5 minuten al in de haren. Kiki hangt vijf dingen aan 1 takje, wat volgens Timo echt niet kan. Hij ritst alles eraf (lang leve de nep-boom, anders zaten er nu al geen naalden meer aan) en Kiki probeert de boel nijdig te herstellen. Dan willen ze dezelfde bal (plastic uiteraard) ophangen en zo nog wat gezellige onenigheden. Dat gaat mis! De chocomelk laat ik koud in de keuken staan en ik leid Kiki af door haar op het kerststalletje met houten figuurtjes te wijzen. Dik tevreden begint ze te spelen met Jozef en de herders. Zo, heb ik dat even goed geregeld! Hij versiert de boom en zij speelt met het kerstverhaal. Vrede in de woonkamer.

Tot Timo in de gaten krijgt dat zijn zusje iets nieuws heeft ontdekt en ook met de kerststal wil spelen.... Er breekt een ware oorlog uit om de kameel en de drie wijzen. Binnen een seconde vliegen Maria en het kindje Jezus met kribbe en al langs mijn neus voorbij. Einde gezellig kerstboom versieren. Timo zet ik in de gang waar hij keihard gaat zitten huilen. Kiki zet ik in de stoel naast de piano om te voorkomen dat de hele stal met inhoud door de woonkamer vliegt. Zelf steek ik even mijn hoofd naar buiten om diepe teugen frisse lucht in te ademen. Goed. De ruziemakers zet ik bij elkaar en ik ga het gesprek met ze aan. Ik leg zo rustig mogelijk uit dat de boom en de kerststal van ons allemaal zijn. Het egocentrische gedoe van die twee ben ik zo beu, hoewel ik weet dat ze midden in die fase zitten. Jammer dan! Alle "maar Kiki pakte het van mij af" en "maar aan de Winnie de Poeh bal mag ze echt niet komen" smoor ik direct in de kiem. Nee. In dit huis delen we en doen we dingen samen. En nu gaan we gezellig de kerstboom verder versieren. Grrrrr.

Inmiddels staat onze boom prachtig te stralen. De takken zijn voorzien van een bonte verzameling houten figuurtjes (uit mijn eigen kindertijd), zelfgemaakte sterren, houten kralen in 80 kleuren, poppetjes, sneeuwmannen en rendieren. Het maakt niet uit. Iedere stylist zou ervan gruwelen, maar de kinderen vinden 'm prachtig en ik ook. Trots wordt iedere gast die onze woonkamer binnenstapt mee naar de boom gesleept door onze kinderen, om hem uitgebreid te bewonderen. En Timo verklaart iedere dag wel een keer: "Mama, ik vind dat wij het aller gezelligste kersthuis hebben!"
En zo is het.