Bourgondiër versus fijnproever

Zoals bij iedereen verschillen ook onze kinderen van elkaar. Toch verbaas ik me dagelijks over de tegenpolen die wij hebben gemaakt. Neem nou het eten. Eten is belangrijk in ons gezin. Samen eten, gezond eten, nieuwe dingen proberen en iedereen eet wat de pot schaft. Onze oudste konden we nagenoeg alles voorschotelen en het ging erin. Natuurlijk kende hij periodes van opstand - dat hoort erbij - maar dat kwam altijd weer goed.

Timo 1 jaar 

Dan onze dochter. Sinds de introductie van vast voedsel voeren we op gezette tijden strijd met onze kleine kabouter. Verzin het en we hebben het geprobeerd om het eten in haar mondje te krijgen en vooral ook te houden. De toetjes, papflessen of fruitreepjes zijn het probleem niet. Inmiddels is ze 20 maanden oud en hebben wij besloten dat ze zoals iedereen, haar boterhammen, fruit en avondeten opeet. Het is tijd voor actie.

Kiki bijna 1 jaar

Het ritueel. Met veel gezelligheid kondigen we de gedekte tafel aan. Uit volle borst roept het hele gezin: 'Aaaaaaan taaaaaafel! We gaan eeeeeeten!' Opgewekt beklimmen onze kinderen hun stoelen. Kiki bekijkt eerst minutieus wat op haar bord ligt. Komt het haar niet bekend voor, dan likt ze er eens aan en stopt het dan meestal in haar mond. Toegegeven, ze probeert het wel! In spanning kijken wij toe. Blijft het erin? Want als het haar niet bevalt laat ze het direct weer uit haar mond vallen. Met haar kleine neusje opgetrokken, nog rillend van de nare smaaksensatie schuift ze haar bord ferm van zich af gevolgd door een niet te misverstaan 'nee'. En dat blijft het dan ook. Wat wij ook verzinnen. Mmm, vastberaden hè? Ha! Dat heb je van ons!

Hoe ging het ook alweer? Oh ja. Als een team elkaar steunen en consequent blijven. Was dat niet het voornaamste? Vanaf nu blijft onze kleine meid aan tafel zitten tot haar bordje leeg is. Nou, dat hebben we geweten. Want al is ze nog klein, het verzet is groots en luidkeels. De eerste avond zitten we om 17.15 uur aan tafel voor het avondeten. Een tijdstip waarvan ik lang, heel lang heb gevonden dat het ronduit belachelijk was om al te gaan eten. Tja. Het hele register trekken we open. Gezellig het eten naar binnen krijgen, naar binnen praten, boos worden, sancties opleggen - 'Dan geen toetje voor Kiki', negeren, smeken. Kiki doet er uiteindelijk 3 (!) uur over om haar zes mini hapjes pasta naar binnen te werken.

Daarna gaat het - met de eerste dag als 0-meting - steeds een beetje beter. De rondetijden zijn 1,5 en 1 uur voor ontbijt en lunch en 2 uur voor het avondeten. Wel vragen wij ons inmiddels af hoe we dit gaan volhouden als we op onze vaste sportavond op tijd de deur uit willen zijn. Om maar eens iets te noemen. We houden nog even vol en beslissen dan; het is tijd voor plan B. Onze prinses gaat eten met de kookwekker. Een half uur per maaltijd krijgt ze. Alles wat nog op haar bord ligt zodra de wekker gaat, zal in elk geval niet meer in haar buikje terechtkomen. De eerste keer dat de kookwekker op tafel staat vraagt Timo zich ongerust af of die ook voor hem geldt. Kiki lijkt het allemaal erg grappig te vinden. Tot we haar onaangeroerde bord rigoureus bij haar weghalen na een half uur. Tijd om! Ze krijgt vanzelf wel een keer honger en gaat dan eten. Hopelijk. Kinderen kunnen een week zonder eten houden we onszelf voor. Toch?

Uiteraard realiseren we ons maar al te goed dat een leeg buikje ons slapeloze nachten gaat bezorgen. Diezelfde nacht is het om 1 uur raak. Als ik slaapdronken haar kamertje binnen kom zit ons engeltje met verwarde blonde haartjes rechtop in bed, met in haar armen haar beren en speentjes. Zodra ik boven haar bedje hang meldt ze: 'Mama. Kiki (f)les.' Geen speld tussen te krijgen. Op de meest vastberaden toon die ik op dit tijdstip op kan brengen zeg ik: 'Nee, schat zo werkt het niet. Eten doen we aan tafel.' En ik keer weer terug naar mijn koud geworden bed. Zwaar verontwaardigd laat ik haar achter. Uiteraard gaat ze huilen, wat soepeltjes overgaat in krijsen en daarna uitmondt in echt keihard gillen. Je weet hoe hard geluiden klinken in de nacht? Ik weet zeker dat de hele straat kan meegenieten van deze uitbarsting. Consequent blijven!

Inmiddels zijn we een week verder. We hebben al heel wat bereikt. De wekker blijft steeds vaker liggen op zijn plekje in de keukenlade. Er is weer gezelligheid en we gaan met goed gevulde buiken van tafel. Allemaal.