Nadat ik durfde toe te geven dat ik mijn buurman toch wel meer dan leuk vond, gebeurde het op een mooie avond in oktober. Onze eerste kus. In onze prille relatie spraken we twee dingen al snel uit. We wilden graag kinderen en trouwen. Ooit. Als het ons gegund zou zijn. De volgorde lieten we ongedefinieerd.
Na een paar jaartjes met twee waren we toch ineens snel met drie en toen ook best wel weer snel met vier. Een prachtig gezinnetje. Het aanzoek was nog niet langs gekomen, en stiekem begon het me toch wel een beetje dwars te zitten. We zouden toch? Hadden we toch afgesproken? Het steenvaste antwoord van mijn lief: heb geduld. Het gaat een keer gebeuren. Echt. Deze zomer nog tijdens onze o zo romantische vakantie aan zee heb ik het nog eens gepolst. Of hij écht van plan was me een keer te vragen. Een heel robuust 'ja' volgde. Ik was gerustgesteld.
De drukke periode van kerst brak aan. In de familie kennen we een traditie van klein vermaak tussen de kerstgangen door. Mijn lief heeft al eens een mooie compilatie gemaakt van oude geluidloze 8mm filmpjes, die hij had laten digitaliseren. Zo leuk om terug te gaan in de tijd... Kortom, het was een geweldig succes. Dit jaar ging hij dat weer doen. Heel druk was hij ermee. Een boel stress kwam erbij kijken. Ik sloeg het gade en liet hem begaan. Het is ook veel werk. En belangrijk voor hem.
Eerste kerstdag. Onze dochter sliep langer dan normaal - zal je altijd zien - maar uiteindelijk zaten we gezellig aan de borrel. Heel ontspannen. Ik wel. Hij niet. Alles voor het filmpje was meegesleept: laptop, beamer, luidspreker. Met de koffie nog maar net achter de kiezen en het eerste wijntje voor onze neuzen kondigde manlief aan dat hij het filmpje ging opstarten. Installatie opgebouwd en iedereen er omheen gemobiliseerd. De amuses moesten maar even wachten!
Prachtig was het, om op mooie muziek die oude beelden weer te zien. Marcel was ik inmiddels al een tijdje kwijt. Ging alles goed met hem? Ik begon me lichtelijk zorgen te maken. Was het hem teveel geworden? 'Nee hoor, niks aan de hand' verzekerde mijn zwager me, die al sinds het begin van het filmpje alles aan het vastleggen was met onze videocamera.
Toen waren de oude filmpjes afgelopen. En kwam mijn lief in beeld. Met een heel verhaal over hoe we elkaar ontmoet hadden en onze eerste kus. En alles wat daarop gevolgd was. Mijn zwager had de camera inmiddels niet meer op de familie gericht maar ingezoomd op mij. Continue. Vanaf de eerste seconde begreep ik dat ik naar mijn eigen huwelijksaanzoek zat te kijken. Wel twintig minuten duurde het filmpje en kwamen naast mijn schat ook onze halve vriendenkring en familie voorbij, die allemaal getuigden dat wij toch echt wel voor elkaar bestemd zijn. Voor mij voelde die twintig minuten aan als een uur en mijn hart zat zo ongeveer in mijn keel. Ooooh... het ging gewoon gebeuren!
Toen het dan bijna zover moest zijn (het kon toch echt niet veel langer meer duren?) stapten als verrassing mijn moeder en haar vriend de kamer binnen. Geweldig. Op instructie van de master van de film moest daarna iedereen in een haag gaan staan, met aan het einde ikzelf met onze lieve kindjes naast me. Toen ging de deur open, de muziek waarop we die eerste kus hebben uitgewisseld speelde en daar stond hij dan. Mijn man (oh nee, vriend). In smoking met zeer hoog 007-gehalte. Wauw, hij zag er fantastisch uit. Vanaf dat moment was het verspilde moeite om mijn knikkende knieën in bedwang te houden en liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik geloof niet dat ik eerder mijn hart zo snel heb voelen kloppen. Hij liep naar me toe, knielde, kon er nog net wat woorden uitpersen en vroeg me toen ten huwelijk. Met de hele familie in tranen erbij.
Ik heb ja gezegd.
Na een paar jaartjes met twee waren we toch ineens snel met drie en toen ook best wel weer snel met vier. Een prachtig gezinnetje. Het aanzoek was nog niet langs gekomen, en stiekem begon het me toch wel een beetje dwars te zitten. We zouden toch? Hadden we toch afgesproken? Het steenvaste antwoord van mijn lief: heb geduld. Het gaat een keer gebeuren. Echt. Deze zomer nog tijdens onze o zo romantische vakantie aan zee heb ik het nog eens gepolst. Of hij écht van plan was me een keer te vragen. Een heel robuust 'ja' volgde. Ik was gerustgesteld.
De drukke periode van kerst brak aan. In de familie kennen we een traditie van klein vermaak tussen de kerstgangen door. Mijn lief heeft al eens een mooie compilatie gemaakt van oude geluidloze 8mm filmpjes, die hij had laten digitaliseren. Zo leuk om terug te gaan in de tijd... Kortom, het was een geweldig succes. Dit jaar ging hij dat weer doen. Heel druk was hij ermee. Een boel stress kwam erbij kijken. Ik sloeg het gade en liet hem begaan. Het is ook veel werk. En belangrijk voor hem.
Eerste kerstdag. Onze dochter sliep langer dan normaal - zal je altijd zien - maar uiteindelijk zaten we gezellig aan de borrel. Heel ontspannen. Ik wel. Hij niet. Alles voor het filmpje was meegesleept: laptop, beamer, luidspreker. Met de koffie nog maar net achter de kiezen en het eerste wijntje voor onze neuzen kondigde manlief aan dat hij het filmpje ging opstarten. Installatie opgebouwd en iedereen er omheen gemobiliseerd. De amuses moesten maar even wachten!
Prachtig was het, om op mooie muziek die oude beelden weer te zien. Marcel was ik inmiddels al een tijdje kwijt. Ging alles goed met hem? Ik begon me lichtelijk zorgen te maken. Was het hem teveel geworden? 'Nee hoor, niks aan de hand' verzekerde mijn zwager me, die al sinds het begin van het filmpje alles aan het vastleggen was met onze videocamera.
Toen waren de oude filmpjes afgelopen. En kwam mijn lief in beeld. Met een heel verhaal over hoe we elkaar ontmoet hadden en onze eerste kus. En alles wat daarop gevolgd was. Mijn zwager had de camera inmiddels niet meer op de familie gericht maar ingezoomd op mij. Continue. Vanaf de eerste seconde begreep ik dat ik naar mijn eigen huwelijksaanzoek zat te kijken. Wel twintig minuten duurde het filmpje en kwamen naast mijn schat ook onze halve vriendenkring en familie voorbij, die allemaal getuigden dat wij toch echt wel voor elkaar bestemd zijn. Voor mij voelde die twintig minuten aan als een uur en mijn hart zat zo ongeveer in mijn keel. Ooooh... het ging gewoon gebeuren!
Toen het dan bijna zover moest zijn (het kon toch echt niet veel langer meer duren?) stapten als verrassing mijn moeder en haar vriend de kamer binnen. Geweldig. Op instructie van de master van de film moest daarna iedereen in een haag gaan staan, met aan het einde ikzelf met onze lieve kindjes naast me. Toen ging de deur open, de muziek waarop we die eerste kus hebben uitgewisseld speelde en daar stond hij dan. Mijn man (oh nee, vriend). In smoking met zeer hoog 007-gehalte. Wauw, hij zag er fantastisch uit. Vanaf dat moment was het verspilde moeite om mijn knikkende knieën in bedwang te houden en liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik geloof niet dat ik eerder mijn hart zo snel heb voelen kloppen. Hij liep naar me toe, knielde, kon er nog net wat woorden uitpersen en vroeg me toen ten huwelijk. Met de hele familie in tranen erbij.
Ik heb ja gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten