zondag 20 mei 2018

Een suikervij leven

Al heel lang weet ik het. Want 27 jaar geleden werd het me opnieuw gezegd. Toen ging ik als tiener weer op het (in mijn ogen) ultra-strenge dieet, waar geen suiker eten onderdeel van uitmaakte om mijn jeugdreuma te beteugelen. En met succes.. want de reumaklachten verdwenen en ik kon mijn lichaam weer gaan gebruiken in plaats van half deelnemen aan het leven.



In 2012 kregen wij onze dochter. Een prachtig meisje dat, hoe jong ze ook was, niet echt goed at en dronk. Al die jaren tot nu toe niet. 'Hoe krijgen we het eten er vandaag weer in?' was een bijna dagelijks terugkerend thema. Twee jaar geleden begon ik me er meer zorgen over te maken. Ik vond haar klein (maar ja, de familie van mijn man is ook niet groot), ik vond haar niet fit (ach, dat zijn kleine kinderen allemaal wel eens), haar weerstand was laag (is ze nou alweer ziek?) en ik haalde haar meer dan eens dood-moe op uit de kleuterklas. Turnen in combinatie met zwemles in 1 week waren geen optie (nou ja, het is ook wel veel hè?).

Mijn gevoel volgen
Tot 2 maanden geleden. Er klópte gewoon iets niet. Ik wist niet wát, maar íets. Toen ze ook nog op buik en benen (water)wratten kreeg, werd het me ineens zo duidelijk en ik was klaar met al die 'doekjes erover'. Waar ik voor sta voor mezelf, ging ik doen maar nu voor mijn dochter; naar mijn gevoel en intuïtie luisteren. Ik heb een afspraak gemaakt met een bioresonantie therapeut en binnen no-time was het helder. Een zeer omvangrijke candida infectie sprong eruit (met nog wat andere zaken). Het advies luidde direct: géén suiker meer. En ook geen suikervervangers. Lees hier meer over candida.

Kinderen zijn de grootste spiegels

'Daar gaan we weer' dacht ik meteen. En ook 'dit heb ik eerder meegemaakt'. En ja, ik viel meteen terug op mijn eigen basis, wat heel handig was. Maar daarmee kwam ook nog niet verwerkte pijn weer boven. Mijn dochter spiegelt mij al haar hele leven en dit was er weer zo één. (lees ook mijn blog 'Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden'). Want wat had ik het heftig gevonden destijds. Ik ervoer weer die oude naarheid, projecteerde het op mijn dochter en liet me in de slachtoffer-rol glijden. Het duurde me even om dat allemaal in te zien en los te laten. Mijn dochter gaat op haar eigen manier om met het 'anders zijn' en 'niet mogen' en 'niet erbij horen' dan ik. Zij ís mij niet, al hebben we wel allebei een heel gevoelig lichaam. Maar de tijd is anders. Er is meer mogelijk. Ik heb mijn 'demonen' aan te kijken en zij de hare.

Van suiker snoepen naar suikervrij 
Meteen na de diagnose hebben we ons eetpatroon aangepast, wat niet meeviel. In de supermarkt konden we zo ongeveer nog 10% van alle producten kopen, want werkelijk óveral zit suiker of een vervanger in. Als je denkt suikervrij te eten door snoep en koekjes te laten (ok, is een goede start..), dan kom je erachter dat in veel meer dingen suiker zit. Denk aan vlees(waren), tomatensaus, brood, ontbijtgranen, pindakaas, mayonaise, appelsap, yoghurt... de meest alledaagse dingen die niet eens snoep of koekjes zijn. In basis komt het neer op vooral veel verse producten eten, je spullen in de natuurwinkel kopen en heel veel zelf maken, zodat je weet wat erin zit. Zo puur mogelijk dus.

Geen buikpijn meer
Suikervrij eten kost tijd en geld. Onze boodschappen zijn bijna 3 x zo duur geworden. Mijn man en ik staan 2 x zo lang in de keuken. Dat is niet altijd leuk en vermoeiend. En onze bankrekening vind het ook minder grappig. Maar. HET IS HET WAARD! Want al na een paar dagen (!!) zagen we ons meisje veranderen. Er kwam een deel van haar boven die we lange tijd niet gezien hadden. Ja, ook pittigheid! Ze kan weer turnen en zwemmen in dezelfde week én afspreken met vriendinnen. En ze eet.... de oren van ons hoofd. Ze is in de laatste 2 maanden 2 cm gegroeid... Waar we ook achter kwamen was dat ze altijd buikpijn had na het eten. Altijd. Zij wist niet beter, wij dachten dat ze buikpijn voorwendde om de broccoli niet te hoeven eten. Maar het was dé reden waarom ze niet wilde eten en dat kwam weer door de candida.

Buikjes smelten weg, meer focus en beter humeur
Vanaf het begin ben ik met het nieuwe eetpatroon van onze dochter mee gaan doen en al snel merkte ik (en later ook mijn man die aanhaakte) de resultaten van een suikervrij leven. De alom bekende: ons gewicht ging omlaag, langzaam verdwijnen de buikjes. Ik heb veel meer energie. Ik word in de ochtend uit mezelf wakker, uitgeslapen. Maar dat ik ook helderder zou kunnen denken, dat mijn humeur zonniger zou worden, dat mijn smaakvermogen erop vooruit zou gaan... dát had ik niet aan zien komen. Samengevat is mijn lichaam puurder en helderder geworden. Wat een winst!

We mogen wel léven
Nu de behandeling van onze dochter ten einde loopt staan we voor de vraag; gaan we zo door? Want haar dieet omvat meer dan alleen suikervrij eten. Nu moet ze nog een maand 100% suikervrij, daarna mag ze 80/20. En dat is ook wel fijn. Zodat we niet rigide 'nee!!' op alles hoeven roepen. En dat ze ook op een feestje wel een taartje met suiker mag eten. Het advies luidt dan wel: naast ieder suikergerecht minimaal 1 glas water drinken (liefst meer) om je lichaam te helpen met het afvoeren van de suiker. Verder wel suiker vermijden. Zo blijft het te doen voor iedereen, want we mogen wel leven. Ook voor onze zoon die al aardig aan het puberen is was deze nieuwe 'switch' in ons leven een kleine hel en hij was op zijn zachtst gezegd 'not amused' dat hij geen koekjes en ijsjes meer mocht. Dus af en toe kijken we door onze vingers, zo blijft het voor iedereen te doen. En ik hoop dat ik onze kinderen allebei iets meegeef in de basis waar ook zij later op terug kunnen vallen.

That Sugar Film
Na het zien van de documentaire That Sugar Film, die toevallig op TV kwam, hebben we een besluit genomen; we blijven suikervrij eten. We gaan staan voor deze manier van leven omdat het zo f**cking goed voelt, met af een toe een suikermomentje. Als ik voor mezelf spreek; voor mij hoeft de suiker niet meer, de voordelen ervan wil ik niet meer kwijt. Hoe lang ik ook in keuken moet staan, want dat is best een aanslag op mijn tijd. Hoe aanlokkelijk die heerlijke ijsjes nu ook zijn op warme dagen, en dat gezellige terras ziet er zooo aanlokkelijk uit. Onze suikervrije, zelfgemaakte ijsjes smaken ook prima. Op naar een zuiverder leven. Amen. ;-)

Eigenlijk wil ik iedereen uitnodigen om 'That Sugar Film' te kijken; doe ermee wat je wilt maar wéét wat suiker met je doet. Misschien kan je minderen, misschien ga je over op suikervrij. Misschien heeft ons verhaal je geïnspireerd. Doe het in elk geval voor jezelf en ervaar het verschil.

Liefs,
Chantal




2 opmerkingen:

  1. Dankjewel voor deze eerlijke en inspirerende blog!
    Wow wat een verschil kan suikervrij maken zeg! Ik wist wel dat het wat verschil maakt, maar zo'n groot verschil, dat wist ik niet. De buikpijn na het eten herken ik zeer zeker. Ik heb het wel eens een suikervrije-maand geprobeerd. Dat maakte wel verschil, maar ik vond het erg zwaar. Maar het lukte mij niet om het langer vol te houden. Het bijna niets kunnen eten (wat je zegt 10% in de supermarkt), je een buitenstaander voelen en niet mee kunnen eten op feestjes of in restaurants vond ik moeilijk. Mooi hoe jij verteld hoe je het gevecht met je demonen aan bent gegaan. Uit de zelfmedelijden stappen en zo.

    Ik heb veel dingen in de dagelijkse dingen al permanent vervangen door suikervrij, maar jij inspireert mij om daar toch verder mee te gaan en er te blijven kiezen voor een zuiverder leven. Bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow, wat mooi Giovanna. Het is idd echt niet altijd leuk of makkelijk. Ik merk dat ik het slachtofferen heb losgelaten (iedereen mag het wel en wij niet...) en ben gaan staan voor deze manier van eten. Omdat ik niet meer anders wil. Dan kost het nog steeds moeite, maar veel minder! En, ik ben al een aantal keer uit eten geweest (dan kom ik aan met suikervrij, koemelkvrij en vegetarisch) en het lukte! Beetje goede kok kan ermee uit de voeten. Succes!!

    BeantwoordenVerwijderen