Kerstboom versieren

Ja! Bijna is het zover. Na alle Sinterklaasdrukte vind ik de kerstsfeer een weldadige afwisseling. Het is zo kneuterig gezellig; overal lampjes in bomen en struiken en stralende kerststerren achter menig raam. Ze verlichten de toch wel heel donkere dagen. Nou laat ik zelf geen moment onbenut om kaarsjes aan te steken - in alle seizoenen vind ik wel een aanleiding en de waxinekaarsjes zijn niet aan te slepen - toch heeft kerst iets extra's. Iets betoverends en ik hou ervan. Ondanks alle drukte van het boodschappen doen, kerstkleren uitzoeken en inplannen wie wanneer wat kookt voor het kerstmaal. Ik geniet van de sfeervolle kerstboom in de woonkamer, de takken met rode besjes die de eettafel opfleuren en iedereen in feestelijke kleren aan de fraai gedekte tafel. Het heeft gewoon iets.

Niet dat ik altijd zo kerstgezind ben geweest. Er waren zelfs tijden dat ik kerstmis onder 'verplichte nummers' schaarde. Maar met de komst van de kinderen is het traditiegevoel weer in me gekropen. Ik geloof dat ik de hartverwarmende kerstsfeer aardig op onze kinderen heb overgebracht. Kiki is nog te klein, maar Timo kan zich vorig jaar kerst nog heel goed herinneren. Sterker nog, afgelopen zomer vroeg hij al hoe lang het nog duurde voor het weer kerst was. "Eh, nou nog eh 180 nachtjes slapen. Dat is nog heeeel lang." Zijn beteuterde toetje kijkt me aan, want 180 dagen kan zijn kleine koppie nog niet bevatten. "Ga maar weer lekker zwemmen schatje."

De koorts loopt gestaag op als de bladeren beginnen te vallen. Bijna wekelijks krijg ik de vraag "Mam, wanneer zetten we de kerstboom nou? Als Sinterklaas weer naar Spanje is lieverd." En dan arriveert de dag dat de Goedheiligman met zijn gevolg per boot vertrekt. En direct daarop volgt het weekend. Wat mij betreft bekomen we even van de drukte en genieten we van een weekend helemaal niks. Rond het middaguur op vrijdag 6 december kom ik bezorgd af op het alarmerende "MAMAAAAA! Kom snel! Kijk!" van mijn zoon. En ja hoor, bij de overburen staat hij voor het raam te pronken: een kerstboom met alles erop en eraan. Timo springt dol enthousiast op en neer op de bank, want het is zover! Ik slik en vraag me stilletjes af hoe ik de boom dit weekend buiten de deur weet te houden.

Dat weekend lukt. Maar tegen maandag begin ik het toch wel zielig te vinden. 's Ochtends gaan we overstag. Zo vastbesloten als we waren om dit jaar een echte boom te zetten, compleet met zalige dennengeur, zwichten we voor de pruillip van onze zoon. De nep-boom komt van stal, of in ons geval uit de garage. Dat is lekker snel en makkelijk. De teleurstelling die ik bij mezelf bespeur redeneer ik weg met, ach wel zo duurzaam deze boom. Ik heb 'm namelijk al 18 jaar ofzo. De takken prikken niet en ik heb geen last van jeukende uitslag op mijn handen. En zo houden we ook al die spinnetjes, torretjes en luizen buiten de deur die op een echte boom wonen en gezellig mee-verhuizen je woonkamer in. Door de warmte ontpopt alles wat in diepe winterslaap was en kruipt twee maanden later lekker door je huis. Nee, het is prima zo!

Natuurlijk heb ik het beeld in mijn hoofd van het versieren van de kerstboom door het hele gezin, onder het genot van een kopje chocolademelk en kerstliedjes zachtjes spelend op de achtergrond. Vorig jaar liep dat jammerlijk mis met een Timo die driftig mee probeerde te helpen, wat niet vlekkeloos ging en uitmondde in nauwelijks nog 1 kerstbal die heel was en een woest huilende peuter. Daar heb ik van geleerd! Die ochtend werk ik me een slag in de rondte en zie daar. Voordat ik Timo met Kiki van school ga halen staat de boom in elkaar met brandende lichtjes en al. Ik heb zelfs een selectie gemaakt van 'kidsproof' kerstversiering en die keurig klaargelegd zodat ze direct kunnen starten met versieren. Rest mij alleen nog maar de chocolademelk warm te maken en glimlachend toe te kijken.

Timo straalt van oor tot oor bij het zien van de boom die daar zo plotseling staat. Jassen en schoenen zijn nog nooit zo snel uitgegaan en samen storten mijn schatjes zich op de versieringen. Ondanks mijn grondige en goed doordachte voorbereidingen vliegen ze elkaar na 5 minuten al in de haren. Kiki hangt vijf dingen aan 1 takje, wat volgens Timo echt niet kan. Hij ritst alles eraf (lang leve de nep-boom, anders zaten er nu al geen naalden meer aan) en Kiki probeert de boel nijdig te herstellen. Dan willen ze dezelfde bal (plastic uiteraard) ophangen en zo nog wat gezellige onenigheden. Dat gaat mis! De chocomelk laat ik koud in de keuken staan en ik leid Kiki af door haar op het kerststalletje met houten figuurtjes te wijzen. Dik tevreden begint ze te spelen met Jozef en de herders. Zo, heb ik dat even goed geregeld! Hij versiert de boom en zij speelt met het kerstverhaal. Vrede in de woonkamer.

Tot Timo in de gaten krijgt dat zijn zusje iets nieuws heeft ontdekt en ook met de kerststal wil spelen.... Er breekt een ware oorlog uit om de kameel en de drie wijzen. Binnen een seconde vliegen Maria en het kindje Jezus met kribbe en al langs mijn neus voorbij. Einde gezellig kerstboom versieren. Timo zet ik in de gang waar hij keihard gaat zitten huilen. Kiki zet ik in de stoel naast de piano om te voorkomen dat de hele stal met inhoud door de woonkamer vliegt. Zelf steek ik even mijn hoofd naar buiten om diepe teugen frisse lucht in te ademen. Goed. De ruziemakers zet ik bij elkaar en ik ga het gesprek met ze aan. Ik leg zo rustig mogelijk uit dat de boom en de kerststal van ons allemaal zijn. Het egocentrische gedoe van die twee ben ik zo beu, hoewel ik weet dat ze midden in die fase zitten. Jammer dan! Alle "maar Kiki pakte het van mij af" en "maar aan de Winnie de Poeh bal mag ze echt niet komen" smoor ik direct in de kiem. Nee. In dit huis delen we en doen we dingen samen. En nu gaan we gezellig de kerstboom verder versieren. Grrrrr.

Inmiddels staat onze boom prachtig te stralen. De takken zijn voorzien van een bonte verzameling houten figuurtjes (uit mijn eigen kindertijd), zelfgemaakte sterren, houten kralen in 80 kleuren, poppetjes, sneeuwmannen en rendieren. Het maakt niet uit. Iedere stylist zou ervan gruwelen, maar de kinderen vinden 'm prachtig en ik ook. Trots wordt iedere gast die onze woonkamer binnenstapt mee naar de boom gesleept door onze kinderen, om hem uitgebreid te bewonderen. En Timo verklaart iedere dag wel een keer: "Mama, ik vind dat wij het aller gezelligste kersthuis hebben!"
En zo is het.

Zoetzure frambozentaart die kinderen ook heerlijk vinden

Deze zalige frambozentaart heeft een lekkere krokante bodem en een frisse, zoetzure vulling. Heerlijk in ieder seizoen. Ook voor kinderen is deze taart een echte aanrader!

Ingrediënten
125 g zachte roomboter in kleine stukjes
200 g kokosbloesemsuiker (zie mijn blog wat het is en waar je het koopt)
250 g biologische bloem
2 eieren gesplitst (eiwit wordt niet gebruikt)
300 g frambozen (vers of bevroren)
1 bakje mascarpone (250 g)

Extra nodig
lage taartvorm (28 cm doorsnede)
steunvulling (bakparels of gedroogde peulvruchten of gedroogde spliterwten)
bakpapier

Bereiden
Doe de boter en 125 g (dus niet alles!) van de kokosbloesemsuiker in een kom en meng tot een glad mengsel. Meng de bloem erdoor en kneed met koele handen tot een kruimelig deeg. Voeg de dooiers en 1 el ijskoud water toe en kneed snel tot een deeg. Maak een bal en verpak het deeg in huishoudfolie. Leg 1 uur in de koelkast te rusten. Werk je met diepvries frambozen, laat ze dan ontdooien.

Verwarm de oven voor op 200 graden. Bestuif het werkblad ruim met bloem en rol het deeg uit tot een ronde lap die net iets groter is dan de bakvorm. Het deeg breekt snel, maak het dus niet te dun. Bekleed de ingevette bakvorm met het deeg. Leg een ruim vel bakpapier over het deeg en vul met steunvulling. Bak de taart blind in circa 10 minuten in het midden van de oven. Dan wordt ie lekker krokant. Verwijder de steunvulling en bak nog circa 10 minuten mooi goudbruin. Laat de taartbodem afkoelen op een rooster.

Doe 250 gram frambozen in een schaal en prak met een vork tot moes. Meng de mascarpone erdoor en de rest (75 gram) van de kokosbloesemsuiker. Verdeel het mengsel over de taartbodem en strijk de bovenkant glad. De rest van de frambozen mooi over de taart verdelen.

Zet de taart 1 uur in de koelkast om af te koelen. De vulling blijft lekker smeuïg.
Smakelijk!

Kokosbloesemsuiker

Met het ontstaan van mijn passie voor taarten bakken ga ik bewuster om met suiker. Eigenlijk deed ik dat al, maar nu ben ik er echt ingedoken. Want taarten bakken is superleuk, maar suiker is echt niet goed voor een lichaam, dat weten we inmiddels allemaal wel. Suiker kan verslavend werken, je hebt er steeds meer van nodig. Als je mindert merk je dat je energie erop vooruitgaat, je concentratievermogen verbetert, je gewicht (lees: vet) neemt af en zelfs huidklachten kunnen verminderen. Zomaar een greep uit een hele lange lijst van symptomen bij (overmatig) suikergebruik.

De 'ergste' suiker die je kunt gebruiken is witte suiker. Doordat deze suiker geraffineerd is verdwijnen alle goede stoffen: de mineralen, enzymen, aminozuren enzovoort. Wat rest is een product dat nauwelijks nog voedingswaarde heeft. En daardoor kost suiker eten je eigenlijk meer dan het oplevert. Om suiker te verwerken dwing je je lichaam voedingsstoffen uit gezonde cellen te halen. Je doet dus je best met gezond eten en de suiker keert het proces weer om. Als je gezond eet, met verse groenten en fruit (liefst biologisch anders krijg je weer een hoop gifstoffen binnen!) dan heb je helemaal geen extra suiker nodig. Want natuurlijke suikers zitten al in veel producten, vooral in groenten en fruit. 

Suiker is een koolhydraat, maar dan van de slechte soort. Groenten, aardappelen en vruchten bijvoorbeeld zijn ook rijk aan koolhydraten. Goede koolhydraten. Ze verteren langzaam en het lichaam zet ze om in glucose. Energie dus. Goede energie waar je lang plezier van hebt en je stofwisseling is er ook blij mee. Als je iets eet met veel suiker (zo'n zoete energiereep, ik noem even een mars) komt er ineens heel veel 'slechte' suiker in je lijf. De bloedsuikerspiegel schiet omhoog (je krijgt ineens veel energie), de alvleesklier gaat insuline aanmaken om de bloedsuikerspiegel weer in balans te brengen. Na deze piek volgt de alom bekende 'energiedip' en krijg je alweer trek. In nog een mars? Ik zou het niet doen. Neem een appel, gedroogde vruchten of een boterham met kaas, blijft je energie lekker lang op pijl.

Dus. Suiker is niet goed. Nou zeg ik niet dat je direct alle suiker uit je menu moet schrappen, maar een dagje zonder suiker is helemaal niet verkeerd. Een taart zonder suiker ook. Maar, wel minder zoet en daarom toch iets minder lekker. En daarom mijn zoektocht in de wereld van suikervervangers, er is namelijk veel mogelijk en te koop. Het uitproberen ging met vallen en opstaan, niet alle producten hebben dezelfde eigenschappen als witte suiker. Zie ook mijn blog over de appeltaart. De kunstmatige zoetstoffen vind ik geen gezond alternatief. Mijn ervaring inmiddels is dat de onbewerkte suikers, de zogenaamde 'raw foods' of 'super foods' erg lekker zijn en bovendien zitten ze nog bomvol goede stoffen. Uiteraard geldt ook voor deze suikers dat je ze met mate moet eten. Wel, ik heb mijn absolute favoriet gevonden!

Ongeraffineerde kokosbloesemsuiker (ook wel palmsuiker)

Deze suiker is echt ontzettend lekker. Het smaakt een beetje naar toffee of karamel. Het komt van het zoete waterige en voedzame sap dat uit de bloesemknoppen sijpelt van de tropische kokosboom. Na verdamping blijft de suiker over daarin zitten nog alle goede stoffen zoals verschillende vitaminen B en mineralen (oa. magnesium, ijzer, zink en kalium). Een natuurlijk product die ook nog eens heel laag scoort op de Glycemische index (waarde 30-35) wat wil zeggen dat de suiker traag wordt opgenomen en lang energie geeft. Goede koolhydraten! Ook erg handig: je kan het gebruiken zoals je suiker gewend was te gebruiken. Ook voor het bakken geldt dat je het 1 op 1 kunt vervangen. Ik heb er zelfs nootjes mee gekarameliseerd. Ging prima!

Uiteraard zijn er ook andere vervangers. Deze lijstjes kwam ik tegen (onderaan de pagina). Zelf heb ik niet alles uitgeprobeerd, maar ze zijn zeker handig voor als je niet zo'n fan bent van de kokosbloesemsuiker. Kijk gewoon wat bij jou past.

Het beste uiteraard is helemaal geen suiker meer eten. Maar in ontelbare producten zit suiker. Als je erop gaat letten lijkt het zo ongeveer overal in te zitten en kan je dus niks meer eten! Zo rigoureus aanpakken hoeft nou ook weer niet. Probeer het gewoon eens uit. Je yoghurt met een van de suikervervangers, je pannenkoek met ahornsiroop of honing en je koffie met wat palmsuiker. Of ga aan de slag met één van de taart recepten op mijn blog. Voel eens wat het met je doet. En wie weet, ga je wel steeds meer genieten van je suikervrije bestaan!

Tot slot: als je besluit één van de producten te kopen let er dan op dat het biologisch is geproduceerd. Anders heb je nog geen idee wat ermee is gebeurd. En Fairtrade is natuurlijk helemaal goed! Ik koop mijn suiker in de natuur- en gezondheidswinkels, maar ook online kan je goed terecht en vaak nog goedkoper ook!

Sinterklaas

Dit jaar maken we het Sinterklaasspektakel ten volle mee. Want, Timo is vier geworden, zit op school en beseft heel goed wat Sinterklaas is en hoe het werkt. Wij verheugen ons er de weken voor de aankomst van de Goedheiligman al op: zo leuk, we hebben voor het eerst een 'gelover' in huis!

Al op tijd begin ik met de planning van de cadeau's. Je kan ze maar in huis hebben en de speelgoedzaken stunten - als de bladeren nog groen aan de bomen hangen - al met mooie aanbiedingen. Die wil je niet missen! Een prachtig uitgebalanceerd lijstje heb ik in mijn hoofd. Mooi duurzaam speelgoed wil ik, educatieve en echte speeldingen. Die houten knikkerbaan staat met stip op nummer één. Mijn omgeving heeft al veel ervaring met inkopen doen en ik word gewezen op een belangrijke valkuil: heel op tijd alles al in huis hebben kan ervoor zorgen dat je de allergrootste wens van je kleine lieverd, die naar boven komt zo daags voor pakjesavond, niet in vervulling kunt laten gaan. Want je planning is al dichtgetimmerd. En het geld dat je voor de cadeau's had uitgetrokken op. Nee, ik moet dit aanvliegen zoals ik dat bij een project op mijn werk zou doen. Ruimte incalculeren voor onverwachte wendingen. In dit geval een gaatje op het lijstje, geld en tijd om de 'deze auto wil ik echt zo heeel graag' wens ongezien toe te voegen aan de groeiende stapel pakjes.

Marktplaats, VIP-avond bij mijn favoriete speelgoedzaak, aanbiedingen op internet. Alles houd ik in de gaten voor mijn targets. Neem nou die knikkerbaan. Onverwoestbaar en als het even wil spelen onze kleinkinderen er ook nog mee. Maar, de uitgave is behoorlijk. Uiteindelijk lukt het met slim inkopen en hulp van oma Sinterklaas.

En dan begint het! Stipt om 12.00 uur zaterdagochtend zitten we met vier op de bank voor de intocht op tv. Met lekkere tosti's en pepernoten maken we er een gezellig moment van. Heel bewust houden we het daarna rustig. Voorgaande jaren hebben ons geleerd dat de Sint veel indruk maakt op onze kleine man, zo ook het gebons op de deur. De grote massa kinderen en ouders bij de intocht in Breda ontwijken we vakkundig en zo staan we op zondag langs de relatief rustige route in een naburig dorp. Ook met de spreiding van de pakjes momenten houden we rekening. Niet een bomvol weekend met twee dagen achter elkaar feest. Nee, 1 familie per weekend en duidelijke afspraken over kosten en aantallen van de cadeau's per kind.

Tot zover loopt alles op rolletjes. Al onze goede bedoelingen ten spijt, zien we toch iets over het hoofd. Onze kinderen mogen hun schoentje zetten. Bijna iedere dag. Dat is toch leuk voor ze! Meestal zitten er een paar (zelfgemaakte, suikervrije!) pepernootjes in. Soms een klein cadeautje, soms niets. De teleurstelling bij zo'n laatste actie is bij Timo groot, maar ja ook dat hoort erbij. Tegen de tijd dat het ons begint op te vallen dat de spanning wel erg oploopt iedere ochtend, lees ik her en der dat 1, hooguit 2 keer per week een schoentje zetten meer dan genoeg is voor jonge kinderen. Oeps. Blijkbaar was dat ook de frequentie waarop ik zelf zat te zingen achter mijn wortel en bordje water. Van andere ouders in mijn omgeving waar ik het onderwerp voorzichtig te berde breng ontvang ik reacties als 'Elke dag? Nee joh, dat is echt veel te veel! Worden ze veel te onrustig van.' Daar zijn wij inmiddels ook achter. Lang voordat het tijd is om op te staan komt Timo al naar beneden en Kiki maakt er gewoonte van om midden in de nacht sinterklaasliedjes te zingen in bed. Zo ongelofelijk schattig om te horen. Maar liever niet op dat tijdstip.

Met nog 1 nacht te gaan is er weinig meer aan te doen. Dit jaar. Maar volgend jaar doen we het anders. Oh, het pepernoten bakken, drie weken lang dezelfde CD met Sinterklaasliedjes luisteren, de gezellige Sint slinger en familiemiddagen blijven. Daar genieten we met z'n allen ontzettend van. Nee, volgend jaar komt er een heuse kalender. Met daarop de dagen - woensdag en zaterdag - dat de schoen gezet mag worden. Ook enthousiaste ouders moeten opgroeien. En mocht de nachtrust dan nog steeds verstoord worden, dan heb ik nog een troef achter de hand. We zetten de schoen na het eten en voor het in bad gaan. Ze mogen dan schoon en wel in pyjama naar beneden want de Pieten zijn al geweest! Even spelen, spanning eraf en lekker slapen maar! Klinkt als lieflijke Sintmuziek in mijn oren.
En die knikkerbaan, die is tot dusver de grote favoriet!

Mijn wallen hebben wallen

Voordat wij kinderen hadden kende ik het woord 'slaapproblemen' alleen van anderen en kon ik me er niks bij voorstellen. Bijna elke nacht mocht ik rekenen op een heerlijke, ongestoorde slaap en werd ik vervolgens uitgerust wakker. Onlangs merkte manlief op dat ik vroeger (voor het kinderen tijdperk) na het opstaan binnen een half uur in mijn auto zat. Gedoucht, gegeten en wel. Waarom het nu ruim drie kwartier moet duren voordat ik beneden ben? En dan moet ik nog eten en vertrekken.

Uiteraard heb ik daarover nagedacht en het antwoord is simpel: omdat ik tegenwoordig zo chronisch moe ben dat alles twee keer zo lang duurt. Mijn wallen zijn structureel en na weer een gebroken nacht zijn ze zo gegroeid dat ik ze zou kunnen zien door mijn onderste wimperharen als ik mijn best doe.

Wonderbaarlijk vond ik het, toen ik tegen het eind van de eerste zwangerschap merkte dat ik lichter begon te slapen. Mooi staaltje van moeder natuur. Na de komst van Timo werd ik inderdaad van ieder zuchtje of kreuntje van ons kleine mannetje wakker. Ik weet dat sommige ouders hun baby maanden of langer op de eigen slaapkamer laten slapen; onze kinderen lagen allebei na 10 dagen al in hun eigen, prachtige babykamer. Wij deden namelijk geen oog meer dicht. Onze zoon was een redelijke doorslaper en alleen wakker bij nachtmerries of ziektes. Dus na de eerste maanden van gebroken nachten vanwege het voeden, keerde ook onze zalige nachtrust weer grotendeels terug.

Toen kwam nummer twee. Niet alleen is zij een lichte slaper, ze slaapt ook niet door. Op kousenvoetjes en fluisterend sluipen wij naar boven als we naar bed willen, poetsen onze tanden geruisloos - de elektrische tandenborstel ligt al 1,5 jaar werkloos in de kast - en kruipen stil als muisjes ons bed in. Anders... wordt ze wakker. Toch gaat het bijna standaard 1 of meer keer per nacht mis. De laatste 20 maanden is in ons huis een ongestoorde nacht een zeldzaamheid. En helaas zijn wij van die mensen die de 8 uur slaap per nacht hard nodig hebben. Het gevolg is dat ik peutertandpasta op mijn eigen tandenborstel doe, de wasverzachter in het bakje van de waspoeder, onze kinderen vergeet vast te maken in hun autostoelen en de vriezer wil opentrekken maar in plaats daarvan de koelkast open doe en keihard mijn hoofd stoot tegen de deur. Om het nog niet te hebben over de schade die mijn hersencellen oplopen bij fundamenteel slaaptekort.

Daarom keken mijn wederhelft en ik reikhalzend uit naar ons jaarlijks weekendje weg. Hoog op de prioriteitenlijst staat dan slapen. Lang slapen, veel slapen maar vooral ononderbroken slapen. De verwachtingen waren hoog gespannen en uiteraard kwam er die eerste nacht niets van terecht. Alsof het lichaam inmiddels is voorgeprogrammeerd op kinderen werden we 's nachts gewoon wakker en was een wekker overbodige luxe; om 7 uur gingen onze luikjes als vanzelf open. De tweede - en tevens laatste - nacht lukte het wel. Ik was werkelijk vergeten hoe ongelofelijk fijn het is om wakker te worden van je EIGEN bioritme en dat was in dit geval 10 uur. Fantastisch!

De eerste nacht thuis na ons weekendje weg was direct een harde confrontatie met de werkelijkheid. Timo lag rond middernacht met hoge koorts bij ons in het grote bed en was zo hard aan het snurken dat we met onze oordoppen in probeerden onze opgebouwde fitheid vast te houden. Kiki had ons gemist en wilde ook 's nachts papa en mama bijtanken. Zo konden we ieder uur ons bed uit en alles was weer heerlijk vertrouwd.

Twee dingen kan ik bedenken om de situatie aan mijn kant te verbeteren. Een interview in de happinez met Rajshree Patel van Art of Living zet me aan tot het eerste. De meditatie- en yoga-oefeningen die ik de afgelopen jaren met meer of mindere regelmaat doe, nieuw leven in blazen. De ervaring heeft geleerd dat ik dan beter en dieper slaap. Rajshree en mijn yogaleraar zeggen het: ademhalen is het belangrijkste in het leven. Bewust zijn van je ademhaling en volledig uitademen zodat je de gifstoffen uitblaast. Ik stof mijn ademhalingsoefeningen af en ga er weer dagelijks mee aan de slag.

Het tweede is een tip die we kregen van een kennis: de mobiele telefoon de slaapkamer uit. De mijne ligt elke avond zowat naast mijn hoofd op te laden. De straling die het apparaat geeft (keer twee want de telefoon van Marcel ligt aan de andere zijde van het bed bij zijn hoofd) kan bijdragen aan een onrustige slaap.

Het effect is positief. Ik slaap beter, dieper en wordt al iets fitter wakker. De onregelmatige nachten zijn er nog steeds. Maar ik slaap sneller in en als ik weer een nachtelijke onderbreking van mijn rust heb gehad val ik gauw weer terug in een heerlijke slaap. Welterusten!

Zalige brownies met (of zonder) cranberry's

Dit recept is zo makkelijk en de brownies zijn te gek bij een lekker kopje koffie.

Ingrediënten (voor 16 tot 20 stukjes)
150 gr pure chocolade
150 gr roomboter of kokosolie
200 gr kokosbloesemsuiker
150 gr speltbloem
1/2 theelepel zout
4 eieren
150 gr gedroogde cranberry's
extra boter om in te vetten

Extra nodig
bakvorm van 24 cm doorsnede
bakpapier

Bereiden
Verwarm de oven voor op 175 graden. Vet de bakvorm in en leg bakpapier op de bodem.
Breek de chocolade in stukken en laat au bain-marie smelten, regelmatig roeren. Smelt de boter of olie en meng met de chocolade. Laat 10 minuten staan.

Meng de suiker door het mengsel. Roer het bloem en zout door het chocolademengsel. Voeg de eieren 1 voor 1 toe en blijf roeren. Oh, dit mengsel ziet er al heerlijk uit!
Roer de cranberry's door het beslag en schep het geheel in de bakvorm.

Bak de brownies in circa 15 minuten gaar in de oven. Check of de buitenkant hard is en met een satéprikker of de binnenkant smeuïg is. Dan zijn ze goed! Laat de brownies afkoelen en snijd in stukjes. Mmmm.

Krijsende kinderen en een boel poep

Na dagen van druilerig herfstweer, regenjassen en natte haren zie ik bij het opstaan een blauwe lucht en zon. Eindelijk! Blijft het zo? Ja het blijft zo, vertelt de weer app op mijn telefoon. Direct maak ik plannen voor een ochtend in de gezonde buitenlucht met de kids. We gaan weer eens naar de kinderboerderij.

Na een ontzettend lange zit aan de eettafel hebben onze kinderen hun boterhammen op. Geeft niks, een goed gevulde maag is belangrijk voor de wandeling van iets meer dan 1 kilometer. Hop, drinken en wat lekkers inpakken, de tafel afruimen en op pad! Dacht ik. Tot het begon. De ruzies. Onze kinderen kunnen heerlijk spelen, vaak hoor ik zelfs hoe bijzonder het is dat ze zo in hun spel opgaan dat we ze een half uur of langer niet horen. Als ik hen gadesla tijdens zo'n moment ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en gloeit mijn lijf van liefde en trots. Maar iets zegt me dat ik dat vandaag niet ga meemaken.

Het vermogen van Kiki om zich voort te bewegen was de start van de ruzies tussen broer en zus. Het probleem is dat onze beide schatjes nog geen vijf zijn en daarmee tegelijk in hun egocentrische fase zitten. Ik, ik ik, mijn, mijn, mijn, van mij, VAN MIJ!! Verplaatsen in de gevoelens van een ander is er niet bij. Tel daarbij op dat onze dochter van 1,5 jaar veel nog niet begrijpt en dat onze zoon van 4 jaar het niet snapt dat zij het niet begrijpt. Heerlijk.

Nog voordat ik de borden heb opgeruimd hoor ik Timo al gillen dat Kiki niet aan 'zijn' speelgoed mag komen. Kiki doet net of ze het niet hoort en speelt onverstoorbaar verder. Timo krijst dat ze moet stoppen en probeert het speelgoed uit haar handen te trekken. Inmiddels zet Kiki het ook op een brullen en valt hard op de grond, haar broer is nou eenmaal sterker. Gealarmeerd bij het eerste gillen heb ik alles uit mijn handen laten vallen en spring tussenbeide. Eerst Kiki troosten en daarna Timo toespreken. 'Samen delen, samen spelen'. Daar is 'ie weer.

Verder met de tafel, ik wil zo snel mogelijk de buitenlucht in met ze, dat kalmeert weet ik uit ervaring. Een half uur later ben ik nog geen steek verder. Het enige wat ik gedaan heb is mijn gillende kinderen uit elkaar houden. Weet je wat? Ik laat de boel de boel en naar buiten met die twee! Na geruzie over wie welke muts en sjaal mag, welke schoenen er aan moeten en welke jas heb ik het helemaal gehad. In een vlaag van totale frustratie over zoveel tegenwerking roep ik: "Weten jullie wat? Jullie blijven maar lekker thuis! Mama gaat wel alleen!" Niet heel pedagogisch verantwoord nee. Heel even is het stil en twee verbaasde gezichtjes staren mij aan. Wat zegt ze nou? Nee! En prompt beginnen ze allebei te huilen.

Diep in- en uitademen. Lang leve de yogalessen. Vooruit. Timo op zijn loopfiets en Kiki probeer ik niet eens in de wandelwagen te zetten, die wil alleen nog maar zelf lopen tegenwoordig. Ontwikkeling van de eigen wil. Prima. We gaan! Dreumesen hebben alle tijd van de wereld en vinden alles wat ze tegenkomen interessant. Prachtig toch hoe alles nieuw is en onderzocht moet worden. Ik geniet er enorm van en zo komen we dan na een wandeling met veel stops bij de kinderboerderij aan. Timo attendeert me nog even op de poep aan de wielen van zijn loopfiets en blijkbaar ben ik er ook doorgereden met de wagen. Getver! Ik hoop dat we het er ver af is tegen de tijd dat we thuis zijn.

De kinderboerderij is heerlijk. Lekker in het zonnetje bekijken we alle dieren en de kinderen leven zich uit. Maar dan komt het moment dat we naar huis gaan. Laat Kiki nou ook net in de koppigheidsfase zitten en besluiten dat zij niet meegaat. Daar laat ik me niet meer door kisten en vrolijk roepen we "Dag Kiki, wij gaan naar huis. Daaaaag!" Meestal werkt het. Vandaag niet. Het is zo'n dag. Ze blijft staan waar ze staat. Ik haal haar uiteindelijk op en geef haar de keus: lopen of zitten. Nee, niet dragen. Lopen of zitten. Het is tegen lunchtijd en in deze onderhandeling heb ik geen zin. Ze gilt het uit als ik haar in de wandelwagen worstel. Ah nee! Ze heeft geitenpoep aan haar laarsjes, die nu uitgesmeerd zit over de warme fleecezak van de wandelwagen. Eerst haar schoenen uit en vervolgens wurm ik haar riem om. Ze zit. Van passerende ouders met rustig ogende kinderen hoor ik een bemoedigend: "Zo gaat het bij ons ook vaak hoor. Je bent niet de enige." Eh ja. Dank.

Een krijsende en spartelende Kiki rijd ik de lange kilometer naar huis. Van boosheid heeft ze ook haar muts en sokken uitgetrokken en weggesmeten. Haar blote voetjes kunnen met 4 graden boven nul rekenen op meelijwekkende blikken van de ons tegemoetkomende wandelaars. Stiekem moet ik ook wel lachen om haar driftbui. Wat een temperament! Een aantal keer probeer ik het rustig aan haar uit te leggen: "Lieverd je mag lekker in de wandelwagen, thuis kan je weer lopen." En "We laten je schoentjes even uit, er zit poep aan. Bah!" Het mag niet baten.

Thuisgekomen zijn we de drempel nog niet over en ja hoor, de eerste ruzie is alweer een feit. Allebei trekken ze aan 1 kant van dezelfde sjaal. Kiki was er mee aan het spelen en Timo realiseert zich dat het ZIJN sjaal is. Hebben we verkeerde chi in huis vandaag? Is er storm op komst? Worden ze ziek? Heb ik stress? Nou, inmiddels wel! Ik ga optreden. Timo zet ik in de woonkamer (Mama, ik vind jou niet meer lief! Ik ben heel boos op jou hoor!) en Kiki gaat direct naar boven met een goede papfles dan maar als lunch. Met geen mogelijkheid kan ik haar luier verschonen. Binnenin mij begint het te borrelen. Mijn geveinsde kalmte begin ik langzaam te verliezen. Ik zet Kiki totaal driftig in haar bed en ga naar boven. Zo. Op iedere verdieping van ons huis een gezinslid. Lekker rustig. Als ik een beetje afgekoeld ben loop ik naar beneden. Ja Kiki wil wel een schone luier. Ze heeft gepoept en het zit zo ongeveer ter hoogte van haar schouders. Als ik haar in haar blootje op de commode heb staan bekijkt ze vrolijk hoe het stroompje langs haar benen onder haar voeten een plasje vormt. Uiteraard zijn ook haar kleertjes en het aankleed kussen nat. Even later ligt onze prinses helemaal in schoon in bed en valt direct in slaap. Kost wat energie hoor, krijsen en ruzie maken!

Met Timo heb ik een verdieping lager een goed gesprek over delen en inlevingsvermogen. Of het helpt? Geen idee. In de heersende rust kan ik in elk geval de gratis ontvangen poep van banden en schoenen verwijderen en de ontbijttafel afruimen. Daarmee bezig zijnde bedenk ik me wat ik laatst las op www.opvoedadvies.nl. Dat kinderen enorm veel leren van ruzie maken. Hun gevoelens onder woorden te brengen, voor zichzelf opkomen, onderhandelen en uiteindelijk rekening houden met de gevoelens en wensen van de ander. Ach, het was gewoon zo'n dag. En het komt weer goed. Over een paar jaar.

Heerlijke (blueberry) muffins met speculaaskruiden

Met de kinderen maak ik geregeld muffins. Mogen ze na het bakken los met versieren. Omdat in dit huis de sinterklaas koorts langzaam maar zeker oploopt, heb ik ze deze keer met speculaas gemaakt. En voor de volwassenen met blauwe bessen. Mmmm. Smakelijk!

Ingrediënten (voor 12 stuks)

1 groot ei

200 gram kokosbloesemsuiker

175 ml crème fraîche

1/2 theelepel zout

125 ml zonnebloemolie

300 gr zelfrijzend bakmeel

1 1/2 eetlepel speculaaskruiden

klein bakje blauwe bessen

Extra nodig

12 papieren vormpjes of muffinvorm met 12 holtes (de blueberry variant heb ik zelf met de helft van het beslag in een kleine springvorm gemaakt, omdat de vormpjes op waren!)

Bereiden
Verwarm de oven voor op 180 graden. Klop met een vork het ei en de suiker, crème fraîche en het zout los. Voeg de zonnebloemolie toe.

Zeef het bakmeel en spatel het in 2-3 porties door het beslag tot het goed is gemengd. Meng de speculaaskruiden door het mengsel en spatel de blauwe bessen door het beslag.

Vul de vormpjes of de muffinvorm met het beslag en bak de muffins in de oven in ca. 25 minuten goudbruin en gaar.

Neem daarna uit de oven en laat de muffins afkoelen. Gebruik je een vorm, haal de muffins er dan na 10 minuten uit laat ze op een taartrooster helemaal afkoelen.

De creatie van een moestuin

Altijd heb ik een latente liefde gehad voor het onderhouden van mijn eigen eetbare tuin. Dat moest dan in potjes op balkons, maar nu hebben wij een heuse, oké niet zo heel grote, stadstuin. Die bevolkt wordt door een speelhuisje, glijbaan, zandbak en gras. En toch... ik wil een moestuin.

Je hebt 'm vast wel eens gezien: de vierkante meter (moes)tuin van de Intratuin. Ik vind het een wereldvondst. In elkaar zetten en beginnen maar. Niet helemaal in mijn geval. Want de helft van onze tuin mag dan speelplaats zijn, de andere helft staat bomvol planten en hebben we terras. Op diverse sites lees ik dat een goede moestuin begint met de juiste plek. Schaduw en zon, eigenlijk dat kleine stukje tuin dat nog niet in beslag is genomen en waar ik mijn potjes met kruiden, tomaten, sla en aardbeien had gestald deze zomer. Niet groter dan 120 x 50 cm. Betegeld bovendien. Mmmm, toch in de tuin dan maar? Stukje wilde bloementuin offeren? Het kan niet rekenen op de steun van mijn wederhelft. Ik zal creatief moeten zijn.

Op naar de Hornbach. Na lang speuren vind ik iemand van de tuinafdeling. De man kijkt mij meewarig aan. Plantenbakken? Van hout? Nee, mevrouw alleen in de zomer. Als we ze dan al hebben! Biologische moestuin grond? Blijkbaar ben ik hier niet aan het juiste adres. Timo hangt inmiddels met zijn voeten aan de ene kant en zijn hoofd aan de andere kant over het wagentje van verveling. 'Mamaaaaa! Gaaaaaaan we nu al?' 

Even verderop is de Intratuin. Hier hebben ze wel bakken. Gelukkig! Omdat deze vestiging in Breda over twee dagen opnieuw geopend wordt zijn de bakken nog niet geprijsd. Terwijl de vriendelijke verkoper prijzen gaat opzoeken in het systeem valt mijn oog op een moestuin op poten. Dat is het! Kunnen er ook nog plantjes onder, wat een fantastische ruimtebesparing! Nu duidelijk wordt wat ik wil met de plantenbak, vraagt de verkoper zich af waarom ik nu - eind oktober - met een moestuin ga starten. Wat ik wil gaan planten? Eh, veldsla? Winter spinazie? begin ik. In een vlaag van helderheid vraag ik nog of er aanbiedingen zijn tijdens die grandioze opening over een paar dagen. Jawel! Alleen deze bak moet ik wel zelf in elkaar zetten. Een soort Ikea bouwpakket. Geen probleem, daar hebben we een man voor in huis! Timo vermaakt zich overigens uitstekend hier. Het mag dan oktober zijn, in deze winkel is het al kerstmis: in de landschappen met nostalgische huisjes wordt geschaatst en de kerstman zit al op zijn prachtige stoel om kindertjes te ontvangen. Normaal vind ik het irritant als ik zo vroeg al met de feestdagen wordt geconfronteerd, nu echter komt het mij prima uit!

Slepend met de partij hout van kassa naar auto en van auto naar achtertuin laat ik thuis mijn nieuwe slimme aanwinst bewonderen door mijn lief. Hij vindt het allemaal prima en meldt terloops dat ik zo'n eenvoudige bak ook best zelf in elkaar kan zetten. Ik geloof dat ik niet op 'm kan rekenen in deze. En hey, natuurlijk kan ik dat zelf! Uit mijn comfort zone dan maar - om het woord dat ik tegenwoordig dagelijks ergens hoor maar eens te gebruiken. 

Oké, alles is compleet en op het blaadje ziet het er eenvoudig uit. Waar in de schuur liggen ook alweer de schroefmachines. Ah. Welke moet ik nou nemen? En hoe krijg ik er een kruiskop in? Na een half uur stuntelen bel ik dan toch de klusser in ons huis op. Zijn dikke lach onderdrukkend (ik hoor het gewoon!) krijg ik instructies. Met frisse tegenzin inmiddels probeer ik de stukken op zijn plek te houden en de schroeven erin te krijgen. Het is een ramp. De planken vallen telkens om, de schroefmachine draait de schroeven eruit in plaats van erin en vervolgens is de accu op. Gloeiende gloeiende! Uiteindelijk heb ik dan (met de hand!) twee kanten tegen elkaar geschroefd en zie al dat de liggende plank daar nooit in gaat passen.Veel te breed. Hè? Na lang zoeken zie ik dat er twee beschermingshoutjes aan de zijkant zitten die er eerst af moeten. Zeg Intratuin, DAT stond niet op de werkbeschrijving!

Wel, het resultaat mag er zijn. Ja, er is een plank niet helemaal heel meer omdat ik te nipt het schroefje erin wilde draaien. En waterpas, dat geloof ik ook niet. Maar hij staat en als het een beetje wil, dan hebben wij deze winter al de eerste veldsla en winter spinazie uit mijn eigen biologische moestuin. Dubbel trots ben ik!

Fantastische cheesecake met kersen

Mijn moeder bakte vroeger een taart die nog steeds het water in mijn mond doet lopen als ik eraan denk. Perfect dus om - nu ik aan het bakken ben geslagen - weer eens te maken! Toen heette het Mon Chou taart met kersen. Vandaag de dag is het een cheesecake. Uiteraard is dit de suikervrije variant van de taart. Probeer hem, hij is zo lekker!

Ingrediënten
200 gram tarwebiscuitjes (Céréal of Zonnatura koekjes gezoet met honing)
100 gram boter + extra om in te vetten
3 eieren
100 gram kokosbloesemsuiker (verkrijgbaar bij natuurwinkels)
500 gram roomkaas (bijvoorbeeld Mon Chou)
200 gram crème fraîche
1 eetlepel maizena
1 blikje kersen (eventueel op siroop) of kersenvulling

Extra nodig

springvorm 24 cm doorsnede

bakpapier

theedoek of keukenmachine

1 grote en 1 kleine schaal

spatel
handmixer

Bereiden
Bekleed de bodem van de vorm met bakpapier - teken de omtrek op het papier en knip het uit - en vet de randen in. Verwarm de oven voor op 175 graden.

Maal de koekjes fijn tot paneermeel (niet te fijn). Dat kan met een keukenmachine of door ze fijn te drukken in een theedoek. Smelt de boter en schep door het koekkruim. Verdeel het mengsel over de bodem van de springvorm en duw met een bolle lepel stevig aan. Zet tot gebruik - minimaal een half uur - in de koelkast.

Splits de eieren. Mix de dooiers met de suiker lichtbruin en romig. Klop beetje bij beetje de roomkaas, de crème fraîche en de maïzena door het dooiermengsel. Mix de eiwitten in een vetvrije kom helemaal stijf en spatel ze door het roomkaasmengsel.

Verdeel het mengsel over de taartbodem en bak de cheesecake in 50 minuten in de oven. Neem de taart uit de oven en laat hem 15 minuten in de vorm afkoelen. Daarna nog 1 uur verder afkoelen in de koelkast. Haal voor het serveren de springvorm van de taart en verdeel de het kersenmengsel erover.

Tip: deze taart vult goed, kleine stukjes eten dus.
Geniet ervan!

Bourgondiër versus fijnproever

Zoals bij iedereen verschillen ook onze kinderen van elkaar. Toch verbaas ik me dagelijks over de tegenpolen die wij hebben gemaakt. Neem nou het eten. Eten is belangrijk in ons gezin. Samen eten, gezond eten, nieuwe dingen proberen en iedereen eet wat de pot schaft. Onze oudste konden we nagenoeg alles voorschotelen en het ging erin. Natuurlijk kende hij periodes van opstand - dat hoort erbij - maar dat kwam altijd weer goed.

Timo 1 jaar 

Dan onze dochter. Sinds de introductie van vast voedsel voeren we op gezette tijden strijd met onze kleine kabouter. Verzin het en we hebben het geprobeerd om het eten in haar mondje te krijgen en vooral ook te houden. De toetjes, papflessen of fruitreepjes zijn het probleem niet. Inmiddels is ze 20 maanden oud en hebben wij besloten dat ze zoals iedereen, haar boterhammen, fruit en avondeten opeet. Het is tijd voor actie.

Kiki bijna 1 jaar

Het ritueel. Met veel gezelligheid kondigen we de gedekte tafel aan. Uit volle borst roept het hele gezin: 'Aaaaaaan taaaaaafel! We gaan eeeeeeten!' Opgewekt beklimmen onze kinderen hun stoelen. Kiki bekijkt eerst minutieus wat op haar bord ligt. Komt het haar niet bekend voor, dan likt ze er eens aan en stopt het dan meestal in haar mond. Toegegeven, ze probeert het wel! In spanning kijken wij toe. Blijft het erin? Want als het haar niet bevalt laat ze het direct weer uit haar mond vallen. Met haar kleine neusje opgetrokken, nog rillend van de nare smaaksensatie schuift ze haar bord ferm van zich af gevolgd door een niet te misverstaan 'nee'. En dat blijft het dan ook. Wat wij ook verzinnen. Mmm, vastberaden hè? Ha! Dat heb je van ons!

Hoe ging het ook alweer? Oh ja. Als een team elkaar steunen en consequent blijven. Was dat niet het voornaamste? Vanaf nu blijft onze kleine meid aan tafel zitten tot haar bordje leeg is. Nou, dat hebben we geweten. Want al is ze nog klein, het verzet is groots en luidkeels. De eerste avond zitten we om 17.15 uur aan tafel voor het avondeten. Een tijdstip waarvan ik lang, heel lang heb gevonden dat het ronduit belachelijk was om al te gaan eten. Tja. Het hele register trekken we open. Gezellig het eten naar binnen krijgen, naar binnen praten, boos worden, sancties opleggen - 'Dan geen toetje voor Kiki', negeren, smeken. Kiki doet er uiteindelijk 3 (!) uur over om haar zes mini hapjes pasta naar binnen te werken.

Daarna gaat het - met de eerste dag als 0-meting - steeds een beetje beter. De rondetijden zijn 1,5 en 1 uur voor ontbijt en lunch en 2 uur voor het avondeten. Wel vragen wij ons inmiddels af hoe we dit gaan volhouden als we op onze vaste sportavond op tijd de deur uit willen zijn. Om maar eens iets te noemen. We houden nog even vol en beslissen dan; het is tijd voor plan B. Onze prinses gaat eten met de kookwekker. Een half uur per maaltijd krijgt ze. Alles wat nog op haar bord ligt zodra de wekker gaat, zal in elk geval niet meer in haar buikje terechtkomen. De eerste keer dat de kookwekker op tafel staat vraagt Timo zich ongerust af of die ook voor hem geldt. Kiki lijkt het allemaal erg grappig te vinden. Tot we haar onaangeroerde bord rigoureus bij haar weghalen na een half uur. Tijd om! Ze krijgt vanzelf wel een keer honger en gaat dan eten. Hopelijk. Kinderen kunnen een week zonder eten houden we onszelf voor. Toch?

Uiteraard realiseren we ons maar al te goed dat een leeg buikje ons slapeloze nachten gaat bezorgen. Diezelfde nacht is het om 1 uur raak. Als ik slaapdronken haar kamertje binnen kom zit ons engeltje met verwarde blonde haartjes rechtop in bed, met in haar armen haar beren en speentjes. Zodra ik boven haar bedje hang meldt ze: 'Mama. Kiki (f)les.' Geen speld tussen te krijgen. Op de meest vastberaden toon die ik op dit tijdstip op kan brengen zeg ik: 'Nee, schat zo werkt het niet. Eten doen we aan tafel.' En ik keer weer terug naar mijn koud geworden bed. Zwaar verontwaardigd laat ik haar achter. Uiteraard gaat ze huilen, wat soepeltjes overgaat in krijsen en daarna uitmondt in echt keihard gillen. Je weet hoe hard geluiden klinken in de nacht? Ik weet zeker dat de hele straat kan meegenieten van deze uitbarsting. Consequent blijven!

Inmiddels zijn we een week verder. We hebben al heel wat bereikt. De wekker blijft steeds vaker liggen op zijn plekje in de keukenlade. Er is weer gezelligheid en we gaan met goed gevulde buiken van tafel. Allemaal. 

Suikervrije appeltaart

Ruim een half jaar weet ik dat ik taarten bakken leuk vind. Heel leuk. Wat begon met een taart voor de eerste verjaardag van onze dochter, resulteert nu in meerdere verjaardagstaarten per verjaardag en zo ongeveer een taart om de week.

Veel zoetigheid is niet goed voor een mens en daarom heb ik me stellig voorgenomen de suiker uit de taarten bannen. Na een korte rondgang over het internet en goed advies van een kennis, sta ik niet veel later bij Albert Heijn met een fles ahorn siroop in mijn handen. Niet goedkoop trouwens, maar een goede aankoop om mijn bakverslaving te kunnen rechtvaardigen.

Na taarten van beschuitdeeg en fondant, is het tijd voor wat anders. Mijn eerste cheesecake met rode vruchten en witte chocolade kon rekenen op welgemeende goedkeuring van alle proevers. Ook de brownies werden warm ontvangen. De suikervrije variant van limoen taart met krokante bodem was een flop. Het eindresultaat had meer weg van een zoetzure spons met ingezakte merenguepuntjes. Lag het aan de vulling? De niet zo heel stevige bodem? Toch de siroop?

Natuurlijk probeer ik het opnieuw. Mijn nieuwe project: suikervrije appeltaart. Hoe moeilijk kan dat zijn? Volgens Rudolf van Veen (ja, van 24kitchen) doe ik er een half uur over om de taart voor te bereiden en dan nog een uurtje in de oven.

Goed. Dreumes van 1,5 jaar in bed, kleuter van 4 heerlijk spelend in de woonkamer. Ik kan beginnen! Na 1 minuut kneden heb ik er een hard hoofd in. Hoe krijg ik dit 'deeg' - dat meer weg heeft van een grote bonk plakkerig kauwgom - ooit in een bakvorm? Laat staan mooi uitgerold? Hop, met schaal en al in de koelkast dan maar. Na een half uurtje koelen komt het vast goed. Nou nee. Ondanks mijn zorgvuldig bebloemde aanrecht en ingesmeerde deegroller plakt het spul overal aan vast. Als ik eenmaal besloten heb om me maar van dit goedje te ontdoen blijkt het een hels karwei om het van mijn handen, mijn aanrecht, kortom alles waar het mee in aanraking is geweest af te krijgen.

Van die berg klein geschilde appels die ik inmiddels had voorbereid kan ik uiteraard verse appelmoes maken. Niet deze keer. Vol goede moed besluit ik het deeg opnieuw te maken. Nu dan toch maar met suiker, een beetje dan, want honing is er niet genoeg in huis. Alle ingrediënten zijn op voorraad behalve de roomboter. Zou margarine ook volstaan? Ik neem de gok.

Bij mijn hernieuwde poging deeg te maken lees ik dat ik niet 200 ml water aan het deeg moet toevoegen, maar 2 eetlepels. Hoe heb ik dat nou in vredesnaam verkeerd kunnen interpreteren? Geen wonder dat mijn deeg een goede imitatie van kauwgom was. Of was het toch de ahorn siroop? Ik zal het mysterie van mijn mislukte deeg nu in elk geval niet ontrafelen.

Door al mijn geklungel is het al halverwege de middag en is mijn dochter al weer wakker. Nu is de uitdaging compleet! Ik ga proberen te bakken terwijl zij om de twee minuten mijn aandacht vraagt met 'kom' en 'kijk' mama! Ze hangt samen met haar broer ondersteboven in bank en stoelen en ik moet haar zoeken als ze verstopt ligt tussen twee kasten.

Ja, het duurt lang. De kinderen geef ik in plaats van een heerlijk zelfgemaakt stukje suikervrije appeltaart maar een cracker tegen de opkomende trek. Met appelstroop, dat dan wel. Niet dat het in de buurt komt van die goedbedoelde appeltaart, maar toch.

Tegen de tijd dat het deeg kan koelen is het al zo laat dat ik aan het avondeten moet beginnen. Nasi dan maar, want mijn geplande hartige schotel kan de oven niet delen met de appeltaart. Mijn dochter loopt rond met haar slab nog steeds om en haar handjes plakken van de stroop. De kinderen zijn gezellig bij mij in de keuken komen spelen - het duurt zo lang mama! - zodat de grond bezaaid ligt met speelgoed en ik van de ene naar de andere kant spring zonder over legoblokjes of auto's te struikelen.

De taart - als toetje in dit geval - is erg lekker. De nasi ook. Al was de combi wel een beetje raar. Uiteindelijk heb ik er de hele middag over gedaan om mijn suikervrije taart te maken. Rudolf doet dat in een half uur. Met suiker. Hij heeft vast geen kleine kinderen rondlopen.