Na dagen van druilerig herfstweer, regenjassen en natte haren zie ik bij het opstaan een blauwe lucht en zon. Eindelijk! Blijft het zo? Ja het blijft zo, vertelt de weer app op mijn telefoon. Direct maak ik plannen voor een ochtend in de gezonde buitenlucht met de kids. We gaan weer eens naar de kinderboerderij.
Na een ontzettend lange zit aan de eettafel hebben onze kinderen hun boterhammen op. Geeft niks, een goed gevulde maag is belangrijk voor de wandeling van iets meer dan 1 kilometer. Hop, drinken en wat lekkers inpakken, de tafel afruimen en op pad! Dacht ik. Tot het begon. De ruzies. Onze kinderen kunnen heerlijk spelen, vaak hoor ik zelfs hoe bijzonder het is dat ze zo in hun spel opgaan dat we ze een half uur of langer niet horen. Als ik hen gadesla tijdens zo'n moment ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en gloeit mijn lijf van liefde en trots. Maar iets zegt me dat ik dat vandaag niet ga meemaken.
Het vermogen van Kiki om zich voort te bewegen was de start van de ruzies tussen broer en zus. Het probleem is dat onze beide schatjes nog geen vijf zijn en daarmee tegelijk in hun egocentrische fase zitten. Ik, ik ik, mijn, mijn, mijn, van mij, VAN MIJ!! Verplaatsen in de gevoelens van een ander is er niet bij. Tel daarbij op dat onze dochter van 1,5 jaar veel nog niet begrijpt en dat onze zoon van 4 jaar het niet snapt dat zij het niet begrijpt. Heerlijk.
Nog voordat ik de borden heb opgeruimd hoor ik Timo al gillen dat Kiki niet aan 'zijn' speelgoed mag komen. Kiki doet net of ze het niet hoort en speelt onverstoorbaar verder. Timo krijst dat ze moet stoppen en probeert het speelgoed uit haar handen te trekken. Inmiddels zet Kiki het ook op een brullen en valt hard op de grond, haar broer is nou eenmaal sterker. Gealarmeerd bij het eerste gillen heb ik alles uit mijn handen laten vallen en spring tussenbeide. Eerst Kiki troosten en daarna Timo toespreken. 'Samen delen, samen spelen'. Daar is 'ie weer.
Verder met de tafel, ik wil zo snel mogelijk de buitenlucht in met ze, dat kalmeert weet ik uit ervaring. Een half uur later ben ik nog geen steek verder. Het enige wat ik gedaan heb is mijn gillende kinderen uit elkaar houden. Weet je wat? Ik laat de boel de boel en naar buiten met die twee! Na geruzie over wie welke muts en sjaal mag, welke schoenen er aan moeten en welke jas heb ik het helemaal gehad. In een vlaag van totale frustratie over zoveel tegenwerking roep ik: "Weten jullie wat? Jullie blijven maar lekker thuis! Mama gaat wel alleen!" Niet heel pedagogisch verantwoord nee. Heel even is het stil en twee verbaasde gezichtjes staren mij aan. Wat zegt ze nou? Nee! En prompt beginnen ze allebei te huilen.
Diep in- en uitademen. Lang leve de yogalessen. Vooruit. Timo op zijn loopfiets en Kiki probeer ik niet eens in de wandelwagen te zetten, die wil alleen nog maar zelf lopen tegenwoordig. Ontwikkeling van de eigen wil. Prima. We gaan! Dreumesen hebben alle tijd van de wereld en vinden alles wat ze tegenkomen interessant. Prachtig toch hoe alles nieuw is en onderzocht moet worden. Ik geniet er enorm van en zo komen we dan na een wandeling met veel stops bij de kinderboerderij aan. Timo attendeert me nog even op de poep aan de wielen van zijn loopfiets en blijkbaar ben ik er ook doorgereden met de wagen. Getver! Ik hoop dat we het er ver af is tegen de tijd dat we thuis zijn.
De kinderboerderij is heerlijk. Lekker in het zonnetje bekijken we alle dieren en de kinderen leven zich uit. Maar dan komt het moment dat we naar huis gaan. Laat Kiki nou ook net in de koppigheidsfase zitten en besluiten dat zij niet meegaat. Daar laat ik me niet meer door kisten en vrolijk roepen we "Dag Kiki, wij gaan naar huis. Daaaaag!" Meestal werkt het. Vandaag niet. Het is zo'n dag. Ze blijft staan waar ze staat. Ik haal haar uiteindelijk op en geef haar de keus: lopen of zitten. Nee, niet dragen. Lopen of zitten. Het is tegen lunchtijd en in deze onderhandeling heb ik geen zin. Ze gilt het uit als ik haar in de wandelwagen worstel. Ah nee! Ze heeft geitenpoep aan haar laarsjes, die nu uitgesmeerd zit over de warme fleecezak van de wandelwagen. Eerst haar schoenen uit en vervolgens wurm ik haar riem om. Ze zit. Van passerende ouders met rustig ogende kinderen hoor ik een bemoedigend: "Zo gaat het bij ons ook vaak hoor. Je bent niet de enige." Eh ja. Dank.
Een krijsende en spartelende Kiki rijd ik de lange kilometer naar huis. Van boosheid heeft ze ook haar muts en sokken uitgetrokken en weggesmeten. Haar blote voetjes kunnen met 4 graden boven nul rekenen op meelijwekkende blikken van de ons tegemoetkomende wandelaars. Stiekem moet ik ook wel lachen om haar driftbui. Wat een temperament! Een aantal keer probeer ik het rustig aan haar uit te leggen: "Lieverd je mag lekker in de wandelwagen, thuis kan je weer lopen." En "We laten je schoentjes even uit, er zit poep aan. Bah!" Het mag niet baten.
Thuisgekomen zijn we de drempel nog niet over en ja hoor, de eerste ruzie is alweer een feit. Allebei trekken ze aan 1 kant van dezelfde sjaal. Kiki was er mee aan het spelen en Timo realiseert zich dat het ZIJN sjaal is. Hebben we verkeerde chi in huis vandaag? Is er storm op komst? Worden ze ziek? Heb ik stress? Nou, inmiddels wel! Ik ga optreden. Timo zet ik in de woonkamer (Mama, ik vind jou niet meer lief! Ik ben heel boos op jou hoor!) en Kiki gaat direct naar boven met een goede papfles dan maar als lunch. Met geen mogelijkheid kan ik haar luier verschonen. Binnenin mij begint het te borrelen. Mijn geveinsde kalmte begin ik langzaam te verliezen. Ik zet Kiki totaal driftig in haar bed en ga naar boven. Zo. Op iedere verdieping van ons huis een gezinslid. Lekker rustig. Als ik een beetje afgekoeld ben loop ik naar beneden. Ja Kiki wil wel een schone luier. Ze heeft gepoept en het zit zo ongeveer ter hoogte van haar schouders. Als ik haar in haar blootje op de commode heb staan bekijkt ze vrolijk hoe het stroompje langs haar benen onder haar voeten een plasje vormt. Uiteraard zijn ook haar kleertjes en het aankleed kussen nat. Even later ligt onze prinses helemaal in schoon in bed en valt direct in slaap. Kost wat energie hoor, krijsen en ruzie maken!
Met Timo heb ik een verdieping lager een goed gesprek over delen en inlevingsvermogen. Of het helpt? Geen idee. In de heersende rust kan ik in elk geval de gratis ontvangen poep van banden en schoenen verwijderen en de ontbijttafel afruimen. Daarmee bezig zijnde bedenk ik me wat ik laatst las op www.opvoedadvies.nl. Dat kinderen enorm veel leren van ruzie maken. Hun gevoelens onder woorden te brengen, voor zichzelf opkomen, onderhandelen en uiteindelijk rekening houden met de gevoelens en wensen van de ander. Ach, het was gewoon zo'n dag. En het komt weer goed. Over een paar jaar.
Na een ontzettend lange zit aan de eettafel hebben onze kinderen hun boterhammen op. Geeft niks, een goed gevulde maag is belangrijk voor de wandeling van iets meer dan 1 kilometer. Hop, drinken en wat lekkers inpakken, de tafel afruimen en op pad! Dacht ik. Tot het begon. De ruzies. Onze kinderen kunnen heerlijk spelen, vaak hoor ik zelfs hoe bijzonder het is dat ze zo in hun spel opgaan dat we ze een half uur of langer niet horen. Als ik hen gadesla tijdens zo'n moment ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en gloeit mijn lijf van liefde en trots. Maar iets zegt me dat ik dat vandaag niet ga meemaken.
Het vermogen van Kiki om zich voort te bewegen was de start van de ruzies tussen broer en zus. Het probleem is dat onze beide schatjes nog geen vijf zijn en daarmee tegelijk in hun egocentrische fase zitten. Ik, ik ik, mijn, mijn, mijn, van mij, VAN MIJ!! Verplaatsen in de gevoelens van een ander is er niet bij. Tel daarbij op dat onze dochter van 1,5 jaar veel nog niet begrijpt en dat onze zoon van 4 jaar het niet snapt dat zij het niet begrijpt. Heerlijk.
Nog voordat ik de borden heb opgeruimd hoor ik Timo al gillen dat Kiki niet aan 'zijn' speelgoed mag komen. Kiki doet net of ze het niet hoort en speelt onverstoorbaar verder. Timo krijst dat ze moet stoppen en probeert het speelgoed uit haar handen te trekken. Inmiddels zet Kiki het ook op een brullen en valt hard op de grond, haar broer is nou eenmaal sterker. Gealarmeerd bij het eerste gillen heb ik alles uit mijn handen laten vallen en spring tussenbeide. Eerst Kiki troosten en daarna Timo toespreken. 'Samen delen, samen spelen'. Daar is 'ie weer.
Verder met de tafel, ik wil zo snel mogelijk de buitenlucht in met ze, dat kalmeert weet ik uit ervaring. Een half uur later ben ik nog geen steek verder. Het enige wat ik gedaan heb is mijn gillende kinderen uit elkaar houden. Weet je wat? Ik laat de boel de boel en naar buiten met die twee! Na geruzie over wie welke muts en sjaal mag, welke schoenen er aan moeten en welke jas heb ik het helemaal gehad. In een vlaag van totale frustratie over zoveel tegenwerking roep ik: "Weten jullie wat? Jullie blijven maar lekker thuis! Mama gaat wel alleen!" Niet heel pedagogisch verantwoord nee. Heel even is het stil en twee verbaasde gezichtjes staren mij aan. Wat zegt ze nou? Nee! En prompt beginnen ze allebei te huilen.
Diep in- en uitademen. Lang leve de yogalessen. Vooruit. Timo op zijn loopfiets en Kiki probeer ik niet eens in de wandelwagen te zetten, die wil alleen nog maar zelf lopen tegenwoordig. Ontwikkeling van de eigen wil. Prima. We gaan! Dreumesen hebben alle tijd van de wereld en vinden alles wat ze tegenkomen interessant. Prachtig toch hoe alles nieuw is en onderzocht moet worden. Ik geniet er enorm van en zo komen we dan na een wandeling met veel stops bij de kinderboerderij aan. Timo attendeert me nog even op de poep aan de wielen van zijn loopfiets en blijkbaar ben ik er ook doorgereden met de wagen. Getver! Ik hoop dat we het er ver af is tegen de tijd dat we thuis zijn.
De kinderboerderij is heerlijk. Lekker in het zonnetje bekijken we alle dieren en de kinderen leven zich uit. Maar dan komt het moment dat we naar huis gaan. Laat Kiki nou ook net in de koppigheidsfase zitten en besluiten dat zij niet meegaat. Daar laat ik me niet meer door kisten en vrolijk roepen we "Dag Kiki, wij gaan naar huis. Daaaaag!" Meestal werkt het. Vandaag niet. Het is zo'n dag. Ze blijft staan waar ze staat. Ik haal haar uiteindelijk op en geef haar de keus: lopen of zitten. Nee, niet dragen. Lopen of zitten. Het is tegen lunchtijd en in deze onderhandeling heb ik geen zin. Ze gilt het uit als ik haar in de wandelwagen worstel. Ah nee! Ze heeft geitenpoep aan haar laarsjes, die nu uitgesmeerd zit over de warme fleecezak van de wandelwagen. Eerst haar schoenen uit en vervolgens wurm ik haar riem om. Ze zit. Van passerende ouders met rustig ogende kinderen hoor ik een bemoedigend: "Zo gaat het bij ons ook vaak hoor. Je bent niet de enige." Eh ja. Dank.
Een krijsende en spartelende Kiki rijd ik de lange kilometer naar huis. Van boosheid heeft ze ook haar muts en sokken uitgetrokken en weggesmeten. Haar blote voetjes kunnen met 4 graden boven nul rekenen op meelijwekkende blikken van de ons tegemoetkomende wandelaars. Stiekem moet ik ook wel lachen om haar driftbui. Wat een temperament! Een aantal keer probeer ik het rustig aan haar uit te leggen: "Lieverd je mag lekker in de wandelwagen, thuis kan je weer lopen." En "We laten je schoentjes even uit, er zit poep aan. Bah!" Het mag niet baten.
Thuisgekomen zijn we de drempel nog niet over en ja hoor, de eerste ruzie is alweer een feit. Allebei trekken ze aan 1 kant van dezelfde sjaal. Kiki was er mee aan het spelen en Timo realiseert zich dat het ZIJN sjaal is. Hebben we verkeerde chi in huis vandaag? Is er storm op komst? Worden ze ziek? Heb ik stress? Nou, inmiddels wel! Ik ga optreden. Timo zet ik in de woonkamer (Mama, ik vind jou niet meer lief! Ik ben heel boos op jou hoor!) en Kiki gaat direct naar boven met een goede papfles dan maar als lunch. Met geen mogelijkheid kan ik haar luier verschonen. Binnenin mij begint het te borrelen. Mijn geveinsde kalmte begin ik langzaam te verliezen. Ik zet Kiki totaal driftig in haar bed en ga naar boven. Zo. Op iedere verdieping van ons huis een gezinslid. Lekker rustig. Als ik een beetje afgekoeld ben loop ik naar beneden. Ja Kiki wil wel een schone luier. Ze heeft gepoept en het zit zo ongeveer ter hoogte van haar schouders. Als ik haar in haar blootje op de commode heb staan bekijkt ze vrolijk hoe het stroompje langs haar benen onder haar voeten een plasje vormt. Uiteraard zijn ook haar kleertjes en het aankleed kussen nat. Even later ligt onze prinses helemaal in schoon in bed en valt direct in slaap. Kost wat energie hoor, krijsen en ruzie maken!
Met Timo heb ik een verdieping lager een goed gesprek over delen en inlevingsvermogen. Of het helpt? Geen idee. In de heersende rust kan ik in elk geval de gratis ontvangen poep van banden en schoenen verwijderen en de ontbijttafel afruimen. Daarmee bezig zijnde bedenk ik me wat ik laatst las op www.opvoedadvies.nl. Dat kinderen enorm veel leren van ruzie maken. Hun gevoelens onder woorden te brengen, voor zichzelf opkomen, onderhandelen en uiteindelijk rekening houden met de gevoelens en wensen van de ander. Ach, het was gewoon zo'n dag. En het komt weer goed. Over een paar jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten