De creatie van een moestuin

Altijd heb ik een latente liefde gehad voor het onderhouden van mijn eigen eetbare tuin. Dat moest dan in potjes op balkons, maar nu hebben wij een heuse, oké niet zo heel grote, stadstuin. Die bevolkt wordt door een speelhuisje, glijbaan, zandbak en gras. En toch... ik wil een moestuin.

Je hebt 'm vast wel eens gezien: de vierkante meter (moes)tuin van de Intratuin. Ik vind het een wereldvondst. In elkaar zetten en beginnen maar. Niet helemaal in mijn geval. Want de helft van onze tuin mag dan speelplaats zijn, de andere helft staat bomvol planten en hebben we terras. Op diverse sites lees ik dat een goede moestuin begint met de juiste plek. Schaduw en zon, eigenlijk dat kleine stukje tuin dat nog niet in beslag is genomen en waar ik mijn potjes met kruiden, tomaten, sla en aardbeien had gestald deze zomer. Niet groter dan 120 x 50 cm. Betegeld bovendien. Mmmm, toch in de tuin dan maar? Stukje wilde bloementuin offeren? Het kan niet rekenen op de steun van mijn wederhelft. Ik zal creatief moeten zijn.

Op naar de Hornbach. Na lang speuren vind ik iemand van de tuinafdeling. De man kijkt mij meewarig aan. Plantenbakken? Van hout? Nee, mevrouw alleen in de zomer. Als we ze dan al hebben! Biologische moestuin grond? Blijkbaar ben ik hier niet aan het juiste adres. Timo hangt inmiddels met zijn voeten aan de ene kant en zijn hoofd aan de andere kant over het wagentje van verveling. 'Mamaaaaa! Gaaaaaaan we nu al?' 

Even verderop is de Intratuin. Hier hebben ze wel bakken. Gelukkig! Omdat deze vestiging in Breda over twee dagen opnieuw geopend wordt zijn de bakken nog niet geprijsd. Terwijl de vriendelijke verkoper prijzen gaat opzoeken in het systeem valt mijn oog op een moestuin op poten. Dat is het! Kunnen er ook nog plantjes onder, wat een fantastische ruimtebesparing! Nu duidelijk wordt wat ik wil met de plantenbak, vraagt de verkoper zich af waarom ik nu - eind oktober - met een moestuin ga starten. Wat ik wil gaan planten? Eh, veldsla? Winter spinazie? begin ik. In een vlaag van helderheid vraag ik nog of er aanbiedingen zijn tijdens die grandioze opening over een paar dagen. Jawel! Alleen deze bak moet ik wel zelf in elkaar zetten. Een soort Ikea bouwpakket. Geen probleem, daar hebben we een man voor in huis! Timo vermaakt zich overigens uitstekend hier. Het mag dan oktober zijn, in deze winkel is het al kerstmis: in de landschappen met nostalgische huisjes wordt geschaatst en de kerstman zit al op zijn prachtige stoel om kindertjes te ontvangen. Normaal vind ik het irritant als ik zo vroeg al met de feestdagen wordt geconfronteerd, nu echter komt het mij prima uit!

Slepend met de partij hout van kassa naar auto en van auto naar achtertuin laat ik thuis mijn nieuwe slimme aanwinst bewonderen door mijn lief. Hij vindt het allemaal prima en meldt terloops dat ik zo'n eenvoudige bak ook best zelf in elkaar kan zetten. Ik geloof dat ik niet op 'm kan rekenen in deze. En hey, natuurlijk kan ik dat zelf! Uit mijn comfort zone dan maar - om het woord dat ik tegenwoordig dagelijks ergens hoor maar eens te gebruiken. 

Oké, alles is compleet en op het blaadje ziet het er eenvoudig uit. Waar in de schuur liggen ook alweer de schroefmachines. Ah. Welke moet ik nou nemen? En hoe krijg ik er een kruiskop in? Na een half uur stuntelen bel ik dan toch de klusser in ons huis op. Zijn dikke lach onderdrukkend (ik hoor het gewoon!) krijg ik instructies. Met frisse tegenzin inmiddels probeer ik de stukken op zijn plek te houden en de schroeven erin te krijgen. Het is een ramp. De planken vallen telkens om, de schroefmachine draait de schroeven eruit in plaats van erin en vervolgens is de accu op. Gloeiende gloeiende! Uiteindelijk heb ik dan (met de hand!) twee kanten tegen elkaar geschroefd en zie al dat de liggende plank daar nooit in gaat passen.Veel te breed. Hè? Na lang zoeken zie ik dat er twee beschermingshoutjes aan de zijkant zitten die er eerst af moeten. Zeg Intratuin, DAT stond niet op de werkbeschrijving!

Wel, het resultaat mag er zijn. Ja, er is een plank niet helemaal heel meer omdat ik te nipt het schroefje erin wilde draaien. En waterpas, dat geloof ik ook niet. Maar hij staat en als het een beetje wil, dan hebben wij deze winter al de eerste veldsla en winter spinazie uit mijn eigen biologische moestuin. Dubbel trots ben ik!