Suikervrije appeltaart

Ruim een half jaar weet ik dat ik taarten bakken leuk vind. Heel leuk. Wat begon met een taart voor de eerste verjaardag van onze dochter, resulteert nu in meerdere verjaardagstaarten per verjaardag en zo ongeveer een taart om de week.

Veel zoetigheid is niet goed voor een mens en daarom heb ik me stellig voorgenomen de suiker uit de taarten bannen. Na een korte rondgang over het internet en goed advies van een kennis, sta ik niet veel later bij Albert Heijn met een fles ahorn siroop in mijn handen. Niet goedkoop trouwens, maar een goede aankoop om mijn bakverslaving te kunnen rechtvaardigen.

Na taarten van beschuitdeeg en fondant, is het tijd voor wat anders. Mijn eerste cheesecake met rode vruchten en witte chocolade kon rekenen op welgemeende goedkeuring van alle proevers. Ook de brownies werden warm ontvangen. De suikervrije variant van limoen taart met krokante bodem was een flop. Het eindresultaat had meer weg van een zoetzure spons met ingezakte merenguepuntjes. Lag het aan de vulling? De niet zo heel stevige bodem? Toch de siroop?

Natuurlijk probeer ik het opnieuw. Mijn nieuwe project: suikervrije appeltaart. Hoe moeilijk kan dat zijn? Volgens Rudolf van Veen (ja, van 24kitchen) doe ik er een half uur over om de taart voor te bereiden en dan nog een uurtje in de oven.

Goed. Dreumes van 1,5 jaar in bed, kleuter van 4 heerlijk spelend in de woonkamer. Ik kan beginnen! Na 1 minuut kneden heb ik er een hard hoofd in. Hoe krijg ik dit 'deeg' - dat meer weg heeft van een grote bonk plakkerig kauwgom - ooit in een bakvorm? Laat staan mooi uitgerold? Hop, met schaal en al in de koelkast dan maar. Na een half uurtje koelen komt het vast goed. Nou nee. Ondanks mijn zorgvuldig bebloemde aanrecht en ingesmeerde deegroller plakt het spul overal aan vast. Als ik eenmaal besloten heb om me maar van dit goedje te ontdoen blijkt het een hels karwei om het van mijn handen, mijn aanrecht, kortom alles waar het mee in aanraking is geweest af te krijgen.

Van die berg klein geschilde appels die ik inmiddels had voorbereid kan ik uiteraard verse appelmoes maken. Niet deze keer. Vol goede moed besluit ik het deeg opnieuw te maken. Nu dan toch maar met suiker, een beetje dan, want honing is er niet genoeg in huis. Alle ingrediënten zijn op voorraad behalve de roomboter. Zou margarine ook volstaan? Ik neem de gok.

Bij mijn hernieuwde poging deeg te maken lees ik dat ik niet 200 ml water aan het deeg moet toevoegen, maar 2 eetlepels. Hoe heb ik dat nou in vredesnaam verkeerd kunnen interpreteren? Geen wonder dat mijn deeg een goede imitatie van kauwgom was. Of was het toch de ahorn siroop? Ik zal het mysterie van mijn mislukte deeg nu in elk geval niet ontrafelen.

Door al mijn geklungel is het al halverwege de middag en is mijn dochter al weer wakker. Nu is de uitdaging compleet! Ik ga proberen te bakken terwijl zij om de twee minuten mijn aandacht vraagt met 'kom' en 'kijk' mama! Ze hangt samen met haar broer ondersteboven in bank en stoelen en ik moet haar zoeken als ze verstopt ligt tussen twee kasten.

Ja, het duurt lang. De kinderen geef ik in plaats van een heerlijk zelfgemaakt stukje suikervrije appeltaart maar een cracker tegen de opkomende trek. Met appelstroop, dat dan wel. Niet dat het in de buurt komt van die goedbedoelde appeltaart, maar toch.

Tegen de tijd dat het deeg kan koelen is het al zo laat dat ik aan het avondeten moet beginnen. Nasi dan maar, want mijn geplande hartige schotel kan de oven niet delen met de appeltaart. Mijn dochter loopt rond met haar slab nog steeds om en haar handjes plakken van de stroop. De kinderen zijn gezellig bij mij in de keuken komen spelen - het duurt zo lang mama! - zodat de grond bezaaid ligt met speelgoed en ik van de ene naar de andere kant spring zonder over legoblokjes of auto's te struikelen.

De taart - als toetje in dit geval - is erg lekker. De nasi ook. Al was de combi wel een beetje raar. Uiteindelijk heb ik er de hele middag over gedaan om mijn suikervrije taart te maken. Rudolf doet dat in een half uur. Met suiker. Hij heeft vast geen kleine kinderen rondlopen.