"Het mooiste cadeau komt vaak in de lelijkste verpakking."
Tijdens een mooie zomer viel ik uit met burn-out achtige klachten. Al een hele tijd mopperde ik over weinig energie, te veel druk op mij door allerlei factoren, alsmaar rennen, hollen en nergens tijd voor hebben. Maar het lag vooral aan mijn werk. En dus besloot ik na lang wikken en wegen om het te doen. Mijn baan op te zeggen. Dat zou het oplossen! Zo liep het niet helemaal. Uiteraard.
Nadat mijn hoge woord eruit was, stelde mijn baas voor om een time-out te nemen. Huh? Dat was niet het antwoord dat ik had verwacht. Nee, hij stelde voor dat ik in alle rust ging kijken of het opzeggen van mijn baan de juiste beslissing was. Of er wellicht nog andere zaken speelden? Een pauze nemen? Nou, dat ging ik dus echt niet doen! Ik ben toch niet ziek? Het was vooral de druk op het werk en alles wat ik daardoor niet voor elkaar kreeg in de rest van mijn leven. Ai, ging ik even in de weerstand... Wel was er een zacht stemmetje in mij die zei dat mijn baas misschien wel gelijk had. Een pas op de plaats was eigenlijk waar mijn lijf ontzettend behoefte aan had. Al een hele tijd. Dit was het moment om te luisteren naar mijn lijf en uit mijn hoofd te gaan... In plaats van mijn lichaamssignalen te negeren - waarin ik de expert status zo ongeveer had bereikt - hoorde ik wat ik moest doen. En ging het doen.
Zenuwachtig zat ik heen en weer te wiebelen op mijn stoel in de wachtkamer. Artsen. Ik heb het niet zo op artsen. Ook al is het een Arbo-arts en gaat hij echt geen pijnlijke lichamelijk behandeling voorstellen. Sjeemig, wat ging ik nou zeggen? En dus deed ik een beroep op mijn inmiddels beproefde overlevingsstrategie. Mijn zonnige gezicht opzetten en vol vertrouwen de kamer binnenstappen toen ik daartoe uitgenodigd werd. Maar deze keer werkte het niet. Binnen no-time kreeg ik (letterlijk) een spiegel voorgehouden. "Ok." Zei de arts nadat ik mijn verhaal uit de doeken had gedaan met mijn lachende gezicht opgeplakt. "Er stapt hier een vrouw mijn kamer binnen met een stralende glimlach op haar gezicht, die mij komt vertellen dat het helemaal niet goed met haar gaat. Iets klopt hier niet. Waarom zijn jouw binnen- en buitenkant zo uit balans?" Slik. "Zeg nu nog eens in de spiegel dat het niet goed met je gaat en kijk er dan ook bij zoals je je werkelijk voelt". Slik slik slik. Hij had gelijk. Oh, wat had hij gelijk. Voor het eerst voelde ik dat ik hiermee aan de slag wilde. Dit was het moment.
Tja, waar kwam het vandaan dat ik uitviel? En dit was niet de eerste keer... Waar ging het niet goed? Niet over het hoofd te zien was dat ik altijd aan het pleasen was. Meer dan eens teveel hooi op mijn vork nam en het supergoed wilde doen. Een beetje extra werk kon er altijd nog wel bij. De pleaser in mij had zich zo prachtig kunnen ontwikkelen, omdat hij gevoed werd door mijn onzekere kant. Onzeker waardoor? Nou, bijvoorbeeld omdat ik zag dat iedereen om mij heen een opleiding helemaal had afgemaakt. En ik? Niet. En daardoor voelde ik me minder. Veel minder. "Zij zullen het vast beter weten dan ik." Ik hield mijn mond maar. Want door hard en goed te werken zou ik echt wel gewaardeerd worden. Hmmm. Geen goed idee. Maar waarom had ik geen afgerond diploma op zak? En waarom maakte ik daar nou zo'n punt van? Waarom voelde ik me daardoor minder? Hoe vaak hebben mensen me nou gezegd dat het helemaal niet belangrijk is of je je opleiding hebt afgemaakt? Dat het gaat om wie je bent met al je ervaring, talenten en kwaliteiten. Oh, ik hoorde hen wel hoor. Maar ik VOELDE het niet. Het was niet geland in mijn lichaam. De reden waarom ik mijn opleiding niet had afgemaakt was omdat ik niet meer naar school wilde. Ik werd gepest. Veel gepest mijn hele schoolcarrière lang en ik wilde weg van mijn studies. Vluchten. En waarom werd ik gepest? Omdat ik niet weerbaar was. Anders dan de anderen. Ik was niet weerbaar omdat ik in mijn vroege jeugd veel ziek ben geweest. Jeugdreuma had ik en daardoor was ik veel onder doktersbehandeling. In mijn kindertijd kon ik zeven jaar lang niet goed rennen en fysiek meedoen met de andere kids. Ik had pijn. Mijn lijf was ziek en daardoor voelde ik me anders. Want ik kon immers niet wat zij deden. De jeugdreuma kwam in mijn leven toen ik 18 maanden oud was. Een dreumes nog was ik. Daar lag de sleutel. Daar was iets gebeurd waar ik mee aan de slag moest. En zo had ik ineens een hele ketting met schakels aan gebeurtenissen aaneengeregen en in beeld. Die me terug leidde naar de basis. Wow.
"Nee, ik ga niet starten met dit traject." Zei ik dat nou echt? "Ik heb het gevoel dat er geen klik is en dat ik beter op zoek kan gaan naar iemand die bij mij past." Whoa! Ik heb zojuist voor het eerst in mijn leven gezegd dat ik voor mezelf ga kiezen. Dat ik naar mezelf heb geluisterd en mijn eigen weg ga volgen. Dit voelt als een stap in de goede richting! Maar wat nu? Hoe nu verder? Gelukkig was daar mijn netwerk en had ik niet veel later een gesprek met een vrouw waar ik wel de klik mee voelde. Al snel waren we het eens. Ik had overduidelijk trauma's opgelopen in mijn prille jeugd.
Op een heerlijke zonnige zomerdag fietste ik met honderd kilo lood in mijn schoenen en naar de praktijk. Een uur daarvoor had ik nog geprobeerd onder de afspraak uit te komen. Mijn hart bonsde zowat uit mijn lijf en ik was bijna bang dat het aan de buitenkant te zien zou zijn. Nu ging ik het doen. Echt doen. Mijn nare ervaringen opnieuw beleven. Ver weggestopte dingen naar boven halen. Al die jaren van mijn leven tot dusver gebundeld in dit ene vreselijk spannende moment. De behandelingen die ik aanging lieten me zien dat ik in mijn volwassen leven beperkt werd door de dingen die me als klein kind hadden geraakt. De confrontatie aangaan met mijn ervaringen en die opnieuw beleven was heftig. Maar wat een verademing was het! Ik voelde de blokkades verminderen en kwam dichter bij mezelf dan ik ooit was geweest. Kortom, het voelde geweldig.
O, wat ontdekte ik veel. Ik kreeg een prachtig inzicht: dat het niet mijn schuld was dat ik in dat ziekenhuis lag. Dat ik er niks aan kon doen dat ik ziek werd. Ik had niks fout gedaan. Een kind beredenering om de situatie te kunnen begrijpen. Maar wel één die er de rest van mijn leven ingesleten was. En ervoor zorgde dat ik vaak de 'schuld' bij mezelf legde. Als volwassene kon ik uiten wat ik toen als kind niet kon, simpelweg omdat ik de woorden nog niet kende en kon uitspreken. Wat een bevrijding. Een schitterende energie kwam vrij die al die lange jaren vast had gezeten. Wat voelde dat ongelofelijk goed.
Inmiddels weet ik dat mensen die op jonge leeftijd hebben moeten overleven (soms letterlijk!) hun grenzen niet leren kennen en dus ook niet leren hoe je die moet bewaken. Je moet immers knokken om te blijven. En gaat later vaak structureel over je grenzen heen (simpelweg omdat je niet weet wat die zijn). Het lichaam voelt het wel en laat op een gegeven moment van zich horen. Met vermoeidheidsklachten, hoofdpijn, maagzweren, stress enzovoort. De kunst is om daar naar te luisteren. Jarenlang bouwde het zich op in mij tot ik het echt niet meer kon bolwerken. Ik viel uit. Niet zo gek ook dat op dat moment mijn dochter de leeftijd van 20 maanden bereikte. En ik in haar mezelf zag. Over spiegelen gesproken... Het is ongelofelijk wat mijn jeugdreuma heeft gedaan met de opbouw van mijn zelfbeeld en de rest van mijn leven.
Wat een weerstand voelde ik, toen ik die zomer met mijn baas aan tafel zat. Was ik ziek? Nee, niet meer. Maar de weerstand tegen ziek zijn was er wel. Levensgroot. Ik wilde weglopen voor ziek zijn. Alles beter dan dat. Het proces dat ik ben aangegaan heeft ervoor gezorgd dat ik het weggestopte deel van mezelf ben gaan accepteren. Is het weg? Nee, weg gaat het nooit. Want het hoort bij mij. Ik ben alles wat ik tot dusver heb meegemaakt. Geen 'oude' of 'nieuwe' ikken. Alles diende een doel, daar ben ik zeker van. Het enige wat ik moest doen was zien dat ik een weg te lopen heb en beseffen dat ik ver van mezelf verwijderd was geraakt. Nogal van mijn pad af. Het bijzondere is dat ik terugkijk op mijn jeugd tot dusver als verdrietig en naar. Maar toe ik contact maakte met mijn Innerlijk Kind, begreep ik dat het maar een klein deel was van mijn leven toen. Want toch speelde ik dat het een lieve lust was, had vriendinnen en deed van alles. Zat op ballet, zwemmen en was hartstikke actief. Eigenlijk heeft mijn jeugdreuma een heel positief deel met een warme kijk op de wereld, in mij laten ontwikkelen. Vanuit mijn hart.
Op mijn site www.puuropgevoel.nu vind je een qoute van Helen Keller. "Be happy with what you have, while working for what you want". Ik vind hem mooi en heel toepasselijk omdat zij op de leeftijd van 18 maanden ziek werd en haar hele leven veranderde omdat ze doof en blind werd. Mijn jeugdreuma is van een ander kaliber, maar dankzij de vindingrijkheid en liefde van mijn ouders dans ik door het leven vandaag en zit ik niet in een rolstoel, want dat was eigenlijk het scenario dat de artsen voor mij hadden geschreven. Ik kan alles doen wat jullie ook kunnen en heb - net als Helen Keller - een doorzetters mentaliteit ontwikkeld. Ik kan vechten als het moet voor iets waar ik in geloof, en doe dat ook.
Ben ik weggegaan bij mijn werkgever? Ja, dat wel. Want ik zag waar ik heen wilde. Waar ik gelukkig van word. Inmiddels luister ik naar mijn innerlijke stem en gebruik mijn intuïtie als nooit tevoren. Het heeft mij laten inzien wie ik in essentie ben en ik volg de weg die er voor mij ligt. Dat wat ik echt wil en nu ook doe: anderen helpen te ontdekken wie ze werkelijk zijn. Want dat is het mooiste cadeau dat er is.
Wil jij aan de slag met jouw vraag? Wil je volop in het leven staan maar loop je vast? Weet je niet goed hoe je bij je gevoel moet komen? Coaching kan je daarbij helpen. Neem contact met mij op voor een gratis kennismakingsgesprek. www.puuropgevoel.nu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten