Vieze voeten

Blaadjes knisperen onder mijn schoenen. Ik adem een diepe teug bomenlucht in en kijk opzij. Vlak naast me loopt Levensgenieter met een grote glimlach op haar gezicht. Ik kijk in haar ogen. "Fijn hè." Ze pakt mijn hand. "Dit zouden we toch wel iedere dag kunnen doen?" Ik hum een beetje want ik hoor hoe Verantwoordelijkheid aan komt rennen over het bospad. Nog voordat ze bij ons is begint ze al te roepen. "Nee, nee, nee, dat kan echt niet! Weet je wat er allemaal nog moet gebeuren?" Levensgenieter stapt geschrokken opzij. Druipt langzaam af en gaat wat verder achter me lopen. Verantwoordelijkheid ratelt maar door. "... en nog boodschappen doen, want daarna moet je koken anders ben je niet op tijd..." Jemig ze loopt er gewoon rood van aan. Maar ja, ze heeft wel een punt. Laat ik inderdaad maar eens teruglopen. Ik sla het pad in waarvan ik vermoed dat die me terugvoert naar mijn auto. Zachtjes hoor ik Levensgenieter achter me praten. "Kijk eens hoe mooi de zon door de bladeren heen valt! Oh, een eekhoorntje!" Ik blijf staan en richt mijn gezicht omhoog om zonnestralen op te vangen. Hmmm warm. Ik draai me om en zie haar glunderen. "Laten we nou doorlopen!" brult de stem van Pusher door het bos, die samen met Verantwoordelijkheid al vooruit is gelopen. Het beestje zie ik niet meer. Van schrik de boom ingevlucht.

Nu ik zo stil sta zie ik ze allemaal. Vooraan in het volle zonlicht staan Controlehouder en Planner. Als het aan hen lag dan was ik niet zomaar zonder navigatie of vastomlijnd plan met tijdschema het bos in gelopen. De Innerlijke Criticus staat erbij en laat van zich horen. "Hoe kon je dat nou doen? Je weet toch dat het fijn is om te weten wanneer je terug bent?" En dan op samenzweerderige toon: "en trouwens, die jas die je aanhebt. Volgende keer niet meer aantrekken. Maakt je zo dik." Ik voel haar afkeurende blik en trek mijn wenkbrauwen omhoog. Pal naast haar staat Verzorgende Moeder. Ze begrijpt het best hoor, dat ik wat tijd voor mezelf neem. Maar de kinderen zijn boven alles (ALLES!) het belangrijkste. Dat mag ik toch zeker niet uit het oog verliezen.

Ik vraag of ze wat opzij willen gaan want ik zie dat er nog meer wandelaars zijn. Het zijn Ambitieuze, Rustige, Zachtheid en Opvoeder. Ze lijken op hun gemak en kijken rustig om zich heen. Ik loop verder en kom Losbandige, Analyticus, Sloddervos en Rebel tegen. Hé roep ik verrast. Zijn jullie ook hier? Eigenlijk heb ik jullie al heel lang niet meer gezien. Ze knikken zwijgend.

Ineens voel ik dat er nog iemand is. Daar. Helemaal verderop in de schaduw van een boom. Ik kijk goed en ja. Het is een klein meisje. Voorzichtig loop ik op haar af. "Hallo." Zeg ik rustig. "Wat doe jij hier zo alleen?" Innerlijk Kind kijkt me schuin aan en lacht. "Zullen we... samen spelen?" Vraagt ze aarzelend. Verderop het bospad hoor ik gemopper. Pusher en Controlehouder zijn het al helemaal zat. Wat doet ze nou toch? Allemaal tijdverspilling. "Wat wil je doen?" Vraag ik aan Innerlijk Kind. Haar ogen beginnen te stralen. Even later rennen we door de bladeren en gooien we ze hoog in de lucht. We gillen van plezier en hebben vuurrode wangen als we stoppen. "Dat was leuk. Ik ben blij dat ik je weer gevonden heb" zeg ik tegen haar. "Ik heb je gemist." Ze omhelst me.

Inmiddels staat iedereen door elkaar zijn zegje te doen en ik roep "nu even stil allemaal." En vraag aan al mijn bodyguards om bij elkaar te gaan staan. Ik zeg dat ik begrijp dat ze hun stinkende best doen om mij te helpen, om me te beschermen. Instemmend geknik. Ik ga verder en zeg dat ik het fijn vind dat ze hun mening geven. Maar vandaag besluit Chantal wat er gaat gebeuren. En zo loop ik verder het pad af, genietend van het bos en zie daar inderdaad mijn auto staan. Als ik het portier open fluistert Perfectionist snel in mijn oor dat ik mijn schoenen af moet kloppen zodat er geen zand in de auto komt. Vandaag niet zeg ik. Gedwee stapt ze in de auto en zoekt een plekje bij de anderen. De groep kijkt elkaar wat bevreemd aan, zo dicht bij elkaar zittend. Ik start de auto en rijd met vieze voeten het bos uit.

'Soms roep ik mijn ikken bij elkaar.
Ik heb inmiddels al een aardig reservoir.
En als men vraagt: "hé welke is eigenlijk waar?"
"Ik", "ik", "ik" roepen mijn ikken dan door elkaar.
En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer.
Verzoek om stilte in mijn bovenkamer.
En dan geef ik met een vorstelijk gebaar
Het woord aan mijn ik van 9 jaar.'
Harry Jekkers

Dit verhaal geeft weer hoe Voice Dialogue (VD) werkt. VD is een methodiek waarin je letterlijk het gesprek aangaat met je verschillende kanten. Hoe gek dat ook klinkt. Het maakt je bewust van de keuzes die je maakt, waarom sommige eigenschappen de boventoon voeren of waarom je op een bepaalde manier reageert of handelt. Als coach kan ik je begeleiden in een VD sessie. Kijk op www.puuropgevoel.nu voor meer informatie over mij en mijn coachpraktijk.

Oh en trouwens, Perfectionist in mij heeft dit stuk al drie keer overgelezen en aangepast. Ik heb gezegd dat het nu goed is en online gaat. :)