Verrukkelijke St. Andrews Abrikozenkoek

Deze koek is verrukkelijk en makkelijk te maken. Lekker fris met abrikozen en kokos en een stevige bodem. Met dank aan Anske van Omme voor het recept. Geniet ervan!

Ingrediënten

Voor de onderlaag
125 gram zachte roomboter of gesmolten kokosolie
75 gram kokosbloesemsuiker
125 gram speltbloem
 50 gram havermout
 snufje zout
 theelepel kaneel

Voor de bovenlaag
2 eieren
175 gram kokosbloesemsuiker
50 gram gezeefde bloem
1 theelepel bakpoeder
50 gram zonnenbloempitten
75 gram gedroogde kokos
150 gram gedroogde en gehakte abrikozen (klein hakken in de keukenmachine)

Extra nodig
springvorm 26 cm doorsnede
klein steelpannetje
keukenmachine

Verwarm de oven voor op 180 graden. Smelt in een steelpannetje de boter of olie. Meng de suiker, speltbloem, havermout, zout en kaneel door elkaar. Voeg de gesmolten boter/olie toe en meng tot een stevig mengsel. Druk het mengsel in een met bakpapier beklede bakplaat. Bak de onderlaag in ongeveer 15 min lichtbruin. Laat daarna de vorm wat afkoelen buiten de oven, terwijl je de oven aanlaat.

Klop daarna voor de bovenlaag de eieren en suiker met een mixer licht en luchtig. Spatel de bloem, bakpoeder, kokos, abrikozen en zonnebloempitten erdoor. Spreid het mengsel over de onderlaag en bak de koek in 20 minuten af.

Burn-out in cadeauverpakking

Een aantal jaar geleden kreeg ik voor de derde keer in mijn leven een krachtig signaal van mijn lichaam; het kraakte, het piepte en was zo ongelofelijk moe. Ik sleepte me door de dagen heen en was – op zijn zachtst gezegd – helemaal niet blij met mezelf. Een ‘bijna burn-out’ zo luidde de diagnose van de arts die ik glazig aan zat te staren. Wat? Niet te geloven… alweer! Los van alle dingen die daaraan ten grondslag lagen (lees mijn verhaal) was ik ook het contact met mezelf wel aardig verloren. Ik had vooral mijn hoofd gevolgd en mijn hart steeds dieper ingegraven.

Steeds bewuster ging ik om me heen kijken en zag (en zie nog steeds) dat veel van de wereld waarin wij leven gekenmerkt wordt door machtsdenken, prestatiedrang en angst. We zitten veel in ons hoofd en dan blijft er niet zo veel ruimte over voor hart gedragen zaken. Het is dus ook zo gek niet dat veel mensen in hun leven een gebrek aan zin en betekenis ervaren. Het contact met het gevoel kwijt zijn. En alsmaar doordraven. Het zo druk hebben met alles dat ‘moet’. Van wie en vóór wie eigenlijk? Maar er is ook een manier om de andere kant van de medaille te laten glanzen. Door op zoek te gaan naar innerlijke drijfveren en minder gericht te zijn op het uiterlijke. Succes, materiële zaken, een goede baan en rijkdom leiden namelijk niet tot diep geluk en het gevoel van vervulling. Vervulling ontstaat wél als je het omdraait. Jouw eigen energie laten stromen in de materiële werkelijkheid om je heen. Dát maakt je blij van binnen, warm en laat je stralen.

In jezelf heb je de beschikking over mannelijke en vrouwelijke energie. Iedereen heeft dat of je nu vrouw of man bent. Mannelijke energie zorgt ervoor dat je je manifesteert in de buitenwereld. Het gaat over grenzen stellen, vorm, daadkracht, je ‘ik’ laten zien. Vrouwelijke energie gaat meer naar binnen, naar het gevoel. Het is zachter, vloeiend en ontvankelijk. Deze energie gaat over je innerlijke belevingswereld, gevoelsstromen en inspiratie die binnen in jou zit en nog niet naar buiten komt; nog geen vorm heeft. In onze westerse wereld leven we vooral vanuit de mannelijke energie. Wat we daarbij vergeten is het belangrijkste: je hebt beide energieën nodig voor evenwicht. Want de combinatie van de vrouwelijke en mannelijke energie maakt dat je vanuit je gevoel laat zien wie je bent en daarnaar handelt.

Die balans vinden is voor velen van ons de uitdaging. Een hele uitdaging soms. Is er een overschot aan het één dan wordt de ander onderdrukt en ervaar je disbalans in je leven. Dat kan je zoveel energie kosten dat je opgebrand raakt. Laat ik het eens uitvergroten. Richt je je vooral op wat anderen van je vinden (of wat je denkt dat ze van je vinden) en doe je niet wat je eigen gevoel je ingeeft, dan leef je vooral vanuit je mannelijke energie. Eigenlijk leef je dan vanuit onzekerheid en probeer je je gedrag zo te beheersen dat je voldoet aan de eisen van een ander. Controle, controle, controle. De buitenkant is heer en meester. Maar in hoeverre ben je dan nog in contact met wat je echt wilt? Wie je eigenlijk bent? De binnenkant? Je probeert door te presteren en succesvol te zijn (als het kan de beste van allemaal) je leven te controleren. Ah, daar is ie weer. Een gespannen en energie slurpend proces.

Het tegenovergestelde kan natuurlijk ook. In plaats van kracht en controle ontstaat dan een zwakke en uitgeputte energie. Je zit dan vooral in je vrouwelijke energie. Dingen zijn je snel teveel. Je reageert sensitief op prikkels en je grenzen… ja, waar liggen je grenzen eigenlijk? ‘Nee’ zeggen komt je mond maar lastig uit, je leeft je met groot gemak in in de stemmingen van anderen en kunt ook zomaar in je eigen gevoelens of stemmingen verzinken en de weg wat kwijtraken. Je voelt je onmachtig om jezelf neer te zetten in de ‘grote boze’ buitenwereld. Je komt niet voor jezelf op of je voelt je misschien droevig, melancholisch of depressief.

Samenwerking dus. Want de natuurlijk vloeiende vrouwelijke energie (zijn) heeft een anker nodig in de stevige mannelijke energie (doen), het eigen ‘ik’. Ze zijn allebei even belangrijk en verhouden zich gelijkwaardig en aanvullend ten opzichte van elkaar. Voel je je veilig en stevig geaard door voldoende mannelijke energie dan kan je de zachtheid van je hart openen en je vrouwelijke energie laten stromen. Je verbindt dan je hart met je denken en doen. Zodat je evenwichtig en ‘heel’ je leven kunt leven.

Ik had een paar jaar geleden de neiging om al mijn ideeën en plannen direct om te zetten in handelen en daarmee had ik het onmogelijk druk. Mijn leven gaf ik vorm voornamelijk vanuit een mannelijke energie en daarmee stevende ik regelrecht af op mijn derde crisis. Het openbaarde zich in die ‘bijna burn-out’ waarvan ik me nu realiseer dat het een waar geschenk was. Een kans om mezelf meer te verbinden met mijn vrouwelijke energie. Uit de drukte te stappen en mijn persoonlijke stroom te volgen. Dat maakt dat ik mezelf nu meer tijd geef om te luisteren naar mijn innerlijke processen, mijn gevoel en mijn hart en het volgen van het natuurlijk ritme daarvan. Een ritme dat zich niet laat afdwingen door het heen en weer springen van de gedachten in mijn hoofd maar als vanzelf steeds concreter wordt en zich dan schijnbaar als vanzelf aan mij ontvouwt. Zo leef ik nu vanuit mijn hart, draag het uit en ontstaan er prachtige dingen in mijn eigen leven maar ook in de levens om mij heen.

Mocht het jou nou overkomen dat je tegenover een arts of therapeut zit en je de diagnose ‘burn-out’, hoort uitspreken, vraag dan of het mooi ingepakt kan worden, in een glanzend cadeaupapiertje met een strik eromheen. Je hebt namelijk zojuist een schitterend cadeau ontvangen.

***

Er zijn talloze manieren om te voelen waar je bent; meer in ‘doen’ (mannelijke energie) of meer in ‘zijn’ (vrouwelijke energie). Deze oefening om contact te maken met je hart (naar binnen te keren) kan je uitvoeren op dit moment. Ga rustig zitten en adem drie keer in en uit. Wrijf je handen over elkaar zodat ze warm en energiek aanvoelen. Plaats dan je rechter handpalm over het centrum van je borst en je linker hand op de rechter. Sluit je ogen en voel de plek onder je handen warm en gloeiend. Vol energie. Adem naar die plek toe, naar je hart. Herhaal het wrijven in je handen wellicht nog een keer. Kijk dan eens of er iets in je opkomt. Het eerste wat in je gedachten komt is precies goed zoals het is. Zonder dat je daar een oordeel aan verbindt. Blijf even rustig zo zitten en open je ogen weer op jouw eigen tempo.

In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder in het hoofd willen zitten en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging.  Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een vrijblijvend intake gesprek.


Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Stuur me dan een mail via info@puuropgevoel.nu.

Laat het los, laat het gáán

Bijna op de helft ben ik nu. Schat ik in. Tenzij de oersterke genen van mijn oma – die bijna de 100 aantikte – in mij genesteld zijn, dan ben ik nog lang niet op de helft. Hoe stokoud ik ook mag worden, er zijn van die momenten dat in knipperende neonletters voor je wordt uitgeschreven wat de grootste ontwikkeling is die je mag doormaken in dit leven of op dit moment. Mijn groene monster met lange staart en imposante vleugels (sorry voor deze metafoor mensen, maar mijn zoon zit in de ‘drakenfase’ en daarmee ik ook) komt zo nu en dan voorbijvliegen en heeft het op zijn buik geschreven. Dat wat ik telkens zo vakkundig lijk te vergeten.

Wat het is? Hier komt het: Loslaten. Of vriendelijker: Je mag loslaten.

Dit thema doet al mijn leven lang zijn best om zich aan mij te manifesteren. Het dient zich op duizenden verschillende manieren aan van groot tot klein. Inmiddels gaan sommige dingen me prima af. Mijn dochter kiest tegenwoordig haar eigen kleren uit en steekt zich met groot gemak in knalroze legging, geel shirt en paarse rok. En het lukt me om haar te laten zijn en zelfs om haar glimlachend met haar outfit te complimenteren. Andere dingen zijn uitdagender. Accepteren dat die opdracht waar ik zo’n zin in had niet doorgaat. Soms heel wat uitdagender. Mijn relatie die na al die jaren over was. Of het summum van loslaten: mijn overleden vader.

Tegenwoordig knipperen de neonletters me dagelijks tegemoet met dank aan… Disney.

Een paar maanden geleden zaten mijn lief en ik met onze kindjes heerlijk op de bank. In de DVD speler een gloednieuwe aanwinst, de film ‘Frozen’. Die zo ongeveer iedereen in onze omgeving al gezien had – behalve wij. Hoogtepunt van de film is het nummer ‘Laat het los, laat het gaan’. Iedereen weet dat Disney een kei is in het vermarkten van emoties, bij voorkeur met grootogige lieftallige prinsesjes, maar deze keer was het volledig in de roos bij mij. Het kippenvel stond me op de armen. Mijn dochter pakte het ook op en brengt sindsdien elke dag toch op zijn minst één keer ‘Laat het los, laat het gááááááán!!’ ten gehore met haar hoge stemmetje.

Het mooie van loslaten is dat het geen definitief einde hoeft te betekenen. Zo voel ik de energie van mijn vader geregeld om mij heen en zijn zijn wijze lessen mijn leidraad geworden. Mijn ex en ik zijn goede vrienden. En met de opdrachtgever heb ik nog steeds contact. Wellicht luidt dat wat je mag loslaten een nieuwe fase in. Want alles stroomt steeds maar verder zoals het leven ook verder stroomt. De kunst is dan niet om te bevriezen maar om mee te bewegen. Hoe eng iets ook voor je is. Hoeveel pijn iets je ook doet om te laten gaan, hoeveel verdriet iets of iemand je ook geeft. Vergeef de ander, vergeef jezelf, accepteer dat het zo is.

‘Gewoon’ accepteren. ‘Even’ loslaten. Ja ja.

Als het zo makkelijk was, waarom ben ik er dan mijn hele leven al mee bezig? Laatst las ik iets opmerkelijks. Eigenlijk gaat het helemaal niet om loslaten. Maar om toélaten. Draai het om. Van binnen naar buiten. Toelaten is iets heel moois. Want als je toelaat, geef je je verzet op en kan je zakken in dat wat is. Je gaat kijken naar wat er wél is in plaats van niet. Toelaten draagt acceptatie in zich en acceptatie haalt oordelen, controle en weerstand weg. Door eerst naar binnen te keren, toe te laten dat je bang bent, toe te geven dat je niet meer weet hoe, kun je komen tot ontspanning en naar buiten keren: loslaten. Niet geforceerd zoeken naar hoe het anders moet, maar accepteren dat het is zoals het is. Eigenlijk zoals in meditatie.

Maar dan denk je misschien ‘als ik naar dat negatieve gevoel toega, dan weet ik niet wat er gaat gebeuren. Straks wordt het wel nog veel groter’. Het tegenovergestelde is waar. Probeer het maar eens uit in een meditatie. Adem naar je ongemak toe. Ja, misschien komen er emoties los. Maar de kracht van deze manier is de keuze die jij maakt om het toe te laten. Je bent niet overgeleverd, maar je kiest ervoor om het toe te laten. Je bent erbij als waarnemer en je laat het bewust toe. Je bent veilig met jezelf en in controle. En je ervaart dat je zelf sturing kunt geven aan je gevoel. Niet door het weg te duwen, maar door het toe te laten. En het er vervolgens uit te laten op jouw manier. Dans, sport, zing, schrijf het op papier en verbrand het, loop of schreeuw het eruit.

Misschien moet ik Disney eens schrijven.

Niet om te bedanken voor alle ‘Frozen’ merchandise die ons huis langzaam verrijkt, maar voor het componeren van de boodschap die – via mijn dochter in prinsessenfase – mij aan het bewegen heeft gebracht. En ik heb een tip voor het vervolg op ‘Frozen’ (want die komt er weet ik inmiddels) voor ze. Noem de volgende titelsong ‘Laat het binnen, laat het toehoe’ dan leert een hele generatie direct hoe ze om kunnen gaan met loslaten.


In mijn coachpraktijk 'Puur op gevoel' werk ik met geleide meditaties en visualisaties die heel bevrijdend kunnen werken en tot nieuwe inzichten leiden. Kijk voor meer informatie op mijn website bij coaching. Of neem contact op met mij, dan kijken we in een vrijblijvend gesprek wat bij jou past.

Verrukkelijke citroencake

Hoe lekker is het om zo af en toe een ouderwetse cake te maken? Probeer deze eens. Eenvoudig recept en heerlijk met die lichte citroensmaak. En natuurlijk... suikervrij.

(gebaseerd op recept uit 'Goed Zoet!')

Ingrediënten

250 gram ongezouten biologische roomboter (op kamertemperatuur) of gesmolten kokoslie
75 gram kokosbloesemsuiker*
150 gram rijststroop (100 ml) of kokosbloesemstroop
geraspte schil van 2 biologische citroenen
4 eieren
250 gram biologische speltbloem
2 theelepels (wijnsteen) bakpoeder
mespunt zout

Extra nodig
Cake bakblik
Bakpapier
Fijne rasp

Mixer

Bereiden
Verwarm de oven voor op 170 graden en vet de cakevorm in. Leg op de bodem wat bakpapier zodat de cake er straks makkelijker uit komt.

Snij de boter in kleine stukjes of smelt de kokosolie en doe het met de stroop en kokosbloesemsuiker in een kom. Mix het geheel op een lage stand door elkaar tot een geheel. Rasp de schil van de twee citroenen en voeg dat aan het mengsel toe. Meng de bloem, het zout en bakpoeder door elkaar. Voeg vervolgens de eieren 1 voor 1 toe en wissel telkens af met een paar lepels bloem. Spatel na het laatste ei de rest van de bloem door het mengsel. Mix het geheel door elkaar zodat een luchtig mengsel ontstaat.

Doe het beslag in het bakblik en bak de cake in 1 uur gaar. De cake is klaar als je een satéprikker erin prikt en die er schoon uitkomt.

Laat de cake afkoelen voor je 'm uit de vorm haalt, dan is de kans het grootst dat je hem er mooi en heel uithaalt. Smakelijk....

Vieze voeten

Blaadjes knisperen onder mijn schoenen. Ik adem een diepe teug bomenlucht in en kijk opzij. Vlak naast me loopt Levensgenieter met een grote glimlach op haar gezicht. Ik kijk in haar ogen. "Fijn hè." Ze pakt mijn hand. "Dit zouden we toch wel iedere dag kunnen doen?" Ik hum een beetje want ik hoor hoe Verantwoordelijkheid aan komt rennen over het bospad. Nog voordat ze bij ons is begint ze al te roepen. "Nee, nee, nee, dat kan echt niet! Weet je wat er allemaal nog moet gebeuren?" Levensgenieter stapt geschrokken opzij. Druipt langzaam af en gaat wat verder achter me lopen. Verantwoordelijkheid ratelt maar door. "... en nog boodschappen doen, want daarna moet je koken anders ben je niet op tijd..." Jemig ze loopt er gewoon rood van aan. Maar ja, ze heeft wel een punt. Laat ik inderdaad maar eens teruglopen. Ik sla het pad in waarvan ik vermoed dat die me terugvoert naar mijn auto. Zachtjes hoor ik Levensgenieter achter me praten. "Kijk eens hoe mooi de zon door de bladeren heen valt! Oh, een eekhoorntje!" Ik blijf staan en richt mijn gezicht omhoog om zonnestralen op te vangen. Hmmm warm. Ik draai me om en zie haar glunderen. "Laten we nou doorlopen!" brult de stem van Pusher door het bos, die samen met Verantwoordelijkheid al vooruit is gelopen. Het beestje zie ik niet meer. Van schrik de boom ingevlucht.

Nu ik zo stil sta zie ik ze allemaal. Vooraan in het volle zonlicht staan Controlehouder en Planner. Als het aan hen lag dan was ik niet zomaar zonder navigatie of vastomlijnd plan met tijdschema het bos in gelopen. De Innerlijke Criticus staat erbij en laat van zich horen. "Hoe kon je dat nou doen? Je weet toch dat het fijn is om te weten wanneer je terug bent?" En dan op samenzweerderige toon: "en trouwens, die jas die je aanhebt. Volgende keer niet meer aantrekken. Maakt je zo dik." Ik voel haar afkeurende blik en trek mijn wenkbrauwen omhoog. Pal naast haar staat Verzorgende Moeder. Ze begrijpt het best hoor, dat ik wat tijd voor mezelf neem. Maar de kinderen zijn boven alles (ALLES!) het belangrijkste. Dat mag ik toch zeker niet uit het oog verliezen.

Ik vraag of ze wat opzij willen gaan want ik zie dat er nog meer wandelaars zijn. Het zijn Ambitieuze, Rustige, Zachtheid en Opvoeder. Ze lijken op hun gemak en kijken rustig om zich heen. Ik loop verder en kom Losbandige, Analyticus, Sloddervos en Rebel tegen. Hé roep ik verrast. Zijn jullie ook hier? Eigenlijk heb ik jullie al heel lang niet meer gezien. Ze knikken zwijgend.

Ineens voel ik dat er nog iemand is. Daar. Helemaal verderop in de schaduw van een boom. Ik kijk goed en ja. Het is een klein meisje. Voorzichtig loop ik op haar af. "Hallo." Zeg ik rustig. "Wat doe jij hier zo alleen?" Innerlijk Kind kijkt me schuin aan en lacht. "Zullen we... samen spelen?" Vraagt ze aarzelend. Verderop het bospad hoor ik gemopper. Pusher en Controlehouder zijn het al helemaal zat. Wat doet ze nou toch? Allemaal tijdverspilling. "Wat wil je doen?" Vraag ik aan Innerlijk Kind. Haar ogen beginnen te stralen. Even later rennen we door de bladeren en gooien we ze hoog in de lucht. We gillen van plezier en hebben vuurrode wangen als we stoppen. "Dat was leuk. Ik ben blij dat ik je weer gevonden heb" zeg ik tegen haar. "Ik heb je gemist." Ze omhelst me.

Inmiddels staat iedereen door elkaar zijn zegje te doen en ik roep "nu even stil allemaal." En vraag aan al mijn bodyguards om bij elkaar te gaan staan. Ik zeg dat ik begrijp dat ze hun stinkende best doen om mij te helpen, om me te beschermen. Instemmend geknik. Ik ga verder en zeg dat ik het fijn vind dat ze hun mening geven. Maar vandaag besluit Chantal wat er gaat gebeuren. En zo loop ik verder het pad af, genietend van het bos en zie daar inderdaad mijn auto staan. Als ik het portier open fluistert Perfectionist snel in mijn oor dat ik mijn schoenen af moet kloppen zodat er geen zand in de auto komt. Vandaag niet zeg ik. Gedwee stapt ze in de auto en zoekt een plekje bij de anderen. De groep kijkt elkaar wat bevreemd aan, zo dicht bij elkaar zittend. Ik start de auto en rijd met vieze voeten het bos uit.

'Soms roep ik mijn ikken bij elkaar.
Ik heb inmiddels al een aardig reservoir.
En als men vraagt: "hé welke is eigenlijk waar?"
"Ik", "ik", "ik" roepen mijn ikken dan door elkaar.
En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer.
Verzoek om stilte in mijn bovenkamer.
En dan geef ik met een vorstelijk gebaar
Het woord aan mijn ik van 9 jaar.'
Harry Jekkers

Dit verhaal geeft weer hoe Voice Dialogue (VD) werkt. VD is een methodiek waarin je letterlijk het gesprek aangaat met je verschillende kanten. Hoe gek dat ook klinkt. Het maakt je bewust van de keuzes die je maakt, waarom sommige eigenschappen de boventoon voeren of waarom je op een bepaalde manier reageert of handelt. Als coach kan ik je begeleiden in een VD sessie. Kijk op www.puuropgevoel.nu voor meer informatie over mij en mijn coachpraktijk.

Oh en trouwens, Perfectionist in mij heeft dit stuk al drie keer overgelezen en aangepast. Ik heb gezegd dat het nu goed is en online gaat. :) 

Zandkoekjes met volkoren (spelt)meel

Zomaar een woensdag. "Mama. Zullen we KOEKJES bakken?" Bedenk er zelf bij: grote hoopvolle ogen die je aankijken met daaronder een dikke glimlach. Niet te weerstaan toch? Hoe kneuterig: samen deeg maken, koekjes uitsteken, die heerlijke bakgeuren in huis en daarna lekker smikkelen. Wat een feest. Zelfs nu kan ik me het beeld zo nog voor de geest halen: toen ik samen met mijn moeder in de keuken stond. Mooie herinneringen. Overigens is het maken van deze koekjes ook fijn om te doen zónder kinderen. Het is heel eenvoudig en de het resultaat is gewoon erg lekker!

Ingrediënten
100 gram ongezouten biologische roomboter (op kamertemperatuur) of gesmolten kokosolie
100 gram kokosbloesemsuiker*
250 gram volkoren speltmeel** (en een beetje om te verstuiven)
2 theelepels (wijnsteen) bakpoeder
mespunt zout
beetje water

*Wil je bijvoorbeeld rietsuiker gebruiken? Dat kan, je houdt dan dezelfde hoeveelheden aan.
**Wil je geen speltmeel gebruiken maar tarwemeel of bloem? Dat kan ook, maar laat dan als je bloem gebruikt het bakpoeder weg. Je houdt ook hier dezelfde hoeveelheden aan.

Extra nodig
Bakpapier

Uitstekers of deegstempels (ik heb deze van de HEMA gebruikt)

Bereiden
Kneed de zachte boter of olie, kokosbloesemsuiker, meel (of bloem), bakpoeder en zout door elkaar tot een soepel deeg. Omdat het deeg wat droog kan zijn voeg je beetje bij beetje wat water toe (telkens een theelepel) tot het deeg een stevige bal is. Het vergt wel wat kneedkracht! Bereid je voor. :-)

Idee: verdeel het deeg in twee helften en kneed door de ene helft 1 eetlepel cacaopoeder. 

Verpak het deeg in plasticfolie en laat 30 minuten rusten in de koelkast. Bekleed de bakplaat met bakpapier.

Verwarm de oven voor op 170 graden. Bestuif het aanrecht met bloem of smeer wat plantaardig bakvet op het oppervlak (ik gebruik bijvoorbeeld Crisco) en rol het deeg uit tot een stevige plak. Niet te dun, dan kan je de koekjes makkelijker loskrijgen. Steek de figuurtjes uit of bestempel uitgestoken rondjes (dat doe je met een glas of beker). Leg de koekjes op de bakplaat en bak de koekjes in 8 tot 12 minuten goudbruin en gaar.

**
In de zomer van 2014 zag ik een bericht op Facebook van de HEMA: bloggers gezocht! Ik reageerde en kreeg toen het bericht dat ik was geselecteerd voor de HEMA blog Academy op het hoofdkantoor in Amsterdam. Tof! Sinds die dag ben ik één van de 1.000 academy bloggers die zo nu en dan voor en over de HEMA schrijft. Mijn blogs verschijnen op de website van de HEMA, maar je kan ze ook allemaal hier lezen - op mijn eigen blog.
Deze blog verscheen in februari 2015 op de HEMA blogpagina.

**