Je partner kan het, of je collega of goede vriend(in). Maar geen grotere spiegels in de wereld dan je eigen kinderen. Soms is dat prachtig of heel grappig. Als ik onze dochter zie telefoneren bijvoorbeeld en daarin exact mezelf zie. Compleet met de intonatie van haar woorden en haar bewegingen. Ze gaat zelfs tegen een muur aan hangen en slaat haar ene been voor het andere. Precies zoals ik dat doe. Toch is spiegelen niet altijd even leuk. Ook je minder gezellige gedrag krijg je dubbel en dwars terug. Auw, dat doet zeer.
Onze kinderen luisteren niet altijd. Dat hoort erbij, ze zijn de eigen wil aan het ontdekken en stribbelen geregeld tegen. Ieder gezin kent zijn regels en zo ook het onze. Bij ons thuis slaan, schoppen, bijten en gooien we niet. Als we aan tafel zitten blijven we ook zitten en ligt er geen speelgoed naast het bord. En kleine zusjes duwen we niet om. Dat zijn er een paar. Vrij normale regels vinden wij. Als ze niet luisteren blijven we rustig, tellen tot 3, zetten we ze voor een time-out op de gang, geven we hen de kans om toch uit zichzelf 'sorry' te zeggen of terug aan tafel te komen. .... Dat is de theorie. De praktijk is weerbarstiger en ineens slaan je stoppen door. Omdat je zelf moe bent. Of gewoon omdat het genoeg geweest. Je schiet uit je slof. Het kan zomaar zijn dat je kind jouw gedrag spiegelt en precies hetzelfde doet. Jouw schattige mini-me koppelt haarfijn terug wie je bent. In mijn geval iemand die 8 uur slaap per nacht nodig heeft. Voor je het weet beland je in een strijd met je kind en is het lastig het tij te keren. Je kán op die momenten bedenken dat het prachtig is dat je kind zich van zijn meest pure kant laat zien. Een compliment voor jezelf. Want je volle emotie tonen doe je alleen maar als je je 100% veilig voelt. Da's een mooie opsteker; met die veilige hechting zit het wel goed!
Maar toch, die strijd is helemaal niet fijn. Wil je niet. Het is me gebeurd dat ik tegen mijn zoon stond te schreeuwen dat hij zijn schoenen en jas aan moest doen. Omdat we eerst ruim op tijd waren en ik het al honderd keer aardig gezegd had en omdat we nu veeeel te laat waren en niet op tijd op school zouden zijn. Uiteraard was het effect averechts. Hij liet zich dramatisch brullend op de grond vallen. Ineens was hij niet capabel meer zijn eigen schoenen aan te doen en gooide in alle onhandigheid ook nog zijn beker met appelsap om. Over ons witte wollen kleed. (Tip voor alle aanstaande ouders: niet doen. Een wit kleed kopen. Geldt eigenlijk voor al je stoffen meubilair. Geen wit.) Had ik de situatie aangepakt met een geinig spelletje of met een grappige opmerking dan was bij mij de haast gedaald, de rust teruggekeerd en had hij zonder pardon zijn schoenen en jas aangetrokken. Met een lach op zijn gezicht en een liefdevolle knuffel van mij. Heel zen. En daarom - als ik 10 minuten later zwoegend op de fiets zit met flinke tegenwind en mokkend kind achterop - ga ik bij mezelf na waarom ik me eigenlijk zo druk maak over dat op tijd komen. Een keer te laat is helemaal niet zo erg.
Jongens brullen als ze iets niet willen. Met de komst van Kiki weten we ook wat meisjes doen om hun weerstand duidelijk te maken. Ze gillen. In ons gezin staat dit fenomeen bekend als 'de sirene van Kiki'. Als die afgaat houden wij collectief de handen voor onze oren. Zijn we in een publieke ruimte, dan sterft het geroezemoes om ons heen uit en draaien alle hoofden om naar ons. Uit totale onhandigheid lachen wij dan schaapachtig naar elkaar en doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Mja, ze wil haar slab niet om. En nee, dat is niet handig als je ijs gaat eten. In zo'n geval is het slim om je opvoedkundige wil eens los te laten. En toe te geven aan dat wat je kind wil. "Prima schat, klieder er maar lekker op los. Daar hebben we de wasmachine voor". Werkt goed en het levert bovendien prachtige foto's op.
Zit je niet lekker in je vel dan zal je merken dat je kinderen al snel niet meer willen meewerken. Ze voelen jouw stemming aan en... spiegelen. Niet lekker in je vel zitten begint bij jezelf. Vaak zie ik mensen alles buiten zichzelf aanwijzen als oorzaak. Het ligt aan de baan, de werkgever, het huis, de relatie of de vriendenkring. De gedachte is: "Als ik daar iets aan verander, dan wordt het beter en voel ik me beter." Iets aan je omgeving veranderen kan - en even brengt het de verlichting en zelfs het gelukkige gevoel waarnaar je zocht. Alleen, het houdt niet aan. Want daar zit het 'm niet. Het gras aan de overkant is altijd groener. Hoe is het met jouw gras? Zit je zelf niet lekker in je vel, kijk dan eens eerlijk naar jezelf. Keer naar binnen en voel. Wat zit je dwars? Wat kost energie? Het kan iets kleins zijn. Of iets groots. Als je daarmee aan de slag gaat zal je zien dat je meer rust krijgt. Gelukkiger wordt. Je ontdekt wellicht dat je huis eigenlijk best fijn is. Of je partner een geweldig mens. En misschien neem je dan alsnog afscheid van iets. Prima. Maar dan doe je dat omdat het niet (meer) bij je past. Vanuit een eigen wens, vanuit jou.
Met de komst van onze kinderen heb ik al heel veel geleerd over mezelf. In veel spiegeltjes gekeken en er wat mee gedaan. Het maakt mij een completer mens. En daar wordt ik dan weer heel blij van.
Onze kinderen luisteren niet altijd. Dat hoort erbij, ze zijn de eigen wil aan het ontdekken en stribbelen geregeld tegen. Ieder gezin kent zijn regels en zo ook het onze. Bij ons thuis slaan, schoppen, bijten en gooien we niet. Als we aan tafel zitten blijven we ook zitten en ligt er geen speelgoed naast het bord. En kleine zusjes duwen we niet om. Dat zijn er een paar. Vrij normale regels vinden wij. Als ze niet luisteren blijven we rustig, tellen tot 3, zetten we ze voor een time-out op de gang, geven we hen de kans om toch uit zichzelf 'sorry' te zeggen of terug aan tafel te komen. .... Dat is de theorie. De praktijk is weerbarstiger en ineens slaan je stoppen door. Omdat je zelf moe bent. Of gewoon omdat het genoeg geweest. Je schiet uit je slof. Het kan zomaar zijn dat je kind jouw gedrag spiegelt en precies hetzelfde doet. Jouw schattige mini-me koppelt haarfijn terug wie je bent. In mijn geval iemand die 8 uur slaap per nacht nodig heeft. Voor je het weet beland je in een strijd met je kind en is het lastig het tij te keren. Je kán op die momenten bedenken dat het prachtig is dat je kind zich van zijn meest pure kant laat zien. Een compliment voor jezelf. Want je volle emotie tonen doe je alleen maar als je je 100% veilig voelt. Da's een mooie opsteker; met die veilige hechting zit het wel goed!
Maar toch, die strijd is helemaal niet fijn. Wil je niet. Het is me gebeurd dat ik tegen mijn zoon stond te schreeuwen dat hij zijn schoenen en jas aan moest doen. Omdat we eerst ruim op tijd waren en ik het al honderd keer aardig gezegd had en omdat we nu veeeel te laat waren en niet op tijd op school zouden zijn. Uiteraard was het effect averechts. Hij liet zich dramatisch brullend op de grond vallen. Ineens was hij niet capabel meer zijn eigen schoenen aan te doen en gooide in alle onhandigheid ook nog zijn beker met appelsap om. Over ons witte wollen kleed. (Tip voor alle aanstaande ouders: niet doen. Een wit kleed kopen. Geldt eigenlijk voor al je stoffen meubilair. Geen wit.) Had ik de situatie aangepakt met een geinig spelletje of met een grappige opmerking dan was bij mij de haast gedaald, de rust teruggekeerd en had hij zonder pardon zijn schoenen en jas aangetrokken. Met een lach op zijn gezicht en een liefdevolle knuffel van mij. Heel zen. En daarom - als ik 10 minuten later zwoegend op de fiets zit met flinke tegenwind en mokkend kind achterop - ga ik bij mezelf na waarom ik me eigenlijk zo druk maak over dat op tijd komen. Een keer te laat is helemaal niet zo erg.
Jongens brullen als ze iets niet willen. Met de komst van Kiki weten we ook wat meisjes doen om hun weerstand duidelijk te maken. Ze gillen. In ons gezin staat dit fenomeen bekend als 'de sirene van Kiki'. Als die afgaat houden wij collectief de handen voor onze oren. Zijn we in een publieke ruimte, dan sterft het geroezemoes om ons heen uit en draaien alle hoofden om naar ons. Uit totale onhandigheid lachen wij dan schaapachtig naar elkaar en doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Mja, ze wil haar slab niet om. En nee, dat is niet handig als je ijs gaat eten. In zo'n geval is het slim om je opvoedkundige wil eens los te laten. En toe te geven aan dat wat je kind wil. "Prima schat, klieder er maar lekker op los. Daar hebben we de wasmachine voor". Werkt goed en het levert bovendien prachtige foto's op.
Zit je niet lekker in je vel dan zal je merken dat je kinderen al snel niet meer willen meewerken. Ze voelen jouw stemming aan en... spiegelen. Niet lekker in je vel zitten begint bij jezelf. Vaak zie ik mensen alles buiten zichzelf aanwijzen als oorzaak. Het ligt aan de baan, de werkgever, het huis, de relatie of de vriendenkring. De gedachte is: "Als ik daar iets aan verander, dan wordt het beter en voel ik me beter." Iets aan je omgeving veranderen kan - en even brengt het de verlichting en zelfs het gelukkige gevoel waarnaar je zocht. Alleen, het houdt niet aan. Want daar zit het 'm niet. Het gras aan de overkant is altijd groener. Hoe is het met jouw gras? Zit je zelf niet lekker in je vel, kijk dan eens eerlijk naar jezelf. Keer naar binnen en voel. Wat zit je dwars? Wat kost energie? Het kan iets kleins zijn. Of iets groots. Als je daarmee aan de slag gaat zal je zien dat je meer rust krijgt. Gelukkiger wordt. Je ontdekt wellicht dat je huis eigenlijk best fijn is. Of je partner een geweldig mens. En misschien neem je dan alsnog afscheid van iets. Prima. Maar dan doe je dat omdat het niet (meer) bij je past. Vanuit een eigen wens, vanuit jou. Met de komst van onze kinderen heb ik al heel veel geleerd over mezelf. In veel spiegeltjes gekeken en er wat mee gedaan. Het maakt mij een completer mens. En daar wordt ik dan weer heel blij van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten