Bijna op de helft ben ik nu. Schat ik in. Tenzij de oersterke genen
van mijn oma – die bijna de 100 aantikte – in mij genesteld zijn, dan
ben ik nog lang niet op de helft. Hoe stokoud ik ook mag worden, er zijn
van die momenten dat in knipperende neonletters voor je wordt
uitgeschreven wat de grootste ontwikkeling is die je mag doormaken in
dit leven of op dit moment. Mijn groene monster met lange staart en
imposante vleugels (sorry voor deze metafoor mensen, maar mijn zoon zit
in de ‘drakenfase’ en daarmee ik ook) komt zo nu en dan voorbijvliegen
en heeft het op zijn buik geschreven. Dat wat ik telkens zo vakkundig
lijk te vergeten.
Wat het is? Hier komt het: Loslaten. Of vriendelijker: Je mag loslaten.
Dit thema doet al mijn leven lang zijn best om zich aan mij te manifesteren. Het dient zich op duizenden verschillende manieren aan van groot tot klein. Inmiddels gaan sommige dingen me prima af. Mijn dochter kiest tegenwoordig haar eigen kleren uit en steekt zich met groot gemak in knalroze legging, geel shirt en paarse rok. En het lukt me om haar te laten zijn en zelfs om haar glimlachend met haar outfit te complimenteren. Andere dingen zijn uitdagender. Accepteren dat die opdracht waar ik zo’n zin in had niet doorgaat. Soms heel wat uitdagender. Mijn relatie die na al die jaren over was. Of het summum van loslaten: mijn overleden vader.
Tegenwoordig knipperen de neonletters me dagelijks tegemoet met dank aan… Disney.
Een paar maanden geleden zaten mijn lief en ik met onze kindjes heerlijk op de bank. In de DVD speler een gloednieuwe aanwinst, de film ‘Frozen’. Die zo ongeveer iedereen in onze omgeving al gezien had – behalve wij. Hoogtepunt van de film is het nummer ‘Laat het los, laat het gaan’. Iedereen weet dat Disney een kei is in het vermarkten van emoties, bij voorkeur met grootogige lieftallige prinsesjes, maar deze keer was het volledig in de roos bij mij. Het kippenvel stond me op de armen. Mijn dochter pakte het ook op en brengt sindsdien elke dag toch op zijn minst één keer ‘Laat het los, laat het gááááááán!!’ ten gehore met haar hoge stemmetje.
Het mooie van loslaten is dat het geen definitief einde hoeft te betekenen. Zo voel ik de energie van mijn vader geregeld om mij heen en zijn zijn wijze lessen mijn leidraad geworden. Mijn ex en ik zijn goede vrienden. En met de opdrachtgever heb ik nog steeds contact. Wellicht luidt dat wat je mag loslaten een nieuwe fase in. Want alles stroomt steeds maar verder zoals het leven ook verder stroomt. De kunst is dan niet om te bevriezen maar om mee te bewegen. Hoe eng iets ook voor je is. Hoeveel pijn iets je ook doet om te laten gaan, hoeveel verdriet iets of iemand je ook geeft. Vergeef de ander, vergeef jezelf, accepteer dat het zo is.
‘Gewoon’ accepteren. ‘Even’ loslaten. Ja ja.
Als het zo makkelijk was, waarom ben ik er dan mijn hele leven al mee bezig? Laatst las ik iets opmerkelijks. Eigenlijk gaat het helemaal niet om loslaten. Maar om toélaten. Draai het om. Van binnen naar buiten. Toelaten is iets heel moois. Want als je toelaat, geef je je verzet op en kan je zakken in dat wat is. Je gaat kijken naar wat er wél is in plaats van niet. Toelaten draagt acceptatie in zich en acceptatie haalt oordelen, controle en weerstand weg. Door eerst naar binnen te keren, toe te laten dat je bang bent, toe te geven dat je niet meer weet hoe, kun je komen tot ontspanning en naar buiten keren: loslaten. Niet geforceerd zoeken naar hoe het anders moet, maar accepteren dat het is zoals het is. Eigenlijk zoals in meditatie.
Maar dan denk je misschien ‘als ik naar dat negatieve gevoel toega, dan weet ik niet wat er gaat gebeuren. Straks wordt het wel nog veel groter’. Het tegenovergestelde is waar. Probeer het maar eens uit in een meditatie. Adem naar je ongemak toe. Ja, misschien komen er emoties los. Maar de kracht van deze manier is de keuze die jij maakt om het toe te laten. Je bent niet overgeleverd, maar je kiest ervoor om het toe te laten. Je bent erbij als waarnemer en je laat het bewust toe. Je bent veilig met jezelf en in controle. En je ervaart dat je zelf sturing kunt geven aan je gevoel. Niet door het weg te duwen, maar door het toe te laten. En het er vervolgens uit te laten op jouw manier. Dans, sport, zing, schrijf het op papier en verbrand het, loop of schreeuw het eruit.
Misschien moet ik Disney eens schrijven.
Niet om te bedanken voor alle ‘Frozen’ merchandise die ons huis langzaam verrijkt, maar voor het componeren van de boodschap die – via mijn dochter in prinsessenfase – mij aan het bewegen heeft gebracht. En ik heb een tip voor het vervolg op ‘Frozen’ (want die komt er weet ik inmiddels) voor ze. Noem de volgende titelsong ‘Laat het binnen, laat het toehoe’ dan leert een hele generatie direct hoe ze om kunnen gaan met loslaten.
In mijn coachpraktijk 'Puur op gevoel' werk ik met geleide meditaties en visualisaties die heel bevrijdend kunnen werken en tot nieuwe inzichten leiden. Kijk voor meer informatie op mijn website bij coaching. Of neem contact op met mij, dan kijken we in een vrijblijvend gesprek wat bij jou past.
Wat het is? Hier komt het: Loslaten. Of vriendelijker: Je mag loslaten.
Dit thema doet al mijn leven lang zijn best om zich aan mij te manifesteren. Het dient zich op duizenden verschillende manieren aan van groot tot klein. Inmiddels gaan sommige dingen me prima af. Mijn dochter kiest tegenwoordig haar eigen kleren uit en steekt zich met groot gemak in knalroze legging, geel shirt en paarse rok. En het lukt me om haar te laten zijn en zelfs om haar glimlachend met haar outfit te complimenteren. Andere dingen zijn uitdagender. Accepteren dat die opdracht waar ik zo’n zin in had niet doorgaat. Soms heel wat uitdagender. Mijn relatie die na al die jaren over was. Of het summum van loslaten: mijn overleden vader.
Tegenwoordig knipperen de neonletters me dagelijks tegemoet met dank aan… Disney.
Een paar maanden geleden zaten mijn lief en ik met onze kindjes heerlijk op de bank. In de DVD speler een gloednieuwe aanwinst, de film ‘Frozen’. Die zo ongeveer iedereen in onze omgeving al gezien had – behalve wij. Hoogtepunt van de film is het nummer ‘Laat het los, laat het gaan’. Iedereen weet dat Disney een kei is in het vermarkten van emoties, bij voorkeur met grootogige lieftallige prinsesjes, maar deze keer was het volledig in de roos bij mij. Het kippenvel stond me op de armen. Mijn dochter pakte het ook op en brengt sindsdien elke dag toch op zijn minst één keer ‘Laat het los, laat het gááááááán!!’ ten gehore met haar hoge stemmetje.
Het mooie van loslaten is dat het geen definitief einde hoeft te betekenen. Zo voel ik de energie van mijn vader geregeld om mij heen en zijn zijn wijze lessen mijn leidraad geworden. Mijn ex en ik zijn goede vrienden. En met de opdrachtgever heb ik nog steeds contact. Wellicht luidt dat wat je mag loslaten een nieuwe fase in. Want alles stroomt steeds maar verder zoals het leven ook verder stroomt. De kunst is dan niet om te bevriezen maar om mee te bewegen. Hoe eng iets ook voor je is. Hoeveel pijn iets je ook doet om te laten gaan, hoeveel verdriet iets of iemand je ook geeft. Vergeef de ander, vergeef jezelf, accepteer dat het zo is.
‘Gewoon’ accepteren. ‘Even’ loslaten. Ja ja.
Als het zo makkelijk was, waarom ben ik er dan mijn hele leven al mee bezig? Laatst las ik iets opmerkelijks. Eigenlijk gaat het helemaal niet om loslaten. Maar om toélaten. Draai het om. Van binnen naar buiten. Toelaten is iets heel moois. Want als je toelaat, geef je je verzet op en kan je zakken in dat wat is. Je gaat kijken naar wat er wél is in plaats van niet. Toelaten draagt acceptatie in zich en acceptatie haalt oordelen, controle en weerstand weg. Door eerst naar binnen te keren, toe te laten dat je bang bent, toe te geven dat je niet meer weet hoe, kun je komen tot ontspanning en naar buiten keren: loslaten. Niet geforceerd zoeken naar hoe het anders moet, maar accepteren dat het is zoals het is. Eigenlijk zoals in meditatie.
Maar dan denk je misschien ‘als ik naar dat negatieve gevoel toega, dan weet ik niet wat er gaat gebeuren. Straks wordt het wel nog veel groter’. Het tegenovergestelde is waar. Probeer het maar eens uit in een meditatie. Adem naar je ongemak toe. Ja, misschien komen er emoties los. Maar de kracht van deze manier is de keuze die jij maakt om het toe te laten. Je bent niet overgeleverd, maar je kiest ervoor om het toe te laten. Je bent erbij als waarnemer en je laat het bewust toe. Je bent veilig met jezelf en in controle. En je ervaart dat je zelf sturing kunt geven aan je gevoel. Niet door het weg te duwen, maar door het toe te laten. En het er vervolgens uit te laten op jouw manier. Dans, sport, zing, schrijf het op papier en verbrand het, loop of schreeuw het eruit.
Misschien moet ik Disney eens schrijven.
Niet om te bedanken voor alle ‘Frozen’ merchandise die ons huis langzaam verrijkt, maar voor het componeren van de boodschap die – via mijn dochter in prinsessenfase – mij aan het bewegen heeft gebracht. En ik heb een tip voor het vervolg op ‘Frozen’ (want die komt er weet ik inmiddels) voor ze. Noem de volgende titelsong ‘Laat het binnen, laat het toehoe’ dan leert een hele generatie direct hoe ze om kunnen gaan met loslaten.
In mijn coachpraktijk 'Puur op gevoel' werk ik met geleide meditaties en visualisaties die heel bevrijdend kunnen werken en tot nieuwe inzichten leiden. Kijk voor meer informatie op mijn website bij coaching. Of neem contact op met mij, dan kijken we in een vrijblijvend gesprek wat bij jou past.
